Την περασμένη Δευτέρα η Βουλή λειτούργησε ως δικαστικό σώμα κι οι βουλευτές ως δικαστικοί λειτουργοί. Με τη… δικαστική τους ιδιότητα θα έπρεπε να αποφανθούν για το αν και κατά πόσο θα έπρεπε να παραπέμψουν ένα συνάδελφό τους στο Ειδικό Δικαστήριο. Είναι αμφίβολο αν οι βουλευτές εξέτασαν ενδελεχώς τις ποινικές πτυχές της υπόθεσης κι η ψήφος τους είχε περισσότερο πολιτικά, παρά νομικά, χαρακτηριστικά.
Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος ανεβαίνοντας στο βήμα, δικαιολογήθηκε λέγοντας πως οι πολίτες τον ψήφισαν για να ασκεί πολιτική κι όχι για να αποδίδει Δικαιοσύνη ή να αποφαίνεται επί ποινικών υποθέσεων. Μια μέρα αργότερα με επιστολή του προς τους αρχηγούς των κομμάτων τους κάλεσε σε μια αυτοδέσμευση που θα προβλέπει ότι από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη διαβιβάζει στη Βουλή στοιχεία που σχετίζονται με μέλη της κυβέρνησης ή υφυπουργούς και αδικήματα του αντίστοιχου άρθρου του Συντάγματος να στέλνονται χωρίς καθυστέρηση στη Δικαιοσύνη, μέσα από τυπική διαδικασία της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, χωρίς όμως τα μέλη της να εξετάζουν την ουσία της υπόθεσης.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτύπησε. Κι άλλοι συνάδελφοί του εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Στο βασικό πυρήνα των σκέψεων και των προτάσεων που διατυπώθηκαν εντοπίζονται τρεις διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές.
Η πρώτη που εκφράστηκε από τον κ. Αλαβάνο θεωρεί πως οι πολιτικοί θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως οι απλοί πολίτες και να τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης.
Η δεύτερη που υποστηρίζει ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να έχει τη δυνατότητα της αυτοκάθαρσης υποστηρίζει τη διατήρηση του συγκεκριμένου νόμου, αλλά με κάποιες θεσμικές βελτιώσεις που δεν θα επιτρέπουν στην οποιαδήποτε πλειοψηφία να παρεμποδίζει τη διερεύνηση από τους φυσικούς δικαστές τυχόν ευθυνών πολιτικών προσώπων. Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Γιώργος Παπανδρέου πρότεινε η σύσταση Εξεταστικών ή Προανακριτικών Επιτροπών να γίνεται με τη συγκέντρωση 120 ψήφων.
Η τρίτη που υποστηρίζει την διατήρηση του συγκεκριμένου νόμου αλλά αναγνωρίζει ότι «δεν φταίει το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, αλλά ο τρόπος που εφαρμόζεται και η ευθύνη που δεν αναλαμβάνεται», όπως τόνισε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, θεωρεί ότι εκτός από τη δυνατότητα της αυτοκάθαρσης, τα πολιτικά πρόσωπα που ασκούν εξουσία δεν θα πρέπει να είναι απροστάτευτα έναντι όσων θα ήθελαν να τους πλήξουν πολιτικά με αβάσιμες κι αστήρικτες κατηγορίες.
Το θετικό είναι πως η συζήτηση άνοιξε κι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί τρόπος συνολικής αντιμετώπισης του φαινομένου της διαφθοράς, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει η απαραίτητη και αναγκαία πολιτική βούληση.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 08.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
