Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου συναισθάνεται το μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει η χώρα. Διαφορετικά δεν θα επιδίδονταν στη μάταιη και αυτοκαταστροφική τακτική της αναζήτησης και μετάθεσης ευθυνών, αντί σε μια πολιτική αναζήτησης κοινά αποδεκτών, λογικών λύσεων.
Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που τα κόμματα αντιμετώπισαν το νέο τρομοκρατικό κρούσμα. Με αρκετή δόση υπερβολής ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης παρομοίασε την Ελλάδα με την Κολομβία και το Αφγανιστάν. Με εξίσου μεγάλη δόση υπερβολής απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ευάγγελος Αντώναρος κατηγορώντας γενικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ πως «ελεεινολογούν» και δυσφημούν την Ελλάδα με σκοπό «να αποκομίσουν μικροκομματικά οφέλη και να ικανοποιήσουν τη βουλιμία τους για την εξουσία».
Έδειξαν για άλλη μια φορά πολιτικά στελέχη της χώρας ότι την ώρα που τους δείχνουν το φεγγάρι, εκείνοι επιμένουν το δάκτυλο… Έδειξαν να μην αντιλαμβάνονται ότι η απόσταση που απέμεινε προχθές από το να μετατραπεί η Αθήνα σε Καμπούλ είχε τη διάμετρο ενός σύρματος που οι τρομοκράτες τοποθέτησαν αδέξια. Τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.
Διότι το πρωτεύων πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τη χώρα δεν είναι αν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία. Θεμιτή η φιλοδοξία τους αν πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από τη σημερινή κυβέρνηση. Ούτε βεβαίως είναι πρωτεύων ζήτημα να αξιολογηθεί η χώρα στη χωρία των υπανάπτυκτων τριτοκοσμικών κρατών. Ο καθένας αντιλαμβάνεται προσωπικά το επίπεδο της χώρας…
Κατά συνέπεια η ουσία βρίσκεται αλλού. Και συγκεκριμένα στην αλλαγή νοοτροπίας τόσο της ελληνικής κοινωνίας, όσο και των πολιτικών εκπροσώπων της. Στη συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα είναι κοινά και όσο δεν επιλύονται έχουν δυσμενείς επιπτώσεις σε όλους. Αν η Ελλάδα είναι μια οικονομικά ασθενής χώρα με τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα και μειωμένη παραγωγή, αφορά τους πάντες. Αν η Ελλάδα είναι μια χώρα ανασφαλής, αφορά τους πάντες. Αν το ελληνικό κράτος πλήττεται από τη διαφθορά και την αναξιοκρατία, αφορά τους πάντες.
Οι εποχές όπου πολιτικοί και κόμματα αξιοποιούσαν τις διαχρονικές παθογένειες του οικονομικού και πολιτικού συστήματος σε βάρος των αντιπάλων τους, έχουν παρέλθει. Οι πολίτες έχουν κατανοήσει πλήρως πως ευθύνες υπάρχουν παντού, σε όλους όσους άσκησαν και ασκούν εξουσία. Και αξιώνουν απ’ τους νέους πολιτικούς να παραμερίσουν το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον, προτάσσοντας το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Όσο οι πολιτικοί δεν το πράττουν, τόσο θα εισπράττουν την αποδοκιμασία των πολιτών, τόσο θα διευρύνεται το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, τόσο θα είναι αδύνατες οι κοινωνικές συναινέσεις που απαιτούνται για να αλλάξει πορεία ο τόπος.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 22.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
