Το σοκ της δολοφονίας του Αλέξη, λειτούργησε ως καταλύτης για την εκδήλωση μιας πολυεπίπεδης κοινωνικής διαμαρτυρίας με πολυσύνθετα και ετερόκλητα χαρακτηριστικά. Στους δρόμους δεν βγήκαν μόνο οι “απογοητευμένοι” νέοι. Βγήκαν κι οι “βολεμένοι” πολίτες. Η διαμαρτυρία έλαβε συλλογικά χαρακτηριστικά, αποκαλύπτοντας ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι μια, είναι πολλές κοινωνίες μαζί με αντικρουόμενα συμφέροντα. Είναι μια κοινωνία χωρίς συνοχή και κοινό προσανατολισμό. Μια κοινωνία σε αναβρασμό, μια κοινωνία χωρίς πυξίδα και όραμα, όπου το κάθε μέλος της λειτουργεί αυτόνομα και παρορμητικά, κατά τεκμήριο με βίαιο τρόπο.
Το σοκ της δολοφονίας του 15χρονου και το μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας που επακολούθησε αποκάλυψε το βαθύ, δομικό πρόβλημα της ελληνικής δημοκρατίας, την κρίση θεσμών, πολιτικού συστήματος, οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης, κράτους πρόνοιας που διέρχεται τα τελευταία χρόνια. Έγινε πλέον σαφές ότι τα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν διαχρονικά δεν μπορούν να κρύβονται κάτω από το χαλί. Χρειάζονται βαθιές τομές και ριζοσπαστικές λύσεις που δεν μπορεί να προέλθουν από τη λήψη διαχειριστικού χαρακτήρα μέτρων.
Μερικά δισ. € στην αγορά δεν αρκούν για να τονώσουν τη ζήτηση. Μέτρα φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας (με τα “ακίνητο” πλέον να έχει πάψει προ πολλού να παράγει εισόδημα), ή κάποιες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών, δεν επαρκούν για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας απ’ την κρίση. Κινήσεις εντυπωσιασμού και ρητορικές καταδίκες της διαφθοράς και της αδιαφάνειας δεν επιφέρουν ίαση σε ένα σύστημα σαθρό, βυθισμένο στα σκάνδαλα. Η διατήρηση του κομματισμού και της αναξιοκρατίας σε ένα κράτος υπερχρεωμένο, δυσκίνητο και παρωχημένο, δεν επιτρέπει την αξιοποίηση του αναγκαίου και απαραίτητου εργαλείου για το ξεκίνημα μιας νέας αρχής.
Απαιτούνται ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις που θα οδηγήσουν σε μια κυβέρνηση “βαθιάς τομής” που θα είναι σε θέση να συγκροτήσει ένα πρόγραμμα δημοκρατικής διακυβέρνησης με επίκεντρο, την αναδιοργάνωση της Αστυνομίας και των Ενόπλων Δυνάμεων (ενόψει νέας ελληνοτουρκικής κρίσης), την εκ βάθρων ανασύσταση του κράτους και την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής που θα προκρίνει τη δραστική αύξηση των δημοσίων δαπανών, θα επιτρέψει τον εξωτερικό δανεισμό, θα αυξήσει τη φορολογία μόνο στα πολύ υψηλά εισοδήματα και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Έτσι θα αρχίσει να κινείται η πραγματική οικονομία. Μόνον έτσι δε θα χαθεί η ευκαιρία της διεθνούς ανοχής για μέτρα τόνωσης της εγχώριας ζήτησης και του κράτους πρόνοιας, όπου η σταδιακή υποχώρηση του κράτους έχει δημιουργήσει ζήτηση και προσμονές σε ιδιωτικές επενδύσεις σε τομείς όπου πρωτεύοντα ρόλο οφείλει να έχει το κράτος, όπως πχ. κοινωνική ασφάλεια, παιδεία, υγεία.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 11.12.2008)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
