Οι οικονομικές απολαβές των «blue boys» του ελληνικού Δημοσίου ήταν από καιρό γνωστές στην Ιπποκράτους. Είχαν γίνει μάλιστα και σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή. Το θέμα όμως πήρε διαστάσεις λόγω της απόφασης του πρωθυπουργού να περικόψει τις αποδοχές τους, ορίζοντας πλαφόν 6.000€. Έτσι, ξαφνικά η πολιτική ηγεσία του τόπου βρέθηκε να ασχολείται με το παντεσπάνι 1.000 (όπως μετρά η Ιπποκράτους) «γαλάζιων» κυβερνητικών στελεχών.
Κάπως έτσι η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε για άλλη μια φορά σε ένα ακόμα δευτερεύον ζήτημα. Διότι, δεν είναι μόνο το ύψος των αποδοχών κάποιων επαγγελματιών μάνατζερ που κλήθηκαν να διαχειριστούν δημόσιο χρήμα. Είναι αν το έργο που παρήγαγαν ανταποκρίνεται σε αυτές. Είναι και το ποιος και με ποια κριτήρια τους επέλεξε.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν ευθύνονται αυτοί που κάποιοι τους επέλεξαν. Δεν ευθύνονται αυτοί αν κάποιοι τους έδωσαν τα χρήματα που ζήτησαν. Και πάντως, δεν ευθύνονται αν τελικά δεν μπόρεσαν να κάνουν τη δουλειά τους «όπως πρέπει», σε επιχειρήσεις αλά καρτ ιδιωτικές, αφού στην ουσία κουβαλούν όλα τα βαρίδια και τις παθογένειες αμιγώς κρατικών επιχειρήσεων. Για το μόνο που ίσως ευθύνονται είναι ότι δέχθηκαν να μπουν στην περιπέτεια να αναλάβουν νευραλγικά πόστα, ενώ γνώριζαν τους κινδύνους στους οποίους θα εκτίθονταν. Για αυτό άλλωστε και ζήτησαν να τους καταβληθεί το υψηλό τίμημα της απόφασής τους.
Εν μέσω βέβαια οικονομικής κρίσης, όπου τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά μόλις και με τα βίας ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι γίνονται εύκολος στόχος σε όσους επιδίδονται σε πολιτικά παιχνίδια εντυπώσεων. Κι εδώ είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η δυνατότητα δηλαδή της πολιτικής εξουσίας να δρα και να αποφασίζει ανεξέλεγκτα και το κυριότερο, να αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού την ώρα που αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη.
Διότι, όσο ηθικά ελεγχόμενο είναι λίγοι να απολαμβάνουν χρυσοφόρα συμβόλαια, όταν οι πολλοί πένονται, άλλο τόσο ανήθικο είναι να ζητείται από κάποιους να εγκαταλείψουν δουλειά και καριέρα στον ιδιωτικό τομέα για να αναλάβουν τη διοίκηση μιας ΔΕΚΟ, με συγκεκριμένους, συμφωνημένους οικονομικούς όρους, στόχους και δεσμεύσεις και στη συνέχεια να τους ανακοινώνεται, υπό τη μορφή «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», δραστική μείωση των αποδοχών τους.
Πάντως, έστω και με τον πλέον άκομψο τρόπο, άλλο ένα σοβαρό θέμα άνοιξε. Οι αποδοχές και οι αρμοδιότητες των κρατικών μάνατζερ σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με την ανικανότητα του κράτους να δημιουργεί ικανά στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, με τη λογική των «δικών» μας παιδιών, με το υπερτροφικό και σπάταλο κράτος με τη φυσιογνωμία της ελληνικής οικονομίας γενικότερα...
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 28.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου