Δευτερεύον ζήτημα

Οι οικονομικές απολαβές των «blue boys» του ελληνικού Δημοσίου ήταν από καιρό γνωστές στην Ιπποκράτους. Είχαν γίνει μάλιστα και σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή. Το θέμα όμως πήρε διαστάσεις λόγω της απόφασης του πρωθυπουργού να περικόψει τις αποδοχές τους, ορίζοντας πλαφόν 6.000€. Έτσι, ξαφνικά η πολιτική ηγεσία του τόπου βρέθηκε να ασχολείται με το παντεσπάνι 1.000 (όπως μετρά η Ιπποκράτους) «γαλάζιων» κυβερνητικών στελεχών.

Κάπως έτσι η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε για άλλη μια φορά σε ένα ακόμα δευτερεύον ζήτημα. Διότι, δεν είναι μόνο το ύψος των αποδοχών κάποιων επαγγελματιών μάνατζερ που κλήθηκαν να διαχειριστούν δημόσιο χρήμα. Είναι αν το έργο που παρήγαγαν ανταποκρίνεται σε αυτές. Είναι και το ποιος και με ποια κριτήρια τους επέλεξε.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν ευθύνονται αυτοί που κάποιοι τους επέλεξαν. Δεν ευθύνονται αυτοί αν κάποιοι τους έδωσαν τα χρήματα που ζήτησαν. Και πάντως, δεν ευθύνονται αν τελικά δεν μπόρεσαν να κάνουν τη δουλειά τους «όπως πρέπει», σε επιχειρήσεις αλά καρτ ιδιωτικές, αφού στην ουσία κουβαλούν όλα τα βαρίδια και τις παθογένειες αμιγώς κρατικών επιχειρήσεων. Για το μόνο που ίσως ευθύνονται είναι ότι δέχθηκαν να μπουν στην περιπέτεια να αναλάβουν νευραλγικά πόστα, ενώ γνώριζαν τους κινδύνους στους οποίους θα εκτίθονταν. Για αυτό άλλωστε και ζήτησαν να τους καταβληθεί το υψηλό τίμημα της απόφασής τους.

Εν μέσω βέβαια οικονομικής κρίσης, όπου τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά μόλις και με τα βίας ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι γίνονται εύκολος στόχος σε όσους επιδίδονται σε πολιτικά παιχνίδια εντυπώσεων. Κι εδώ είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η δυνατότητα δηλαδή της πολιτικής εξουσίας να δρα και να αποφασίζει ανεξέλεγκτα και το κυριότερο, να αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού την ώρα που αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη.

Διότι, όσο ηθικά ελεγχόμενο είναι λίγοι να απολαμβάνουν χρυσοφόρα συμβόλαια, όταν οι πολλοί πένονται, άλλο τόσο ανήθικο είναι να ζητείται από κάποιους να εγκαταλείψουν δουλειά και καριέρα στον ιδιωτικό τομέα για να αναλάβουν τη διοίκηση μιας ΔΕΚΟ, με συγκεκριμένους, συμφωνημένους οικονομικούς όρους, στόχους και δεσμεύσεις και στη συνέχεια να τους ανακοινώνεται, υπό τη μορφή «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», δραστική μείωση των αποδοχών τους.

Πάντως, έστω και με τον πλέον άκομψο τρόπο, άλλο ένα σοβαρό θέμα άνοιξε. Οι αποδοχές και οι αρμοδιότητες των κρατικών μάνατζερ σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με την ανικανότητα του κράτους να δημιουργεί ικανά στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, με τη λογική των «δικών» μας παιδιών, με το υπερτροφικό και σπάταλο κράτος με τη φυσιογνωμία της ελληνικής οικονομίας γενικότερα...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 28.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Δεν είναι μόνο τα golden boys το πρόβλημα

Τα «golden boys» έγιναν της μόδας τελευταία. Στοχοποιήθηκαν – όχι αδίκως – από το ίδιο το σύστημα που τα ανέδειξε, ως υπαίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον όπου κεφάλαια, αγαθά, πρόσωπα και υπηρεσίες διακινούνται με μεγάλη ταχύτητα, έτσι κι η... νέα μόδα έφτασε γρήγορα στην Ελλάδα. Οι αμοιβές των υψηλόβαθμων στελεχών του (ευρύτερου) Δημόσιου τομέα βρέθηκαν στο στόχαστρο. Υπό την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής και ακολουθώντας την πρακτική Ομπάμα, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την περικοπή των αποδοχών των διοικητών των ΔΕΚΟ στις 6.000 €.

Σε μια δύσκολη, για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, συγκυρία και υπό τη σκιά της νέας επιτήρησης, ο κ. Κώστας Καραμανλής έσπευσε να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα (κυρίως της βάσης της ΝΔ) και την απαίτηση κάποιων βουλευτών του, που ζητούσαν την «κεφαλή επί πίνακι» των «χρυσών αγοριών». Επιχείρησε δια του τρόπου αυτού να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που δημιουργούσαν οι αδικαιολόγητα υπερβολικές απολαβές συγκεκριμένων ατόμων σε συγκεκριμένα πόστα. Για να δώσει μάλιστα ένα ακόμα στοιχείο εντυπωσιασμού στην απόφασή του, φάνηκε να είπε σε «αυστηρό» ύφος: «Όποιος δεν συμφωνεί να πάει σπίτι του».

Τώρα ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για ευνοϊκή μεταχείριση ορισμένων «γαλάζιων παιδιών» που με «αναξιοκρατικά» (;) κριτήρια κατέλαβαν χρυσοφόρα πόστα του Δημοσίου; Το μήνυμα σε μια κοινωνία που στο μεγαλύτερο μέρος της αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, ήταν σαφές: «Η κρίση αγγίζει και αφορά όλους. Από τις επιπτώσεις της κρίσης ουδείς εξαιρείται». Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντιμετώπισης, ή μάλλον ένας λογικός τρόπος να διαχειριστεί κανείς μια δυσχερή κατάσταση.

Είναι όμως τα «χρυσά αγόρια» το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα ή εύκολη λεία σε μια κυβέρνηση που αναζητά τρόπους να φτιάξει την εικόνα της και να αντιστρέψει το σε βάρος της πολιτικό κλίμα; Για το «ελληνικό παράδοξο» φαίνεται να ισχύει το δεύτερο. Διότι απλά, τα «golden boys» του ελληνικού Δημοσίου δεν το πρόβλημα, αλλά ένα μικρό μέρος του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας. Μιας οικονομίας «αλά κάρτ» που από τη μια θέλει να λειτουργεί με όρους «ελεύθερης αγοράς» και από την άλλη θέλει κάθε επιχειρηματία να επιβιώνει και να διαπρέπει με βάση την ικανότητά του να «κάνει δουλειές» με το κράτος.

Και το κράτος ως άλλη «ιερή αγελάδα» αρμέγεται καθημερινά από όλους. Από τους πολυάριθμους και υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους που σε ανταπόδοση της ψήφου τους βρήκαν ασφαλή επαγγελματική στέγη. Από τα «χρυσά αγόρια» που κλήθηκαν να διοικήσουν τον υπερμεγέθη δημόσιο τομέα, αφήνοντας υψηλούς μισθούς και μπόνους στον ιδιωτικό. Αλλά και από επιχειρηματίες που έγιναν «χρυσοί» λόγω χρυσοφόρων συμβάσεων με το κράτος.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πολιτική ευθύνη

Δυο μάλλον αντικρουόμενα στοιχεία που έδωσαν δυο διαφορετικές εταιρίες δημοσκοπήσεων τις τελευταίες μέρες δημιουργούν σύγχυση αναφορικά με τις τάσεις του εκλογικού σώματος τη συγκεκριμένη συγκυρία, οι οποίες – ως φαίνεται – θα καθορίσουν και ενδεχόμενη απόφαση του πρωθυπουργού να προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Το πρώτο στοιχείο είναι της GPO και εμφανίζει το 51,8% των πολιτών να συμφωνεί με την πρόταση του κ. Κώστα Καραμανλή για συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων στην αντιμετώπιση της κρίσης. Το δεύτερο στοιχείο είναι της ALCO, η οποία εμφανίζει το 51,5% των πολιτών να πιστεύουν πως ορθώς το ΠΑΣΟΚ απορρίπτει το πρωθυπουργικό αίτημα επειδή είναι προεκλογικό.

Τη σύγχυση επιτείνει το γεγονός ότι και τα δυο ερωτήματα τίθενται με σχετική ακρίβεια. Πρώτον, διότι η πρόταση του πρωθυπουργού κινείται στο πλαίσιο της γενικότητας και των προθέσεων, αφού δεν είναι γνωστό το αντικείμενο της συναίνεσης, ούτε και κατά πόσο την εννοεί επί της ουσίας. Και δεύτερον, διότι το ΠΑΣΟΚ δεν την απέρριψε συλλήβδην, αλλά εξέφρασε πολιτικές επιφυλάξεις.

Παρ’ όλα αυτά, αν γίνει αποδεκτή αντικειμενικότητα των ερωτημάτων, ώστε να θεωρηθούν αντικειμενικά και τα αποτελέσματα των απαντήσεων, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως οι μισοί πολίτες θεωρούν ειλικρινή την πρόθεση του πρωθυπουργού και οι άλλοι μισοί ότι η πρότασή του τίθεται εκ του πονηρού.

Υπό αυτή την έννοια, το σχέδιο του πρωθυπουργικού επιτελείου να παίξει το χαρτί της συναίνεσης, δεν εγγυάται ούτε την αλλαγή της κυβερνητικής εικόνας, ούτε, πολύ περισσότερο, την αντιστροφή του πολιτικού κλίματος. Οι πολίτες εμφανίζονται πλέον επιφυλακτικοί σε κάθε πρωθυπουργική πρωτοβουλία, η οποία μόνο πρόσκαιρα οφέλη προσφέρει στην κυβερνητική παράταξη. Για παράδειγμα ούτε οι αποπομπές Βουλγαράκη, Ρουσόπουλου, Αλογοσκούφη, ούτε το πρωθυπουργικό mea culpa για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ούτε ο ανασχηματισμός του Ιανουαρίου, προσέφεραν τα προσδοκώμενα πολιτικά οφέλη, ούτε βέβαια ανέτρεψαν το προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ.

Το μόνο στοιχείο στο οποίο συμφωνούν όλες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων και είναι ευνοϊκό για την κυβερνητική παράταξη είναι το προβάδισμα του κ. Καραμανλή έναντι του κ. Παπανδρέου στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση προσλάβει χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης αρχηγών – ώστε να αξιοποιηθεί το «ισχυρό χαρτί» της κυβέρνησης που θεωρητικά εμφανίζεται να είναι ο κ. Καραμανλής – ένα θετικό αποτέλεσμα για την κυβερνητική παράταξη δεν είναι διασφαλισμένο.

