Να λοιπόν που ήρθε η μεγάλη ώρα για την μεταρρύθμιση της Παιδείας! Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών κατέδειξε, αν μη τι άλλο, ότι τα περιθώρια για επικοινωνιακά τεχνάσματα και μικροκομματικές σκοπιμότητες έχουν στενέψει. Κατέδειξε ότι η ελληνική εκπαίδευση δεν μπορεί να μετατρέπεται σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Κατέδειξε ότι η έναρξη ενός εθνικού διαλόγου για τη χάραξη εθνικής στρατηγικής για την Παιδεία δεν θα αργήσει. Επιτέλους, οι πολιτικές δυνάμεις κατανόησαν ότι δεν μπορούν να παραγνωρίζουν τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
Έστω και με καθυστέρηση πέντε ετών ο πρωθυπουργός δεν περιορίστηκε σε προφορικές εκκλήσεις για διάλογο. Ζήτησε την ευθύνη του διαλόγου να αναλάβουν οι Πολιτικοί Αρχηγοί και προς τούτου πρότεινε τη συγκρότηση μιας Πολιτικής Επιτροπής υψηλού επιπέδου, με ορισμό ενός βουλευτή, που θα συνεργάζεται με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Παράλληλα, έθεσε συγκεκριμένους στόχους την αναμόρφωση του Λυκείου, την αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, τον προσδιορισμό της έννοιας του ασύλου – στόχους με τους οποίους συμφώνησε κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ευτυχέστερο, ήταν ότι αναγνώρισε ως σημαντικά προβλήματα την άνθιση της Παραπαιδείας που συνθλίβει το οικογενειακό εισόδημα και την αποστήθιση ως τρόπο επιβεβαίωσης της “γνώσης”.
Ο κ. Παπανδρέου πάντως, απέφυγε να απαντήσει αν θα ανταποκριθεί στην πρόταση του κ. Καραμανλή. Το έκανε για λόγους πολιτικής τακτικής κι αυτό αναγνωρίζεται στην παρούσα συγκυρία, όπου η εκλογολογία εντείνεται. Από την άλλη, ωστόσο, έσπευσε να αποποιηθεί της ευθύνης ότι είναι αρνείται το διάλογο, υπενθυμίζοντας τις δικές του εκκλήσεις, τη συμμετοχή του στη συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, τις συγκεκριμένες προτάσεις του κόμματός του και την άρνηση που εισέπραξε τότε. Μάλιστα, απαντώντας στην πρωθυπουργική πρό(σ)κληση, ζήτησε από τον κ. Καραμανλή να δεσμευτεί αν στην περίπτωση που βρεθεί στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα δεχθεί να συμμετάσχει στο διάλογο για την Παιδεία.
Όποια κι αν είναι η κατάληξη αυτής της συζήτησης, ένα είναι επιβεβαιωμένο. Ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, το θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μετετράπη σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Όλες, οι πτυχές του προβλήματος ετέθησαν στο μακρύ δημόσιο διάλογο – που είχε τις καλές και τις κακές του στιγμές. Η αναθεώρηση του άρθρου 16, το πανεπιστημιακό άσυλο, ο δημόσιος χαρακτήρας της Εκπαίδευσης, η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση, η αναμόρφωση του Λυκείου, η διαδικασία εισαγωγής στα πανεπιστήμια, η αξιολόγηση των Πανεπιστημίων. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων οι πολίτες είχαν την ευκαιρία να βγάλουν τα συμπεράσματα τους. Το ποιος θα ηγηθεί του διαλόγου, τούς είναι παντελώς αδιάφορο…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.01.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
