Ουδείς έχει πλέον αμφιβολία: Η οικονομική κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα, δεν είναι αποκλειστικό της… προνόμιο. Η κρίση είναι όλης της Ευρώπης, η κρίση είναι όλου του κόσμου.
Αμφιβολίες υπάρχουν για το μερίδιο ευθύνης που φέρει η παρούσα κυβέρνηση για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και τα ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα που βιώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά. Εδώ, τα πράγματα μπερδεύονται…
Δεν είναι απολύτως βεβαιωμένο ότι η κυβέρνηση Καραμανλή προετοίμασε σωστά τη χώρα για την κρίση που έρχονταν. Για του λόγου το ασφαλές δεν χρειάζεται ούτε ανάγνωση των αριθμών, ούτε τα γραπτά των οικονομολόγων. Το Δεκέμβριο κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, ο πρωθυπουργός υποστήριζε ότι η οικονομία θωρακίστηκε από τις επιλογές του οικονομικού επιτελείου και ένα μήνα μετά άλλαζε τον υπουργό Οικονομίας…
Δεν είναι απολύτως βεβαιωμένο, επίσης, ότι η κυβέρνηση Καραμανλή προώθησε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σε όλους τους τομείς που το αποδεικνύουν. Κι εδώ δεν είναι ανάγκη να προστρέξουμε στα πεπραγμένα των προηγούμενων χρόνων. Αρκεί να ακούσουμε τα λεγόμενα των σημερινών υπουργών. Για την αγροτική οικονομία, τώρα ο υπουργός ξεκινά τον εθνικό διάλογο για τη διαμόρφωση εθνικής αγροτικής πολιτικής. Για την Παιδεία ο υπουργός ζητά διάλογο σε «καθαρό πίνακα». Για τη Δημόσια Διοίκηση και την «επανίδρυση του κράτους» καμία κουβέντα πλέον.
Ένα θέμα λοιπόν είναι η λειτουργία της κυβέρνησης πριν την εκδήλωση της κρίσης. Ένα δεύτερο θέμα είναι η διαχείριση της όταν πλέον άρχισε να εκδηλώνεται. Κι εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Την περασμένη βδομάδα στη Βουλή ο πρωθυπουργός υποστήριξε με σθένος τα μέτρα που έλαβε, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι η κυβέρνησή του, πρώτη απ’ άλλες χώρες της Ευρωζώνης εγγυήθηκε τις τραπεζικές καταθέσεις. Η κριτική βεβαίως για την αποτελεσματικότητα των κινήσεων του, δεν έλειψε, ούτε λείπει.
Στην μετά την κρίση εποχή, όμως, άλλο ένα θέμα που προκύπτει είναι η γενικότερη πολιτική αντίληψη της κυβέρνησης έναντι της πολιτικής που ακολουθούν οι ευρωπαίοι εταίροι. Και εδώ υπάρχουν αρκετές βεβαιότητες. Η πρώτη αφορά στην έλλειψη κοινοτικής αλληλεγγύης. Η πολιτική της κας Μέρκελ δίνει το στίγμα: «Ο καθένας για τον εαυτό του»… Η δεύτερη αφορά στη θηλιά που έχει βάλει το Σύμφωνο Σταθερότητας γύρω απ’ την ευρωπαϊκή οικονομία. Στην Ευρωζώνη είναι θεσμός ο λόγος που οδήγησε στην παγκόσμια κρίση.
Η Ελλάδα ως χώρα μέλος έχει λόγο σε μια ΕΕ που οφείλει να αλλάξει ρότα. Όμως, το σχέδιο Καραμανλή για την έξοδο απ’ την κρίση δεν αποκλίνει της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής των Βρυξελλών.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 17.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου