Επιτάγχυνση εξελίξεων

Το ερώτημα είναι απλό. Ποιος ο στόχος των νέων φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης;

Το να πετύχει τις προδιαγραφές της ΕΕ για τη μείωση του ελλείμματος είναι αναμφίβολα ένας στόχος σημαντικός. Τουλάχιστον από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί κάποιους άλλους επιεικέστερους όρους, πρέπει να προσαρμοστεί με όσους της επιβάλουν οι Βρυξέλλες.

Το θέμα είναι αν πράγματι δια της οδού της σκληρής φορολόγησης θα μαζευτούν τα χρήματα που χρειάζονται, όταν απ’ την άλλη πλευρά οι δαπάνες έχουν εκτοξευθεί και ότι χρήμα μαζεύεται πηγαίνει σε διάφορες άλλες «μαύρες τρύπες». Καλώς ή κακώς, το κράτος παραμένει σπάταλο και οι εισπρακτικοί του μηχανισμοί ημιαδρανείς. Ό,τι λοιπόν θα βάλει από την μια πλευρά θα το χάσει απ’ την άλλη, όσο δεν περιορίζει τις διαρροές.

Κατά συνέπεια το ερώτημα εξειδικεύεται. Ποιο είναι το οικονομικό ισοζύγιο των φορολογικών μέτρων στην εξίσωση κόστους – οφέλους; Μήπως δηλαδή με την επιβολή των νέων μέτρων προκαλούνται περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιδιώκεται να λυθούν;

Μαζεύοντας ό,τι χρήμα έχει απομείνει στην αγορά και τους καταναλωτές, οι τζίροι μειώνονται ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα περαιτέρω ύφεση. Κι όσο η χώρα βυθίζεται σε ύφεση, τόσο η προσδοκία της ανάκαμψης θα απομακρύνεται. Κι όσο αγορά και καταναλωτές θα χάνουν την ελπίδα τους, τόσο περισσότερο θα «συντηρητικοποιείται» η οικονομική τους συμπεριφορά. Κι επειδή η οικονομία είναι και ψυχολογία, με την αντιαναπτυξιακή ψυχολογία που επικρατεί στην αγορά σε λίγο δεν θα υπάρχει χρήμα να μαζευτεί, ακόμα και με την επιβολή σκληρότερων φορολογικών μέτρων.

Κάπου εκεί τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Το πρόβλημα γενικεύεται και οξύνεται. Γίνεται σαφής η ανάγκη ριζικής αλλαγής πλεύσης. Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Και πολιτική λύση σημαίνει εκλογές.

Από το Σεπτέμβριο του 2007 στο Σεπτέμβριο του 2009, άλλαξαν πολλά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί προεκλογικά ότι οι οικονομικές συνθήκες μεταβάλλονται ραγδαία. Ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση. Κατά συνέπεια, οι λόγοι που οι πολίτες εμπιστεύτηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας προ δυο ετών, πλέον, έχουν εκλείψει.

Από το Φθινόπωρο ο κ. Καραμανλής θα βρεθεί τη θέση να πάρει νέες αποφάσεις. Να αναπροσαρμόσει την οικονομική του πολιτική. Χρειάζεται νέα λαϊκή εντολή για να το κάνει.

Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε 28.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Παζάρι... βίζας

Θα πρόκειται για πραγματικό διπλωματικό επίτευγμα αν στην Κέρκυρα σήμερα (Σάββατο) υπάρξει εξέλιξη στο θέμα της κατάργησης της βίζα για όσους Έλληνες πολίτες ταξιδεύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κι αυτό διότι το περιβάλλον κάθε άλλο παρά ευνοϊκό είναι. Η στυγερή δολοφονία του αστυνομικού από τη νεοεμφανιζόμενη τρομοκρατική οργάνωση “Σέχτα επαναστατών” προσφέρει νέα ισχυρά επιχειρήματα στην αμερικανική πλευρά να παρατείνει περαιτέρω τη διευθέτηση του ζητήματος. Παρ’ όλα αυτά, δεν παραλείπει να διαβεβαιώνει ότι επιθυμεί πρόοδο.

Ποία όμως πρόοδος να υπάρξει όταν κατά το παρελθόν υπήρξαν ευνοϊκότερες συνθήκες και το θέμα δεν λύθηκε. Η Ελλάδα εξαιρούνταν από το πρόγραμμα visa weaver που εφάρμοζαν οι ΗΠΑ και συμπεριελάμβανε κράτη με χαμηλότερο βαθμό αξιολόγησης ασφαλείας.

Κι εξακολούθησε να εξαιρείται ακόμα κι όταν η 17η Νοέμβρη εξαρθρώθηκε, ακόμα κι όταν έγιναν προμήθειες πανάκριβων συστημάτων ασφαλείας, ενόψει ολυμπιακών αγώνων, ακόμα κι όταν έγινε η συμφωνία για την αλλαγή του τύπου των ελληνικών διαβατηρίων που στοίχισαν ένα σωρό χρήματα στον Έλληνα φορολογούμενο.

