Το ερώτημα είναι απλό. Ποιος ο στόχος των νέων φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης;
Το να πετύχει τις προδιαγραφές της ΕΕ για τη μείωση του ελλείμματος είναι αναμφίβολα ένας στόχος σημαντικός. Τουλάχιστον από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί κάποιους άλλους επιεικέστερους όρους, πρέπει να προσαρμοστεί με όσους της επιβάλουν οι Βρυξέλλες.
Το θέμα είναι αν πράγματι δια της οδού της σκληρής φορολόγησης θα μαζευτούν τα χρήματα που χρειάζονται, όταν απ’ την άλλη πλευρά οι δαπάνες έχουν εκτοξευθεί και ότι χρήμα μαζεύεται πηγαίνει σε διάφορες άλλες «μαύρες τρύπες». Καλώς ή κακώς, το κράτος παραμένει σπάταλο και οι εισπρακτικοί του μηχανισμοί ημιαδρανείς. Ό,τι λοιπόν θα βάλει από την μια πλευρά θα το χάσει απ’ την άλλη, όσο δεν περιορίζει τις διαρροές.
Κατά συνέπεια το ερώτημα εξειδικεύεται. Ποιο είναι το οικονομικό ισοζύγιο των φορολογικών μέτρων στην εξίσωση κόστους – οφέλους; Μήπως δηλαδή με την επιβολή των νέων μέτρων προκαλούνται περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιδιώκεται να λυθούν;
Μαζεύοντας ό,τι χρήμα έχει απομείνει στην αγορά και τους καταναλωτές, οι τζίροι μειώνονται ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα περαιτέρω ύφεση. Κι όσο η χώρα βυθίζεται σε ύφεση, τόσο η προσδοκία της ανάκαμψης θα απομακρύνεται. Κι όσο αγορά και καταναλωτές θα χάνουν την ελπίδα τους, τόσο περισσότερο θα «συντηρητικοποιείται» η οικονομική τους συμπεριφορά. Κι επειδή η οικονομία είναι και ψυχολογία, με την αντιαναπτυξιακή ψυχολογία που επικρατεί στην αγορά σε λίγο δεν θα υπάρχει χρήμα να μαζευτεί, ακόμα και με την επιβολή σκληρότερων φορολογικών μέτρων.
Κάπου εκεί τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Το πρόβλημα γενικεύεται και οξύνεται. Γίνεται σαφής η ανάγκη ριζικής αλλαγής πλεύσης. Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Και πολιτική λύση σημαίνει εκλογές.
Από το Σεπτέμβριο του 2007 στο Σεπτέμβριο του 2009, άλλαξαν πολλά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί προεκλογικά ότι οι οικονομικές συνθήκες μεταβάλλονται ραγδαία. Ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση. Κατά συνέπεια, οι λόγοι που οι πολίτες εμπιστεύτηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας προ δυο ετών, πλέον, έχουν εκλείψει.
Από το Φθινόπωρο ο κ. Καραμανλής θα βρεθεί τη θέση να πάρει νέες αποφάσεις. Να αναπροσαρμόσει την οικονομική του πολιτική. Χρειάζεται νέα λαϊκή εντολή για να το κάνει.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε 28.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009
Παζάρι... βίζας
Θα πρόκειται για πραγματικό διπλωματικό επίτευγμα αν στην Κέρκυρα σήμερα (Σάββατο) υπάρξει εξέλιξη στο θέμα της κατάργησης της βίζα για όσους Έλληνες πολίτες ταξιδεύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κι αυτό διότι το περιβάλλον κάθε άλλο παρά ευνοϊκό είναι. Η στυγερή δολοφονία του αστυνομικού από τη νεοεμφανιζόμενη τρομοκρατική οργάνωση “Σέχτα επαναστατών” προσφέρει νέα ισχυρά επιχειρήματα στην αμερικανική πλευρά να παρατείνει περαιτέρω τη διευθέτηση του ζητήματος. Παρ’ όλα αυτά, δεν παραλείπει να διαβεβαιώνει ότι επιθυμεί πρόοδο.
Ποία όμως πρόοδος να υπάρξει όταν κατά το παρελθόν υπήρξαν ευνοϊκότερες συνθήκες και το θέμα δεν λύθηκε. Η Ελλάδα εξαιρούνταν από το πρόγραμμα visa weaver που εφάρμοζαν οι ΗΠΑ και συμπεριελάμβανε κράτη με χαμηλότερο βαθμό αξιολόγησης ασφαλείας.
Κι εξακολούθησε να εξαιρείται ακόμα κι όταν η 17η Νοέμβρη εξαρθρώθηκε, ακόμα κι όταν έγιναν προμήθειες πανάκριβων συστημάτων ασφαλείας, ενόψει ολυμπιακών αγώνων, ακόμα κι όταν έγινε η συμφωνία για την αλλαγή του τύπου των ελληνικών διαβατηρίων που στοίχισαν ένα σωρό χρήματα στον Έλληνα φορολογούμενο.
Κάθε φορά οι Αμερικάνοι έβρισκαν κι από ένα λόγο να μην υπογράφουν την τελική συμφωνία. Όταν συνελήφθη η 17η Νοέμβρη “ανακάλυψαν” ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν εξέφραζαν το αίσθημα κατά της τρομοκρατίας. Στις άλλες περιπτώσεις απλώς οι Αμερικανοί πήγαιναν την κουβέντα αλλού, βάζοντας στο τραπέζι άλλα θέματα, όπως η ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στο Αφγανιστάν, ή οι “τελικές” προτάσεις Νίμιτς για την επίλυση του Σκοπιανού, ή οι συγκλίσεις Αθηνών – Μόσχας στα ενεργειακά κ.ο.κ…
Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα ως χώρα μέλος της ΕΕ, καλύπτεται πλήρως από τη σχετική συμφωνία ΗΠΑ – ΕΕ. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει για τα υπόλοιπα κράτη μέλη, στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν άποψη για τη… διαχείριση των υπόπτων για τρομοκρατία και για ανταλλαγή πληροφοριών που διεμβολίζουν τις όποιες ασφαλιστικές δικλείδες περί της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα από τη σύναψη μιας διμερούς συμφωνίας!
Είναι σαφές ότι η Αθήνα δεν μπορεί να επιβάλει στην Ουάσινγκτον την υποδοχή Ελλήνων πολιτών σε αμερικανικό έδαφος χωρίς βίζα. Από την άλλη όμως δεν μπορεί και να αποδεχθεί οποιοδήποτε όρο, προκειμένου να κλείσει με οιοδήποτε τρόπο αυτή εκκρεμότητα, ώστε να παρουσιαστεί ως επιτυχία που θα… δημοπρατηθεί στο προεκλογικό παζάρι.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Κι αυτό διότι το περιβάλλον κάθε άλλο παρά ευνοϊκό είναι. Η στυγερή δολοφονία του αστυνομικού από τη νεοεμφανιζόμενη τρομοκρατική οργάνωση “Σέχτα επαναστατών” προσφέρει νέα ισχυρά επιχειρήματα στην αμερικανική πλευρά να παρατείνει περαιτέρω τη διευθέτηση του ζητήματος. Παρ’ όλα αυτά, δεν παραλείπει να διαβεβαιώνει ότι επιθυμεί πρόοδο.
Ποία όμως πρόοδος να υπάρξει όταν κατά το παρελθόν υπήρξαν ευνοϊκότερες συνθήκες και το θέμα δεν λύθηκε. Η Ελλάδα εξαιρούνταν από το πρόγραμμα visa weaver που εφάρμοζαν οι ΗΠΑ και συμπεριελάμβανε κράτη με χαμηλότερο βαθμό αξιολόγησης ασφαλείας.
Κι εξακολούθησε να εξαιρείται ακόμα κι όταν η 17η Νοέμβρη εξαρθρώθηκε, ακόμα κι όταν έγιναν προμήθειες πανάκριβων συστημάτων ασφαλείας, ενόψει ολυμπιακών αγώνων, ακόμα κι όταν έγινε η συμφωνία για την αλλαγή του τύπου των ελληνικών διαβατηρίων που στοίχισαν ένα σωρό χρήματα στον Έλληνα φορολογούμενο.
Κάθε φορά οι Αμερικάνοι έβρισκαν κι από ένα λόγο να μην υπογράφουν την τελική συμφωνία. Όταν συνελήφθη η 17η Νοέμβρη “ανακάλυψαν” ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν εξέφραζαν το αίσθημα κατά της τρομοκρατίας. Στις άλλες περιπτώσεις απλώς οι Αμερικανοί πήγαιναν την κουβέντα αλλού, βάζοντας στο τραπέζι άλλα θέματα, όπως η ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στο Αφγανιστάν, ή οι “τελικές” προτάσεις Νίμιτς για την επίλυση του Σκοπιανού, ή οι συγκλίσεις Αθηνών – Μόσχας στα ενεργειακά κ.ο.κ…
Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα ως χώρα μέλος της ΕΕ, καλύπτεται πλήρως από τη σχετική συμφωνία ΗΠΑ – ΕΕ. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει για τα υπόλοιπα κράτη μέλη, στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν άποψη για τη… διαχείριση των υπόπτων για τρομοκρατία και για ανταλλαγή πληροφοριών που διεμβολίζουν τις όποιες ασφαλιστικές δικλείδες περί της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα από τη σύναψη μιας διμερούς συμφωνίας!
Είναι σαφές ότι η Αθήνα δεν μπορεί να επιβάλει στην Ουάσινγκτον την υποδοχή Ελλήνων πολιτών σε αμερικανικό έδαφος χωρίς βίζα. Από την άλλη όμως δεν μπορεί και να αποδεχθεί οποιοδήποτε όρο, προκειμένου να κλείσει με οιοδήποτε τρόπο αυτή εκκρεμότητα, ώστε να παρουσιαστεί ως επιτυχία που θα… δημοπρατηθεί στο προεκλογικό παζάρι.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Προσωπικό πρόβλημα
Ουδεμία διαφοροποίηση της κυβέρνησης στο «θέμα Μανώλη». Από τις Βρυξέλλες ο Πρωθυπουργός το αντιμετώπισε, όπως το αντιμετώπιζε όλες αυτές τις μέρες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Με το επικοινωνιακό ύφος που τον χαρακτηρίζει, ο κ. Κώστας Καραμανλής είπε όσο πιο απλά μπορούσε ότι ο καθένας μπορεί να άρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση, ή βεβαίως αν θέλει να παραιτηθεί.
Ουδείς αμφισβητεί το αυτονόητο. Είναι γνωστό και συνταγματικά κατοχυρωμένο ότι αναλόγως ένας βουλευτής ή ομάδα βουλευτών μπορεί να αποστατήσει και να ρίξει μια κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι σοβαρό, αλλά ο κ. Καραμανλής έδειξε να μην ανησυχεί ιδιαίτερα. Ίσως μια τέτοια εξέλιξη να ήταν βολική. Όπως «ξεκαθάρισε» δεν προτίθεται να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, αλλά όπως και να ‘χει ποτέ δεν ξέρεις…
Σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Καραμανλής θα επικαλούνταν τα «σκοτεινά συμφέροντα» που «απεργάστηκαν» την ανατροπή του. Θα έκανε και μια εσωτερική εκκαθάριση των ψηφοδελτίων (από πρόσωπα που «τραυμάτισαν την ψυχή της παράταξης») για να αποκαταστήσει το ηθικό πλεονέκτημα και θα ζητούσε την ψήφο του λαού κι ό,τι βγει…
Ίσως να μην περιμένει ότι μπορεί να κερδίσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά τουλάχιστον ελπίζει ότι αν το ΠΑΣΟΚ δεν πετύχει την αυτοδυναμία, θα μπορέσει – μετά από ένα διάστημα πολιτικής αναταραχής στη χώρα – να επαναδιεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές του Μαρτίου με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το σενάριο μπορεί να προκύψει ελαφρώς παραλλαγμένο, καθώς οι «αποστάτες» έχουν εκλείψει προ πολλού (αν ποτέ υπήρξαν…) και πάντως βουλευτές τύπου Μανώλη, σίγουρα δεν φέρουν την ιδιότητα. Από την άλλη, ο βουλευτής Αργολίδας κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Η… μεταχρονολογημένη παραίτηση του δημιουργεί τη βάσιμη υποψία ότι γνωρίζει ή εκτιμά πως δεν θα χρειαστεί να εκπνεύσει η ημερομηνία για να την υποβάλλει. Διότι απλά στο μεταξύ θα έχουν προκηρυχθεί εκλογές κι ο ίδιος θα είναι υποψήφιος βουλευτής (είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΛΑ.Ο.Σ.)
Σε αυτή την περίπτωση η «ανησυχία» που εκφράζει στην επιστολή του, είναι προσχηματική και αποσκοπεί στο να ενισχύσει εκ του ασφαλούς τα ερείσματά του στον τόπο εκλογής του, ώστε να διαπραγματευτεί παράλληλα με την ηγεσία του κόμματος ότι δεν θα υπάρξει συνυποψήφιος ικανός να παρεμποδίσει την επανεκλογή του.
