Η απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου, αποτελεί άλλη μια απόδειξη της άνθισης που γνωρίζει το οργανωμένο έγκλημα στη χώρα. Πρόκειται για άλλο ένα περιστατικό βίας που αργά αλλά σταθερά ενισχύει το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών.
Η ελληνική Αστυνομία θα μπορούσε να αποτρέψει την εμπέδωση αυτού του αισθήματος αν λειτουργούσε αποτρεπτικά και περιοριστικά στην εκδήλωση τέτοιων φαινομένων. Στο πλαίσιο αυτό, ευθύνη της Αστυνομίας δεν είναι να φυλά κάθε πιθανό και απίθανο στόχο εγκληματιών ή εκβιαστών. Ευθύνη της Αστυνομίας είναι να εκπέμπει μια εικόνα σιγουριάς και αποτελεσματικότητας, ώστε να αυξάνει το κόστος της ανάληψης δράσης από τους επίδοξους εγκληματίες.
Είναι αφελές να πιστέψει κανείς ότι το έγκλημα θα εκλείψει ποτέ. Όμως, αν οι εγκληματικές ενέργειες εξιχνιάζονται κι αν οι δράστες οδηγούνται στη Δικαιοσύνη και τιμωρούνται παραδειγματικά, είναι βέβαιο ότι όσοι θα τολμούσαν θα έκαναν δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Αυτή οφείλει να είναι η αντίληψη μιας σύγχρονης Αστυνομίας.
Όμως και η ελληνική Αστυνομία βιώνει την παθογένεια του ελληνικού κράτους. Κομματισμός, αναξιοκρατία, διαφθορά, έλλειψη μέσων και τεχνογνωσίας είναι ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν της επιτρέπουν να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και τις απαιτήσεις των καιρών. Κατ’ επέκταση, η αδυναμία της να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, συνδέεται άμεσα με την έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν οι πολίτες στη λειτουργία του κράτους, συνολικά. Συνεπώς, η δομική αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση της Αστυνομίας δεν μπορεί να αποκοπεί από το αίτημα της εκ βάθρων αναδιάρθρωσης του ελληνικού κράτους.
Η δημιουργία ενός κράτους (και Αστυνομίας) που θα σέβεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών που θα υπηρετεί το δημόσιο κι όχι το κομματικό συμφέρον, αποτελεί ευθύνης της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Ευθύνη των πολιτών είναι να επιλέγουν την καταλληλότερη για να υπηρετήσει αυτό το σκοπό. Διαφορετικά θα βιώνουμε καθημερινά τέτοιου είδους εκπλήξεις, με τις όποιες πρωτοβουλίες να αναλαμβάνονται εκ των υστέρων – κι όταν πλέον θα είναι αργά.
Για να μην βρεθεί η χώρα με την πλάτη στον τοίχο. Για να μη βυθισθεί στην απόλυτη ανυποληψία, είναι ανάγκη η πολιτική ηγεσία του τόπου συνολικά να συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών της και να κινητοποιηθεί. Ετούτη την ώρα δεν υπάρχει η πολυτέλεια των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ετούτη την ώρα προέχει το συμφέρον της χώρας. Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, την Υγεία, την Παιδεία, την Οικονομία, την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, το Κράτος Πρόνοιας, απαιτείται εθνική συνεννόηση, ευρύτερος κοινωνικός και πολιτικός διάλογος. Όποιος πολιτικός φορέας το αντιληφθεί και αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση θα χαρεί και της επιδοκιμασίας των Ελλήνων πολιτών.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 15.10.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
