Ποια συναίνεση;

Δεν είναι σίγουρο αν είναι η διεθνής οικονομικής κρίσης που απειλεί με «λουκέτο» τη χώρα, ή οι εγγενείς αδυναμίες της κυβέρνησης να δώσει λύσεις σε διαχρονικά και σύγχρονα προβλήματα, η αιτία που οδήγησε τον κ. Κώστα Καραμανλή να ζητήσει «ελάχιστες συναινέσεις» για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Το σίγουρο είναι πως η αιτία του αιτήματος πολύ μικρή σημασία έχει τούτη την ώρα.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο κ. Καραμανλής μετά από πέντε χρόνια ως πρωθυπουργός και κάμποσα περισσότερα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραδέχθηκε γενικά «…δεν αρκεί η βούληση, οι προσπάθειες μόνο της κυβέρνησης. Απαιτείται συναίνεση, τουλάχιστον στα βασικά, στα θεμελιώδη. Οφείλουμε, λοιπόν, να βάλουμε τέλος στη στείρα άρνηση. Στο ‘όχι σε όλα’».

Θα είχε πράγματι ενδιαφέρον να μπορούσε κανείς με βεβαιότητα να προβλέψει αν ο κ. Καραμανλής, ωριμότερος πολιτικά και με θητεία κυβερνητική πλέον, θα υποστήριζε την ίδια άποψη κι ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Αλλά η πρόβλεψη δεν είναι σίγουρη αν ληφθεί ως κριτήριο ο τρόπος που αντιπολιτεύτηκε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Παρ’ όλα αυτά ουσιώδη πολιτική σημασία θα είχε αν δεσμευόταν εκ των προτέρων ότι θα συναινούσε εκ των υστέρων (βλ. μετά από τη νέα εκλογική αναμέτρηση) σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα που ταλανίζουν επί χρόνια τον τόπο και εμποδίζουν την πρόοδο και την ευημερία του. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο δεν φαντάζει ούτε σαν όνειρο θερινής νυκτός στο υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα είχε ουσιαστική σημασία να διευκρινισθεί ποια είναι αυτά τα «βασικά» και τα «θεμελιώδη» επί των οποίων ο κ. Καραμανλής ζήτησε συναίνεση.

Είναι για παράδειγμα, η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα που κατατρώει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια του τόπου; Είναι η οριστική και αμετάκλητη κατάργηση της αντίληψης που θέλει τις εκάστοτε κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν τη δημόσια διοίκηση ως «δεξαμενή ψηφοθηρικής πελατείας», όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος ή ως «φέουδο» όπως το χαρακτηρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου; Είναι για παράδειγμα, η συμφωνία επί ενός εκλογικού συστήματος που δεν θα αλλάζει κάθε φορά και που θα προβλέπει τη διεξαγωγή εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια, ώστε να σταματήσει η ακατάσχετη εκλογολογία και να πάψει η πολιτική ζωή να είναι έρμαιο των δημοσκοπήσεων; Είναι για παράδειγμα, η πραγματική ανεξαρτητοποίηση της Δικαιοσύνης μέσω εκλογής από το λαό κι όχι μέσω διορισμού απ’ τις κυβερνήσεις των ανωτάτων δικαστικών λειτουργών;

Αν είναι αυτά και κάποια άλλα ακόμα, η συζήτηση περί της συναίνεσης θα είχε ενδιαφέρον γιατί θα ήταν χρήσιμη. Αλλιώς, καταναλώνεται στο επίπεδο των πρόσκαιρων εντυπώσεων – το μόνο που δεν έχει ανάγκη ο τόπος όχι μόνο τώρα, αλλά ποτέ…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 15.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...