Βέβαια το προσωπικό πρόβλημα του κ. Μανώλη ουδόλως μπορεί να απασχολεί τη χώρα. Ούτε βεβαίως να είναι πρόβλημα του πρωθυπουργού ο οποίος έχει και τον τελευταίο λόγο για όλους και για όλα. Κι αυτό ήταν το μόνο για το οποίο προσπάθησε να πείσει ο κ. Καραμανλής απ’ τις Βρυξέλλες.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Ουδείς αμφισβητεί το αυτονόητο. Είναι γνωστό και συνταγματικά κατοχυρωμένο ότι αναλόγως ένας βουλευτής ή ομάδα βουλευτών μπορεί να αποστατήσει και να ρίξει μια κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι σοβαρό, αλλά ο κ. Καραμανλής έδειξε να μην ανησυχεί ιδιαίτερα. Ίσως μια τέτοια εξέλιξη να ήταν βολική. Όπως «ξεκαθάρισε» δεν προτίθεται να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, αλλά όπως και να ‘χει ποτέ δεν ξέρεις…
Σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Καραμανλής θα επικαλούνταν τα «σκοτεινά συμφέροντα» που «απεργάστηκαν» την ανατροπή του. Θα έκανε και μια εσωτερική εκκαθάριση των ψηφοδελτίων (από πρόσωπα που «τραυμάτισαν την ψυχή της παράταξης») για να αποκαταστήσει το ηθικό πλεονέκτημα και θα ζητούσε την ψήφο του λαού κι ό,τι βγει…
Ίσως να μην περιμένει ότι μπορεί να κερδίσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά τουλάχιστον ελπίζει ότι αν το ΠΑΣΟΚ δεν πετύχει την αυτοδυναμία, θα μπορέσει – μετά από ένα διάστημα πολιτικής αναταραχής στη χώρα – να επαναδιεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές του Μαρτίου με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το σενάριο μπορεί να προκύψει ελαφρώς παραλλαγμένο, καθώς οι «αποστάτες» έχουν εκλείψει προ πολλού (αν ποτέ υπήρξαν…) και πάντως βουλευτές τύπου Μανώλη, σίγουρα δεν φέρουν την ιδιότητα. Από την άλλη, ο βουλευτής Αργολίδας κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Η… μεταχρονολογημένη παραίτηση του δημιουργεί τη βάσιμη υποψία ότι γνωρίζει ή εκτιμά πως δεν θα χρειαστεί να εκπνεύσει η ημερομηνία για να την υποβάλλει. Διότι απλά στο μεταξύ θα έχουν προκηρυχθεί εκλογές κι ο ίδιος θα είναι υποψήφιος βουλευτής (είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΛΑ.Ο.Σ.)
Σε αυτή την περίπτωση η «ανησυχία» που εκφράζει στην επιστολή του, είναι προσχηματική και αποσκοπεί στο να ενισχύσει εκ του ασφαλούς τα ερείσματά του στον τόπο εκλογής του, ώστε να διαπραγματευτεί παράλληλα με την ηγεσία του κόμματος ότι δεν θα υπάρξει συνυποψήφιος ικανός να παρεμποδίσει την επανεκλογή του.
Βέβαια το προσωπικό πρόβλημα του κ. Μανώλη ουδόλως μπορεί να απασχολεί τη χώρα. Ούτε βεβαίως να είναι πρόβλημα του πρωθυπουργού ο οποίος έχει και τον τελευταίο λόγο για όλους και για όλα. Κι αυτό ήταν το μόνο για το οποίο προσπάθησε να πείσει ο κ. Καραμανλής απ’ τις Βρυξέλλες.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
Αναγκαίος ο διάλογος
Με την έλευση του κ. Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα για τα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως θα συμπληρώνονταν δέκα χρόνια απ’ την έναρξη της ελληνοτουρκικής προσέγγισης...
Ήταν τότε που με την ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του κ. Γιώργου Παπανδρέου και του Ισμαήλ Τζεμ (24 Μαίου και 25 Ιουνίου 1999, αντίστοιχα) ξεκινούσε αιφνιδιαστικά και ανέλπιστα η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Το σκεπτικό των τότε υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών ήταν απλό. «Συμφωνούμε στα μικρά και προχωρούμε στα μεγάλα εφόσον δημιουργηθούν προϋποθέσεις». Στα θέματα «χαμηλής πολιτικής», όπως ονομάζονται στη διπλωματική γλώσσα, συμφώνησαν λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Ιουνίου 1999, οι δυο υπουργοί. Ακολούθησαν οι φονικοί σεισμοί στις δυο χώρες. Η αλληλεγγύη που έδειξαν οι δυο χώρες, εγκαινίασαν τη «σεισμική διπλωματία». Η ύφεση διατηρήθηκε επί μια πενταετία. Μετά το 2004 η ύφεση διατηρήθηκε, παρά την «ψυχρότητα» των σχέσεων σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ύφεσης δεν υπήρξε μεγάλη κρίση στο Αιγαίο όπως συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες με παρ’ ολίγον «θερμά επεισόδια» το 1976, το 1987, το 1996. Ακόμα και στην αερομαχία που οδήγησε στο θάνατο τον Έλληνα επισμηναγό Ηλιάκη, η αφορμή για κλιμάκωση της έντασης δεν αξιοποιήθηκε.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ύφεσης οι εννέα αρχικές συμφωνίες υπερδιπλασιάστηκαν. Όπως υπερδιπλασιάστηκαν οι επαγγελματικές και πολιτιστικές επαφές, ενώ βελτιώθηκαν οι οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, αυξήθηκε ο τουρισμός, θεσμοθετήθηκε ο διερευνητικός διάλογος μεταξύ γενικών γραμματέων των δυο υπουργείων Εξωτερικών και η Ελλάδα συνέχισε να υποστηρίζει θερμά την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ελληνοτουρκικής ύφεσης, κανένα απ’ τα μεγάλα ζητήματα στο Αιγαίο και την Κύπρο δεν επιλύθηκε. Ούτε καν τα ζητήματα των μειονοτήτων και του Οικουμενικού Πατριαρχείο. Και σήμερα ο κίνδυνος του πισωγυρίσματος είναι ορατός.
Στην ατζέντα έχει προστεθεί και το θέμα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο η Άγκυρα εμφανώς χρησιμοποιεί όχι μόνο για να ταλαιπωρεί τις ελληνικές αρχές και την ελληνική κοινωνία ευρύτερα, αλλά και για να προκαλεί συζητήσεις για την επιχειρησιακή συνδιαχείριση του Αιγαίου.
Την περασμένη Παρασκευή απ’ τις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός αναγνώρισε ότι υπάρχουν προβλήματα στις σχέσεις των δυο χωρών. Έσπευσε όμως να υπογραμμίσει πως η συνέχιση του διαλόγου είναι απαραίτητη. Ουδείς εχέφρων αμφισβητεί πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η ύφεση. Για να δημιουργηθούν όμως οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν και την επίλυση ορισμένων «υψηλής πολιτικής» θεμάτων, χρειάζεται και κάτι περισσότερο που για την ώρα δεν είναι ορατό, ούτε στην Αθήνα, ούτε στην Άγκυρα.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 21.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Ήταν τότε που με την ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του κ. Γιώργου Παπανδρέου και του Ισμαήλ Τζεμ (24 Μαίου και 25 Ιουνίου 1999, αντίστοιχα) ξεκινούσε αιφνιδιαστικά και ανέλπιστα η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Το σκεπτικό των τότε υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών ήταν απλό. «Συμφωνούμε στα μικρά και προχωρούμε στα μεγάλα εφόσον δημιουργηθούν προϋποθέσεις». Στα θέματα «χαμηλής πολιτικής», όπως ονομάζονται στη διπλωματική γλώσσα, συμφώνησαν λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Ιουνίου 1999, οι δυο υπουργοί. Ακολούθησαν οι φονικοί σεισμοί στις δυο χώρες. Η αλληλεγγύη που έδειξαν οι δυο χώρες, εγκαινίασαν τη «σεισμική διπλωματία». Η ύφεση διατηρήθηκε επί μια πενταετία. Μετά το 2004 η ύφεση διατηρήθηκε, παρά την «ψυχρότητα» των σχέσεων σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ύφεσης δεν υπήρξε μεγάλη κρίση στο Αιγαίο όπως συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες με παρ’ ολίγον «θερμά επεισόδια» το 1976, το 1987, το 1996. Ακόμα και στην αερομαχία που οδήγησε στο θάνατο τον Έλληνα επισμηναγό Ηλιάκη, η αφορμή για κλιμάκωση της έντασης δεν αξιοποιήθηκε.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ύφεσης οι εννέα αρχικές συμφωνίες υπερδιπλασιάστηκαν. Όπως υπερδιπλασιάστηκαν οι επαγγελματικές και πολιτιστικές επαφές, ενώ βελτιώθηκαν οι οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, αυξήθηκε ο τουρισμός, θεσμοθετήθηκε ο διερευνητικός διάλογος μεταξύ γενικών γραμματέων των δυο υπουργείων Εξωτερικών και η Ελλάδα συνέχισε να υποστηρίζει θερμά την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ελληνοτουρκικής ύφεσης, κανένα απ’ τα μεγάλα ζητήματα στο Αιγαίο και την Κύπρο δεν επιλύθηκε. Ούτε καν τα ζητήματα των μειονοτήτων και του Οικουμενικού Πατριαρχείο. Και σήμερα ο κίνδυνος του πισωγυρίσματος είναι ορατός.
Στην ατζέντα έχει προστεθεί και το θέμα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο η Άγκυρα εμφανώς χρησιμοποιεί όχι μόνο για να ταλαιπωρεί τις ελληνικές αρχές και την ελληνική κοινωνία ευρύτερα, αλλά και για να προκαλεί συζητήσεις για την επιχειρησιακή συνδιαχείριση του Αιγαίου.
Την περασμένη Παρασκευή απ’ τις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός αναγνώρισε ότι υπάρχουν προβλήματα στις σχέσεις των δυο χωρών. Έσπευσε όμως να υπογραμμίσει πως η συνέχιση του διαλόγου είναι απαραίτητη. Ουδείς εχέφρων αμφισβητεί πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η ύφεση. Για να δημιουργηθούν όμως οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν και την επίλυση ορισμένων «υψηλής πολιτικής» θεμάτων, χρειάζεται και κάτι περισσότερο που για την ώρα δεν είναι ορατό, ούτε στην Αθήνα, ούτε στην Άγκυρα.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 21.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
Το χαμένο "κλειδί" της επιτυχίας
Ουδείς θα περίμενε τα διεθνή ΜΜΕ να μην ενδιαφερθούν για το νέο τρομοκρατικό κτύπημα στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς πως δεν θα το συνέδεαν με τα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως. Θα ήταν δε ανώφελο να ανατρέξουμε σε θεωρίες συνομωσίας περί απόπειρας τους να πλήξουν την εικόνα της χώρας μας – ενόψει μάλιστα έναρξης της τουριστικής περιόδου – για να δικαιολογήσουμε τη στάση τους. Στην καλύτερη περίπτωση θα επρόκειτο για στρουθοκαμηλισμό…
Είναι γνωστό ότι εδώ και κάμποσα χρόνια η τρομοκρατία μοιάζει με «ευαίσθητη χορδή». Κάθε φορά που κάποιος την αγγίζει οι… ήχοι που βγάζει είναι υψηλοί… Πόσο μάλλον ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα με τη γνωστή τρομοκρατική παράδοση. Κατά συνέπεια, κάθε ελληνική κυβέρνηση έχει πολλούς λόγους να αποτρέπει τέτοιους ερεθισμούς…
Η «έξωθεν» καλή μαρτυρία λειτουργεί ευεργετικά σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο ότι εκπέμπει μήνυμα σοβαρότητας και αποτελεσματικότητας μιας χώρας. Είναι ότι διασφαλίζει και την καλύτερη διεθνή προβολή της. Τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκπέμψει η Ελλάδα το μήνυμα μιας νέας αισιοδοξίας. Να προσελκύσει για άλλη μια φορά τους προβολείς της διεθνούς δημοσιότητας. Να θυμίσει στην Οικουμένη την ύπαρξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, των Ελλήνων φιλοσόφων που τα διδάγματά τους ανέθρεψαν γενιές και γενιές.
Οι σφαίρες όμως μιας ομάδας παρανοϊκών δολοφόνων δεν εκτέλεσαν μόνο έναν άτυχο αστυνομικό. Εκτέλεσαν και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο που δημιουργούσε στους Έλληνες το άνοιγμα του νέου Μουσείου. Αναπόφευκτα οι ξένες ανταποκρίσεις θα εστιάζουν στα μέτρα ασφαλείας και όχι στη σημασία του πολιτιστικού γεγονότος. Κρίμα!
Κρίμα και για την κυβέρνηση που ενώ θα μπορούσε να αξιοποιήσει επικοινωνιακά το συμβάν θα βρεθεί και πάλι στη δυσάρεστη θέση να απολογείται για λάθη και παραλείψεις της Αστυνομίας, για τη «διάλυση της Αντιτρομοκρατικής», για τον «κομματισμό» που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στα Σώματα Ασφαλείας.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι για άλλη μια φορά συγκρούεται με την κοινή λογική. Η οποία λέει πως θα είχε πολλά περισσότερα να κερδίσει (και σε ψήφους, αφού κυνικά αυτό είναι το ζητούμενο) αν η Αστυνομία λειτουργούσε, αν η εγκληματικότητα είχε περιοριστεί, αν η Αντιτρομοκρατική συνέχιζε τις επιτυχίες του 2003, από αυτά που πιστεύει ότι κερδίζει βολεύοντας κάποιους «δικούς» σε θέσεις με υψηλές αμοιβές.
Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και γενικότερα του αισθήματος ανασφάλειας των πολιτών είναι σήμερα το «κλειδί της επιτυχίας» των συντηρητικών κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Την περασμένη Τρίτη όμως, η κυβέρνηση φαίνεται πως το έχασε κι αυτό, οριστικά.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 19.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Τέλος στην υποκρισία
Αφού θα κτιστεί που θα κτιστεί ο Υμηττός (κι όχι μόνο…) θα πρέπει να καεί κιόλας; Τελικά η απάντηση στο ερώτημα – όσο κι αν αυτό περιέχει ισχυρές δόσεις κυνισμού – μπορεί να αποτελέσει την αρχή του τέλους της κακοδαιμονίας που πλήττει τη χώρα.