Όχι μόνο γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά και γιατί ακόμα κι αν θεωρηθεί πως τα προβλήματα της κυβέρνησης οφείλονται κατά κύριο λόγο στις αδυναμίες των κυβερνητικών στελεχών, υπάρχει πάντα το θέμα της πολιτικής ευθύνης εκείνου που τα επιλέγει...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 26.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Από την ανασφάλεια στο χάος

Προ δυο εβδομάδων φωτορεπόρτερ του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων επέστρεψε σπίτι του νωρίς το μεσημέρι. Έκπληκτος είδε την εξώπορτα ανοικτή. Φαντάστηκε ότι είχε ξεχάσει να την κλειδώσει και μπήκε αμέριμνος στο σπίτι. Εκεί δοκίμασε τη δεύτερη και πιο επώδυνη έκπληξη. Ένα βαρύ χέρι προσγειώθηκε στο πρόσωπό του και μετά ακολούθησαν δυο τρία ακόμα κτυπήματα. Μέσα στη ζάλη πρόλαβε να δει δυο μεγαλόσωμους άνδρες να βγαίνουν τρέχοντας απ’ το διαμέρισμα. Ο φίλος μας άρχισε να συνειδητοποιεί ότι έπεσε θύμα ληστείας. Στο κέντρο της Αθήνας, καταμεσήμερο…

Το περιστατικό είναι ένα απ’ τα πολυάριθμα που συμβαίνουν πλέον καθημερινά στη χώρα. Είναι ένα ακόμα περιστατικό σε μια μακρά λίστα, που επιβεβαιώνει αδιάσειστα ότι η εγκληματικότητα στη χώρα έχει αυξηθεί δραματικά. Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα που είναι μάλλον ελάχιστοι εκείνοι που δεν έχουν βρεθεί άμεσα αντιμέτωποι με το πρόσωπο του «κακού».

Διότι εμμέσως αντιμέτωποι βρίσκονται όλοι καθημερινά μέσω των δελτίων ειδήσεων. Η εγχώρια τρομοκρατία έχει πλέον αναγεννηθεί και εκσυγχρονιστεί, απειλώντας δικαίους και αδίκους. Ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τις «παράπλευρες απώλειες» μιας νέας επιχείρησης κατά αστυνομικών, δημοσιογράφων, πολιτικών… κι ως εκ τούτου ανησυχεί. Το οργανωμένο έγκλημα δρα επίσης ανεξέλεγκτα. Εντυπωσιακές απαγωγές επιχειρηματιών και εφοπλιστών, εξίσου εντυπωσιακές αποδράσεις από φυλακές που μόνο στον τίτλο είναι «υψίστης ασφαλείας».

Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο που παραπέμπει ευθέως σε μια εικόνα ασυντόνιστου – αν όχι διαλυμένου – κρατικού μηχανισμού, η πολιτική ηγεσία του τόπου επιμένει στη συνήθη τακτική της εκτόξευσης αλληλοκατηγοριών και επίρριψης ευθυνών στους άλλους. Με αφορμή την απόδραση των Παλαιοκώστα Ρετζάι, το ΠΑΣΟΚ βρήκε για άλλη μια φορά την ευκαιρία για να ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης, ενώ την ίδια στιγμή συνεδρίαζε εκτάκτως η κυβερνητική επιτροπή για να αποφανθεί για το αυτονόητο: Ότι δηλαδή η απόδραση ήταν οργανωμένη και έγινε κατόπιν εσωτερικής συνεννόησης!

Αναρωτιέται κανείς αν αυτό είναι το ζητούμενο κι όχι η ευχέρεια με την οποία τα διάφορα κυκλώματα δραστηριοποιούνται σε κάθε τομέα της κοινωνίας και της οικονομίας, αντικαθιστώντας αν όχι καταλύοντας, το κράτος. Παρακράτος στα σωφρονιστικά καταστήματα, παραδικαστικό κύκλωμα, καρτέλ κ.ο.κ. Αναρωτιέται κανείς με ποιο τρόπο το κράτος θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Πως να γίνει εργαλείο για την έξοδο της χώρας απ’ την κρίση και για την ανάπτυξη της.

Οι πολίτες, κάθε τάξης, ανεξαρτήτου οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου, αισθάνονται απροστάτευτοι σχεδόν παντού με αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις να εμφανίζονται έτοιμοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο κίνδυνος να επικρατήσει το απόλυτο χάος είναι πλέον ορατός.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 25.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Θέλει να αλλάξει ο Νεοέλληνας;

Τη δισυπόστατη φύση του Νεοέλληνα προβάλει νέα διαφήμιση του ΥΠΕΧΩΔΕ. Είναι αυτή που τον θέλει από τη μια μεριά να «διαμαρτύρεται» επειδή δεν υπάρχουν αρχές για να κάνουν κάτι με το νερό που κατασπαταλάται – όταν ο ίδιος αφήνει ανοικτή τη βρύση όταν ξυρίζεται – να κάνουν κάτι με τα σκουπίδια – όταν ο ίδιος δεν πετά τη σακούλα των απορριμμάτων στον κατάλληλο κάδο – να κάνουν κάτι με το μποτιλιάρισμα – όταν ο ίδιος δε χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά το ενεργοβόρο του SUV για να πάει στη δουλειά του – να κάνουν κάτι με τη σπατάλη ενέργειας που συντείνει στην όξυνση του φαινομένου του θερμοκηπίου – όταν ο ίδιος ανάβει άσκοπα όλα τα φώτα της πολυτελούς κατοικίας του βάζοντας παράλληλα στο φουλ τη θέρμανση ώστε να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με το φανελάκι.

Καλώς ή κακώς αυτή είναι η νοοτροπία του Νεοέλληνα! Διαμαρτύρεται για το ανύπαρκτο κράτος που «δεν μεριμνά για τίποτα», την ίδια ώρα που παραγνωρίζει ότι ο ίδιος αποτελεί κομμάτι κι εν πολλοίς δημιουργός αυτού του «ανίκανου» κράτους. Είναι ο ίδιος ο Νεοέλληνας που προσφεύγει στον πολιτικό για ένα μια ρουσφετολογική πρόσληψη του παιδιού στο Δημόσιο, την ίδια ώρα που επικρίνει τους κυβερνώντες για αναξιοκρατικές προσλήψεις, που θεωρεί συλλήβδην όλους τους δημοσίους υπαλλήλους «χαραμοφάηδες» (εξαιρουμένου προφανώς του παιδιού του…) και που πιστεύει ότι θα πρέπει να μειωθεί ο αριθμός τους, καθώς «τους πληρώνουμε τζάμπα».

Είναι ο ίδιος ο Νεοέλληνας που κατασκευάζει το νεόδμητο σπίτι του παρανομώντας και λαδώνοντας για μερικά παραπάνω τετραγωνικά μέτρα (που δεν έχει ουσιαστικά ανάγκη), την ίδια ώρα που «καρφώνει» το γείτονα που το πέτυχε χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του. Είναι ο ίδιος ο Νεοέλληνας που κατακεραυνώνει την «εγκληματική αμέλεια» των αρχών για την περιβαλλοντική καταστροφή του Υμηττού, της Πεντέλης, της Πάρνηθας, κ.ο.κ…, όταν αγοράζει «στα καμένα», καταπατημένο οικόπεδο (που μετά θα πάρει αξία…) για να βάλει το δικό του κεραμίδι. Κι η παράθεση παραδειγμάτων, τελειωμό δεν έχει…

Καλώς ή κακώς, «αυτή είναι η Ελλάδα», «αυτοί είναι οι Νεοέλληνες». Ανάλογη είναι κι η πολιτική ηγεσία της, ανάλογοι κι οι πολιτικοί που οι Νεοέλληνες επιλέγουν για να τους εκπροσωπούν. Για πολλοστή φορά προχθές ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε εκλογές για «να αλλάξει πορεία ο τόπος». Όμως, κι η αλλαγή (όπως κάθε είδους αλλαγή) είναι επιλογή. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη να αλλάξει. Κι αυτό, όπως αποδεικνύεται και με τη διαφήμιση, το γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα η σημερινή κυβέρνηση.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πρώτα οι πολιτικές μετά τα πρόσωπα

Ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης που το πολιτικό σκηνικό άλλαξε με το ΠΑΣΟΚ να δημιουργεί ένα προβάδισμα έναντι της ΝΔ που τελικώς παγιώθηκε πέντε μήνες μετά. Τότε ο Γιώργος Παπανδρέου είχε παρουσιάσει ένα συνολικό σχέδιο για την οικονομία, την ίδια στιγμή που στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου δεν έκανε λάθη και κέρδισε θετικές εντυπώσεις. Στον αντίποδα ο πρωθυπουργός είχε εκφωνήσει μια ομιλία κατώτερη των προσδοκιών, μια επανάληψη των ήδη γνωστών θέσεων του, ενώ στη καθιερωμένη συνέντευξη στήριξε τότε πολιτικά τον κ. Γιώργο Βουλγάρακη, το όνομα του οποίου κυριαρχούσε στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Ήταν η χρονική αφετηρία για την αλλαγή του πολιτικού κλίματος που εκ των υστέρων παγίωσαν τα γεγονότα που ακολούθησαν. Το Βατοπέδι κατάπιε τον ένα μετά τον άλλο συνεργάτες του πρωθυπουργού κι έπληξε το ηθικό πλεονέκτημα της ΝΔ. Η πορεία της οικονομίας είχε ως θύμα ένα άλλον στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού, τον κ. Γιώργο Αλογοσκούφη. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή και η εξέγερση των νέων που ακολούθησε, έδωσε την αίσθηση της αδυναμίας της κυβέρνησης να διαχειρίζεται κρίσεις.

