Φταίνε μόνον οι πολιτικοί για τα στραβά του τόπου τούτου; Η πλειονότητα θα απαντούσε αβίαστα, θετικά. Υπάρχει όμως και κι αυτό το «μόνο» στην ερώτηση που προτρέπει σε δεύτερες σκέψεις και επαναξιολόγηση. «Μόνο οι πολιτικοί»;
Στην περίπτωση της λειτουργίας ή μη των καταστημάτων την περασμένη Κυριακή, αποκαλύφθηκε περίτρανα, ό,τι όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν, αλλά απλώς ψιθυρίζουν. Πως τελικά δηλαδή δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Μερίδιο ευθύνης έχει και το συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο βιώνει κι αυτό μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής και ηθικής απαξίωσης ανάλογη με αυτή του πολιτικού συστήματος.
Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς επαγγελματικό κλάδο που να εκπροσωπείται συνδικαλιστικά με επάρκεια και αξιοπιστία. Κάθε φορά που προκύπτει ένα κοινωνικό ζήτημα το έλλειμμα αξιόλογης και καταρτισμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Κάθε φορά οι συνδικαλιστές αποδεικνύονται πληθωρικοί σε φωνασκίες, αλλά αναιμικοί σε επεξεργασμένες προτάσεις και λογικές θέσεις.
Στην πρόταση του υπουργείου Ανάπτυξης για λειτουργία των καταστημάτων την τελευταία Κυριακή του χρόνου, μια μερίδα των συνδικαλιστών αντέδρασε βίαια και αδικαιολόγητα. Με το πρόσχημα ότι μεθοδεύεται η καθιέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, δημιούργησαν ένταση. Απέτρεψαν τους καταναλωτές να κατέβουν στην αγορά, αγνοώντας προκλητικά πως επί τρεις εβδομάδες το κέντρο της πόλης πολιορκείται από ταραχές με αποτέλεσμα οι έμποροι να έχουν υποστεί τεράστια οικονομική ζημιά.
Αλλά κι αν υποτεθεί ότι οι συνδικαλιστές νοιάζονται και μεριμνούν για τα συμφέροντα των εργαζομένων, ο τρόπος που επέλεξαν για να τα «προστατεύσουν» ήταν ο πλέον ακατάλληλος. Διότι, στην παρούσα φάση, το ζητούμενο δεν είναι η αργία της Κυριακής, αλλά η λειτουργία της αγοράς. Διότι αν δε λειτουργήσει η αγορά μαζί με το δικαίωμα της αργίας την Κυριακή, θα καταπατηθεί και το δικαίωμα στην εργασία. Οι εργαζόμενοι που εργάζονται με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης το γνωρίζουν καλύτερα, απ’ τους συνδικαλιστικούς τους εκπρόσωπους. Οι οποίοι προφανώς δεν έχουν τέτοιου είδους αγωνίες, ίσως και τις ίδιες ανάγκες…
Με αυτό, αλλά και με άλλα πολλά είναι σαφές, ότι οι εργαζόμενοι κάθε επαγγελματικού κλάδου, έχουν ανάγκη να προστατευτούν και απ’ τους «προστάτες» τους. Κι ο μόνος τρόπος είναι η συμμετοχή. Όσο επιδεικνύουν αδιαφορία, οι αποφάσεις, οι όποιες αποφάσεις θα λαμβάνονται ερήμην τους. Ως εκ τούτου στο αρχικό ερώτημα περί της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, προστίθεται κι άλλη μια παράμετρος. Ευθύνη, ίσως τη κυριότερη, έχουν οι πολίτες που επιλέγουν και ψηφίζουν τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές που θα τους εκπροσωπούν.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 30.12.2008)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