Κάθε φορά οι Αμερικάνοι έβρισκαν κι από ένα λόγο να μην υπογράφουν την τελική συμφωνία. Όταν συνελήφθη η 17η Νοέμβρη “ανακάλυψαν” ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν εξέφραζαν το αίσθημα κατά της τρομοκρατίας. Στις άλλες περιπτώσεις απλώς οι Αμερικανοί πήγαιναν την κουβέντα αλλού, βάζοντας στο τραπέζι άλλα θέματα, όπως η ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στο Αφγανιστάν, ή οι “τελικές” προτάσεις Νίμιτς για την επίλυση του Σκοπιανού, ή οι συγκλίσεις Αθηνών – Μόσχας στα ενεργειακά κ.ο.κ…

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα ως χώρα μέλος της ΕΕ, καλύπτεται πλήρως από τη σχετική συμφωνία ΗΠΑ – ΕΕ. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει για τα υπόλοιπα κράτη μέλη, στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν άποψη για τη… διαχείριση των υπόπτων για τρομοκρατία και για ανταλλαγή πληροφοριών που διεμβολίζουν τις όποιες ασφαλιστικές δικλείδες περί της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα από τη σύναψη μιας διμερούς συμφωνίας!

Είναι σαφές ότι η Αθήνα δεν μπορεί να επιβάλει στην Ουάσινγκτον την υποδοχή Ελλήνων πολιτών σε αμερικανικό έδαφος χωρίς βίζα. Από την άλλη όμως δεν μπορεί και να αποδεχθεί οποιοδήποτε όρο, προκειμένου να κλείσει με οιοδήποτε τρόπο αυτή εκκρεμότητα, ώστε να παρουσιαστεί ως επιτυχία που θα… δημοπρατηθεί στο προεκλογικό παζάρι.

Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Προσωπικό πρόβλημα

Ουδεμία διαφοροποίηση της κυβέρνησης στο «θέμα Μανώλη». Από τις Βρυξέλλες ο Πρωθυπουργός το αντιμετώπισε, όπως το αντιμετώπιζε όλες αυτές τις μέρες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Με το επικοινωνιακό ύφος που τον χαρακτηρίζει, ο κ. Κώστας Καραμανλής είπε όσο πιο απλά μπορούσε ότι ο καθένας μπορεί να άρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση, ή βεβαίως αν θέλει να παραιτηθεί.

Ουδείς αμφισβητεί το αυτονόητο. Είναι γνωστό και συνταγματικά κατοχυρωμένο ότι αναλόγως ένας βουλευτής ή ομάδα βουλευτών μπορεί να αποστατήσει και να ρίξει μια κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι σοβαρό, αλλά ο κ. Καραμανλής έδειξε να μην ανησυχεί ιδιαίτερα. Ίσως μια τέτοια εξέλιξη να ήταν βολική. Όπως «ξεκαθάρισε» δεν προτίθεται να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, αλλά όπως και να ‘χει ποτέ δεν ξέρεις…

Σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Καραμανλής θα επικαλούνταν τα «σκοτεινά συμφέροντα» που «απεργάστηκαν» την ανατροπή του. Θα έκανε και μια εσωτερική εκκαθάριση των ψηφοδελτίων (από πρόσωπα που «τραυμάτισαν την ψυχή της παράταξης») για να αποκαταστήσει το ηθικό πλεονέκτημα και θα ζητούσε την ψήφο του λαού κι ό,τι βγει…

Ίσως να μην περιμένει ότι μπορεί να κερδίσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά τουλάχιστον ελπίζει ότι αν το ΠΑΣΟΚ δεν πετύχει την αυτοδυναμία, θα μπορέσει – μετά από ένα διάστημα πολιτικής αναταραχής στη χώρα – να επαναδιεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές του Μαρτίου με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το σενάριο μπορεί να προκύψει ελαφρώς παραλλαγμένο, καθώς οι «αποστάτες» έχουν εκλείψει προ πολλού (αν ποτέ υπήρξαν…) και πάντως βουλευτές τύπου Μανώλη, σίγουρα δεν φέρουν την ιδιότητα. Από την άλλη, ο βουλευτής Αργολίδας κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Η… μεταχρονολογημένη παραίτηση του δημιουργεί τη βάσιμη υποψία ότι γνωρίζει ή εκτιμά πως δεν θα χρειαστεί να εκπνεύσει η ημερομηνία για να την υποβάλλει. Διότι απλά στο μεταξύ θα έχουν προκηρυχθεί εκλογές κι ο ίδιος θα είναι υποψήφιος βουλευτής (είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΛΑ.Ο.Σ.)

Σε αυτή την περίπτωση η «ανησυχία» που εκφράζει στην επιστολή του, είναι προσχηματική και αποσκοπεί στο να ενισχύσει εκ του ασφαλούς τα ερείσματά του στον τόπο εκλογής του, ώστε να διαπραγματευτεί παράλληλα με την ηγεσία του κόμματος ότι δεν θα υπάρξει συνυποψήφιος ικανός να παρεμποδίσει την επανεκλογή του.

Βέβαια το προσωπικό πρόβλημα του κ. Μανώλη ουδόλως μπορεί να απασχολεί τη χώρα. Ούτε βεβαίως να είναι πρόβλημα του πρωθυπουργού ο οποίος έχει και τον τελευταίο λόγο για όλους και για όλα. Κι αυτό ήταν το μόνο για το οποίο προσπάθησε να πείσει ο κ. Καραμανλής απ’ τις Βρυξέλλες.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...