Κάθε καλοκαίρι το ίδιο θέαμα. Οι καταπατητές να παρακολουθούν τα καιρικά φαινόμενα για να κτυπήσουν με όποιον (πιο αποτελεσματικό) τρόπο μπορούν. Μετά τις περιφράξεις, οι φωτιές. Οι πυροσβέστες να τρέχουν να σβήνουν και να μη φτάνουν. Οι πολιτικοί να αλληλοκατηγορούνται για τις ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού. Οι τοπικοί φορείς να ρίχνουν τις ευθύνες στο κράτος που «δεν ήταν εκεί», λες κι οι ίδιοι δεν ξέρουν, ή δεν έχουν ευθύνες… Οι πολίτες να τρέχουν με κουβάδες και λάστιχα να σώσουν ό,τι παρανόμως κι οι ίδιοι έφτιαξαν εκεί που δεν έπρεπε. Τα κανάλια να περιγράφουν τις «τραγικές στιγμές που ζήσαμε…» και πάει λέγοντας.
Κάθε χρόνο οι ίδιες διαπιστώσεις. Κάθε χρόνο τα ίδια ερωτήματα. Φταίει η ανοργανωσιά της Πυροσβεστικής; Η αντιπολίτευση βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τη «διάλυσή» της και για τη κομματοκρατία που επικρατεί. Σωστά, είναι κι αυτό. Αλλά δεν είναι το μείζον. Το ζήτημα έχει εξαντληθεί. Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει. Να γίνουν προσλήψεις προσωπικού; Ε, εντάξει, όλοι οι Έλληνες να γίνουν πυροσβέστες. Μα και με 15.000 και με 30.000 πυροσβέστες, τα δάση δεν θα καίγονται; Ή αν πάρουμε κι άλλα αεροπλάνα κι άλλα ελικόπτερα; Η Ελλάδα έχει κατ’ αναλογία τους περισσότερους πυροσβέστες και τα περισσότερα μέσα από κάθε άλλη χώρα. Αλλά καίγεται. Άρα το πρόβλημα είναι αλλού.
Είναι στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ Κράτους, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Πυροσβεστικής, Πολιτών για τη φύλαξη του φυσικού πλούτου και την άμεση επέμβαση σε περίπτωση που τεθεί σε κίνδυνο. Είναι και αυτό ένα ζήτημα. Έχει τεθεί. Είναι γνωστό. Σχέδια και τεχνογνωσία υπάρχουν. Αρκεί να υπάρχει βούληση να εφαρμοστούν.
Φαίνεται όμως πως τέτοια βούληση δεν υπάρχει. Διότι απλά όλοι βολεύονται από την καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας. Η «βιομηχανία» έχει στηθεί εδώ και χρόνια και καλά κρατεί. Κερδοσκοπούν οι καταπατητές. Συντηρούνται οι τοπικοί άρχοντες που μπαίνουν στο «κόλπο». Βρίσκουν στέγη όσοι δεν έχουν. Μαζεύουν ψήφους οι βουλευτές που νομιμοποιούν αργότερα τις αυθαιρεσίες.
Και το ερώτημα είναι. Αφού μπορεί να γίνει αλλιώς. Να αξιοποιηθούν οι εκτάσεις αυτές με όρους και αυστηρές προϋποθέσεις, ώστε να ικανοποιήσουν την οικιστική ανάγκη, χωρίς να βλάψουν βάναυσα το περιβάλλον γιατί δεν γίνεται. Απλή λογική χρειάζεται και επιτέλους να μπει ένα τέλος στην υποκρισία. Όλων…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 18.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009
Πολιτικές παρακαταθήκες
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν χρειάζεται συστάσεις. Σάρκα εκ της σαρκός της ΝΔ γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Γνωρίζει όμως κι από πολιτική – τουλάχιστον όπως τη διδάχθηκε κι όπως εκπαιδεύτηκε να την υπηρετεί χρόνια τώρα.
Στο λεξιλόγιο του η «πολιτική απιστία» είναι όρος αδόκιμος. Μπορεί να διαφωνούσε με χίλια δυο που συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να τον είχαν πικράνει ακόμα περισσότερα, αλλά λόγο κακό δεν είπε. Κυρίως για τον Κώστα Καραμανλή. Προτίμησε συνειδητά τη σιωπή και κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του, είχε προηγουμένως ενημερώσει… αρμοδίους. Διόλου τυχαία, λοιπόν, βρισκόταν εντός «γραμμής» - αν δεν την οριοθετούσε ο ίδιος.
Στο υπουργείο Άμυνας μετακινήθηκε «τιμής ένεκεν». Σε έναν επιτυχημένο – κατά γενική ομολογία – Γραμματέα κόμματος δεν θα άρμοζε άλλη τύχη. Την αποδέχθηκε,
αν και γνώριζε πως σήμαινε την απομάκρυνσή του από το στενό πρωθυπουργικό επιτελείο. Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, ο κ. Μεϊμαράκης μιλούσε για ανασυγκρότηση του επικοινωνιακού επιτελείου. Οι τοποθετήσεις του ήταν προσεκτικές, ώστε να μη θίγουν στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού και κατ’ επέκταση τον ίδιο που τους είχε επιλέξει.
Και βέβαια, κάθε φορά που κρινόταν σκόπιμο να αξιοποιηθεί για να συμβάλει στην αλλαγή επικοινωνιακής ατζέντας, είχε τον τρόπο να το κάνει και μάλιστα με «χαρτιά» δυνατά που κρατούσε κλειστά στο συρτάρι του. Με στρατιωτική ορολογία ήταν η οπισθοφυλακή του κόμματος, η «χρυσή εφεδρεία» του Κώστα Καραμανλή.
Μετά την ήττα της ΝΔ στις Ευρωεκλογές, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης βγήκε και πάλι μπροστά. Εκεί που κανείς την Κυριακή δεν είχε κάτι να πει, εκείνος δυο φορές το ίδιο βράδυ έδωσε και το στίγμα και τον τόνο. Βρήκε επιχειρήματα για να εγκαλέσει το ΠΑΣΟΚ για αλαζονεία και βεβαίως έδωσε «γραμμή αποχής». Δυο μέρες μετά, εμφανίστηκε να συντρώγει με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, σε ένα γεύμα με μενού την ανάταξη της παράταξης και αρκετούς πολιτικούς συμβολισμούς.
Λίγο πριν εγκαταλείψει το Πεντάγωνο για να ανακτήσει κι επίσημα μια θέση του στο στενό πρωθυπουργικό επιτελείο, ο κ. Μεϊμαράκης φρόντισε να αφήσει κάτι χειροπιαστό πίσω του. Μείωση στρατιωτικής θητείας και εξοπλιστικών δαπανών, είναι διαχρονικά κοινωνικά αιτήματα που πλέον ικανοποιούνται – προικίζοντας τον κ. Μεϊμαράκη με την δέουσα πολιτική παρακαταθήκη για να συνεχίσει σε ρόλους πρωταγωνιστικούς στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 17.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Στα ουσιώδη...
Μαζί με τις ζέστες του καλοκαιριού, ζεσταίνονται και τα εθνικά μας θέματα. Σε πείσμα όλων εκείνων που θέλουν την εξωτερική μας πολιτική να ταυτίζεται με την παγωμάρα μη προωθημένων τηλεγραφημάτων (…) οι συνθήκες υποχρεώνουν την ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών να ασχοληθεί με σημαντικότερα θέματα.
Έτσι, μετά τη διαχείριση μιας κρίσης που αναγκάστηκε να κάνει προεκλογικά λόγο «γραφειοκρατικού λάθους», η υπουργός των Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη καλείται να ασχοληθεί με ουσιαστικά ζητήματα του χαρτοφυλακίου της. Σε ένα πρώτο επίπεδο θα κληθεί να αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά την αδιαλλαξία των Σκοπίων. Με το Νικολά Γκρουέφσκι πανίσχυρο πολιτικά, η Αθήνα δεν έχει να προσδοκά μια αλλαγή πλεύσης. Στο νέο γύρο διαπραγματεύσεων που ξεκινά μετά τη νέα πρόσκληση διαλόγου Νίμιτς, τα ανιστόρητα επιχειρήματα περί «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής εθνότητας» θα τεθούν εκ νέου στο τραπέζι του διαλόγου. Η στάση της γειτονικής χώρας θα είναι ακόμα σκληρότερη, αφού προηγουμένως θα έχει εξασφαλιστεί ψήφισμα στη Βουλή όπου θα σημειώνεται πως το Σύνταγμα της χώρας δεν μπορεί να αλλάξει κι ότι η διαπραγμάτευση γίνεται μόνο για το όνομα και τίποτε άλλο.
Το μόνο που μπορεί να προσδοκά η Αθήνα είναι να περιορίσει τις πιθανότητες άσκησης νέων πιέσεων απ’ την αμερικανική κυβέρνηση. Τίποτα για την ώρα δεν προδίδει ευνοϊκότερη αντιμετώπιση των ελληνικών θέσεων, αλλά πάντως και τίποτα δεν μαρτυρά αποδοχή των θέσεων των Σκοπίων. Η Ουάσινγκτον θα κρατήσει μια στάση «επιτήδειας ουδετερότητας» κατά τρόπο που δεν θα προσφέρει άλλοθι στην Αθήνα να αποτρέψει εκ νέου την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η κ. Μπακογιάννη θα κληθεί να διαχειρισθεί εξ ολοκλήρου το μειονοτικό θέμα της Θράκης που έθιξε και πάλι την περασμένη βδομάδα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, λίγες μόλις μέρες πριν την άφιξή του στην Αθήνα για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης και τις συνομιλίες που θα έχει επ’ ευκαιρία με τον κ. Κώστα Καραμανλής.
Το ζητούμενο για την κα Μπακογιάννη είναι η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση του ευρωπαϊκού χαρτιού που κρατά στα χέρια της. Το Φθινόπωρο η Κομισιόν θα αξιολογήσει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, στις υποχρεώσεις της οποίας περιλαμβάνονται η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Τελωνειακής Σύνδεσης με την Κύπρο (άνοιγμα τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων σε κυπριακά πλοία και αεροσκάφη). Αν η υπουργός πετύχει να ακυρώσει τον απαράδεκτο συμψηφισμό που επιχείρησε ο κ. Ερντογάν με τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, ελάχιστοι θα μείνουν να θυμούνται τα όσα συνέβησαν παραμονές της 7ης Ιουνίου.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 14.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
Μετάνοια...
Είναι εμφανές ότι ο Αλέκος Αλαβάνος έχει μετανιώσει που υπέδειξε τον Αλέξη Τσίπρα ως πρόεδρο του ΣΥΝ. Φρόντισε να το δείξει όταν αποφάσισε να πάει ο ίδιος στο debate των πολιτικών αρχηγών. Φροντίζει να το δείχνει σε κάθε δημόσια εμφάνιση του. Το έδειξε και στη συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, την Πέμπτη, όταν αποχώρησε επιδεικτικά προειδοποιώντας πως αν μιλούσε θα έλεγε πολύ σκληρά πράγματα.
Ωστόσο, η μετάνοιά του – όσο κι αν δεν διατυπώθηκε ακόμα δημόσια – δεν θα φέρει τη συγχώρηση. Κατ’ επέκταση, ούτε εύκολα πίσω τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς που πίστεψαν στο εγχείρημα της «ανανέωσης» αλλά έμειναν με την προσδοκία. Ακόμα χειρότερα, τους πολίτες που αισθάνθηκαν ότι αγόρασαν ένα ωραίο περιτύλιγμα, χωρίς περιεχόμενο…
Τον Αλέξη Τσίπρα ο κόσμος δεν τον γνώριζε. Ούτε κι ήταν υποχρεωμένος να τον γνωρίζει. Ο Αλέκος Αλαβάνος όμως, ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει – πόσο μάλλον όταν είχε κατά νου να παραχωρήσει τη θέση του στο νεαρό πολιτικό. Αν δεν ήξερε ή δεν κατάλαβε, τότε ελέγχεται για ανικανότητα. Αν ήξερε και παρ’ όλα αυτά τον πρότεινε, τότε ελέγχεται για πολιτική υστεροβουλία. Κι έναντι των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς κι έναντι των συντρόφων του μέσα στο κόμμα.
Με το ΠΑΣΟΚ να παραπαίει οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς ήταν έτοιμοι να δεχθούν οτιδήποτε καινούργιο. Κι ο κ. Αλαβάνος έσπευσε να τους το προσφέρει. Ο Αλέξης Τσίπρας φαινόταν να έχει όλες τις προδιαγραφές. Από την άλλη, όσο, ο ΣΥΡΙΖΑ ζούσε τη δημοσκοπική άνοιξη, ο Αλαβάνος είχε επικρατήσει κατά κράτος έναντι των εσωκομματικών «ανανεωτικών» του αντιπάλων. Αν τα ποσοστά αυτά καταγράφονταν και στην κάλπη θα ήταν ο πόλος ισχύος της Κεντροαριστεράς, έχοντας ως θεματοφύλακα στο κόμμα ένα νέο πολιτικό της απολύτου επιρροής του.