Οδεύοντας προς το τέλος Φεβρουαρίου, το ΠΑΣΟΚ αναζητά μια νέα αφετηρία που θα το θέσει στην τελική ευθεία για την επάνοδό του στην εξουσία. Έτσι, σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου σε μια προσπάθεια να επιχειρήσει το δεύτερο μεγάλο βήμα μετά την Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα εξηγήσει στον ελληνικό λαό το «πως θα κυβερνήσει». Είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες τις γενικές κατευθύνσεις της νέας πολιτικής που ευαγγελίζεται ο Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Διότι μέχρι σήμερα σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων το ΠΑΣΟΚ έχει επιδείξει διγλωσσία, αν όχι πολυγλωσσία. Είναι καιρός να διαμορφωθεί μια ενιαία φωνή και στάση. Είναι καιρός να αποσαφηνιστούν καίρια ζητήματα για τη λειτουργία του κράτους, για το σύστημα Υγείας και Παιδείας, για το νέο οικονομικό μοντέλο, για το περιεχόμενο της «πράσινης ανάπτυξης», για το περιεχόμενο της «δίκαιης κοινωνίας», για τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Δεν είναι απαραίτητο, αυτή τη στιγμή, ο Γιώργος Παπανδρέου να αποκαλύψει και με «ποιους θα κυβερνήσει». Διότι αυτό που προέχει ετούτη την ώρα είναι η διαμόρφωση των πολιτικών που απαιτούνται για την έξοδο της χώρας από την πολυεπίπεδη κρίση που διέρχεται κι όχι τα πρόσωπα που θα κληθούν να τις εφαρμόσουν. Πρόσωπα που σε τελική ανάλυση θα αναδείξουν οι πολίτες στις επόμενες εκλογές.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 21.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Διαχρονική παθογένεια

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου συναισθάνεται το μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει η χώρα. Διαφορετικά δεν θα επιδίδονταν στη μάταιη και αυτοκαταστροφική τακτική της αναζήτησης και μετάθεσης ευθυνών, αντί σε μια πολιτική αναζήτησης κοινά αποδεκτών, λογικών λύσεων.

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που τα κόμματα αντιμετώπισαν το νέο τρομοκρατικό κρούσμα. Με αρκετή δόση υπερβολής ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης παρομοίασε την Ελλάδα με την Κολομβία και το Αφγανιστάν. Με εξίσου μεγάλη δόση υπερβολής απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ευάγγελος Αντώναρος κατηγορώντας γενικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ πως «ελεεινολογούν» και δυσφημούν την Ελλάδα με σκοπό «να αποκομίσουν μικροκομματικά οφέλη και να ικανοποιήσουν τη βουλιμία τους για την εξουσία».

Έδειξαν για άλλη μια φορά πολιτικά στελέχη της χώρας ότι την ώρα που τους δείχνουν το φεγγάρι, εκείνοι επιμένουν το δάκτυλο… Έδειξαν να μην αντιλαμβάνονται ότι η απόσταση που απέμεινε προχθές από το να μετατραπεί η Αθήνα σε Καμπούλ είχε τη διάμετρο ενός σύρματος που οι τρομοκράτες τοποθέτησαν αδέξια. Τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.

Διότι το πρωτεύων πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τη χώρα δεν είναι αν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία. Θεμιτή η φιλοδοξία τους αν πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από τη σημερινή κυβέρνηση. Ούτε βεβαίως είναι πρωτεύων ζήτημα να αξιολογηθεί η χώρα στη χωρία των υπανάπτυκτων τριτοκοσμικών κρατών. Ο καθένας αντιλαμβάνεται προσωπικά το επίπεδο της χώρας…

Κατά συνέπεια η ουσία βρίσκεται αλλού. Και συγκεκριμένα στην αλλαγή νοοτροπίας τόσο της ελληνικής κοινωνίας, όσο και των πολιτικών εκπροσώπων της. Στη συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα είναι κοινά και όσο δεν επιλύονται έχουν δυσμενείς επιπτώσεις σε όλους. Αν η Ελλάδα είναι μια οικονομικά ασθενής χώρα με τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα και μειωμένη παραγωγή, αφορά τους πάντες. Αν η Ελλάδα είναι μια χώρα ανασφαλής, αφορά τους πάντες. Αν το ελληνικό κράτος πλήττεται από τη διαφθορά και την αναξιοκρατία, αφορά τους πάντες.

Οι εποχές όπου πολιτικοί και κόμματα αξιοποιούσαν τις διαχρονικές παθογένειες του οικονομικού και πολιτικού συστήματος σε βάρος των αντιπάλων τους, έχουν παρέλθει. Οι πολίτες έχουν κατανοήσει πλήρως πως ευθύνες υπάρχουν παντού, σε όλους όσους άσκησαν και ασκούν εξουσία. Και αξιώνουν απ’ τους νέους πολιτικούς να παραμερίσουν το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον, προτάσσοντας το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Όσο οι πολιτικοί δεν το πράττουν, τόσο θα εισπράττουν την αποδοκιμασία των πολιτών, τόσο θα διευρύνεται το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, τόσο θα είναι αδύνατες οι κοινωνικές συναινέσεις που απαιτούνται για να αλλάξει πορεία ο τόπος.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 22.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Υπαρκτός κίνδυνος

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας κτυπά πλέον επικίνδυνα και την Ελλάδα. Όσο κι αν η αύξηση των κρουσμάτων βίας και των επιθέσεων με γκαζάκια και αυτοσχέδιους εκρητικούς μηχανισμούς που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια, δεν προκαλούσε μεγάλη ανησυχία, το τελευταίο επεισόδιο με τα κιλά εκρηκτικών που παρ’ ολίγον να τινάξουν στο αέρα το κτίριο της Citibank, αλλάζει άρδην τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Στη δυσάρεστη περίπτωση που εκδηλωθεί θα λειτουργήσει ως καταλύτης πολιτικών εξελίξεων στη χώρα, την ίδια στιγμή που θα βυθίσει ακόμα περισσότερο τις ελάχιστες ελπίδες για άμεση ανάταξη της ελληνικής οικονομίας.

Ήδη οι Έλληνες πολίτες αισθάνονται ανασφαλείς. Δεν φτάνουν μόνο η αύξηση της εγκληματικότητας, οι απαγωγές, η αδυναμία διαχείρισης των διαδηλώσεων από τις δυνάμεις διατήρησης της τάξης, είναι τώρα και η ανεξέλεγκτη δράση των τρομοκρατών που πλήττει ευθέως την εικόνα και το κύρος της ελληνικής αστυνομίας. Η σωστή λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας καταδεικνύει το επίπεδο οργάνωσης ενός κράτους. Με τα Σώματα Ασφαλείας να υπολειτουργούν το κράτος εμφανίζεται αδύναμο και ασυντόνιστο. Η ευθύνη ανήκει ευθέως στους κυβερνώνοντες.

Ωστόσο, στην παρούσα φάση, μικρή σημασία έχει αν θα πληρώσει η κυβέρνηση. Σημασία έχει ποιο θα είναι το κόστος για τη χώρα. Διότι είναι βέβαιο ότι με την Ελλάδα να θεωρείται τόπος τρομοκρατών, η πληγωμένη, τώρα, ελληνική οικονομία, θα μπει μετά στην εντατική.

Ο κλάδος που θα βιώσει πρώτος της αρνητικές επιπτώσεις είναι ο τουριστικός. Το ήδη περιορισμένο, λόγω διεθνούς οικονομικής κρίσης, τουριστικό ρεύμα που αναμένεται το καλοκαίρι θα περιοριστεί ακόμα περισσότερα. Κι αν οι μέχρι τώρα προβλέψεις για 35 με 35% μείωση του τουρισμού, προκαλούσαν πονοκεφάλους, στην άλλη περίπτωση που το ποσοστό θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, θα προκαλέσει ασφυξία στην εγχώρια οικονομία.

Αλλά δεν είναι μόνο οι τουρίστες που δεν θα έρθουν. Είναι κι όσοι θα μπορούσαν να επιχειρήσουν να επενδύσουν κεφάλαια στην Ελλάδα. Διότι, αν η ελληνική γραφειοκρατία και διαφθορά του δημόσιου τομέα ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας, με διάχυτη την αίσθηση ανασφάλειας, ουδείς σοβαρός ξένος επενδυτής θα θελήσει να τοποθετήσει τα χρήματά του.

Ήδη, άλλωστε κι εκείνοι που με τον α ή β τρόπο είχαν επενδύσει κεφάλαια στην ελληνική χρηματαγορά, το τελευταίο διάστημα τα απέσυραν. Με το φόβο της τρομοκρατίας κι εκείνοι που έχουν μείνει (ξένοι και εγχώριοι) επενδυτές θα φύγουν.

Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας, τα κόμματα να σκύψουν με υπευθυνότητα και να αντιμετωπίσουν το θέμα. Με ρητορικές κορώνες περί «απερίφραστης καταδίκης» ένα τόσο σημαντικό ζήτημα δεν λύνεται.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 20.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Παρενέβη στις πολιτικές εξελίξεις

Οι συστάσεις του Χοακίμ Αλμούνια δεν μας έκαναν σοφότερους. Ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής αν ερωτούνταν θα γνώριζε πως το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας απαιτεί συγκράτηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων (σε υπερδιογκομένο δημόσιο τομέα), αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος (για κοινωνικά δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών), μείωση του ελλείμματος, μείωση του δημόσιου χρέους, αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, νέο σύστημα καταγραφής δημοσίων δαπανών και εσόδων.

Υπό αυτή την έννοια θα περίμενε κανείς απ’ τον Επίτροπο που απ’ τα χείλη του κρέμονται κάτι μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο ευφάνταστο. Κάτι που να προσφέρει μια προοπτική εξόδου απ’ την κρίση. Αλλά δυστυχώς, ο κ. Αλμούνια δεν εξέπληξε. Αντιπροσωπεύοντας μια ούτως ή άλλως εσφαλμένη προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί του τρόπου εξόδου απ’ την οικονομική κρίση, ο Κοινοτικός Επίτροπος περιέγραψε ουσιαστικό τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα, αλλά κι η υπόλοιπη Ευρώπη θα βυθιστούν ακόμα περισσότερο στην κρίση. Διότι, όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάθε πολίτης – όχι απλά ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής – το σημερινό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τις πρακτικές του παρελθόντος – που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν – αλλά με μια νέα οικονομική προσέγγιση – την οποία αναζητά ακόμα η Ευρώπη, κι όχι μόνο…

Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί ότι επιβάλλεται ένα νοικοκύρεμα της ελληνικής οικονομίας – με ό,τι η έννοια περιλαμβάνει. Και αν κάτι έχει σημασία στις επισημάνσεις του κ. Αλμούνια, είναι αυτό ακριβώς. Στον έμμεσο πλην σαφή υπαινιγμό του, δηλαδή, ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έπραξε τα δέοντα για να νοικοκυρέψει την ελληνική οικονομία, όπως είχε δεσμευτεί και υποσχεθεί όχι μόνο στις Βρυξέλλες, αλλά και στον ελληνικό λαό. Αν βέβαια ο κ. Αλμούνια επιβεβαίωσε κάτι ήδη γνωστό, προφανώς και πάλι και δεν μας έκανε σοφότερους… Αν όμως οι Έλληνες πολίτες στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν γνωρίζουν για την ορθότητα των κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων των τελευταίων χρόνων, τότε πράγματι η μομφή περί “συστηματική υπεραισιοδοξίας”του κ. Αλμούνια έναντι της κυβέρνησης, έχει σημασία, καθώς, εν μέσω έξαρσης της εκλογολογίας, αγγίζει κυρίως τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους.

