Τα «golden boys» έγιναν της μόδας τελευταία. Στοχοποιήθηκαν – όχι αδίκως – από το ίδιο το σύστημα που τα ανέδειξε, ως υπαίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον όπου κεφάλαια, αγαθά, πρόσωπα και υπηρεσίες διακινούνται με μεγάλη ταχύτητα, έτσι κι η... νέα μόδα έφτασε γρήγορα στην Ελλάδα. Οι αμοιβές των υψηλόβαθμων στελεχών του (ευρύτερου) Δημόσιου τομέα βρέθηκαν στο στόχαστρο. Υπό την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής και ακολουθώντας την πρακτική Ομπάμα, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την περικοπή των αποδοχών των διοικητών των ΔΕΚΟ στις 6.000 €.
Σε μια δύσκολη, για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, συγκυρία και υπό τη σκιά της νέας επιτήρησης, ο κ. Κώστας Καραμανλής έσπευσε να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα (κυρίως της βάσης της ΝΔ) και την απαίτηση κάποιων βουλευτών του, που ζητούσαν την «κεφαλή επί πίνακι» των «χρυσών αγοριών». Επιχείρησε δια του τρόπου αυτού να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που δημιουργούσαν οι αδικαιολόγητα υπερβολικές απολαβές συγκεκριμένων ατόμων σε συγκεκριμένα πόστα. Για να δώσει μάλιστα ένα ακόμα στοιχείο εντυπωσιασμού στην απόφασή του, φάνηκε να είπε σε «αυστηρό» ύφος: «Όποιος δεν συμφωνεί να πάει σπίτι του».
Τώρα ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για ευνοϊκή μεταχείριση ορισμένων «γαλάζιων παιδιών» που με «αναξιοκρατικά» (;) κριτήρια κατέλαβαν χρυσοφόρα πόστα του Δημοσίου; Το μήνυμα σε μια κοινωνία που στο μεγαλύτερο μέρος της αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, ήταν σαφές: «Η κρίση αγγίζει και αφορά όλους. Από τις επιπτώσεις της κρίσης ουδείς εξαιρείται». Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντιμετώπισης, ή μάλλον ένας λογικός τρόπος να διαχειριστεί κανείς μια δυσχερή κατάσταση.
Είναι όμως τα «χρυσά αγόρια» το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα ή εύκολη λεία σε μια κυβέρνηση που αναζητά τρόπους να φτιάξει την εικόνα της και να αντιστρέψει το σε βάρος της πολιτικό κλίμα; Για το «ελληνικό παράδοξο» φαίνεται να ισχύει το δεύτερο. Διότι απλά, τα «golden boys» του ελληνικού Δημοσίου δεν το πρόβλημα, αλλά ένα μικρό μέρος του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας. Μιας οικονομίας «αλά κάρτ» που από τη μια θέλει να λειτουργεί με όρους «ελεύθερης αγοράς» και από την άλλη θέλει κάθε επιχειρηματία να επιβιώνει και να διαπρέπει με βάση την ικανότητά του να «κάνει δουλειές» με το κράτος.
Και το κράτος ως άλλη «ιερή αγελάδα» αρμέγεται καθημερινά από όλους. Από τους πολυάριθμους και υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους που σε ανταπόδοση της ψήφου τους βρήκαν ασφαλή επαγγελματική στέγη. Από τα «χρυσά αγόρια» που κλήθηκαν να διοικήσουν τον υπερμεγέθη δημόσιο τομέα, αφήνοντας υψηλούς μισθούς και μπόνους στον ιδιωτικό. Αλλά και από επιχειρηματίες που έγιναν «χρυσοί» λόγω χρυσοφόρων συμβάσεων με το κράτος.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
