Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι σημερινές συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς αποτελούν επίφαση διακομματικής συνεννόησης. Αντιθέτως είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν πως γίνονται για την πρόκληση εντυπώσεων για μικροκομματικό όφελος.
Ο κ. Καραμανλής που προκάλεσε τις συναντήσεις επενδύει στη «στείρα άρνηση» της αντιπολίτευσης για να ενισχύσει το επιχείρημα του περί «σοβαρότητας και υπευθυνότητας». Θεωρεί πως το αίτημα της συναίνεσης ενισχύει την κυβερνητική επιχειρηματολογία και συσπειρώνει το κομματική βάση. Πιστεύει πως από την κίνηση αυτή θα βγει σε κάθε περίπτωση κερδισμένος. Όποιος αρνηθεί να «συναινέσει» θα είναι «ανεύθυνος». Όποιος κινηθεί στη γραμμή της συναίνεσης μοιραία θα πριμοδοτήσει την ορθότητα της πρωθυπουργικής πρωτοβουλίας.
Ο κ. Παπανδρέου από την πλευρά του δεν μπόρεσε να απορρίψει την πρόσκληση του κ. Καραμανλή. Άλλωστε σε πολλές περιπτώσεις κατά το παρελθόν έχει αναλάβει ανάλογες πρωτοβουλίες και θα ήταν πολιτικά ανακόλουθος αν τώρα αρνούνται να συμμετάσχει στον κύκλο των συναντήσεων. Πολιτικά ανακόλουθος θα ήταν επίσης αν κινούνταν στη γραμμή της συναίνεσης όταν επί τρεις μήνες ζητά πεισματικά εκλογές και αλλαγή κυβέρνησης. Υπό αυτή την έννοια, ορθώς, σημειώνει «καμία ανοχή, καμία συνενοχή», ορθώς και προκάλεσε συζήτηση στη Βουλή (για αύριο στην ώρα του Πρωθυπουργού) για την οικονομία.
Ωστόσο, είναι σαφές πως ετούτη την ώρα οι τακτικοί ή τακτικισμοί των «μονομάχων» ελάχιστη σημασία έχουν για μια κοινωνία που βρίσκεται σε σύγχυση και βιώνει την ανασφάλεια της επόμενης μέρας. Σημασία έχει η αναζήτηση και εξεύρεση λύσεων για την έξοδο της χώρας από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις.
Σαφές είναι επίσης ότι ετούτη την ώρα ουδείς (στον κόσμο, πόσο μάλλον στην Ελλάδα...) έχει τη «μαγική λύση». Διαπιστώνεται καθημερινά στο πλαίσιο της ΕΕ. Μήνες τώρα, οι «27» Ευρωπαίοι ηγέτες συναντιούνται και ξανασυναντιούνται, συζητούν και ξανασυζητούν, αλλά λύση δεν βρίσκουν. Αντιθέτως, κάθε φορά δημιουργούν μεγαλύτερο πρόβλημα με τις διαφωνίες τους και τις αδυναμίες τους.
Λύση δεν διαθέτει βεβαίως ούτε η κυβέρνηση, η οποία συντάσσει και ανασυντάσσει προγράμματα τα οποία απορρίπτουν οι Βρυξέλλες, νέες προτάσεις και ιδέες πετάγονται στον αέρα και μαζεύονται μετά, με αποτέλεσμα ο κορυφαίος εκ των υπουργών, ο κ. Σουφλιάς, να φτάνει στο σημείο να πει στην Κυβερνητική Επιτροπή πως «θα πρέπει να πούμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό, όσο σκληρή κι αν είναι». Εν προκειμένω δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η αλήθεια ανακαλύφθηκε εσχάτως, είτε ήταν γνωστή, αλλά κρατούνταν μυστική.
Όπως, προφανώς, μυστικό κρατείται και το περιεχόμενο της «συναίνεσης» που ζητά τελευταία ο πρωθυπουργός, αρκεί κάποια στιγμή (ευκαιρία είναι σήμερα) να το αποκαλύψει στους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 05.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
