Από τότε που η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ, πολλά άλλαξαν στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Η κυπριακή πολιτική ηγεσία αισθάνθηκε περισσότερο αυτόνομη και ανεξάρτητη. Σαν να άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο. Διαχώρισε τη θέση της από την Ελλάδα σε μια σειρά ζητημάτων – πάντα βεβαίως με τη δέουσα διακριτικότητα, ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις – ανέπτυξε αυτόνομη πολιτική στο Κυπριακό – ενημερώνοντας πάντα την Αθήνα – ενώ σκλήρυνε τη στάση της έναντι της Άγκυρας, τη στιγμή που η Αθήνα προσπαθούσε να συντηρήσει το ελληνο-τουρκικό ειδύλιο.
Παρ' όλα αυτά ουδέποτε η Αθήνα έδειξε να ενοχλείται ή να δυσφορεί. Μάλλον μια συγκεκαλυμμένη ανακούφιση θα μπορούσε να διακρίνει κανείς. Η “αυτόνομη” πορεία της Λευκωσίας βόλευε και βολεύει την ελληνική πολιτική ηγεσία. Οποιοδήποτε λάθος θα χρεωθεί στην κυπριακή πλευρά που “έχει την ευθύνη των χειρισμών”. Οποιοδήποτε θετική εξέλιξη εξ αντανακλάσεως θα πιστωθεί και στην Αθήνα. Ως εκ τούτου, η “εμπιστοσύνη” στο πρόσωπο του εκάστοτε Κύπριου προέδρου, είναι δεδομένη κι αδιαμφισβήτητη. Ακόμα κι ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης το είπε χθες ευθαρσώς. “Έχω εμπιστοσύνη στο πρόεδρο Χριστόφια”.
Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση αυτή βολεύει και τη Λευκωσία. Ανέκαθεν, οι Κύπριοι δεν ήθελαν, οι Ελλαδίτες να μπερδεύονται στα πόδια τους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι στη Μεγαλόνησο που χρεώνουν τα όσα δεινά υπέστη ο κυπριακός ελληνισμός, στις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις. Στην προ της ένταξης στην ΕΕ περίοδο όμως, η... ακρωτηριασμένη Κυπριακή Δημοκρατία είχε ανάγκη την πολύπλευρη ελληνική στήριξη, σε βαθμό που το παρόν και το μέλλον των δυο χωρών να είναι άμεσα συνδεδεμένο.
Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για παράδειγμα είχε προσλάβει μυθικές διαστάσεις κι αποτέλεσε για μακρά περίοδο αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και στις δυο χώρες. Τώρα, παρά τις ρητορικές διαβεβαιώσεις, απλώς δεν υφίσταται. Η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί ευρωπαϊκό χώρο και το ζήτημα της ασφάλειας της έχει ως ένα βαθμό διευθετηθεί. Γεγονός που επιτρέπει στη Λευκωσία να εμφανίζεται με “σύγχρονο” πολιτικό λόγο, χαρακτηρίζοντας “παρωχημένα” τα συστήματα εγγυήσεων και μονομερών επεμβάσεων κι υποστηρίζοντας πως η λύση θα πρέπει να συμφωνηθεί μεταξύ των Κυπρίων – ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων.
Αυτή άλλωστε είναι κι ο ορθή στάση απέναντι σε μια Τουρκία που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως περιφερειακή δύναμη, υπερασπίζοντας ή προωθώντας τα συμφέροντά της κυρίως και διαμέσω της ισχύος. Δεδομένης της αδυναμίας ή απροθυμίας της ελληνικής πλευράς να αντιπαρατεθεί σε αυτό το επίπεδο, η χρήση των σύγχρονων εργαλείων εξωτερικής πολιτικής είναι τόσο για την Αθήνα, όσο κυρίως για τη Λευκωσία περίπου μονόδρομος.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ 30.11.2008)
Για προβολή σε pdf: κλικ στον τίτλο...