Τίποτα όμως δεν έγινε όπως το είχε σχεδιάσει. Ο νεαρός πολιτικός κι οι νεαροί συνεργάτες επέδειξαν αλαζονεία όταν απαντούσαν στις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για συνεργασία και ασέβεια σε παλαιότερους συντρόφους μέσα στο κόμμα. Μοιραία καλλιεργήθηκε κλίμα δυσφορίας εντός που άρχισε να διαχέεται κι εκτός κόμματος.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε από τις πολιτικά άστοχα επιλογές με τα «Δεκεμβριανά», την οικονομική κρίση και το Βατοπαίδι. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκρουσε τις κατηγορίες ΚΚΕ και ΛΑΟΣ ότι «χαϊδεύει τα αυτιά των νέων», ανακάλυψε την έξοδο από την οικονομική κρίση αποκλειστικά στην κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και μοίραζε εξίσου τις ευθύνες για το Βατοπαίδι σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Εκτός των άλλων, ο Αλέκος Αλαβάνος ελέγχεται και για αδυναμία κατανόησης του πολιτικού περιβάλλοντος και χάραξης στρατηγικής. Πλέον θα ελέγχεται και για την πρόθεσή του να μεταθέσει τις ευθύνες της ήττας αλλού…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 13.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Ένστικτο επιβίωσης
Στην φύση το ένστικτο του φόβου, της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης προκαλεί επιθετική συμπεριφορές. Το αδύναμο ζώο που αισθάνεται απειλή, επιτίθεται αν δεν έχει την επιλογή της διαφυγής κι ό,τι βγει… Στη ζωή η φυσική αυτή αντίδραση συμπυκνώθηκε στη φράση «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Όπως στη φύση, έτσι και στη στρατηγική, η επίθεση από θέση άμυνας, είναι ενέργεια υψηλού ρίσκου. Συνήθως, ο επιτιθέμενος χάνει. Καθώς τελεί υπό το καθεστώς πανικού οι ενέργειές του στερούνται οργάνωσης και σχεδίου.
Οι επιθέσεις της κυβέρνησης στο ΛΑ.Ο.Σ. είναι κατανοητές μόνο ως αντιδράσεις πανικού και σύγχυσης. Η ισχνή πλειοψηφία της κυβερνώσας παράταξης – που εξαναγκάζεται να στηρίζεται στην ψήφο Παυλίδη – δεν αφήνει περιθώρια νέων αποσκιρτήσεων. Η ανοικτή πρόσκληση Καρατζαφέρη σε όσους επιθυμούν να μεταστεγαστούν στο… νεόδμητο που φιλοδοξεί να οικοδομήσει στο οικόπεδο της Κεντροδεξιάς είναι ένα διόλου ευκαταφρόνητο δέλεαρ για τους βουλευτές που φαντάζονται εαυτούς εκτός της επόμενης Βουλής. Σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται πως ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. δεν γνωρίζει να παίζει μόνο με τα ένστικτα φόβου των νοικοκυραίων, αλλά και των βουλευτών.
Η βίαιη αντίδραση της κυβέρνησης καταμαρτυρεί και τις δικές της φοβίες. Πλην όμως, ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε κρίσιμες στιγμές που απαιτείται ψυχραιμία, νηφαλιότητα και το κυριότερο σαφές σχέδιο εξόδου από την κρίση, πλέον – μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου – εκτός της οικονομικής και της πολιτικής. Το χειρότερο όμως είναι πως όσο η κυβέρνηση αναπαράγει την ανασφάλειά της, τόσο περισσότερο την καλλιεργεί στους βουλευτές της, επιτυγχάνοντας το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Να τους σπρώξει στη στέγη του… νεόδμητου.
Υπό άλλες συνθήκες, ο πρωθυπουργός θα αντιμετώπιζε αφ’ υψηλού τον κ. Καρατζαφέρη. Θα τον χαρακτήριζε «άκρο» με το οποίο δεν θα συνεργαζόταν και θα «ικανοποιούσε» τους ψηφοφόρους του «μεσαίου» χώρου – που αποδεδειγμένα του πρόσφεραν δυο συνεχόμενες εκλογικές νίκες. Σε εκείνες τις συνθήκες ο κ. Καραμανλής ένοιωθε ισχυρός και ασφαλής. Μπορούσε να περιχαρακώσει το χώρο του και να μην αφήνει ρωγμές και διαρροές. Τώρα, η «πολυκατοικία» και ρωγμές έχει παρουσιάσει και διαρροές.
Θα προλάβει να την ανακατασκευάσει. Το καλοκαίρι είναι μια κατ’ εξοχήν περίοδος επισκευών και ανακατασκευών. Με εξαίρεση τις υψηλές θερμοκρασίες δεν υπάρχουν ακραία καιρικά φαινόμενα που να αναστέλλουν την επίσπευση των εργασιών. Υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει ήδη έτοιμο σχέδιο ανακατασκευής και οι κατάλληλοι επιστάτες για να επιβλέψουν το έργο. Ο κ. Καραμανλής τώρα μάλλον συγκροτεί το σχέδιο και αναζητά τους επιστάτες που συντρώγουν σε πολυτελή εστιατόρια ξενοδοχείων πολλών αστέρων…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 12.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Υποψηφιότητα για διαχειριστής της πολυκατοικίας
Πως θα μπορούσε να γίνει ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου, μόνο ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης το γνωρίζει. Αλλά για να το υποσχεθεί στους οπαδούς του, κάτι παραπάνω θα γνωρίζει…
Ένα είναι βέβαιο. Ότι ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. δεν είναι αλαζόνας. Για οτιδήποτε άλλο μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς, εκτός από αλαζονεία κι αμετροέπεια. Κατά συνέπεια, προσοχή! “Ο Καρατζαφέρης έχει φιλόδοξα σχέδια”. Αυτό είναι πλέον σαφές, κρίνοντας από την πορεία που είχε μέχρι σήμερα.
Πολύ καλός γνώστης του “πολιτικού ανταρτοπόλεμου”, κατάφερε με συνεχείς ελιγμούς και πρόσκαιρες συμμαχίες να επιβάλει την παρουσία του στο πολιτικό στερέωμα. Οδηγός του κάθε φορά το υπεροξυμένο πολιτικό του αισθητήριο. Το αδιαμφισβήτητο το ταλέντο του να διαισθάνεται τις αγωνίες του απλού κόσμου, κρατώντας ο ίδιος ρόλο παρηγορητή του. Το ευρύ δίκτυο πληροφοριών που ελέγχει και αξιοποιεί κατά το δοκούν…
Μπήκε στην πολιτική υπό την προστασία της οικογένειας Μητσοτάκη, αλλά δε δίστασε στη συνέχεια να αρχίσει επιθέσεις εναντίον της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. Στήριξε τον Κώστα Καραμανλή στα αρχικά του βήματα, αλλά δε δίστασε να συγκρουστεί μαζί του, προκαλώντας τον να διαγράψει. “Πούλησε” την πολιτική του αυτονόμηση, εξαργυρώνοντας τη με ψήφους της ανένταχτη και διάσπαρτης Ακροδεξιάς, αλλά δε δίστασε να παγώσει τις σχέσεις του με ορισμένους εκπροσώπους της, όταν διαισθάνθηκε ότι μπορούσε να διευρύνει το κομματικό του ακροατήριο. Αναζήτησε νέα προστασία και την εξασφάλισε από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλου, συγχρονίζοντας τη ρητορική του, με τις πολιτικές που συχνά εξέφραζε εκείνος. Μπορεί σήμερα η σχέση του με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να μην είναι εξίσου θερμή, πλην όμως διατηρεί ακόμα στενούς δεσμούς με την Εκκλησία.
Δεν διατηρεί την υπεραπλουστευμένη “καθαρή” και γωνίες ρητορική του, που κέντριζαν τα εθνικό-πατριωτικό-θρησκευτικά ανανακλαστικά μια σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων. Όσο διευρύνει την ισχύ του, αναζητά να βρει απήχηση και σε άλλα κοινωνικά στρώματα, χωρίς να εμφανιστεί ανακόλουθος με εκείνα που τον στήριξαν μέχρι σήμερα. Έγκαιρα και επιδέξια είχε εισάγει στη ρητορική του την ανάγκη “κάθαρσης” και “απαλλαγής” του πολιτικού συστήματος από την οικογενειοκρατική αντίληψη που το διέπει. Κάποια στιγμή δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερος κόπος για να αποδώσει σε αυτή την “απαξίωση” του…
Το ζητούμενο είναι ποιος θα είναι ο ορατός ή αόρατος νέος “προστάτης” ή συγκυριακός “σύμμαχός” του. Σε συνθήκες ανοικτής ή υπόγειας σύγκρουσης του μιντιακού κατεστημένου με πολιτικές δυνάμεις που επαγγέλλονται τη “διάκριση” των εξουσιών και τις “καθαρές σχέσεις” μεταξύ πολιτικής και οικονομικών συμφερόντων, υπάρχει πεδίο δράσης και ανάληψης νέου ρόλου από τον κ. Καρατζαφέρη.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 11.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Αλλαγές... πολιτικών
Αργά ή γρήγορα ο Πρωθυπουργός θα προχωρήσει σε αλλαγές. Θα είναι ανασχηματισμός με συγχωνεύσεις υπουργείων και δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος; Θα είναι ανασχηματισμός του επικοινωνιακού επιτελείου; Θα είναι ανάθεση στον κ. Γιώργο Σουφλιά του συντονισμού του κυβερνητικού έργου; Θα είναι επάνοδος του κ. Βαγγέλη Μεϊμεράκη στο προσκήνιο με νέα θέση στη Ρηγίλλης για να «μαζέψει» εκ νέου το κόμμα; Ό,τι κι αν έχει στο μυαλό του ο κ. Κώστας Καραμανλής, ό,τι κι αν του προτείνουν συνεργάτες και σύμβουλοι, το βέβαιο είναι πως κάτι θα κάνει. Το είπε και χθες: «Φταίξαμε πρέπει να αλλάξουμε».
Αυτό που δε φαίνεται να αλλάξει ο πρωθυπουργός είναι η πολιτική του. Ήδη χθες απέρριψε για άλλη μια φορά το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΛΑ.Ο.Σ. «Δεν χρειαζόμαστε συνεργασίες, χρειαζόμαστε δουλειά», είπε για να σταματήσουν οι ψίθυροι στο εσωτερικό του κόμματός. Κατά συνέπεια όσο κι αν κάποιοι το πιέζουν να επιχειρήσει την ενσωμάτωση του ΛΑ.Ο.Σ. εκείνος επιλέγει να κρατά ανοικτό το παράθυρο του «μεσαίου χώρου» που βρίσκεται η δεξαμενή των ψηφοφόρων που του έδωσαν στο παρελθόν νίκες και μπορεί να του ξαναδώσουν και στο μέλλον.
Άλλωστε, γνωρίζει πολύ καλά πως ούτε είναι εύκολο να ενσωματώσει τον κ. Γιώργο Καρατζαφέρη, ούτε βεβαίως ότι μπορεί να προσδοκά εκλογικά οφέλη από τους ψηφοφόρους που στις ευρωεκλογές ψήφισαν ΛΑ.Ο.Σ., αν προηγουμένως δεν καταφέρει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των «προβληματισμένων», «αναποφάσιστων» ψηφοφόρων που στη συγκεκριμένη αναμέτρηση προτίμησαν την αποχή.
Η αποχή ωστόσο, δικαιολογείται κι από το κλίμα πόλωσης που επικράτησε προεκλογικά. Αν δηλαδή ο κ. Καραμανλής επιμείνει στην πολιτική πόλωσης που ακολούθησε προεκλογικά είναι πολύ πιθανό στην επόμενη κρίσιμη αναμέτρηση όχι να εισπράξει αποχή, αλλά ψήφο εναντίον του. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η μετριοπάθεια κερδίζει. Όσο ο κ. Καραμανλής εμφανιζόταν μετριοπαθής – γεγονός που αποδίδονταν στην αυξημένη αυτοπεποίθηση – τόσο εισέπραττε θετικές ψήφους. Αντίστοιχα, όσο το ΠΑΣΟΚ κι ο κ. Παπανδρέου κινούνταν σε ρυθμούς «σκληρού ροκ» τόσο εισέπραττε άρνηση. Όταν ο κ. Καραμανλής εγκατέλειψε το μετριοπαθές προφίλ που με μεγάλη προσπάθεια φιλοτέχνησε, τόσο άρχισε να χάνει, επιτρέποντας στον πολιτικό του αντίπαλο (που άλλαξε προς το μετριοπαθέστερο – και σε βαθμό παρεξηγήσεως – την πολιτική φρασεολογία) να κερδίσει.
Υποστέλλοντας τη σημαία της πόλωσης, ο κ. Καραμανλής έχει πιθανότητες να μπει με αξιώσεις στην επόμενη αναμέτρηση. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα αξιωθεί επιτέλους ο τόπος να ακούσει για προγράμματα και να δει σχέδια ικανά να βγάλουν τη χώρα απ’ την κρίση. Σε αυτή την περίπτωση η συμβολή του κ. Καραμανλή δεν θα ήταν μόνο κομματικά, αλλά και εθνικά επωφελής.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 10.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Αποχή απ' τα πραγματικά δεδομένα
Μια μακρά προεκλογική περίοδος με απώτατο χρονικό ορίζοντα τον Μάρτη του 2010, ξεκίνησε χθες μετά το πολιτικό μήνυμα που έστειλαν όσοι ψηφοφόροι προσήλθαν στις κάλπες και άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα. Μετά το χθεσινό αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ, ενόψει των εθνικών βουλευτικών εκλογών, έχει αποκτήσει ένα σαφές προβάδισμα που του επιτρέπει να προσβλέπει σε νέα νίκη με αυτοδυναμία.