Αλλά ακόμα κι αν πρόκειται τελικά για ευθεία παρέμβαση των Βρυξελλών στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, με το να υποδεικνύουν την κυβέρνηση ως “απείθαρχο μαθητή” σε εσφαλμένες υποδείξεις, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να δικαιώνουν εν τέλει τον… μαθητή. Το ζήτημα είναι αν ο μαθητής το αντιλαμβάνεται, ώστε να διεκδικήσει το δίκιο του, απ’ εκεί που μπορεί να το βρει. Απ’ τους ίδιους τους πολίτες δηλαδή την ψήφο, εν προκειμένω, των οποίων ο κ. Αλμούνια δεν έχει ανάγκη.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 19.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Μια... μπερζέρα για τον Αντώνη

Η καρέκλα του υπουργείου Πολιτισμού μοιάζει περισσότερο με μπερζέρα, παρά με εργονομική τροχήλατη καρέκλα γραφείου. Έτσι, σπανίως θα δει κανείς να κάθεται κάποιος «εργάτης της πολιτικής», καθώς συνήθως προσφέρεται σε πολιτικούς της μπουρζουαζίας.

Τα πρώτα χρόνια της «νέας διακυβέρνησης» η μπερζέρα έμεινε κενή. Προορισμένη για να κάθεται ο πρωθυπουργός, ουδέποτε αισθάνθηκε το ειδικό του βάρος. Αργότερα, ωστόσο επιβεβαίωσε τη φήμη και τον προορισμό της, προσφέροντας θαλπωρή σε πολιτικούς λαμπερούς, όπως οι κ.κ. Γιώργος Βουλγαράκης και Μιχάλης Λιάπης.

Η παράδοση συνεχίστηκε και μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Σειρά να πάρει θέση στο… κυβερνητικό σαλόνι είχε κι ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, όμως, δεν φαίνεται διατεθειμένος να αξιοποιήσει την καρέκλα του υπουργείου Πολιτισμού, ως… μπερζέρα. Πόσο μάλλον να θεωρείται ως πολιτικός της μπουρζουαζίας.

Δεν πέρασε ενάμισης μήνας κι έδειξε πως θα προτιμούσε περισσότερο μια καρέκλα εργασίας… Προχθές στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε εμφανίστηκε ενημερωμένος για τα θέματα του χαρτοφυλακίου του – αποτέλεσμα σκληρής και εντατικής δουλειάς – με φιλολαϊκό προφίλ (έτοιμος να αποκαταστήσει τους εκεί συμβασιούχους), με σαφή πρόθεση να νοικοκυρέψει τα οικονομικά του υπουργείου και το κυριότερο, με σχέδιο και όραμα για το ελληνικό πολιτιστικό προϊόν. Μάλιστα, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συναδέλφους του υπουργούς, ο κ. Σαμαράς έδειξε βέβαιος πως στο υπουργείο Πολιτισμού θα κάθεται για αρκετό διάστημα ακόμα… Κι ως εκ τούτου καλό θα είναι να σηκώσει τα μανίκια, να πιάσει δουλειά, να εμφανίσει έργο, να αφήσει το δικό του στίγμα.

Η στάση του κ. Σαμαρά ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Ίσως, στη πρόσφατη κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου να πληροφορήθηκε ότι πρόωρες εκλογές δεν θα γίνουν άμεσα. Ίσως, να ερμήνευσε τις προθέσεις του κ. Καραμανλή με τον οποίο τον συνδέει μακρά φιλιά. Ίσως πάλι ο κ. Σαμαράς να μην συναισθάνεται το άγχος να τοποθετεί για την "επόμενη μέρα" στη ΝΔ (όπως άλλοι επίδοξοι διάδοχοι του κ. Καραμανλή) και προτιμά να δείχνει προσηλωμένος στα νέα του καθήκοντα.

Ό,τι και να συμβαίνει, το βέβαιο είναι πως ο κ. Σαμαράς απολαμβάνει τη νέα του θέση. Μπερζέρα ή τροχήλατη καρέκλα εργασίας δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως είναι ο μόνος υπουργός που με βεβαιότητα δήλωσε πως ο κ. Καραμανλής θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που θα κερδίσει 3η συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Κι έκανε ορισμένους εκτός από το να αναρωτιούνται να κάθονται (όχι σε μπερζέρα) σε αναμμένα κάρβουνα…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 18.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Στην γραμμή των... Βρυξελλών

Ουδείς έχει πλέον αμφιβολία: Η οικονομική κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα, δεν είναι αποκλειστικό της… προνόμιο. Η κρίση είναι όλης της Ευρώπης, η κρίση είναι όλου του κόσμου.

Αμφιβολίες υπάρχουν για το μερίδιο ευθύνης που φέρει η παρούσα κυβέρνηση για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και τα ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα που βιώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά. Εδώ, τα πράγματα μπερδεύονται…

Δεν είναι απολύτως βεβαιωμένο ότι η κυβέρνηση Καραμανλή προετοίμασε σωστά τη χώρα για την κρίση που έρχονταν. Για του λόγου το ασφαλές δεν χρειάζεται ούτε ανάγνωση των αριθμών, ούτε τα γραπτά των οικονομολόγων. Το Δεκέμβριο κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, ο πρωθυπουργός υποστήριζε ότι η οικονομία θωρακίστηκε από τις επιλογές του οικονομικού επιτελείου και ένα μήνα μετά άλλαζε τον υπουργό Οικονομίας…

Δεν είναι απολύτως βεβαιωμένο, επίσης, ότι η κυβέρνηση Καραμανλή προώθησε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σε όλους τους τομείς που το αποδεικνύουν. Κι εδώ δεν είναι ανάγκη να προστρέξουμε στα πεπραγμένα των προηγούμενων χρόνων. Αρκεί να ακούσουμε τα λεγόμενα των σημερινών υπουργών. Για την αγροτική οικονομία, τώρα ο υπουργός ξεκινά τον εθνικό διάλογο για τη διαμόρφωση εθνικής αγροτικής πολιτικής. Για την Παιδεία ο υπουργός ζητά διάλογο σε «καθαρό πίνακα». Για τη Δημόσια Διοίκηση και την «επανίδρυση του κράτους» καμία κουβέντα πλέον.

Ένα θέμα λοιπόν είναι η λειτουργία της κυβέρνησης πριν την εκδήλωση της κρίσης. Ένα δεύτερο θέμα είναι η διαχείριση της όταν πλέον άρχισε να εκδηλώνεται. Κι εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Την περασμένη βδομάδα στη Βουλή ο πρωθυπουργός υποστήριξε με σθένος τα μέτρα που έλαβε, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι η κυβέρνησή του, πρώτη απ’ άλλες χώρες της Ευρωζώνης εγγυήθηκε τις τραπεζικές καταθέσεις. Η κριτική βεβαίως για την αποτελεσματικότητα των κινήσεων του, δεν έλειψε, ούτε λείπει.

Στην μετά την κρίση εποχή, όμως, άλλο ένα θέμα που προκύπτει είναι η γενικότερη πολιτική αντίληψη της κυβέρνησης έναντι της πολιτικής που ακολουθούν οι ευρωπαίοι εταίροι. Και εδώ υπάρχουν αρκετές βεβαιότητες. Η πρώτη αφορά στην έλλειψη κοινοτικής αλληλεγγύης. Η πολιτική της κας Μέρκελ δίνει το στίγμα: «Ο καθένας για τον εαυτό του»… Η δεύτερη αφορά στη θηλιά που έχει βάλει το Σύμφωνο Σταθερότητας γύρω απ’ την ευρωπαϊκή οικονομία. Στην Ευρωζώνη είναι θεσμός ο λόγος που οδήγησε στην παγκόσμια κρίση.

Η Ελλάδα ως χώρα μέλος έχει λόγο σε μια ΕΕ που οφείλει να αλλάξει ρότα. Όμως, το σχέδιο Καραμανλή για την έξοδο απ’ την κρίση δεν αποκλίνει της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής των Βρυξελλών.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 17.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Ποια συναίνεση;

Δεν είναι σίγουρο αν είναι η διεθνής οικονομικής κρίσης που απειλεί με «λουκέτο» τη χώρα, ή οι εγγενείς αδυναμίες της κυβέρνησης να δώσει λύσεις σε διαχρονικά και σύγχρονα προβλήματα, η αιτία που οδήγησε τον κ. Κώστα Καραμανλή να ζητήσει «ελάχιστες συναινέσεις» για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Το σίγουρο είναι πως η αιτία του αιτήματος πολύ μικρή σημασία έχει τούτη την ώρα.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο κ. Καραμανλής μετά από πέντε χρόνια ως πρωθυπουργός και κάμποσα περισσότερα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραδέχθηκε γενικά «…δεν αρκεί η βούληση, οι προσπάθειες μόνο της κυβέρνησης. Απαιτείται συναίνεση, τουλάχιστον στα βασικά, στα θεμελιώδη. Οφείλουμε, λοιπόν, να βάλουμε τέλος στη στείρα άρνηση. Στο ‘όχι σε όλα’».

Θα είχε πράγματι ενδιαφέρον να μπορούσε κανείς με βεβαιότητα να προβλέψει αν ο κ. Καραμανλής, ωριμότερος πολιτικά και με θητεία κυβερνητική πλέον, θα υποστήριζε την ίδια άποψη κι ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Αλλά η πρόβλεψη δεν είναι σίγουρη αν ληφθεί ως κριτήριο ο τρόπος που αντιπολιτεύτηκε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Παρ’ όλα αυτά ουσιώδη πολιτική σημασία θα είχε αν δεσμευόταν εκ των προτέρων ότι θα συναινούσε εκ των υστέρων (βλ. μετά από τη νέα εκλογική αναμέτρηση) σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα που ταλανίζουν επί χρόνια τον τόπο και εμποδίζουν την πρόοδο και την ευημερία του. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο δεν φαντάζει ούτε σαν όνειρο θερινής νυκτός στο υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα είχε ουσιαστική σημασία να διευκρινισθεί ποια είναι αυτά τα «βασικά» και τα «θεμελιώδη» επί των οποίων ο κ. Καραμανλής ζήτησε συναίνεση.

