Απόσπασμα του γνωστού Βρετανού συγγραφέα Lawrence Durrrell επικαλείται, μεταξύ άλλων, ο απερχόμενος Βρετανός πρέσβης για να περιγράψει τις εντυπώσεις του και τις καλές αναμνήσεις που του άφησε η Ελλάδα, όσο χρόνια υπηρέτησε είτε ως πρέσβης, είτε, παλαιότερα, ως διπλωματικός. “Άλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου”, σημειώνει ο κ. Σάιμον Γκας στην ανοικτή επιστολή του “Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα” (Καθημερινή της Κυριακής 28.12.2008).
Ο κ. Γκας λέει κι άλλα πολλά. Όπως για τη σημασία που δίνουν οι Έλληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή τους να χαίρονται τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή τους, τη γενναιοδωρία τους, την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας, το ταλέντο τους που ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, το πάθος τους για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Φύση αισιόδοξος άνθρωπος ο Βρετανός διπλωμάτης επιμένει κι αυτός να βλέπει τα θετικά μιας χώρας που του χάρισε στιγμές προσωπικής και οικογενειακής ευτυχίας κι αποδεικνύεται – με τη σειρά του – γενναιόδωρος στα θετικά του σχόλια.
Ως Βρετανός όμως καριερίστας είναι κι ρεαλιστής. Για αυτό και αναρωτιέται (όπως αναρωτήθηκε κάποτε κι ο στρατηγός ντε Γκολ για τη χώρα του που παράγει 246 είδη τυριών) πως είναι δυνατό να κυβερνηθεί η χώρα με τόσους πολλούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς… Είναι προφανής η πρόθεσή του να θίξει – έστω και με έμμεσο και ευπρεπή, επίσης, τρόπο – τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν κλήθηκε να διαχειριστεί ζητήματα (που κατά το πλείστον αφορούσαν την τρομοκρατία) που πήραν μεγάλη δημοσιότητα…
Όμως, η δυσκολία να κυβερνηθεί η αγαπημένη του Ελλάδα δεν (μπορεί να) οφείλεται στην πανσπερμία ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, αλλά σε αυτό που εντόπισε ο συμπατριώτης του συγγραφέας Durrell. Στη σκληρότητα τού να ανακαλύπτει κανείς τον εαυτό του, ως... δυνατότητα που προσφέρει η Ελλάδα. Προφανώς, ίσως, γιατί οι Έλληνες δεν είναι τόσο σκληροί για να μπουν στη διαδικασία να ανακαλύψουν τον εαυτό τους κι ευρύτερα να κατανοήσουν την κοινωνία στην οποία ζουν.
Προφανώς, ίσως, γιατί οι Έλληνες δεν είναι τόσο σκληροί για να ακούσουν τις αλήθειες που τους αφορούν και να τις αντιμετωπίσουν, την ίδια ώρα που διαχρονικά εμφανίστηκαν σκληροί με όσους τόλμησαν να πουν αλήθειες. Είναι κι αυτή μια απ’ τις πολλές ελληνικές παραδοξότητες που θέλει τους Έλληνες να ανέχονται την υποκρισία, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..» και να προτιμούν να ζουν με τις «μεγάλες προσδοκίες» τις οποίες όμως οι «σκληρές» και «πικρές» αλήθειες δεν μπορούν να καλλιεργήσουν...
Π.Κ.Μαυρίδης