Όμως, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά και το εκλογικό σκηνικό παραμένει ρευστό. Η ΝΔ αναζητά την ελπίδα της ανάκαμψης στο κομμάτι των ψηφοφόρων που δεν προσήλθαν στις κάλπες. Γιαυτό και σπεύδει να χρωματίσει την αποχή με σαφή προτίμηση στο «γαλάζιο». Δηλαδή των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων της ΝΔ που δεν ψήφισαν – επειδή «δεν θέλησαν να δώσουν την ψήφο τους σε άλλο κόμμα...» όπως υποστήριξε η πλειονότητα των στελεχών της – για να εκφράσουν δια της απουσίας τους την δυσαρέσκειά τους.
Ωστόσο, ο «γαλάζιος» χρωματισμός της απουσίας είναι οριακά αυθαίρετος. Πρώτον, διότι η ψήφος των Ευρωεκλογών είναι παραδοσιακά «χαλαρή» και συνήθως λειτουργεί ευνοϊκά προς τα μικρά κόμματα που εισπράττουν ψήφους δυσαρέσκειας. Δεύτερον, διότι η ημερομηνία των Ευρωεκλογών συνέπεσε με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, όπου αρκετοί ψηφοφόροι (ανεξαρτήτου πολιτικής προτίμησης) ψήφισαν εκδρομή ή ξεκούραση κι όχι κάλπη. Τρίτον, διότι το ποσοστό της αποχής δεν μπορεί να μετρηθεί με ακρίβεια, όσο η Πολιτεία δεν προχωρά στην εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων. Και τέταρτο, διότι υπάρχει μια σημαντική μερίδα πολιτών που τηρεί στάση αναμονής και ουδετερότητας έναντι όλων των κομμάτων.
Υπό αυτή την έννοια, η αποχή αποτελεί μέρος της συζήτησης κι όχι το επίκεντρο. Αν η συζήτηση επικεντρωθεί στην αποχή το πολιτικό συμπέρασμα που θα προκύψει θα είναι ευλόγως αποπροσανατολιστικό. Κατά συνέπεια, για πιο ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα νέα δεδομένα που προέκυψαν απ’ όσους συμμετείχαν ενεργά στην εκλογική διαδικασία κι όχι απ’ όσους απείχαν για τον α ή τον β λόγο.
Πρώτο δεδομένο λοιπόν είναι ότι το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών δεν θα προκαλέσει ριζικές ανακατάξεις στο εσωτερικό των κομμάτων, τα οποία θα προσέλθουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση με τους ίδιους επικεφαλείς.
Δεύτερο δεδομένο είναι η παράταση εκλογικού χρόνου που προσφέρεται στον κ. Κώστα Καραμανλή. Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να κλείσει εσωκομματικά μέτωπα και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες – που ήδη προεξοφλήθηκαν.
Τρίτο δεδομένο, η ολική επαναφορά του Γιώργου Παπανδρέου και η αδιαμφισβήτητη ηγετική του παρουσία στο κόμμα. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν επιτρέπει κινήσεις αμφισβήτησης και επαναφορά στην εσωστρέφεια.
Τέταρτο δεδομένο, η μετακόμιση του ΛΑΟΣ σε υψηλότερο διαμέρισμα της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας που επιτρέπει στο κ. Γιώργο Καρατζαφέρη να ατενίζει από καλύτερο σημείο τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΝΔ.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 08.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Όμως, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά και το εκλογικό σκηνικό παραμένει ρευστό. Η ΝΔ αναζητά την ελπίδα της ανάκαμψης στο κομμάτι των ψηφοφόρων που δεν προσήλθαν στις κάλπες. Γιαυτό και σπεύδει να χρωματίσει την αποχή με σαφή προτίμηση στο «γαλάζιο». Δηλαδή των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων της ΝΔ που δεν ψήφισαν – επειδή «δεν θέλησαν να δώσουν την ψήφο τους σε άλλο κόμμα...» όπως υποστήριξε η πλειονότητα των στελεχών της – για να εκφράσουν δια της απουσίας τους την δυσαρέσκειά τους.
Ωστόσο, ο «γαλάζιος» χρωματισμός της απουσίας είναι οριακά αυθαίρετος. Πρώτον, διότι η ψήφος των Ευρωεκλογών είναι παραδοσιακά «χαλαρή» και συνήθως λειτουργεί ευνοϊκά προς τα μικρά κόμματα που εισπράττουν ψήφους δυσαρέσκειας. Δεύτερον, διότι η ημερομηνία των Ευρωεκλογών συνέπεσε με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, όπου αρκετοί ψηφοφόροι (ανεξαρτήτου πολιτικής προτίμησης) ψήφισαν εκδρομή ή ξεκούραση κι όχι κάλπη. Τρίτον, διότι το ποσοστό της αποχής δεν μπορεί να μετρηθεί με ακρίβεια, όσο η Πολιτεία δεν προχωρά στην εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων. Και τέταρτο, διότι υπάρχει μια σημαντική μερίδα πολιτών που τηρεί στάση αναμονής και ουδετερότητας έναντι όλων των κομμάτων.
Υπό αυτή την έννοια, η αποχή αποτελεί μέρος της συζήτησης κι όχι το επίκεντρο. Αν η συζήτηση επικεντρωθεί στην αποχή το πολιτικό συμπέρασμα που θα προκύψει θα είναι ευλόγως αποπροσανατολιστικό. Κατά συνέπεια, για πιο ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα νέα δεδομένα που προέκυψαν απ’ όσους συμμετείχαν ενεργά στην εκλογική διαδικασία κι όχι απ’ όσους απείχαν για τον α ή τον β λόγο.
Πρώτο δεδομένο λοιπόν είναι ότι το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών δεν θα προκαλέσει ριζικές ανακατάξεις στο εσωτερικό των κομμάτων, τα οποία θα προσέλθουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση με τους ίδιους επικεφαλείς.
Δεύτερο δεδομένο είναι η παράταση εκλογικού χρόνου που προσφέρεται στον κ. Κώστα Καραμανλή. Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να κλείσει εσωκομματικά μέτωπα και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες – που ήδη προεξοφλήθηκαν.
Τρίτο δεδομένο, η ολική επαναφορά του Γιώργου Παπανδρέου και η αδιαμφισβήτητη ηγετική του παρουσία στο κόμμα. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν επιτρέπει κινήσεις αμφισβήτησης και επαναφορά στην εσωστρέφεια.
Τέταρτο δεδομένο, η μετακόμιση του ΛΑΟΣ σε υψηλότερο διαμέρισμα της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας που επιτρέπει στο κ. Γιώργο Καρατζαφέρη να ατενίζει από καλύτερο σημείο τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΝΔ.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 08.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Σάββατο 6 Ιουνίου 2009
Ευρω-εκλογές, χωρίς ευρώ...
Ελάχιστοι έδωσαν σημασία στην ατζέντα των Ευρωεκλογών. Ακόμα λιγότεροι ασχολήθηκαν σε βάθος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ατζέντα.
Ανεξάρτητα από τα ποια κόμματα θα κερδίσουν τις Ευρωεκλογές, ανεξάρτητα από το πόσοι ηγέτες θα υποστούν πλήγμα ή θα ανανεώσουν την πολιτική τους ισχύ, ανεξάρτητα από το πόσοι Κεντροδεξιοί, Σοσιαλιστές, Αριστεροί, ή Οικολόγοι θα απαρτίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ανεξάρτητα αν τελικώς ένα μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων ψηφοφόρων απόσχει ή δώσει το παρόν. Ένα είναι βέβαιο. Ότι η ευρωπαϊκή ατζέντα θα παραμείνει ως έχει, μέχρι να αλλάξει μετά από μακρά κι επίπονη διαβούλευση.
Εφόσον λοιπόν οι Έλληνες πολίτες δείχνουν τόση απέχθεια για το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τόση απαξίωση για τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, ας αναζητήσουν ευκαιρίες έκφρασης μέσα από την ευρύτερη κι ασφαλώς πιο συντεταγμένη ευρωπαϊκή… Πολιτεία. Εκεί, ίσως να αισθανθούν πιο δικαιωμένοι. Δεν ήταν άλλωστε λίγοι εκείνοι που βρήκαν το Δίκιο τους στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Ούτε κι αυτοί που σταδιοδρόμησαν σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου εκτός από ιδέες, διακινούνται πλέον ελεύθερα, πρόσωπα, κεφάλαια, υπηρεσίες.
Και ασφαλώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι αν η Ευρώπη ενωμένη δεν αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση που βιώνει μεγάλη μερίδα των Ευρωπαίων, ουδεμία χώρα ξεχωριστά από μόνη της θα μπορέσει να το πράξει. Κι αφού είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργήσουμε μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο κανόνων και υποχρεώσεων το ζητούμενο είναι να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που το πλαίσιο αυτό θα βελτιωθεί προς όφελος των πολλών.
Να σημαίνει αυτό την «αναθεώρηση», την «ευελιξία» ή ό,τι άλλο του Συμφώνου Σταθερότητας; Είναι ένα ζήτημα, στην κορυφή της ατζέντας. Να σημαίνει περιορισμούς του δημοκρατικού ελλείμματος με την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπως προβλέπει η Συνθήκη της Λισσαβώνας; Είναι άλλο ένα βασικό ζήτημα στην ατζέντα. Να τεθεί σε νέα βάση ο κοινοτικός προϋπολογισμός; Να αποσαφηνιστεί το νέο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής για τη μετά το 2013 περίοδο; Άλλο κομβικό σημείο για το μέλλον της ευρωπαϊκής γεωργίας. Να σημαίνει τη συγκρότηση ενός νέου πεδίου προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με επίκεντρο τη Χάρτα; Να σημαίνει την οικοδόμηση μιας ενεργητικότερης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, τώρα μάλιστα που από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού φαίνεται να υπάρχει αξιόπιστος και μετριοπαθής συνομιλητής; Να σημαίνει τη διαμόρφωση μιας ενιαίας ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής που θα δώσει απάντηση στο ανθρωπιστικό, αλλά και οικονομικό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης; Να σημαίνει την οριστική απάντηση στο ευρωπαϊκό μέλλον της Τουρκίας που προσδιορίζει και το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων;
Όλα αυτά σημαίνουν πολλά. Πολλά περισσότερα από το πολιτικό μέλλον κάθε εγχώριου πολιτικού ηγέτη.
Π.Κ.Μαυρίδη
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 06.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009
Πολιτικός πολιτισμός
Η λύπη που εξέφρασε ο κ. Γιώργος Σουφλιάς για το γεγονός ότι για άλλη μια φορά παραμονές εκλογών κυριαρχεί η σκανδαλολογία, αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια ενός σημαντικού μέρους της συντηρητικής παράταξης, αλλά και των κορυφαίων στελεχών της ΝΔ για την τακτική της πόλωσης που ακολούθησε το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση.
Αρχικά, τέτοιου είδους επιφυλάξεις είχαν εκφραστεί με τα τηλεοπτικά σποτ των πράσινων παπαγάλων που κινδυνολογούσαν. Επιφυλάξεις που εκφράζονταν στο παρασκήνιο και δεν έπαιρναν χαρακτήρα δημόσιας παραδοχής για ευνόητους λόγους… Ήταν οι επιφυλάξεις αυτές, αλλά και η αρνητική υποδοχή που έτυχαν – ακόμα και από ψηφοφόρους της ΝΔ – τα συγκεκριμένα σποτ που εξανάγκασαν το επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ σε αναδίπλωση και σε σταδιακή εξαφάνιση των παπαγάλων…
Προτού όμως αρχίζει η προβολή του «ισχυρού χαρτιού» της κυβέρνησης και ανάδειξη της ηγετικής φυσιογνωμίας του κ. Κώστα Καραμανλή, η τροπή που πήρε η υπόθεση Siemens και διαφυγή των δυο βασικών κατηγορουμένων κ.κ. Χριστοφοράκου και Καραβέλα στο εξωτερικό, μετέβαλε του σχεδιασμούς Μαξίμου και Ρηγίλλης. Κι αντί ο πρωθυπουργός να εμφανίζεται ως «ήρεμη δύναμη» που αξιοποιεί την προσωπική, δημοσκοπική του υπεροχή, έναντι του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, να εμφανίζεται σε άμυνα, εξαναγκασμένος πλέον να επιτίθεται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του αντιπάλου του.
Αναπόφευκτα, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όσο κι ο Γραμματέας της ΝΔ που σηκώνουν το βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης, ακολούθησαν στον ίδιο δρόμο. Μάλιστα, στο στόχαστρο του κ. Ευάγγελου Αντώναρου βρέθηκε ο – κατά γενική ομολογία συμπαθής – επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, καθόσον υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του ΟΤΕ. Προφανής το επιτελείου του πρωθυπουργού στόχευσε λάθος άνθρωπο…
Το σημαντικότερο όμως είναι – κι εν πολλοίς δικαιολογεί τη δυσφορία του κ. Σουφλιά – η αποδόμηση της έννοιας του «πολιτικού πολιτισμού» που ο κ. Καραμανλής εισήγαγε προ ετών στο πολιτικό λεξιλόγιο, απ’ τους ίδιους τους επιτελείς του. Η απογοήτευση του κ. Σουφλιά και μετριοπαθών στελεχών της ΝΔ είναι πλέον εμφανής, καθώς φαίνεται να αντιλαμβάνονται πως ό,τι με δυσκολία οικοδομήθηκε τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της πολιτικής ηθικής, καταρρέει με μεγάλη ευκολία.