Είναι για παράδειγμα, η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα που κατατρώει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια του τόπου; Είναι η οριστική και αμετάκλητη κατάργηση της αντίληψης που θέλει τις εκάστοτε κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν τη δημόσια διοίκηση ως «δεξαμενή ψηφοθηρικής πελατείας», όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος ή ως «φέουδο» όπως το χαρακτηρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου; Είναι για παράδειγμα, η συμφωνία επί ενός εκλογικού συστήματος που δεν θα αλλάζει κάθε φορά και που θα προβλέπει τη διεξαγωγή εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια, ώστε να σταματήσει η ακατάσχετη εκλογολογία και να πάψει η πολιτική ζωή να είναι έρμαιο των δημοσκοπήσεων; Είναι για παράδειγμα, η πραγματική ανεξαρτητοποίηση της Δικαιοσύνης μέσω εκλογής από το λαό κι όχι μέσω διορισμού απ’ τις κυβερνήσεις των ανωτάτων δικαστικών λειτουργών;

Αν είναι αυτά και κάποια άλλα ακόμα, η συζήτηση περί της συναίνεσης θα είχε ενδιαφέρον γιατί θα ήταν χρήσιμη. Αλλιώς, καταναλώνεται στο επίπεδο των πρόσκαιρων εντυπώσεων – το μόνο που δεν έχει ανάγκη ο τόπος όχι μόνο τώρα, αλλά ποτέ…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 15.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Ο καιρός να περνά...

Το επόμενο «μεγάλο θέμα» της πολιτικής επικαιρότητας, δεν θα αργήσει να αναδειχθεί. Στην πρώτη ευκαιρία ο πρωθυπουργός θα διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση ότι θα μείνει για πολύ ακόμα καιρό στην πολιτική. Κάτι σαν το «είμαι πολύ νέος για να συνταξιοδοτηθώ» που είχε πει κάποτε όταν ρωτήθηκε. Για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, οι δημοσιολόγοι θα αναλύουν το συμβολισμό και το περιεχόμενο του πρωθυπουργικού μηνύματος κι ο καιρός θα περνά…

Υποτίθεται ότι το (επικείμενο) «μήνυμα» θα έχει ως στόχο να κλείσουν τα σενάρια της διαδοχής και στη ΝΔ να επέλθει ηρεμία. Μέχρι όμως ο κ. Καραμανλής να αποστείλει το μήνυμα, οι δημοσιολόγοι θα αναλύουν το αν πρέπει ή όχι και πότε να το αποστείλει. Και πάλι ο καιρός θα περνά…

Όταν με το καλό ολοκληρωθεί ο κύκλος του προβληματισμού θα έχουμε φτάσει το Μάρτιο. Τότε είναι που ο κ. Καραμανλής θα πάρει τις τελικές του αποφάσεις για το πότε κι αν θα προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Θα έχουν προηγηθεί υποθέσεις, εκτιμήσεις, αναλύσεις και ο καιρός θα περνά…

Κι όσο ο κ. Καραμανλής δεν θα αποκαλύπτει τις προθέσεις του, η χώρα θα προετοιμάζεται να σουβλίσει τον οβελία και να εορτάσει την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Κι επειδή ο πρωθυπουργός σέβεται τις θρησκευτικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του λαού, δεν θα θελήσει να διαταράξει το κατανυχτικό κλίμα. Κι ο καιρός θα περάσει…

Κατόπιν τούτου, η χώρα θα έχει εισέλθει ούτως ή αλλιώς σε προεκλογική περίοδο, λόγω των ευρωεκλογών. Θα είναι «δημοψήφισμα» ή «χαλαρή ψήφος»; Οι δημοσιολόγοι θα αναλύουν και θα εξυφαίνουν νέα σενάρια στην περίπτωση της μιας ή της άλλης περίπτωσης. Κάπου εκεί θα παρεμβληθεί εκ νέου το θέμα της διαδοχής στην περίπτωση που τελικά οι πολίτες ψηφίσουν «δημοψηφισματικά» κι ουχί «χαλαρά». Αλλά ο χρόνος θα έχει περάσει…

Και τότε οι πολίτες θα αρχίσουν να επισκέπτονται τις ακρογιαλιές. Κι αφού τα οικονομικά τους δεν θα τους επιτρέπουν και πολλές πολυτέλειες, θα αναγκαστούν να περιοριστούν στην πολυτέλεια των ελληνικών θαλασσών. Κι ο χρόνος θα περνά…

Και μετά θα έρθει το Φθινόπωρο και πάλι η εκλογολογία θα αναβιώσει. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα αναλύεται σε βάθος και με βάση αυτό θα γίνονται οι προγνώσεις για πρόωρες ή μη εκλογές. Κι έως ότου μπούμε στην περίοδο της προεδρολογίας, ο καιρός θα περνά…

Κι όσο ο καιρός θα περνά, η ΝΔ θα ελπίζει στην αντιστροφή του κλίματος. Κι όσο ο καιρός θα περνά το ΠΑΣΟΚ θα (θέλει να) βλέπει τη κυβέρνηση να καταρρέει σαν «ώριμο φρούτο». Για την κατάρρευση της χώρας, ούτε συζήτηση…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 14.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Εξομολογήσεις, αποκαλύψεις, ανακαλύψεις...

Χρειάστηκαν δεκαπέντε χρόνια – απ’ όταν ανέλαβε υπουργός Οικονομικών επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου – για να κατανοήσει ο Αλέκος Παπαδόπουλος τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, την παθογένεια της Κρατικής Διοίκησης και την απαξίωση του Δημόσιου συστήματος Υγείας. Η «αποκάλυψη» (!) – σύμφωνα με τη φράση που ο ίδιος χρησιμοποίησε – έγινε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του, «τα βήματα του Έστερναχ». Εκεί, ενώπιον πολλών φίλων και απλών πολιτών που κατέκλυσαν την αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, ο δημοφιλής έκανε τρεις εξομολογήσεις.

Είπε ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα δεν είναι ούτε το έλλειμμα, ούτε το χρέος, αλλά το πολιτικό σύστημα. Κατηγόρησε το πολιτικό σύστημα ότι χρησιμοποιεί τη δημόσια διοίκηση ως δεξαμενή ψηφοθηρικής πελατείας για την αναπαραγωγή του. Παραδέχθηκε ότι η αδυναμία του κράτους να εξυγιάνει το σύστημα δημόσια υγείας οφείλεται στην έλλειψη πολιτικής βούλησης.

Τιμά πράγματι τον κ. Παπαδόπουλο το γεγονός ότι προέβη σε αυτές τις παραδοχές – εξομολογήσεις, έστω και μετά από τόσα χρόνια στον ενεργό πολιτικό βίο. Κι είναι ευτυχές που αναγνώρισε τη δική του ευθύνη, καθώς όπως είπε «είμαι κι εγώ μέρος αυτού του συστήματος, συμμέτοχος διαμορφωτής και άρα συνυπεύθυνος». Το δυστυχές είναι πως σε τέτοιου είδους παραδοχές προβαίνουν πολιτικοί που βρίσκονται στη δύση της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Όταν διαπραγματεύονται την πολιτική τους υστεροφημία και διεκδικούν το χαρακτηρισμό του «σοφού» της πολιτικής.

Είναι όμως απορίας άξιο πως ένα πολιτικός διεκδικεί το σεβασμό και την εκτίμηση όταν χρειάστηκε τόσο χρόνο για να κατανοήσει ό,τι οι απλοί πολίτες αντιλαμβάνονται από τα πρώτα κιόλας χρόνια που μπαίνουν στη παραγωγική διαδικασία κι έρχονται αντιμέτωποι με όλο αυτό το απαξιωμένο και κατακριτέο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Όμως, παρά την καθυστερημένη αποκάλυψη των αιτιών της ελληνικής παθογένειας, ο κ. Παπαδόπουλος είναι απ’ τους ελάχιστους Έλληνες πολιτικούς που την ομολόγησε δημοσίως. Και μέσα απ’ τα λόγια του, αρκετοί Έλληνες πολίτες – πολλοί περισσότεροι εκ των παρευρισκομένων φίλων του που βρέθηκαν στον προαύλιο χώρο της Παλαιάς Βουλής – θα ανακάλυψαν έναν άξιο πολιτικό εκπρόσωπο.

Ωστόσο, για να αλλάξει πορεία η χώρα, ένας ή δέκα… Παπαδόπουλοι δεν φτάνουν. Οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να κάνουν κι αυτοί με τη σειρά τους, τις δικές τους ανακαλύψεις. Να εντοπίσουν τα πρόσωπα εκείνα που θα έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν έγκαιρα τα αίτια της ελληνικής παθογένειας. Να εντοπίσουν τα πρόσωπα εκείνα που θα έχουν το θάρρος να αναμετρηθούν με τα αίτια της ελληνικής παθογένειας. Να ανακαλύψουν τους νέους πολιτικούς που θα αξίζει να τους εκπροσωπούν.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 13.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Αποχαιρετισμός...

Απόσπασμα του γνωστού Βρετανού συγγραφέα Lawrence Durrrell επικαλείται, μεταξύ άλλων, ο απερχόμενος Βρετανός πρέσβης για να περιγράψει τις εντυπώσεις του και τις καλές αναμνήσεις που του άφησε η Ελλάδα, όσο χρόνια υπηρέτησε είτε ως πρέσβης, είτε, παλαιότερα, ως διπλωματικός. “Άλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου”, σημειώνει ο κ. Σάιμον Γκας στην ανοικτή επιστολή του “Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα” (Καθημερινή της Κυριακής 28.12.2008).

Ο κ. Γκας λέει κι άλλα πολλά. Όπως για τη σημασία που δίνουν οι Έλληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή τους να χαίρονται τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή τους, τη γενναιοδωρία τους, την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας, το ταλέντο τους που ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, το πάθος τους για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Φύση αισιόδοξος άνθρωπος ο Βρετανός διπλωμάτης επιμένει κι αυτός να βλέπει τα θετικά μιας χώρας που του χάρισε στιγμές προσωπικής και οικογενειακής ευτυχίας κι αποδεικνύεται – με τη σειρά του – γενναιόδωρος στα θετικά του σχόλια.

Ως Βρετανός όμως καριερίστας είναι κι ρεαλιστής. Για αυτό και αναρωτιέται (όπως αναρωτήθηκε κάποτε κι ο στρατηγός ντε Γκολ για τη χώρα του που παράγει 246 είδη τυριών) πως είναι δυνατό να κυβερνηθεί η χώρα με τόσους πολλούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς… Είναι προφανής η πρόθεσή του να θίξει – έστω και με έμμεσο και ευπρεπή, επίσης, τρόπο – τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν κλήθηκε να διαχειριστεί ζητήματα (που κατά το πλείστον αφορούσαν την τρομοκρατία) που πήραν μεγάλη δημοσιότητα…

Όμως, η δυσκολία να κυβερνηθεί η αγαπημένη του Ελλάδα δεν (μπορεί να) οφείλεται στην πανσπερμία ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, αλλά σε αυτό που εντόπισε ο συμπατριώτης του συγγραφέας Durrell. Στη σκληρότητα τού να ανακαλύπτει κανείς τον εαυτό του, ως... δυνατότητα που προσφέρει η Ελλάδα. Προφανώς, ίσως, γιατί οι Έλληνες δεν είναι τόσο σκληροί για να μπουν στη διαδικασία να ανακαλύψουν τον εαυτό τους κι ευρύτερα να κατανοήσουν την κοινωνία στην οποία ζουν.

