Προ ημερών η κ. Μαριέττα Γιαννάκου διαφώνησε ανοικτά με την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νέες (ρουσφετολογικές μάλλον...) προσλήψεις στο Δημόσιο. Συμπλήρωσε μάλιστα ότι το Δημόσιο πρέπει να προσλαμβάνει ικανά, εξειδικευμένα στελέχη και να τα πληρώνει καλά.
Η κ. Γιαννάκου δεν είναι πια υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή. Δεν είναι ούτε καν βουλευτής της ΝΔ. Παραμένει ωστόσο ενεργή πολιτικά και μετά την περιπέτεια της υγείας της έχει βρει το θάρρος και έχει κερδίσει το δικαίωμα να διατυπώνει ελεύθερα τις σκέψεις και τις απόψεις της. Ωστόσο, η άποψη που εξέφρασε δεν είναι καινοφανής. Καινοφανές είναι ότι διατυπώθηκε από μια πολιτικό που στις επερχόμενες εκλογές θα διεκδικήσει εκ νέου την ψήφο των πολιτών. Κι αυτό έχει τη σημασία του, καθώς μια ολόκληρη γενιά πολιτικών αναδείχθηκε και επιβίωσε πολιτικά μέσω της «ικανότητας» να υπόσχεται στους ψηφοφόρους – κι εν μέρει να υλοποιεί – μια θέση εργασίας στο Δημόσιο.
Είναι αυτή η γενιά των πολιτικών που αποδέχθηκαν σιωπηρά την κακοποίηση της αντίληψης περί του τρόπου άσκησης «κοινωνικής πολιτικής». Μια κοινωνική πολιτική που δεν είναι προσανατολισμένη στην στήριξη των ατόμων με πραγματικές ανάγκες, αλλά στην άκρατη και άκριτη παροχή επιδόματος με τη μορφή «σταθερού και σίγουρου μισθού» κάθε πολίτη-ψηφοφόρο που αδυνατούσε ή δεν επιθυμούσε να καταξιωθεί επαγγελματικά στον ιδιωτικό τομέα ή να υπηρετήσει το κράτος από υπεύθυνες θέσεις κρατικού λειτουργού.
Κάπως έτσι ο δημόσιος τομέας μετετράπη, ως επί το πλείστον, σε χώρο υποδοχής πολιτών αμφίβολων επαγγελματικών προσόντων, χαμηλής εργατικότητας και μειωμένης φιλοδοξίας για προσφορά και δημιουργικότητα. Κάπως έτσι, η υποχρέωση του κράτους να ανταποκριθεί στις αυξημένες υποχρεώσεις του, συμπίεσε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, εξάλειψε τις προοπτικές επιβράβευσης των ικανοτέρων εξ αυτών, πριμοδότησε τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και εξέθρεψε αυτό το θηρίο που σήμερα κατατρώει τα δημόσια έσοδα και εμποδίζει όχι μόνο την ανάπτυξη της χώρας, αλλά και την άσκηση μιας πραγματικά κοινωνικής πολιτικής.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, το ελληνικό κράτος είναι το μόνο στην ΕΕ που επιδοτεί τους ανέργους με 50% του κατώτερου μισθού για ένα χρόνο, τη στιγμή που σε κράτη η επιδότηση αγγίζει το 90% και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και πως να μην είναι έτσι όταν από την άλλη το ελληνικό κράτος παρέχει ως «ανελαστικές δαπάνες» «μισθούς επιβίωσης» (όπως αναγκαστικά κατάντησαν) σε «εργαζόμενους» που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας.
Είναι μια από τις αλήθειες που όλοι (ανα)γνωρίζουν, αλλά ουδείς (δυστυχώς, ούτε η νέα γενιά πολιτικών) έχει την τόλμη να ομολογήσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως η πρώην υπουργός Παιδείας.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 11.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