Τελευταία γραμμή άμυνας για το επικοινωνιακό επιτελείο Μαξίμου και Ρηγίλλης είναι να αξιοποιηθεί το νέο τηλεοπτικό σποτ που εμφανίζει τον πρωθυπουργό να ψεύδεται. Ήδη ο κ. Καραμανλής μίλησε για «μαύρη διαφήμιση» και επιτέθηκε με δριμύτητα στο ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο αν έχει πλέον τη δυνατότητα να αντιστρέψει τις εντυπώσεις. Ήδη, οι χθεσινές δημοσκοπήσεις έδειξαν εκ νέου διεύρυνση της διαφοράς υπέρ του ΠΑΣΟΚ, η οποία μένει απλώς να αποτυπωθεί και στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 05.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009
Προσχήματα
Την ώρα που η βάση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ φάνηκε να αποσυσπειρώνεται (;) και η τακτική των «ήπιων τόνων» που ακολουθεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου να αμφισβητείται. Την ώρα που η τακτική της ΝΔ να πολώνει το εκλογικό κλίμα (με προσωπικές επιθέσεις στο πρόσωπο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πλέον και του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου για τη συμμετοχή του στο Δ.Σ. του ΟΤΕ), φάνηκε να βρίσκει ανταπόκριση στο κομματικό ακροατήριο, συνέβη το αναπάντεχο και η ψαλίδα της διαφοράς υπέρ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυξήθηκε εκ νέου.
Η «απόδραση» του ανθρώπου – κλειδί της υπόθεσης Siemens, κ. Χρ. Καραβέλας, μετά την «απόδραση» Χριστοφοράκου, αποσυντόνισε τη κυβερνώσα παράταξη, που μάλλον αιφνιδιάστηκε από την τροπή της υπόθεσης. Διαφορετικά δεν θα δημιουργούνταν τόση αναστάτωση στο εσωτερικό της κυβέρνησης όλους να συζητούν πότε, πως και αν το προειδοποιητικό τηλεγράφημα του Έλληνα πρέσβη στην Ουρουγουάη, έφτασε στην κυβέρνηση. Ούτε βεβαίως, θα δινόταν εντολή προφυλάκισης της συζύγου και της κόρης του φυγόδικου που προκάλεσε την αντίδραση του δικαστικού και νομικού κόσμου που – καίτοι νόμιμη – τη χαρακτήρισαν «πρωτοφανή», «ακραία» και «εκβιαστική».
Το μόνο που απομένει πλέον στην κυβέρνηση για να διασωθούν τα προσχήματα, είναι τελικά ο κ. Καραβέλας να αποδεχθεί τη νέα κατάσταση που δημιουργεί η φυλάκιση της οικογένειας του και να παραδοθεί το συντομότερο στις αρχές. Κάτι που αναμφισβήτητα θα ανακουφίσει την κυβέρνηση, πλην όμως είναι αβέβαιο αν θα επηρεάσει και σε ποιο βαθμό την κρίση των ψηφοφόρων πριν την κάλπη.
Εξίσου αβέβαιο είναι και το κατά πόσο το «ειδικό βάρος» του πρωθυπουργού είναι πλέον ικανό να γύρει την πλάστιγγα προς την πλευρά της ΝΔ. Τις τελευταίες μέρες ο κ. Καραμανλής έχει πυκνώσει τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, τα νέα διαφημιστικά σποτ εστιάζουν στο πρόσωπό του, ενώ μεγάλοι προβολείς θα φωτίσουν την παρουσία του στην εξέδρα κατά τις ανοικτές συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο – και όχι μόνο, ίσως – ελπίζουν ότι το «άστρο» του πρωθυπουργού θα συνεχίσει να λάμπει και μετά την 7η Ιουνίου για να διασφαλίσει τη συνοχή και την ενότητα του έτερου ισχυρού πυλώνα του πολιτικού συστήματος.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 04.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Εθνικές... ευρωεκλογές
Ο κ. Κώστας Καραμανλής αποφάσισε εσπευσμένα (νύκτα Παρασκευής) το κλείσιμο της Βουλής, προκειμένου, όπως επιμένει να δηλώνει, να αναδειχθούν τα ευρωπαϊκά ζητήματα και η προεκλογική περίοδος να μην αφεθεί στο έλεος της σκανδαλολογίας – για την οποία, κατά τη γνώμη του, ευθύνεται η αξιωματική αντιπολίτευση.
Το επιχείρημά του θα γίνονταν δεκτό αν πράγματι η απόφασή του συντελούσε στην αναβάθμιση του δημόσιου διαλόγου περί των κρίσιμων διακυβευμάτων των Ευρωεκλογών και στην έκπτωση της σκανδαλολογίας. Όμως, για κάποιους λόγους (κι επ’ αυτών υπάρχουν αποκλίνουσες θεωρήσεις…), η Ευρώπη «ξεχάστηκε» και η σκανδαλολογία συνέχισε να μονοπωλεί την επικαιρότητα.
Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, η απόφαση του κ. Καραμανλή είχε εντελώς διαφορετική κατάληξη απ’ αυτή που ο ίδιος, θεωρητικά, επιθυμούσε. Και πλέον η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απ’ τα αίτια, που, εκ των πραγμάτων, κατέστησαν εσφαλμένη την, αρχική, εκτίμηση του πρωθυπουργού. Αρκετά εξ’ αυτών, αφορούν και τον ίδιο.
Έδωσε, ως ένα πρώτο παράδειγμα, ο κ. Καραμανλής αφορμή στο ΠΑΣΟΚ να τον κατηγορεί ότι έκλεισε τη Βουλή για να παραγράψει τυχόν αδικήματα υπουργών της κυβέρνησής του και εν τέλει να συγκαλύψει τα σκάνδαλα. Περνώντας στην αντεπίθεση, ο κ. Καραμανλής απαντά πως δεν υπήρχαν εκκρεμείς υποθέσεις και πως πάντως διερευνούνται απ’ τη Δικαιοσύνη. Το ζητούμενο βεβαίως είναι να πείσει κυρίως τους μη κομματικούς, «μετακινούμενους» ψηφοφόρους που κρίνουν κάθε φορά το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι οι ψηφοφόροι που ευλόγως αναλογίζονται πως είναι δυνατό απ’ όλες τις υπό διερεύνηση υποθέσεις να μην εντοπίστηκαν ευθύνες (και ποινικές, πέραν από πολιτικές που αναγνωρίστηκαν) υπουργών και πως είναι δυνατό η Δικαιοσύνη να πράττει σωστά το έργο της, όταν βασικοί κατηγορούμενοι του σκανδάλου Siemens (που συνταράσσει το Πανελλήνιο) διαφεύγουν στο εξωτερικό χωρίς να απολογηθούν.
Έδωσε, ως ένα δεύτερο παράδειγμα, ο κ. Καραμανλής αφορμή στους μη κομματικούς, μετακινούμενους ψηφοφόρους να σκεφτούν πως χρησιμοποιεί τις Ευρωεκλογές για να πάρει «ψήφο εμπιστοσύνη» στην κυβέρνησή του. Διενεργώντας μια προεκλογική καμπάνια με αμιγώς εθνικά χαρακτηριστικά (όπου προβάλλεται το κυβερνητικό έργο και η «κινδυνολογία» των «πράσινων» παπαγάλων) ο κ. Καραμανλής δυσκολεύεται εμφανώς να τους πείσει για το αντίθετο. Βεβαίως, είναι σαφώς ευκολότερο να πείσει το κομματικό του ακροατήριο που αναπολεί και αποζητά τον «παλιό» Καραμανλή με την «πυγμή», το «θάρρος» και την «αποφασιστικότητα» να «παλεύει για τις ιδέες» εναντίον των «αντιπάλων» του που «θέλουν να καταλάβουν την εξουσία για την εξουσία».
Το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο, ακόμα, είναι αν αυτό το ακροατήριο αρκεί για να επιβραβεύσει τις τελευταίες αποφάσεις και την προεκλογική στρατηγική του κ. Κώστα Καραμανλή…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 03.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Πρόβα ...Siemens εθνικών εκλογών
Η κα Αλέκα Παπαρήγα σχολιάζοντας σκωπτικά τις εξελίξεις στην υπόθεση της Siemens προέβλεψε ότι «έτσι θα πάμε και μέχρι τις εθνικές εκλογές. Θα βγαίνει κάθε μέρα ένα χαρτί. Μεταξύ του θα σκοτωθούν. Θα βγάζει ο ένας τα άπλυτα του άλλου, αλλά στο τέλος κανείς δεν πρόκειται να δικαστεί. Κανείς δεν πρόκειται να παραπεμφθεί, ο ένας κρατάει τον άλλο».
Ουδείς θα αποτολμούσε εύκολα να διαφωνήσει με τη γ.γ. του ΚΚΕ! Έτσι, όπως εξελίσσεται η υπόθεση έχει κάθε λόγο να υποστηρίζει το επιχείρημά της. Εδώ και δυο χρόνια γίνεται πολλή κουβέντα για το τίποτα. Τα δυο μεγάλα κόμματα αλληλοκατηγορούνται σε ένα ατελείωτο καβγά, που μοναδικό αποτέλεσμα έχει να κατασπαταλάται τηλεοπτικός χρόνος και τόνοι χαρτιού εφημερίδων και δικογραφιών…
Οι ένοχοι όμως δεν υπάρχουν πουθενά. Μοιάζουν με φαντάσματα που χάνονται πίσω από βίλες και πολυτελή αυτοκίνητα με σκούρα τζάμια. Ουδείς είναι σε θέση να τους διακρίνει. Κι η Δικαιοσύνη όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση αποδεικνύεται τυφλή. Μετά τον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο, που ουδείς είδα να διαφεύγει στο εξωτερικό, ο άλλος άνθρωπος – κλειδί της υπόθεσης, ο κ. Χρήστος Καραβέλας, λίγο πριν απολογηθεί, απέδρασε κι αυτός στο εξωτερικό. Για άλλη μια φορά οι ελληνικές αρχές δεν είδαν ή δεν κατάλαβαν ότι μεθόδευε την μετεγκατάστασή του έχοντας φροντίσει να μεταφέρει αρκετό συνάλλαγμα (3 εκ.€) και να αγοράσει ένα πολυτελές ακίνητο, ώστε να συνεχίσει την πολυτελή βίο του, χωρίς ενοχλήσεις.
Αυτό είναι το μόνο πραγματικό και αδιαμφισβήτητο γεγονός για την ώρα. Όπως πραγματικό και αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως η κυβέρνηση απέρριψε τρεις φορές την πρόταση της αντιπολίτευσης για σύσταση Εξεταστικής ή Προανακριτικής Επιτροπής για τη διερεύνηση της υπόθεσης με το επιχείρημα ότι η δικαστική έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη. Μετά τις διαδοχικές αποδράσεις των δυο βασικών κατηγορουμένων αποδεικνύεται πως κι η δικαστική έρευνα γίνεται μετ’ εμποδίων. Κι είναι πραγματικό και αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η συνέχεια θα είναι μακριά και ο καβγάς καλά θα κρατεί.
Κάποτε όμως τα λογής σκάνδαλα θα πρέπει να πάψουν να μονοπωλούν την επικαιρότητα και να προσδιορίζουν τον πολιτικό βίο της χώρας και την καθημερινότητα των πολιτών. Για να συμβεί αυτό τα δυο μεγάλα κόμματα πρέπει να συμφωνήσουν ότι θα παράσχουν κάθε διευκόλυνση και αρωγή, ώστε η αλήθεια να λάμψει. Και στη συνέχεια να συμφωνήσουν στη διαμόρφωση κανόνων διαφάνειας που θα αποτρέπουν στο μέλλον την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων.
Πραγματικό κι αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, ούτε και προβλέπεται να γίνει, όσο οι πολιτικές συνθήκες δεν αλλάζουν. Για αυτό κι οι προβλέψεις της κας Παπαρήγα είναι εκ του ασφαλούς…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 02.06.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
"Λάθη" και "υπερβολές"
Η ουσία της στρατηγικής που με συνέπεια ακολούθησε ο κ. Κώστας Καραμανλή για να επιβάλει την πολιτική του ηγεμονία, συμπυκνώθηκε σε δυο φράσεις: Η πρώτη αφορά στον χαρακτηρισμό του τέως πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη ως «αρχιερέα της διαπλοκής». Η δεύτερη αφορά στον χαρακτηρισμό του ΠΑΣΟΚ ως «σύστημα».
Επιτυγχάνοντας να διαδεχθεί τον κ. Σημίτη, στην πρωθυπουργία της χώρας, ο κ. Καραμανλής έκρινε – έστω και αρκετά ετεροχρονισμένα – πως ήρθε η ώρα να ανασκευάσει και να αποκαταστήσει την αλήθεια. Έτσι, με το «χαλαρό» και «άνετο» τρόπο που τον διακρίνει πήρε πίσω την έκφραση, αποδίδοντάς την στην ένταση της στιγμής κατά την αντιπαράθεση στη Βουλή. Τόσα απλά δικαιολόγησε μια αστήριχτη κατηγορία που στιγμάτισε όμως δυο κατά – πλειοψηφική παραδοχή – επιτυχημένες πρωθυπουργικές θητείες.