Προφανώς, ίσως, γιατί οι Έλληνες δεν είναι τόσο σκληροί για να ακούσουν τις αλήθειες που τους αφορούν και να τις αντιμετωπίσουν, την ίδια ώρα που διαχρονικά εμφανίστηκαν σκληροί με όσους τόλμησαν να πουν αλήθειες. Είναι κι αυτή μια απ’ τις πολλές ελληνικές παραδοξότητες που θέλει τους Έλληνες να ανέχονται την υποκρισία, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..» και να προτιμούν να ζουν με τις «μεγάλες προσδοκίες» τις οποίες όμως οι «σκληρές» και «πικρές» αλήθειες δεν μπορούν να καλλιεργήσουν...

Π.Κ.Μαυρίδης

Η κακοποιημένη "κοινωνική πολιτική"

Προ ημερών η κ. Μαριέττα Γιαννάκου διαφώνησε ανοικτά με την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νέες (ρουσφετολογικές μάλλον...) προσλήψεις στο Δημόσιο. Συμπλήρωσε μάλιστα ότι το Δημόσιο πρέπει να προσλαμβάνει ικανά, εξειδικευμένα στελέχη και να τα πληρώνει καλά.

Η κ. Γιαννάκου δεν είναι πια υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή. Δεν είναι ούτε καν βουλευτής της ΝΔ. Παραμένει ωστόσο ενεργή πολιτικά και μετά την περιπέτεια της υγείας της έχει βρει το θάρρος και έχει κερδίσει το δικαίωμα να διατυπώνει ελεύθερα τις σκέψεις και τις απόψεις της. Ωστόσο, η άποψη που εξέφρασε δεν είναι καινοφανής. Καινοφανές είναι ότι διατυπώθηκε από μια πολιτικό που στις επερχόμενες εκλογές θα διεκδικήσει εκ νέου την ψήφο των πολιτών. Κι αυτό έχει τη σημασία του, καθώς μια ολόκληρη γενιά πολιτικών αναδείχθηκε και επιβίωσε πολιτικά μέσω της «ικανότητας» να υπόσχεται στους ψηφοφόρους – κι εν μέρει να υλοποιεί – μια θέση εργασίας στο Δημόσιο.

Είναι αυτή η γενιά των πολιτικών που αποδέχθηκαν σιωπηρά την κακοποίηση της αντίληψης περί του τρόπου άσκησης «κοινωνικής πολιτικής». Μια κοινωνική πολιτική που δεν είναι προσανατολισμένη στην στήριξη των ατόμων με πραγματικές ανάγκες, αλλά στην άκρατη και άκριτη παροχή επιδόματος με τη μορφή «σταθερού και σίγουρου μισθού» κάθε πολίτη-ψηφοφόρο που αδυνατούσε ή δεν επιθυμούσε να καταξιωθεί επαγγελματικά στον ιδιωτικό τομέα ή να υπηρετήσει το κράτος από υπεύθυνες θέσεις κρατικού λειτουργού.

Κάπως έτσι ο δημόσιος τομέας μετετράπη, ως επί το πλείστον, σε χώρο υποδοχής πολιτών αμφίβολων επαγγελματικών προσόντων, χαμηλής εργατικότητας και μειωμένης φιλοδοξίας για προσφορά και δημιουργικότητα. Κάπως έτσι, η υποχρέωση του κράτους να ανταποκριθεί στις αυξημένες υποχρεώσεις του, συμπίεσε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, εξάλειψε τις προοπτικές επιβράβευσης των ικανοτέρων εξ αυτών, πριμοδότησε τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και εξέθρεψε αυτό το θηρίο που σήμερα κατατρώει τα δημόσια έσοδα και εμποδίζει όχι μόνο την ανάπτυξη της χώρας, αλλά και την άσκηση μιας πραγματικά κοινωνικής πολιτικής.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, το ελληνικό κράτος είναι το μόνο στην ΕΕ που επιδοτεί τους ανέργους με 50% του κατώτερου μισθού για ένα χρόνο, τη στιγμή που σε κράτη η επιδότηση αγγίζει το 90% και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και πως να μην είναι έτσι όταν από την άλλη το ελληνικό κράτος παρέχει ως «ανελαστικές δαπάνες» «μισθούς επιβίωσης» (όπως αναγκαστικά κατάντησαν) σε «εργαζόμενους» που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας.

Είναι μια από τις αλήθειες που όλοι (ανα)γνωρίζουν, αλλά ουδείς (δυστυχώς, ούτε η νέα γενιά πολιτικών) έχει την τόλμη να ομολογήσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως η πρώην υπουργός Παιδείας.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 11.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Δεν αρκεί "εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης"...

Οι βολεμένοι αισθάνονται να ξεβολεύονται. Οι μη βολεμένοι είναι σε αναβρασμό, με άγνωστη, για την ώρα, την εξέλιξη της ψυχολογικής τους κατάστασης. Μοιραία, το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του αμφισβητείται. Με «εναλλακτικές» προτάσεις και στάσεις το πρόβλημα φαίνεται πως δεν αντιμετωπίζεται. Η συνολική αναδόμηση του συστήματος μέσα από μια πραγματικά ριζοσπαστική αντίληψη περί της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής φαντάζει εγγύτερη στο κοινωνικό αίτημα.

Πολιτικό ζητούμενο, ωστόσο, είναι ποιος θα ικανοποιήσει πρώτος, ή θα φανεί ότι ικανοποιεί, το αίτημα της κοινωνίας για ριζική αλλαγή πορείας. Τόσο ο Κώστας Καραμανλής, όσο κι ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνουν να έχουν αντιληφθεί την κατάσταση, αν και δεν είναι σίγουρο πως την κατανοούν στο βάθος της. Φαίνεται να πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν γνωρίζουν σε ποιο βαθμό και τον τρόπο. Μένουν στο επίπεδο της ρητορείας και των διακηρύξεων.

Ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλά για την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων. Όμως, μεταρρύθμιση σημαίνει τομές, σημαίνει ανάληψη πολιτικού κόστους, σημαίνει πολιτική σύγκρουση. Σημαίνει κυρίως πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο το οποίο θα πείθει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και δεν θα επιβάλλεται. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης, ο στόχος της μεταρρύθμισης δεν επιτεύχθηκε. Οι τομές ήταν μέτρα διαχείρισης, το πολιτικό κόστος παρέμενε φόβητρο και άρα και εμπόδιο, ενώ η πολιτική σύγκρουση, όποτε επισυνέβη, δεν προήγαγε το διάλογο και την ανταλλαγή ιδεών, αλλά μάλλον την καχυποψία και τον κοινωνικό διχασμό.

Ο εν αναμονή πρωθυπουργός από την άλλη μιλά για εναλλακτική πρόταση διακυβέρνηση, για «νέα αλλαγή». Δεν είναι σίγουρο όμως ότι η «εναλλακτικότητα» στην παρούσα συγκυρία αρκεί. Κι η πραγματική αλλαγή, προϋποθέτει απαλλαγή από το παλιό και το φθαρμένο. Κι η απαλλαγή προϋποθέτει τόλμη, προτάσεις και στάσεις ριζοσπαστικές που θα δώσουν την αίσθηση και την ελπίδα ότι προηγούνται της κοινωνίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ζητά μια ευκαιρία. Για να αξιοποιήσει την ευκαιρία δεν αρκεί η συνειδητοποίηση του προβλήματος – που κι ο Κώστας Καραμανλής αντιλήφθηκε προ πενταετίας. Απαιτείται, καταρχήν, να καταλάβει γιατί, για παράδειγμα, οι αγρότες ετοιμάζονται να ακυρώσουν συνολικά το σύστημα εκπροσώπησής του (ΓΕΣΑΣΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ) και να δημιουργήσουν καινούργιο συνδικαλιστικό φορέα; Γιατί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ εκπροσωπούν μια μειονότητα εργαζομένων και τι γίνεται με όλους τους υπόλοιπους που αναζητούν άλλους δρόμους κοινωνικής δράσης και διεκδίκησης;

Απαιτείται να αναζητήσει και χρησιμοποιήσει νέα εργαλεία για να υλοποιήσει νέες μεθόδους παραγωγής πολιτικής και τρόπου διακυβέρνησης. Κι αυτό προϋποθέτει κατάργηση ή απενεργοποίηση των υπαρχόντων. Αλλιώς, δε θα αργήσει να καταλάβει ότι διεκδικούσε μια ευκαιρία εκ των προτέρων χαμένη…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 10.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Καλλιέργεια... προσδοκίας

Πιεστικά απαιτείται από τον Γιώργο Παπανδρέου να εμφανίσει εκ των προτέρων την κυβερνητική ομάδα του, αλλά και το δική του πρόταση εξόδου από την οικονομική κρίση. Απαιτείται δηλαδή πριν καν προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές να δώσει τροφή στο δημόσιο διάλογο για εκ του ασφαλούς κριτική στις προθέσεις του.

Είναι εύκολα κατανοητό, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να γίνει. Όχι γιατί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει στο νου του την ομάδα των στελεχών που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου. Ούτε επειδή δεν έχει πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο για την ανοικοδόμηση της χώρας.

Οι λόγοι που κρατά κλειστά τα χαρτιά του είναι παραπάνω από προφανείς. Εδράζονται κυρίως στη μέριμνά του για διατήρηση της εσωκομματικής ηρεμίας και ισορροπίας σε μια στιγμή που είναι παραπάνω από επιβεβλημένη. Και μόνο η αιφνιδιαστική απόφασή του την περασμένη βδομάδα να στελεχώσει τους “επιτελικούς κύκλους” ήταν αρκετή για να δημιουργήσει γκρίνιες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη είναι εξαιρετικά πρώιμο να εξειδικεύσει και συγκεκριμενοποιήσει ένα σχέδιο εξόδου απ’ την κρίση, όταν δεν γνωρίζει ποιες συνθήκες θα έχουν διαμορφωθεί όταν θα κληθεί – εφόσον οι πολίτες αποφασίσουν – να αναλάβει την εξουσία. Το ζητούμενο για την ώρα είναι να καταστήσει εμφανή και πειστική τη διαφορά του δικού του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ του κ. Καραμανλή. Να δείξει ότι υπάρχουν “διαχωριστικές γραμμές” και ότι υπάρχει “άλλος δρόμος” που στηρίζεται σε διαφορετικές αρχές και αξίες απ’ αυτές που πρεσβεύει η σημερινή κυβέρνηση.

