Ελάχιστοι – και πάντως όχι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, Έλληνες της Διασποράς – αντελήφθησαν πως την περασμένη βδομάδα στη Βουλή συζητούνταν το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για την ψήφο των ομογενών μας. Το θέμα δεν απασχόλησε τα ΜΜΕ, επισκιάστηκε από άλλα… μείζονος σημασίας και δεν προσφέρθηκε στην κυβέρνηση ως ευκαιρία να φέρει σε δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ.
Υπό άλλες συνθήκες, η αντιπολίτευση θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να εξηγήσει τους λόγους που απέρριψε την πρόταση της πλειοψηφίας να παράσχει τις απαραίτητες διευκολύνσεις στους Έλληνες ομογενείς να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στη μητέρα Πατρίδα. Πόσα μάλλον όταν «στη σφυρηλάτηση ουσιαστικών δεσμών του αποδήμου Ελληνισμού με τη Πατρίδα, ανήκει, αναμφισβήτητα και η ρύθμιση άσκησης του δικαιώματος ψήφου των αποδήμων Ελλήνων, κατά τις γενικές βουλευτικές εκλογές που διεξάγονται στην Ελλάδα», όπως αναφέρει η Αιτιολογική Έκθεση του νομοσχεδίου.
Ωστόσο, πέρα της συγκινησιακής φόρτισης που προκαλεί η σκέψη για την ανάγκη ενίσχυσης των δεσμών της ελληνικής ομογένειας με την Ελλάδα, ή για την προοπτική ενεργοποίησης όλων των δυνάμεων του Ελληνισμού για την προώθηση των ελληνικών δικαίων και συμφερόντων στα μεγάλα κέντρα λήψης των διεθνών αποφάσεων, υπάρχει και ένα θέμα πρακτικής εφαρμογής μιας προοπτικής καθόλα χρήσιμης για την μελλοντική πορεία του έθνους.
Κι όμως. Αυτό που για τους Έλληνες είναι ακόμα προοπτική, για άλλα προηγμένα κράτη είναι πραγματικότητα. Οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και άλλοι έχουν προ πολλού διευθετήσει το θέμα. Οι ομογενείς τους εκπροσωπούνται στα Εθνικά Κοινοβούλια κι έχουν λόγο και θέση. Και η ψήφος τους επηρεάζει ως ένα βαθμό, όχι απαραίτητα καθοριστικό, το εκλογικό αποτέλεσμα στην πατρίδα τους.
Στην Ελλάδα το θέμα είναι ακόμα υπό συζήτηση. Με βάση το νομοσχέδιο που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση, αλλά και τα επιχειρήματα που διατύπωσε η πλειοψηφία και η μειοψηφία κατέστη σαφές που ακόμα η σχετική συζήτηση στην Ελλάδα είναι σε πρώιμο στάδιο. Η προετοιμασία της κυβέρνησης ήταν ελλιπής και μάλλον αποσκοπούσε στην πρόκληση εντυπώσεων. Ζητήματα όμως η αντιπροσώπευση, ή αρχή της αναλογικότητας δεν είχαν διευθετηθεί επαρκώς. Πόσο μάλλον που δεν είχε γίνει μια απογραφή των αποδήμων Ελλήνων, ώστε να καθοριστεί εν συνεχεία και το θεσμικό πλαίσιο. Με απλά λόγια εξέλειπε η βασική προϋπόθεση, βάση της οποίας θα γινόταν η οποιαδήποτε ρύθμιση.
Έτσι, ο νόμος που βάση του Συντάγματος απαιτεί την πλειοψηφία των 2/3 του Κοινοβουλίου, ήταν εξ’ αρχής καταδικασμένος να καταψηφιστεί. Οι ομογενείς θα πρέπει να περιμένουν ακόμα για να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά και του εκλέγεσθαι που προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 04.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
