Οι βολεμένοι αισθάνονται να ξεβολεύονται. Οι μη βολεμένοι είναι σε αναβρασμό, με άγνωστη, για την ώρα, την εξέλιξη της ψυχολογικής τους κατάστασης. Μοιραία, το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του αμφισβητείται. Με «εναλλακτικές» προτάσεις και στάσεις το πρόβλημα φαίνεται πως δεν αντιμετωπίζεται. Η συνολική αναδόμηση του συστήματος μέσα από μια πραγματικά ριζοσπαστική αντίληψη περί της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής φαντάζει εγγύτερη στο κοινωνικό αίτημα.
Πολιτικό ζητούμενο, ωστόσο, είναι ποιος θα ικανοποιήσει πρώτος, ή θα φανεί ότι ικανοποιεί, το αίτημα της κοινωνίας για ριζική αλλαγή πορείας. Τόσο ο Κώστας Καραμανλής, όσο κι ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνουν να έχουν αντιληφθεί την κατάσταση, αν και δεν είναι σίγουρο πως την κατανοούν στο βάθος της. Φαίνεται να πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν γνωρίζουν σε ποιο βαθμό και τον τρόπο. Μένουν στο επίπεδο της ρητορείας και των διακηρύξεων.
Ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλά για την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων. Όμως, μεταρρύθμιση σημαίνει τομές, σημαίνει ανάληψη πολιτικού κόστους, σημαίνει πολιτική σύγκρουση. Σημαίνει κυρίως πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο το οποίο θα πείθει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και δεν θα επιβάλλεται. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης, ο στόχος της μεταρρύθμισης δεν επιτεύχθηκε. Οι τομές ήταν μέτρα διαχείρισης, το πολιτικό κόστος παρέμενε φόβητρο και άρα και εμπόδιο, ενώ η πολιτική σύγκρουση, όποτε επισυνέβη, δεν προήγαγε το διάλογο και την ανταλλαγή ιδεών, αλλά μάλλον την καχυποψία και τον κοινωνικό διχασμό.
Ο εν αναμονή πρωθυπουργός από την άλλη μιλά για εναλλακτική πρόταση διακυβέρνηση, για «νέα αλλαγή». Δεν είναι σίγουρο όμως ότι η «εναλλακτικότητα» στην παρούσα συγκυρία αρκεί. Κι η πραγματική αλλαγή, προϋποθέτει απαλλαγή από το παλιό και το φθαρμένο. Κι η απαλλαγή προϋποθέτει τόλμη, προτάσεις και στάσεις ριζοσπαστικές που θα δώσουν την αίσθηση και την ελπίδα ότι προηγούνται της κοινωνίας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ζητά μια ευκαιρία. Για να αξιοποιήσει την ευκαιρία δεν αρκεί η συνειδητοποίηση του προβλήματος – που κι ο Κώστας Καραμανλής αντιλήφθηκε προ πενταετίας. Απαιτείται, καταρχήν, να καταλάβει γιατί, για παράδειγμα, οι αγρότες ετοιμάζονται να ακυρώσουν συνολικά το σύστημα εκπροσώπησής του (ΓΕΣΑΣΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ) και να δημιουργήσουν καινούργιο συνδικαλιστικό φορέα; Γιατί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ εκπροσωπούν μια μειονότητα εργαζομένων και τι γίνεται με όλους τους υπόλοιπους που αναζητούν άλλους δρόμους κοινωνικής δράσης και διεκδίκησης;
Απαιτείται να αναζητήσει και χρησιμοποιήσει νέα εργαλεία για να υλοποιήσει νέες μεθόδους παραγωγής πολιτικής και τρόπου διακυβέρνησης. Κι αυτό προϋποθέτει κατάργηση ή απενεργοποίηση των υπαρχόντων. Αλλιώς, δε θα αργήσει να καταλάβει ότι διεκδικούσε μια ευκαιρία εκ των προτέρων χαμένη…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 10.02.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου