Οι συστάσεις του Χοακίμ Αλμούνια δεν μας έκαναν σοφότερους. Ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής αν ερωτούνταν θα γνώριζε πως το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας απαιτεί συγκράτηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων (σε υπερδιογκομένο δημόσιο τομέα), αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος (για κοινωνικά δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών), μείωση του ελλείμματος, μείωση του δημόσιου χρέους, αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, νέο σύστημα καταγραφής δημοσίων δαπανών και εσόδων.
Υπό αυτή την έννοια θα περίμενε κανείς απ’ τον Επίτροπο που απ’ τα χείλη του κρέμονται κάτι μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο ευφάνταστο. Κάτι που να προσφέρει μια προοπτική εξόδου απ’ την κρίση. Αλλά δυστυχώς, ο κ. Αλμούνια δεν εξέπληξε. Αντιπροσωπεύοντας μια ούτως ή άλλως εσφαλμένη προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί του τρόπου εξόδου απ’ την οικονομική κρίση, ο Κοινοτικός Επίτροπος περιέγραψε ουσιαστικό τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα, αλλά κι η υπόλοιπη Ευρώπη θα βυθιστούν ακόμα περισσότερο στην κρίση. Διότι, όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάθε πολίτης – όχι απλά ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής – το σημερινό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τις πρακτικές του παρελθόντος – που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν – αλλά με μια νέα οικονομική προσέγγιση – την οποία αναζητά ακόμα η Ευρώπη, κι όχι μόνο…
Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί ότι επιβάλλεται ένα νοικοκύρεμα της ελληνικής οικονομίας – με ό,τι η έννοια περιλαμβάνει. Και αν κάτι έχει σημασία στις επισημάνσεις του κ. Αλμούνια, είναι αυτό ακριβώς. Στον έμμεσο πλην σαφή υπαινιγμό του, δηλαδή, ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έπραξε τα δέοντα για να νοικοκυρέψει την ελληνική οικονομία, όπως είχε δεσμευτεί και υποσχεθεί όχι μόνο στις Βρυξέλλες, αλλά και στον ελληνικό λαό. Αν βέβαια ο κ. Αλμούνια επιβεβαίωσε κάτι ήδη γνωστό, προφανώς και πάλι και δεν μας έκανε σοφότερους… Αν όμως οι Έλληνες πολίτες στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν γνωρίζουν για την ορθότητα των κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων των τελευταίων χρόνων, τότε πράγματι η μομφή περί “συστηματική υπεραισιοδοξίας”του κ. Αλμούνια έναντι της κυβέρνησης, έχει σημασία, καθώς, εν μέσω έξαρσης της εκλογολογίας, αγγίζει κυρίως τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους.
Αλλά ακόμα κι αν πρόκειται τελικά για ευθεία παρέμβαση των Βρυξελλών στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, με το να υποδεικνύουν την κυβέρνηση ως “απείθαρχο μαθητή” σε εσφαλμένες υποδείξεις, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να δικαιώνουν εν τέλει τον… μαθητή. Το ζήτημα είναι αν ο μαθητής το αντιλαμβάνεται, ώστε να διεκδικήσει το δίκιο του, απ’ εκεί που μπορεί να το βρει. Απ’ τους ίδιους τους πολίτες δηλαδή την ψήφο, εν προκειμένω, των οποίων ο κ. Αλμούνια δεν έχει ανάγκη.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 19.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου