Το κοντινό πλάνο της Άνγκελα Μέρκελ να κοιτά με προσμονή προς το μέρος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, προκειμένου ο Ιταλός πρωθυπουργός να προσέλθει για την οικογενειακή φωτογραφία στο Στρασβούργο, έκανε το γύρο του κόσμου. Το πλάνο του Μπερλουσκόνι να συνομιλεί στο κινητό του, αδιαφορώντας για τις εκκλήσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου, το είδε επίσης όλος ο κόσμος. Αργότερα, οι δυο εικόνες συνοδεύτηκαν από τις δέουσες επεξηγήσεις.
Ο «καβαλιέρε» είχε σοβαρό λόγο να φανεί αγενής απέναντι σε μια κυρία, πόσο μάλλον στην αρχηγό της μεγαλύτερης και ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας. Είχε αναλάβει να μεταπείσει τον Ταγίπ Ερντογάν να δεχθεί για γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, το Δανό πρωθυπουργό Άντερς Φογκ Ράσμουσεν. Οι εντολές του Τούρκου πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ ήταν σαφείς. Χωρίς ανταλλάγματα η Τουρκία δεν θα δεχόταν για επικεφαλής του ΝΑΤΟ, έναν πολιτικό που είχε αναφερθεί επιτιμητικά για το μουσουλμανικό κόσμο.
Ο καθένας έκανε τη δουλειά του. Ο κ. Μπερλουσκόνι αυτοαναγορεύτηκε σε προνομιακό συνομιλητή του Ερντογάν με ένα ακόμα επικοινωνιακό σόου. Η Άγκυρα κέρδισε, όπως υποστηρίζει, τα ανταλλάγματα που ζήτησε. Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ, ένοιωσαν ανακούφιση που η επιλογή τους στο πρόσωπο του Δανού πολιτικού, έγινε κοινά αποδεκτή.
Με την απορία έμειναν οι Έλληνες. Πως είναι δυνατό όλοι οι ηγέτες του ΝΑΤΟ να ασχολούνται σε τέτοιο βαθμό με την υποψηφιότητα ενός πολιτικού που προέρχεται από μια χώρα μικρότερη απ’ την Ελλάδα, με μικρότερη γεωπολιτική σημασία;
Η απάντηση βρίσκεται στο βιογραφικό του Δανού πρωθυπουργού. Κεντροδεξιός πολιτικός της γενιάς του κ. Καραμανλή, κέρδισε, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Οπαδός του «ελάχιστου κράτους» προώθησε μια ριζική διοικητική μεταρρύθμιση με συγχωνεύσεις δήμων και περιφερειών. Οπαδός της φιλελεύθερης οικονομίας, νοικοκύρεψε τα οικονομικά του κράτους του και αξιοποιώντας την παγκόσμια ανάπτυξη αποπλήρωσε το δημόσιο χρέος και προνόησε για περίσσευμα για την «κακή την ώρα». Φόρους δεν έβαλε για να το καταφέρει. Αντιθέτως, τους μείωσε. Στο έργο του η νεοφιλελεύθερη αντίληψη, δικαιώθηκε.
Κάπως έτσι, ο κ. Ράσμουσεν κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία από ανώτερο πολιτικό αξίωμα, εκτός των στενών ορίων που του επιβάλει η μικρή του χώρα. Αξίωμα που του επιτρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο των διεθνών ζυμώσεων για τη μετάλλαξη και το νέο ρόλο που αναζητά το ΝΑΤΟ.
Στο επίκεντρο των πολιτικών ζυμώσεων για τη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου οικονομικής, βρίσκεται απ’ τη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αξίωμα που κατέλαβε χωρίς να χρειαστεί να τού αναγνωριστεί το έργο του, ως πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 07.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