Άλλωστε, ούτε ο σημερινός πρωθυπουργός, όταν βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευσης και διεκδικούσε την εξουσία δεν είχε προχωρήσει σε αντίστοιχες εξειδικεύσεις. Το καινούργιο που κόμιζε ήταν ένα “νέο ήθος στην εξουσία” και την “επανίδρυση του κράτους”. Όπως κι ο Γιώργος Παπανδρέου τώρα, έτσι κι ο Κώστας Καραμανλής το 2004 καλλιεργούσε προσδοκίες, δεν διατύπωνε βεβαιότητες.

Και τότε η προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, υπερκέρασε το χειροπιαστό έργο των κυβερνήσεων Σημίτη. Η προσδοκία για νέες επιτυχίες, για ακόμα καλύτερες μέρες ήταν αυτή που επέλεξαν οι πολίτες έναντι της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ, την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, επιβεβαιώνοντας ότι στην πολιτική δεν υπάρχει ψήφος επιβράβευσης.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου κομίζει κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, έστω κι αδιευκρίνιστο επί του παρόντος. Κι ο ίδιος δε ζητά τίποτα παραπάνω από μια ευκαιρία για να το παρουσιάσει. Πρόκειται για την ίδια ευκαιρία που δυο φορές οι πολίτες πρόσφεραν στον Κώστα Καραμανλή.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 08.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Το πολιτικά ανορθόδοξο "κυνήγι του σταυρού"

Τουλάχιστον ο κ. Πέτρος Τατούλης πρόλαβε. Εγκαίρως, διέγνωσε ότι για να επιβιώσει πολιτικά χρειαζόταν μια «ηρωική», πλην όμως ασφαλή, έξοδο από το κυβερνητικό σκάφος. Διαπιστώνοντας ότι η πλεύση δεν είναι ασφαλής, ο Αρκάς βουλευτής προκάλεσε και τελικώς πέτυχε τη διαγραφή του.

Δεν είναι, ίσως, λίγοι εκείνοι οι «μικρομεσαίοι» βουλευτές της ΝΔ που θα ήθελαν σήμερα να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Πλέον όμως είναι πολύ αργά. Το... σωσίβιο ήταν μοναδικό και χρησιμοποιήθηκε. Οποιοσδήποτε άλλος σκεφτεί την αποχώρηση θα πρέπει να το σκεφτεί διπλά. Πέφτοντας αγωνιωδώς στη θάλασσα θα συμπαρασύρει και τους άλλους. Βαριά η ευθύνη, μεγάλη η απόφαση.

Ο κ. Τατούλης σαφώς εμπειρότερος από άλλους συναδέλφους του, απόλυτα ρεαλιστής και ελεγχόμενα τολμηρός, κινήθηκε έγκαιρα, αφού προηγουμένως είχε προβλέψει ότι η δυσαρέσκεια μεγάλης μερίδας πολιτών έναντι συγκεκριμένων κυβερνητικών επιλογών θα αυξάνονταν. Έτσι, από τη στιγμή που τέθηκε εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής, σημασία δεν είχε πλέον η παραγωγή πολιτικής, αλλά ο προσεταιρισμός ψηφοφόρων. Στη μάχη για το «σταυρό» επιτρέπονται όλα, ακόμα και μια διαγραφή απ’ το κόμμα, εφόσον είναι ευνοϊκή.

Την τακτική Τατούλη ζηλεύουν ολοένα και περισσότεροι βουλευτές της ΝΔ. Κάποιοι την υιοθετούν ρισκάροντας όμως να γίνουν γραφικοί, αφού η κριτική μένει στα λόγια. Αν η κριτική έπρεπε να φανεί και στην πράξη και να γίνει ανοικτή διαφωνία, η επιλογή της παραίτησης από το βουλευτικό αξίωμα ή της πτώσης της κυβέρνησης θα ήταν μονόδρομος. Κι ουδείς μπαίνει σε αυτόν. Οι εκτεθειμένοι, παραμελημένοι ή αδικημένοι απ’ την ηγεσία του κόμματος, προτιμούν τη μέση οδό ανάμεσα στα αιτήματα των ψηφοφόρων και της κομματικής νομιμοφροσύνης.

Παρ’ ότι εκπρόσωποι του Έθνους κι όχι του τόπου καταγωγής τους, βάση του Συντάγματος, στην αγωνία τους να γίνουν αρεστοί, οι περισσότεροι βουλευτές εμφανίζονται πρόθυμοι να υιοθετήσουν ακραίες θέσεις, να ταυτιστούν με λογικά ή παράλογα αιτήματα της εκλογικής τους «πελατείας».

Μόνον την περασμένη εβδομάδα και τα κρούσματα ήταν ενδεικτικά. Βουλευτής Λέσβου της ΝΔ απείλησε πως δεν θα ψηφίσει νομοσχέδιο που αφορά το υπουργείο Δικαιοσύνης αν δεν προχωρήσει η ίδρυση Εφετείου στο νησί. Προ μηνών βουλευτές και των δυο μεγάλων στο Ηράκλειο είχαν απειλήσει να παραιτηθούν για τον ίδιο λόγο. Ήταν οι ίδιοι που κυριακάτικα ανέβηκαν στα πλοία για να «συμπαρασταθούν» στους κρητικούς αγρότες και κατέληξαν να διαπληκτίζονται με τα ΜΑΤ που είχαν εντολές να περιφρουρήσουν την τάξη στην ελληνική πρωτεύουσα.

Είναι το κυνήγι του «σταυρού» που εξαναγκάζει τους πολιτικούς σε αντίθετες με το εθνικό συμφέρον, αλλά συμβατές με το συμφέρον του τόπου τους, συμπεριφορές. Κι αυτό είναι που πρέπει να καταργήσει ο επόμενος εκλογικός νόμος.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 07.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Ευνοϊκή η τύχη για τους τολμηρούς...;

"Συν Αθηνά και χείρα κίνει", έλεγαν οι αρχαίοι. "Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς", παραφράζουν οι σύγχρονοι. Στην περίπτωση του κ. Κωστή Χατζηγάκη, φαίνεται πως ισχύουν και τα δυο. Ο σημερινός υπουργός Ανάπτυξης, ως υπουργός Μεταφορών, τόλμησε να ρισκάρει μια λύση του προβλήματος της Ολυμπιακής, αγνοώντας τις χαμένες ψήφους όλου αυτού του πλήθους εργαζομένων που χρόνια τώρα τα κομματικά επιτελεία των δυο κομμάτων εξουσίας συσσώρευσαν στον εθνικό αερομεταφορέα.

Κι όταν ακόμα διαπίστωσε πως η λύση του θα μπορούσε και να μην έχει ευτυχή κατάληξη, δεν άφησε την "καυτή πατάτα" στον διάδοχό του κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη. Διατήρησε το "προνόμιο" να διαπραγματευτεί μέχρι τέλους την αποκρατικοποίησης της εταιρείας. Και λίγο πριν οι φάκελοι των προσφορών ανοίξουν για να κλείσουν, η τύχη χαμογέλασε στον κ. Χατζηδάκη.

Ως, "από μηχανής Θεός" ο επικεφαλής της MIG κ. Ανδρέας Βγενόπουλος κατέθεσε χθες μια άκρως δελεαστική πρόταση εξαγοράς της εταιρείας, με την οποία όχι μόνο λύνει δεσμά του κ. Χατζηδάκη και τα χέρια της κυβέρνησης, αλλά φέρνει σε πολιτικά δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό γιατί η πρόταση Βγενόπουλου εμφανίζεται ως "υπερεθνική", "υπερκομματική". Με στόφα "εθνικού ευεργέτη" δεν ζητά απλώς την εξαγορά της Ολυμπιακής, αλλά θέτει ως προϋπόθεση πολιτική και κοινωνική συναίνεση.

Το γεγονός μάλιστα ότι η MG, εφόσον ευοδωθούν οι διαπραγματεύσεις, παραχωρεί οικειοθελώς στο ελληνικό Δημόσιο τη δυνατότητα επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής σε χρονικό διάστημα μέχρι και τρεις μήνες μετά τη διεξαγωγή των επόμενων εκλογών, περιορίζει τα περιθώρια αντίδρασης του ΠΑΣΟΚ.

Αν το ΠΑΣΟΚ κρίνει πως η συμφωνία δεν είναι επ' ωφελεία του Δημοσίου μπορεί να διαπραγματευτεί την επαναγορά μιας εταιρείας που στο μεταξύ θα έχει περάσει τη διαδικασία εξυγίανσης. Με απλά λόγια δεν θα υποστεί κανένα πολιτικό κόστος, την ώρα που θα μπορεί να έχει μερίδιο μόνο στα πολιτικά οφέλη.

Εξάλλου, ο κ. Βγενόπουλος είναι Έλληνας, δεν είναι απ' το Κατάρ και εν πάση περιπτώσει η πρότασή του είναι καθησυχαστική προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και στον επιχειρηματικό κόσμο, αφού "είμαστε έτοιμοι και να συμπράξουμε στην διαδικασία αυτή, με οποιοδήποτε άλλο υγιή επιχειρηματικό ή επενδυτικό όμιλο επιθυμεί, αλλά και να αποσυρθούμε, εάν κάποιος άλλος Έλληνας σοβαρός ενδιαφερόμενος εξασφαλίσει την επιτυχία του εγχειρήματος και δεν επιθυμεί τη δική μας συμμετοχή".

Σε κάθε περίπτωση η πρόταση Βγενόπουλου χρίζει σοβαρής και προσεκτικής μελέτης, όπως έσπευσε να δηλώσει εμφανώς ανακουφισμένος ο κ. Χατζηγάδης, όχι μόνο για να εξακριβωθούν τα πολιτικά οφέλη σε όσους και με όποιον τρόπο τα καρπωθούν, αλλά κυρίως για το όφελος της εταιρίας και του τόπου...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 06.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Στο βιράζ...

Το υπουργείο Υγείας θα προτιμούσε να το εγκαταλείψει ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος. Όμως, στον πρόσφατο ανασχηματισμό ο πρωθυπουργός δεν του έκανε το χατίρι. Τον άφησε εκεί να παλεύει με προβλήματα που λιμνάζουν επί δεκαετίες και απαιτούν ριζοσπαστικές λύσεις. Είναι όμως πλέον εμφανές πως ο χρόνος για την υλοποίηση τόσο φιλόδοξων εγχειρημάτων έχει συρρικνωθεί. Ευφυής και διορατικός πολιτικός ο κ. Αβραμόπουλος αισθάνεται ήδη την πίεση του χρόνου.

