Για τη συμφωνία παραχώρησης του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) του Πειραιά στην κινεζική Cosco, το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε τη αντιπολιτευτική του ρητορική στο ερώτημα: «Τα λιμάνια δίνονται στους Κινέζους, ο ΟΤΕ στους Γερμανούς κι η Ολυμπιακή στους Άραβες. Γιατί;». Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στους δρόμους. Με τη ντουντούκα στο χέρι ο κ. Αλέκος Αλαβάνος διατύπωσε το ίδιο ακριβώς ερώτημα.
Η αντιστοίχιση της ελληνο-κινεζικής συμφωνίας με τις άλλες δυο περιπτώσεις, δεν είναι τυχαία. Ως σύνολο οι τρεις συμφωνίες στοιχειοθετούν επικοινωνιακά το επιχείρημα του «ξεπουλήματος» της δημόσιας περιουσίας. Η ουσία όμως είναι διαφορετική. Όπως διαφορετικές μεταξύ τους είναι οι τρεις παραπάνω περιπτώσεις.
Η συγκεκριμένη ελληνο-κινεζική συμφωνία αφορά στην πρώτη ουσιαστικά άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα. Κι εκτός τού ότι ανοίγει το δρόμο της συνεργασίας με την αναδυόμενη υπερδύναμη του Πλανήτη, έρχεται να επικυρωθεί σε μια χρονική στιγμή που η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κρίση. Σε αυτή τη συγκυρία, ο κινεζικός κολοσσός ρίχνει ζεστό χρήμα σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Χρήμα που πηγαίνει απευθείας στην πραγματική οικονομία, πηγαίνει σε υποδομές και όχι σε χαρτοφυλάκια φούσκες για κερδοσκοπικά παιχνίδια.
Με τη δημιουργία μιας υποδομής αξίας 350 εκ. € (αξία των δυο σύγχρονων προβλητών που θα δημιουργηθούν) που μπορεί να αξιοποιήσει ποικιλοτρόπως η ελληνική πλευρά, με τη ραγδαία άνοδο του εμπορίου που θα συντελεστεί, περιορίζει την άρθρωση αντιπολιτευτικού λόγου. Μπροστά στην αναγκαιότητα της επένδυσης, οι τυπικού χαρακτήρα επιφυλάξεις επί της συμφωνίας, ωχριούν. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανάπτυξη των λιμένων. Κάτι που γίνεται αντιληπτό στον απλό πολίτη.
Ως εκ τούτου, η ουσία βρίσκεται αλλού. Γιατί το ελληνικό κράτος χρειάστηκε να προστρέξει σε ξένη βοήθεια για τη δημιουργία τέτοιων σύγχρονων υποδομών;. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έγινε αυτό που σήμερα θεωρείται αυτονόητο: Την μετατροπή της Ελλάδας σε μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο εμπορίου. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική Πολιτεία δεν επένδυσε στις δυνατότητές της; Γιατί δεν επένδυσε στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, ώστε να προσφέρει μετά διευκολύνσεις και υπηρεσίες σε ανταγωνιστικές τιμές; Γιατί δεν έγινε η κατάλληλη ιεράρχηση προτεραιοτήτων, ώστε να μη χαθούν πολύτιμα κεφάλαια και εθνικοί πόροι;
Η Ελλάδα έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και πλεονεκτήματα ως χώρα. Η θέση της την ευνοεί. Ο φυσικός της πλούτος επίσης. Το ζητούμενο είναι η ορθολογική διαχείριση αξιοποίησή τους. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα απογοητεύουν. Συστηματικά, οι δυνατότητές της περιορίζονται, τα πλεονεκτήματά της υποτιμούνται. Στο πλαίσιο αυτό η παραχώρηση της αξιοποίησής τους σε τρίτους αποτελεί ένδειξη αδυναμίας κι ανικανότητας. Κι υπό μια έννοια προβάλει ως η εύκολη λύση.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ 27.11.2008) Για προβολή σε μορφή pdf:http://vex.kapatel.gr/PDF/rsc/61619feb/tmp56.pdf
