Το φύλο συκής που κάλυπτε βάρβαρες, άνομες – έστω και «βλακώδεις» σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του εκπροσώπου Τύπου της Αστυνομίας – συμπεριφορές της Αστυνομίας των πρετόρων, έπεσε με την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού αστικής οικογένειας. Ο Αλέξης δεν ήταν το παιδί κάποιου λαθρομετανάστη που «δικαιολογημένα» δέχεται χαστούκια «συμμόρφωσης» από αστυνομικούς που τον βιντεοσκοπούσαν για να κάνουν πλάκα. Ούτε ήταν ένα παιδί που έστω κι εσφαλμένα θα μπορούσε να θεωρηθεί μέλος του αντιεξουσιαστικού χώρου που την ώρα της μάχης με τους αστυνομικούς τον στρίμωξαν σε μια ζαρντινιέρα και του άνοιξαν το κεφάλι.
Ο Αλέξης ήταν ένα παιδί από γονείς νοικοκύρηδες που προσπαθούσαν να του εξασφαλίσουν μια φυσιολογική ζωή σε ευπρεπές περιβάλλον, μια καλή εκπαίδευση σε επώνυμο σχολείο. Ήταν ένα παιδί της «μεσαίας τάξης». Ένα παιδί που μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι στην Ελλάδα μπορεί να κυκλοφορεί με σχετική ασφάλεια, να απολαμβάνει την αίσθηση της ελευθερίας και της ανεμελιάς, να συζητά και να διασκεδάζει με τους συνομήλικούς του, να χαίρεται τη ζωή χωρίς να φοβάται, χωρίς να περιορίζεται.
Η σφαίρα του νταή αστυνομικού έβαλε τέλος στην ψευδαίσθηση κι αφύπνισε ακόμα και τους «βολεμένους» πολίτες. Στη σκέψη πως στη θέση του Αλέξη θα μπορούσε να είναι το δικό τους παιδί, πλημμύρισαν τους δρόμους. Ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα πόνου, θλίψης, οδύνης, αγανάκτησης, οργής. Ένα ξέσπασμα που προκάλεσε η τραγική συνειδητοποίηση ότι το «κράτος δικαίου» κινδυνεύει με πλήρη κατάρρευση.
Η σφαίρα του νταή αστυνομικού ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής έναντι ενός κράτους που δε σέβεται – αν όχι λεηλατεί – τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Ενός κράτους που εμφανίζεται ανίκανο, ανεύθυνο και απρόθυμο να παράσχει στους πολίτες ένα περιβάλλον κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης, πλέον κι ένα περιβάλλον ασφάλειας.
Το βράδυ του Σαββάτου, η Ελλάδα συγκλονίστηκε. Όμως η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη μοιάζει με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Δεν είναι παρά η τραγική κατάληξη των φαινομένων αδιαφάνειας, διαφθοράς και ανομίας σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του κράτους που αποκαλύπτονται τα τελευταία χρόνια και αφήνουν άναυδη την κοινή γνώμη.
Εθισμένοι απ’ όλο αυτό το νοσηρό κλίμα που καλλιεργήθηκε, οι Έλληνες πολίτες έδειχναν αμήχανοι, ανεκτικοί, υπνωτισμένοι. Ο κρότος από το πιστόλι που εκπυρσοκρότησε και το αίμα του νεκρού παιδιού στο πεζοδρόμιο φάνηκε να τους βγάζει απ’ το λήθαργο. Το ερώτημα είναι αν αυτή τη φορά, αφυπνισμένοι όντες διεκδικήσουν – εντός των ορίων της νομιμότητας και της εύρυθμης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος – την ανασύσταση του «κράτους δικαίου», τη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 9.12.2008)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