Ιδανικά θα ήθελε «ορίζοντας μας (να) είναι η 4ετία, τότε θα κριθούμε και τότε θα είναι η πιο αξιόπιστη δημοσκόπηση, οι εκλογές», όπως δήλωσε χθες. Όμως, στην πολιτική δεν χωρούν εξιδανικεύσεις. Όσο κι αν ο κ. Αβραμόπουλος θέλει να ξορκίζει την εκλογολογία, η πραγματικότητα θέλει τις πρόωρες εκλογές να είναι ζήτημα χρόνου. Ως υπουργός Υγείας, λοιπόν, λαμβάνει έγκαιρα, προληπτικά μέτρα, ώστε να αποτρέψει το ενδεχόμενο απώλειας του τρένου των εξελίξεων που θα προκύψουν την “επόμενη μέρα των εκλογών.

Ίσως για αυτό “ενόχλησαν” οι δηλώσεις του περί της μόνης χώρας στην Ευρώπη «που δεν έχει καταρτίσει εθνικό σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης. Δεν έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο εσωτερικής συνεννόησης. Όλοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να αποκομίσουν πολιτικά και κομματικά οφέλη». Ίσως για αυτό και να δημιουργήθηκε τόσο μεγάλος θόρυβος για μια δήλωση που κάλλιστα θα μπορούσε να αφορά και σε “κριτική έναντι του ΠΑΣΟΚ” – όπως ισχυρίστηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ευάγγελος Αντώναρος.

Με τις παρούσες συνθήκες όμως, τέτοιου είδους ερμηνείες είναι μάλλον προσχηματικές. Διότι, με διαπιστώσεις που θα έκανε κι ένας απλός πολίτης, ο “υπερκομματικός” κ. Αβραμόπουλος σπεύδει απλώς να δηλώσει “παρών” στην κούρσα της διαδοχής στο κόμμα του – όποτε κι εφόσον αυτή ξεκινήσει. Παράλληλα, όμως, δηλώνει και “ανέτοιμος” να μπει με αξιώσεις στη κούρσα ετούτη τη στιγμή, καθώς το μόνο που έχει να παρουσιάσει, φέρνει στο ισοζύγιο λόγων και έργων να υπερτερεί το πρώτο, διότι προφανώς δεν υπήρξε ή δεν θα υπάρξει επαρκής χρόνος για να επικρατήσει το δεύτερο...

Εύλογα πάντως – άσχετα αν δεν το ομολογεί ευθαρσώς – ο υπουργός Υγείας ανήκει κι αυτός σε όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να αποκομίσουν πολιτικά και κομματικά οφέλη. Υπό την προϋπόθεση ότι η κρίση προσομοιάζει με το βιράζ στο στίβο. Αν όντως έχουν έτσι τα πράγματα, τότε πρέπει να συντρέχει κι άλλη μια προϋπόθεση: Ο δρομέας να έχει αντοχές, ώστε εφόσον βγει στο βιράζ να έχει τη δυνατότητα να κερδίσει την κούρσα. Διαφορετικά, μετατρέπεται σε λαγό του πραγματικού νικητή…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 05.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Διλήμματα με τον εκλογικό νόμο

Είναι κανόνας στην πολιτική, κερδισμένος να αναδεικνύεται πάντα εκείνος που τοποθετείται επιτυχώς στα πολιτικά διλήμματα.

Σε μια προσπάθεια να διαμορφώσει την πολιτική ατζέντα, η κυβέρνηση έθεσε στο ΠΑΣΟΚ το δίλημμα της αποδοχής ή απόρριψης του εκλογικού νόμου που θα ισχύσει στις επόμενες εκλογές. Πρόκειται για πρόταση που απαντά στο ζήτημα της ακυβερνησίας και της πολιτικής αστάθειας που απειλεί τη χώρα στην περίπτωση που η κάλπη δεν αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Εικάζεται ότι διακομματική συμφωνία για εφαρμογή του νόμου Παυλόπουλου στις επερχόμενες εκλογές – όποτε κι όταν γίνουν – θα έλυνε το πρόβλημα, αφού θα πριμοδοτούσε με ένα σημαντικό μπόνους εδρών το πρώτο κόμμα.

Η πρόθεση της κυβέρνησης να ανοίξει το θέμα σε αυτή τη συγκυρία είναι προφανής και δεν αδικεί τον χαρακτηρισμό «επικοινωνιακό τέχνασμα». Χαρακτηρισμός, ωστόσο, που αδικεί και υποβαθμίζει μια πραγματικότητα που θέλει τη χώρα να παραδίδεται στη δίνη διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων σε μια περίοδο όπου θα έπρεπε να κυβερνιέται από μια ισχυρή κυβέρνηση που θα είχε τη δύναμη και το σχέδιο να τη βγάλει από την κρίση. Υπό αυτή την έννοια το δίλημμα τίθεται στους πολίτες. Προτιμούν μια κυβέρνηση με εμφανείς αδυναμίες στη διαχείριση κρίσεων ή τη δοκιμασία ενδεχόμενων κυβερνήσεων συνεργασίας. Με απλά λόγια προτιμούν κυβέρνηση Καραμανλή, ή κυβέρνηση Παπανδρέου με ολίγο Αλαβάνο και Τσίπρα;

Προτού απαντήσει στο παραπάνω το ΠΑΣΟΚ έχει να απαντήσει στο δικό του δίλημμα. Σηκώνει τώρα το γάντι, αφού με στενούς μικροκομματικούς όρους το ΠΑΣΟΚ ευνοείται – όπως παραδέχθηκε κι ο κ. Παπανδρέου; Ή το απορρίπτει, ρισκάροντας με το ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης ισχνής πλειοψηφίας ή συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ – Οικολόγους...;

Οι απαντήσεις δόθηκαν. Το ΠΑΣΟΚ σήκωσε το γάντι, ζητώντας τώρα διεξαγωγή εκλογών. Απέφυγε έτσι να εμπλακεί σε μια συζήτηση που μοιραία θα αναζωπύρωνε τη συζήτηση περί του «μεγάλου συνασπισμού» ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Κι έστειλε ένα σαφές μήνυμα στην κοινωνία πως το ΠΑΣΟΚ κινείται με προοπτική αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές και δεν έχει ανάγκη την πριμοδότηση του εκλογικού νόμου Παυλόπουλου.

Ουδείς γνωρίζει αν οι απαντήσεις έπεισαν ή αν τα μηνύματα έφτασαν στους παραλήπτες Η ουσία όμως παραμένει. Η αλλαγή του εκλογικού συστήματος είναι επιβεβλημένη. Ο σταυρός προτίμησης είναι ένας αναχρονισμός που απ’ όλη την Ευρώπη, σχεδόν μόνον στην Ελλάδα συναντάται. Αποτελεί την «πηγή του κακού» για την κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και μόνον η κατάργησή του θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την «αυτονομία της πολιτικής» που το ΠΑΣΟΚ επαγγέλλεται και η κοινωνία αξιώνει.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 04.01.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Σε φούρνο Siemens...

Ως ξαναζεσταμένο φαγητό αναμένεται να σερβιριστεί τις επόμενες μέρες στο φιλοθεάμον κοινό, η πολύκροτη υπόθεση της Siemens. Ήδη, την περασμένη εβδομάδα και πριν καλά καλά οι αγρότες οδηγήσουν τα τρακτέρ τους από τις εθνικές οδούς πίσω στα χωράφια, υπήρξαν οι πρώτες ενδείξεις για επαναφορά του σκανδάλου στο επίκεντρο της επικαιρότητας.

Κάτι οι ψίθυροι των τηλεσχολιαστών ότι επίκεινται νέα επεισόδια, κάτι η αιφνίδια παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Νίκου Δένδια, ο οποίος μετά την παραίτηση του νομικού παραστάτη του Ελληνικού Δημοσίου κ. Κ.Κόκκινου ενώπιον των ελβετικών αρχών, ζήτησε να διερευνηθεί η διασύνδεση του κ. Κόκκινου με εμπλεκόμενα πρόσωπα στην υπόθεση, κάτι οι διαρροές κυβερνητικών στελεχών ότι η ΝΔ ουδεμία σχέση έχει με την υπόθεση, κάτι οι διαρροές για αναστάτωση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και η κοινή γνώμη άρχισε να προετοιμάζεται να υποδεχθεί τις νέες αποκαλύψεις. Κάτι σαν τα προσεχώς στις κινηματογραφικές αίθουσες, εν αναμονή μιας νέας ταινίας του Hollywood…

Ωστόσο, το θέμα δεν προσφέρεται για διασκέδαση. Και μόνο το άκουσμα μιας τέτοιας υπόθεσης αρκεί για να οξύνει τα καταθλιπτικά σύνδρομα που διακατέχουν τους Έλληνες πολίτες, να δώσει άλλο ένα κτύπημα στην πληγωμένη αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος. Με την επίφαση να «λάμψει επιτέλους η αλήθεια» το θέμα θα φουσκώσει, για να ξεφουσκώσει μετά από εύλογο χρονικό διάστημα, αποσυρόμενο σε κάποιο δικαστικό συρτάρι.. Μέχρι, δηλαδή, το επόμενο επεισόδιο κι όταν στο μεταξύ και πάλι η αλήθεια δεν θα έχει λάμψει…

Ακούγεται πως η κυβέρνηση δεν ανησυχεί. Θεωρεί πως με την υπόθεση Siemens θα συμψηφιστούν οι αρνητικές εντυπώσεις του σκανδάλου του Βατοπαιδίου και το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί σε δυσχερή πολιτική θέση. Τα ΜΜΕ θα υπενθυμίσουν στους πολίτες το «αμαρτωλό παρελθόν» του ΠΑΣΟΚ και η αντιστροφή του πολιτικού κλίματος υπέρ της κυβέρνησης θα καταστεί ενδεχόμενο με σοβαρές πιθανότητες πραγματοποίησης.

Το ΠΑΣΟΚ απ’ τη πλευρά του σε μια προσπάθεια να προλάβει τα χειρότερα σπεύδει εκ των προτέρων να διευκρινίσει ότι βούληση του προέδρου είναι να λάμψει η αλήθεια και χωρίς την «παραμικρή έκπτωση» να αποδοθούν ευθύνες σε όσους έχουν. Υπό προϋποθέσεις η υπόθεση θα μπορούσε να ευνοήσει πολιτικά τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος επιμόνως ζητά αποκαλυφθούν όλες οι πτυχές της υπόθεσης. Διότι, όσο κι αν το παρελθόν ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι σκοτεινό, άλλο τόσο διαυγές είναι το παρόν της σημερινής του ηγεσίας. Κι αν αυτό αποδειχθεί και στην πράξη, η προσδοκία για ένα εξίσου διαυγές μέλλον θα γίνει εντονότερη στους πολίτες…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 01.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...