Τόσο απλά θεωρεί ο κ. Καραμανλής ότι θα εξευμενίσει όσους πολίτες πίστεψαν στο όραμα του «εκσυγχρονισμού» και αναγνώρισαν την καθοριστική συμβολή του κ. Σημίτη, στην ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, στον προγραμματισμό και υλοποίηση μεγάλων έργων υποδομής, στην ανάληψη και διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, στην ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Είναι πράγματι θετικό, ένας πολιτικός ηγέτης να αναγνωρίζει «λάθη» και «υπερβολές». Είναι επίσης θετικό να ζητά – έστω και εμμέσως – συγνώμη απ’ τον αντίπαλό του για μέσα και πρακτικές που χρησιμοποίησε στο πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού. Παράλληλα όμως είναι μάλλον δύσκολο, οι πολίτες αυτοί να παραλάβουν το μήνυμα (διατυπωμένο μάλιστα απ’ τον ίδιο τον πρωθυπουργό) πως σε τούτη τη χώρα μπορεί να λέγεται οτιδήποτε ή να γίνεται οτιδήποτε με την απλή δικαιολογία της ρύμης του λόγου ή του βρασμού ψυχής… Είναι λοιπόν πιθανό ο κ. Καραμανλής να πέτυχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που επεδίωκε με την ανασκευή του…
Από την άλλη είναι εξίσου πιθανό ο πρόεδρος της ΝΔ να απογοήτευσε όλους εκείνους τους πολίτες που υιοθέτησαν άκριτα τον χαρακτηρισμό που προσέδωσε στον πρώην αντίπαλο του, βάση του οποίου στήριζαν την επιχειρηματολογία τους υπέρ του κ. Καραμανλή, στον κοινωνικό τους περίγυρο. Κι είναι εξίσου πιθανό πως αδυνατίζει και την επιχειρηματολογία τους περί της ύπαρξης του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» που εσχάτως επανέφερε ο κ. Καραμανλής για να φοβίσει και να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του.
Το χειρότερο όμως είναι πως αν πράγματι υπάρχει το συγκεκριμένο σύστημα – πράγμα διόλου απίθανο – ο ατυχής τρόπος με τον οποίο ο κ. Καραμανλής το στηλιτεύει, προσδίδει ισχυρά άλλοθι για τη συντήρηση και διαιώνισή του, σε μια στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη να απαλλαχθεί από κάθε νοσηρό σύστημα που παρεμποδίζει την πρόοδο της…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 29.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Γιατί "αποχή"; Υπάρχει και το λευκό...
Η αποχή θα μετρηθεί κι αυτή στις Ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής. Κι οι ειδικοί θα αρχίσουν να αναλύουν το «μήνυμα» των ψηφοφόρων που θα επιλέξουν κάτι διαφορετικό από το να ασκήσουν το εκλογικό του δικαίωμα…
Ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα όμως; «Απέχω», σημαίνει «δεν συμμετέχω». Απλά. Και δεν συμμετέχουν στις εκλογές πολίτες που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Πολίτες που έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα (ή έτσι νομίζουν…) και παραμένουν (για τους δικούς τους ψυχολογικούς ή άλλους λόγους) κλεισμένοι στο δικό τους (εικονικό κατά κύριο λόγο…) κόσμο. Είναι πολίτες που αν ερωτηθούν για το όνομα του υπουργού Οικονομίας δεν θα ξέρουν να απαντήσουν.
Ανέκαθεν υπήρχαν πολίτες που ανήκαν σε αυτή την κατηγορία. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, γίνεται συστηματική προσπάθεια να διευρυνθεί. Η συμβολή των ΜΜΕ είναι απολύτως καθοριστική. Η διαφήμιση και το marketing δημιουργεί πρότυπα, πουλάει προϊόντα, απορροφά τη δημιουργικότητα και τη φαντασία νέων ανθρώπων για να ανακαλύπτει και να προβάλει τρόπους που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον των μαζών.
Η/Οι πολιτική/οί συνήθως μένουν στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας ή ακολουθούν ασθμαίνοντας. Στις δυτικές κοινωνίες, η σκέψη και οι αποφάσεις του Γκόρντον Μπράουν έχουν μικρή απήχηση μπροστά στα μαγικά του Ρονάλντο μέσα στο γήπεδο. Το πολιτικό μανιφέστο του Θαπατέρο ωχριά μπροστά στις ντρίπλες του Μέσσι. Μοιραία, οι πολιτικοί αναζητούν κι αυτοί τρόπους να μαγνητίσουν και να προσελκύσουν. Οι γυμνασμένες γάμπες του Σαρκοζί και ο ιδρώτας απ’ την επίπονη γυμναστική που του επιβάλλει η personal trainer του, χρίζουν μεγαλύτερης προβολής απ’ τις αποφάσεις του για την αντιμετώπιση του λαθρομετανάστευσης. Κι οι ερωτοδουλειές του Μπερλουσκόνι υπερκαλύπτουν σε δημοσιότητα τις ωμές παρεμβάσεις του στη Δικαιοσύνη.
Στις δυτικές κοινωνίες η συστηματική απαξίωση των πολιτικών συστημάτων, είναι μια διαδικασία συνήθης και απαραίτητη για τη διατήρηση του υλιστικού κόσμου, μέσου του οποίου διακινούνται με μεγαλύτερη ευχέρεια τα καταναλωτικά προϊόντα και πρότυπα. Κάπως έτσι το δόγμα «καταναλώνω, άρα υπάρχω», επικράτησε και η έννοια του «ενεργού πολίτη» υποβαθμίστηκε.
Η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για να αντιστραφούν εκ νέου οι όροι που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Για να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες την εικονική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε ερήμην τους, αλλά με τη δική τους σύμπραξη και συμμετοχή...
«Αποχή» (από την εκλογική διαδικασία) λοιπόν δε σημαίνει «συμμετοχή» στη διαμαρτυρία για την έκπτωση του πολιτικού συστήματος. Διότι, η διαμαρτυρία για την αναξιοπιστία των πολιτικών κομμάτων, μπορεί να εκφραστεί και με το λευκό. Πλην όμως, ουδείς το αναφέρει και κανείς δε το μετρά. Γιατί;
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 31.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
Πρόλαβαν οι εξελίξεις
Το πρόβλημα των λαθρομεταναστών που έχουν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας εισέβαλε με βίαιο τρόπο στην προεκλογική συζήτηση. Ευτυχώς, δεν έγινε αντικείμενο προεκλογικής αντιπαράθεσης… Δημιούργησε όμως τις προϋποθέσεις για την έναρξη ενός εξαντλητικού διαλόγου όλων των πολιτικών δυνάμεων για την από κοινού αντιμετώπιση ενός υπαρκτού προβλήματος, η διατήρηση και διαιώνιση του οποίου απειλεί την κοινωνική συνοχή και την έννομη τάξη.
Φαίνεται πως οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αντιληφθεί πως το πρόβλημα είναι διαχρονικό και πολυσύνθετο, με μεγάλες πολιτικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές και κυρίως οικονομικές προεκτάσεις. Πως αντιμετώπισή του, στο πλαίσιο μιας «παγκοσμιοποιημένης» κοινωνίας, δεν εξαντλείται στο εσωτερικό ενός κράτους, αλλά απαιτεί συνεργασία σε διεθνές επίπεδο.
Ως εκ τούτου, η συμβολή της Ελλάδας στη συγκρότηση μιας αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής, θα είναι καθοριστική, όσο μια ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική παραμένει κρίσιμο ζητούμενο στην Ε.Ε.. Αιτία, η πολυσύνθετη διάσταση του φαινομένου, αλλά κι ο διαφορετικός τρόπος που κάθε κράτος ξεχωριστά το βιώνει, τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, οι προτεραιότητες και οι ανάγκες των κρατών μελών, αλλά και των τρίτων χωρών. Αιτίες, που κατέστησαν τη συμφωνία για το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου – όπου παρουσιάζονται συνολικά πέντε πεδία δράσης: η νόμιμη μετανάστευση, η λαθραία μετανάστευση, οι συνοριακοί έλεγχοι, η πολιτική για το άσυλο και οι σχέσεις της Ε.Ε. με τρίτες χώρες – κατώτερη των αναγκών αντιμετώπισης του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης.
Αυτή τη στιγμή η πολιτική μετανάστευσης στην ΕΕ, μοιάζει με ακροβασία. Από τη μία πλευρά, η εισροή μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες φαντάζει αναγκαία, ως φθηνή εργασία ή «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία. Από την άλλη, η υπέρμετρη εισροή μεταναστών γίνεται κοινωνικός βραχνάς και αναζητείται αποτελεσματικός περιορισμός της. Είναι η αντίφαση αυτή που οδηγεί σε πολιτική ημίμετρων που αποδεικνύεται κατώτερη των αναγκών αντιμετώπισης του προβλήματος. Είναι η αντίφαση που από τη μία θέλει τα κράτη – μέλη να εμποδίζουν την παράνομη είσοδο μεταναστών και από την άλλη να ανέχονται όσους περάσουν και εγκατασταθούν.
Είναι η αντίφαση που ανατροφοδοτεί το φαινόμενο, αφού διατηρεί ζωντανό σε όλους αυτούς τους ανθρώπους το όνειρο μίας νέας ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότεροι ρισκάρουν και τροφοδοτούν το κύκλωμα των σύγχρονων δουλεμπόρων.
Με την πάροδο των χρόνων οι παραπάνω αντιφάσεις τείνουν να εξαλειφθούν. Οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ανεργίας ή τη διαχειρίζονται ήδη. Η προσφορά φθηνών εργατικών χεριών είναι μεγάλη. Οι λαθρομετανάστες υπεράριθμοι κι αδύνατον να απορροφηθούν. Ο επαναπατρισμός τους είναι αναπόφευκτος. Εξίσου αναγκαία και η με κάθε τρόπο αποτροπή εισδοχής τους. Η ενεργοποίηση του σχετικού μνημονίου Ελλάδας – Τουρκίας το πρώτο άμεσο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 30.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Διάλογος "κωφών"
Προϋπόθεση της συναίνεσης είναι ο διάλογος! Απλούστερα, αν δεν προηγηθεί διάλογος, ουδεμία προοπτική συναίνεσης υπάρχει… Ούτε καν διαφωνίας.
Στην Ελλάδα κουλτούρα διαλόγου δεν υπάρχει. Ευλόγως, δύσκολα προκύπτει συμφωνία, πόσο μάλλον συναίνεση. Ως εκ τούτου, είναι μάλλον εμπαιγμός των πολιτικών προς τους πολίτες να μιλούν περί συναίνεσης, όταν δεν είναι σε θέση να κουβεντιάσουν μεταξύ τους.
Το σημερινό debate δεν είναι τίποτα άλλο παρά το εμφανές αποτύπωμα άλλης μιας βασικής αγκύλωσης του πολιτικού συστήματος: Της αδυναμίας δηλαδή των μελών του να εγκαταλείψουν τους παράλληλους μονολόγους και να κουβεντιάσουν. Να πουν τις απόψεις τους (εφόσον έχουν…), να συμφωνήσουν, να διαφωνήσουν, να συγκρουστούν, να δώσουν τα χέρια. Να κάνουν ό,τι κάνουν φυσιολογικοί και πολιτισμένοι άνθρωποι.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί σήμερα. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα απαντούν ανενόχλητοι ό,τι θέλουν και σε όποιον δημοσιογράφο της αρεσκείας τους, θέλουν, έχοντας διασφαλίσει ότι δεν θα ανταλλάξουν μεταξύ τους μήτε κουβέντα, ούτε καν ματιά. Οι δε αστέρες της τηλε-δημοσιογραφίας θα έχουν για άλλη μια φορά την ευκαιρία να φτιάξουν το «παιχνίδι», έχοντας αυτή τη φορά – σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει καθημερινά στα τηλεπαράθυρα – όλους τους πολιτικούς αρχηγούς συγκεντρωμένους απέναντί τους.
Έτσι, αυτό που θα συμβεί είναι οι Έλληνες πολίτες να μη πληροφορηθούν τίποτα το καινούργιο, πόσο μάλλον να εξάγουν κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Οι πολιτικοί αρχηγοί επέλεξαν το ασφυκτικό πλαίσιο των κανόνων της τηλεμαχίας, ακριβώς για να αποφύγουν να εκτεθούν καθ’ οιοδήποτε τρόπο. Επέλεξαν να μην έχουν κανένα κόστος, από το να επιδιώξουν το όποιο τυχόν όφελος.
Κι εφόσον ολοκληρώσουν τυπικά την αγγαρεία τού «υπό προϋποθέσεων» και «κανόνων» διαλόγου τους, θα επιστρέψουν ξανά στη γνώριμη και συνήθη τακτική των «παράλληλων» μονολόγων τους. Έτσι, εκ του ασφαλούς και χωρίς αντίλογο θα αλληλοκατηγορούνται για το ποιος ευθύνεται για την αδυναμία διαλόγου – και κατ’ επέκταση συναίνεσης στα «αυτονόητα» - και βεβαίως για την διαπιστωμένη απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
Είναι απορίας άξιο πως, την ώρα που η χώρα βυθίζεται αργά και σταθερά στην πιο βαθειά και πολυεπίπεδη κρίση που γνώρισε τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί αρχηγοί πράττουν το εντελώς αντίθετο απ’ ό,τι επιτάσσει η κοινή λογική και αξιώνει μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων: Να ξεκινήσουν έστω και την ύστατη ώρα ένα ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο για τα προβλήματα του τόπου κι ό,τι βγει… Πες-πες κάτι (καλό) θα γίνει στο τέλος. Αλλά κάποτε πρέπει, επιτέλους, να γίνει η αρχή.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 28.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
Συμβολισμοί και ουσία
Είναι άξια λόγου η εμμονή του κ. Γιώργου Παπανδρέου να μην «παπαγαλίσει» τα τηλεοπτικά σποτ της ΝΔ, υποκύπτοντας στην παγίδα της μετάδοσης των αρνητικών σποτ που βρίσκονται στα ντουλάπια της Ιπποκράτους. Ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος αν πράττει το ορθόν. Είναι όμως θέμα δική του πολιτικής επιλογής κι εξ’ αυτού θα κριθεί.
Ο πειρασμός να εμφανιστεί ο πρωθυπουργός να «αυτοδιαψεύδεται» για τα σκάνδαλα, αλλά και για την κατάσταση της οικονομίας (την οποία ο ίδιος με τηλεοπτικό του διάγγελμα είχε περιγράψει με μελανά χρώματα) είναι μεγάλος. Όμως, το ζητούμενο ετούτη την ώρα για το ΠΑΣΟΚ δεν είναι να πληροφορήσει την κοινωνία για ό,τι έχει γίνει ή γίνεται μέχρι σήμερα, αλλά για ό,τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Με απλά λόγια, το στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι να αποδομήσει το επικοινωνιακό πρόταγμα της κυβέρνησης: Πως, δηλαδή, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει σχέδιο για τον τόπο. Πως δεν είναι φορέας αλλαγής και ελπίδας. Πως δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό για να μεταστραφεί η σημερινή εικόνα. Πως δεν αποτελεί αξιόπιστη λύση διακυβέρνησης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Παπανδρέου ανθίσταται στην «κοινή», «μέση» λογική που διέπει μια μεγάλη μερίδα των στελεχών του κόμματός του. Είναι τα ίδια στελέχη που τον θέλουν πιο «δυναμικό», με μεγαλύτερο «εκτόπισμα», με «ευφράδεια» λόγου και «ποικιλία» θεατρικότητας για να αντιπαρατεθεί στην πληθωρική παρουσία του κ. Κώστα Καραμανλή επί σκηνής. Σε ελάχιστες, θλιβερές και απογοητευτικές, εξαιρέσεις ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε αυτή τη λογική. Τώρα πορεύεται με βάση τη δική του.
Κάπως έτσι, εντελώς αναπάντεχα και χωρίς κανείς να το καταλάβει, έθεσε το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» - πρώτη φορά σε ομιλία του στην Τουλούζη, προ ενός μηνός, περίπου. Το επανέλαβε και στο Εθνικό Συμβούλιο προ δεκαπενθημέρου, χωρίς να υπήρξε κάποια αντίδραση. Επέμεινε. Τελικά, έστω κι ετεροχρονισμένα, οι επιτελείς της Ρηγίλλης ανακάλυψαν το «ατόπημα» ή «ολίσθημα», ζητώντας του να ανακαλέσει. Κι έτσι οι «βαρβαρότητες» απέκτησαν ισότιμη θέση δίπλα στους «πράσινους παπαγάλους».
Μετά τον εντυπωσιασμό και τη φασαρία ακραίων εκφράσεων και συμβολισμών, ακολουθεί η περίσκεψη. Με τις «βαρβαρότητες», ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να δώσει πολιτικό περιεχόμενο στα λεγόμενά του για να αναδείξει τις διαφορές πολιτικής μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με τα «πράσινα παπαγαλάκια» Ρηγίλλης και Μαξίμου επιχειρούν να υποβιβάσουν τα περί «βαρβαροτήτων» στη σοβαρότητα που μπορεί να έχει ο λόγος κάποιων πτηνών.
Ο κάθε πολίτης μπορεί να (δια)κρίνει το σοβαρό και το αστείο. Αρκεί να μην τον μπερδέψει η εικόνα «βαρβάρων» που θα θελήσουν να μοιάσουν σε «παπαγάλους»…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Πρωταγωνιστές
Η πλειονότητα των πολιτών επιδεικνύουν αδιαφορία για τις Ευρωεκλογές και την πολιτική γενικότερα, είναι το συμπέρασμα στο οποίο αβίαστα καταλήγουν ειδικοί αναλυτές και δημοσκόποι – μένει να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν στις κάλπες της 7ης Ιουνίου… Είναι όμως απορίας άξιο! Επί ποίου ακριβώς θέματος επιδεικνύουν αδιαφορία οι πολίτες;
Στέκονται για παράδειγμα αδιάφοροι στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Αυτή την περίοδο μάλλον ναι. Πριν από μερικά χρόνια όμως οι Έλληνες υποστήριζαν με θέρμη την «ευρωπαϊκή ιδέα». Ήταν η εποχή όπως την αντιλαμβάνονταν ως ευκαιρία για να προστατευθεί η χώρα από τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς κινδύνους. Όταν διέβλεπαν πρόοδο κι ευημερία μέσα από την επιβολή των ευρωπαϊκών κανόνων που αναγκαστικά θα νοικοκύρευαν το σπάταλο και απορυθμισμένο ελληνικό κράτος. Όταν σκέπτονταν την Ευρώπη ως φορέα ή αγωγό προώθησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Ήταν η εποχή που η ιδέα της Ευρώπης «πουλούσε». Ήταν η εποχή που η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γινόταν το άλλοθι που δικαιολογούσε δημοσιονομικούς περιορισμούς και «μέτρα λιτότητας».
Σήμερα, υποτίθεται ότι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και οι ευρωσκεπτικιστές πλήθυναν. Πρόκειται ουσιαστικά για πλάνη. Για να «πουληθεί» η ευρωπαϊκή ιδέα παρουσιάστηκε μόνο η μια (θετική) πλευρά. Όσοι υπενθύμιζαν την ύπαρξη και της άλλης αντιμετωπίζονταν ως «γραφικοί». Οι κοινωνίες ζυμώθηκαν με την αντίληψη πως απ’ την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν μόνο να κερδίσουν. Τώρα που διαπιστώνουν πως έχουν και να χάσουν, η ευρωπαϊκή ιδέα εξωθείται στο πυρ της… αδιαφορίας… Βιώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες μια δεύτερη πλάνη.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αδιαφορούν. Δεν αδιαφορούν για τις κοινωνικές ανισότητες που αυξάνονται. Δεν αδιαφορούν για την εργασιακή ανασφάλεια που βιώνουν. Δεν αδιαφορούν για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Δεν αδιαφορούν για την κλιμάκωση της βίας. Δεν αδιαφορούν για το αυξανόμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Δεν αδιαφορούν για την επικράτηση της «ελεύθερης αγοράς» σε βάρος του κοινωνικού κράτους. Δεν αδιαφορούν για την έλλειψη ενός νέου οράματος. Για την απουσία ελπίδας.
Είναι εύλογο να προτιμούν την απόδραση σε μια ακρογιαλιά ή κάτι άλλο. Αλλά από την άλλη συναισθάνονται ότι δεν μπορούν να κρύβουν συνεχώς το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Στις δημοκρατίες η ύψιστη στιγμή για τον πολίτη είναι η ώρα που καλείται να ψηφίσει. Είναι ώρα που ο λαός γίνεται ο πρωταγωνιστής. Είναι η ώρα των αποφάσεων που αλλάζουν τα πράγματα ή τα διατηρούν. Είναι μια μέρα που προσδιορίζει τη ζωή όλων για τις υπόλοιπες 1.825. Γεγονός καθόλου αδιάφορο…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 26.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Το προϊόν της πολιτικής
Οι πάσης φύσεως εκλογικές αναμετρήσεις είναι η χαρά των επικοινωνιολόγων και των διαφημιστών. Είναι η ώρα που κρίνονται οι ικανότητές τους, δοκιμάζεται η εφευρετικότητά τους, αξιολογείται το πολιτικό τους αισθητήριο. Ουδείς – πολύ περισσότερο οι πολιτικοί – αμφισβητούν τη χρησιμότητά τους σε μια εποχή που κατακλύζεται από εικόνες και συμβολισμούς, που κινείται γρήγορα και εντατικά και τα συναισθήματα εναλλάσσονται χωρίς την ουσιαστική παρεμβολή της λογικής και της περίσκεψης.
Σε αυτό το πλαίσιο, επικοινωνιολόγοι και διαφημιστές αναβιβάζονται σε σύγχρονους «μεσσίες» που, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να καθορίσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, επιβάλλοντας την επικοινωνία σε βάρος της πολιτικής. Πρόκειται για άλλη μια πλάνη που εντέχνως καλλιεργείται απ’ τους ίδιους... Μια παγίδα στην οποία με ευκολία πέφτουν πολιτικοί ανεπαρκείς που αδυνατούν να διακρίνουν τη σχέση αλληλεπίδρασης επικοινωνίας και πολιτικής, που έχουν αποδεχθεί νομοτελειακά την επικράτηση της επικοινωνίας και που παραδίδονται ως βορά στις διαθέσεις και τα τερτίπια των λογής «γκουρού» που παρασιτούν στις παρυφές του πολιτικού συστήματος.
Η αλήθεια όμως είναι αμείλικτη. Η επικοινωνία δεν είναι πολιτική. Ούτε η πολιτική, επικοινωνία. Πολιτική κι επικοινωνία συνυπάρχουν και συνεργάζονται αρμονικά, μόνο όταν η δεύτερη τίθεται στην υπηρεσία της πρώτης – υπό την προϋπόθεση ότι πολιτική, όπως και κάθε προϊόν προς επικοινωνία, υπάρχει… Ως εκ τούτου, είναι σαφές πως όπως η επικοινωνία δεν είναι σε θέση να παράγει προϊόντα, έτσι και δεν παράγει πολιτική. Κατά συνέπεια, αυτό καθεαυτό το «προϊόν της πολιτικής» έχει τον πρώτο λόγο. Κι η επικοινωνία καλείται να το αναδείξει με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.
Ενόψει λοιπόν των ευρωεκλογών και του βομβαρδισμού διαφημιστικών μηνυμάτων που θα δεχθούν τις προσεχείς τρεις εβδομάδες, είναι στη διακριτική ευχέρεια των ψηφοφόρων να διακρίνουν, αν υπάρχει και ποιας ποιότητας είναι, «το προϊόν της πολιτικής» που επικοινωνούν οι διαφημιστές. Είναι στη διακριτική τους ευχέρεια να διακρίνουν κι αν «το προϊόν της πολιτικής» σχετίζεται με τις Ευρωεκλογές. Διότι, καλώς ή κακώς, την 7η Ιουνίου οι Έλληνες πολίτες ψηφίζουν για την Ευρώπη που θέλουν. Και ψηφίζουν αυτούς που θεωρούν ικανότερους να την αναδιαμορφώσουν και να την προφυλάξουν, από μια νέα κατάσταση που απειλεί να μεταβάλει προς το αρνητικότερο, τις έως σήμερα «παραδοχές» και «κεκτημένα» μεγάλης μερίδας των Ευρωπαίων πολιτών.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Με αντίπαλο την αδιαφορία
Σε τρεις βδομάδες «ψηφίζουμε για την Ευρώπη», αλλά ελάχιστοι φαίνεται να δίνουν σημασία. Σε άλλες εποχές όλη η χώρα θα είχε γεμίσει αφίσες, κομματικές σημαίες θα κυμάτιζαν σε κάθε γωνιά, κομματικά εμβατήρια θα παιάνιζαν. Τίποτα απ’ όλα αυτά δε συμβαίνει στην Ελλάδα του 2009. Δείγμα (εκ)πολιτισμού; Δείγμα (εξ)ευρωπαϊσμού;
Τα κομματικά επιτελεία απαντούν ότι οι πολίτες είναι «επιφυλακτικοί». Μάλλον «αδιάφοροι» πρέπει να είναι καθώς διαπιστώνεται ένας γενικότερος ευτελισμός του πολιτικού συστήματος. Αλλά αυτό δεν ανακοινώνεται επισήμως… Πλην όμως βολεύει, ποικιλοτρόπως, καθώς δεν απαιτείται μεγάλη κινητοποίηση του κομματικού μηχανισμού και το κυριότερο, μεγάλη οικονομική δαπάνη. Στο ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα επιμένουν. «Ούτε ένα ευρώ παραπάνω απ’ τη δημόσια ενίσχυση». Ο Παύλος Γερουλάνος, υπεύθυνης για την προεκλογική καμπάνια του Κινήματος, ήταν σαφής, σημειώνοντας ότι «δεν είναι ώρα να προσπαθήσουμε να παραβγούμε ο ένας τον άλλο στο κόστος και στη χλιδή αυτής της καμπάνιας».
Φαίνεται πως τα κομματικά επιτελεία έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, καθώς ούτε η ΕΕ (μας) επιτρέπει αλόγιστες δαπάνες, ούτε πολύ περισσότερο οι πολίτες που βιώνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και θα εξοργίζονταν αν έβλεπαν τα κόμματα να ξοδεύουν για την προβολή τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση το… μαγαζί θα ξέμενε από πελάτες, που με απλά λόγια σημαίνει πως η αποχή θα έφτανε σε σημεία ρεκόρ. Κι αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τα κόμματα ετούτη την ώρα είναι πείσουν τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ αξιοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό και τα κονδύλια της ΕΕ, (όχι όμως μόνο για λογαριασμό της) έβγαλε την πρώτη διαφημιστική καμπάνια του υπουργείου Εσωτερικών με το σύνθημα «ΨΗΦΙΣΕ στις Ευρωεκλογές. ΑΨΗΦΙΣΕ την αδιαφορία». Το ΠΑΣΟΚ απ’ τη μεριά του απαντά στην ανάγκη προσέλευσης των ψηφοφόρων στην κάλπη συνδέοντας τα διλήμματα των ευρωεκλογών με τα διλήμματα στην Ελλάδα. Ταυτίζοντας τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών με τα συμφέροντα των Ευρωπαίων, θεωρούν ότι θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους. Για αυτό και το κεντρικό μήνυμα του ΠΑΣΟΚ είναι «Ψηφίζουμε για την Ευρώπη, αποφασίζουμε για την Ελλάδα».
Το ζητούμενο ωστόσο και για τους δυο είναι πως θα επικοινωνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα μηνύματά τους. Με «παπαγάλους», «βαρβάρους» ή ό,τι άλλο εφεύρουν οι διαφημιστές ο στόχος είναι ένας: Το ενδιαφέρον της (εκλογικής) πελατείας.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 23.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τα κομματικά επιτελεία απαντούν ότι οι πολίτες είναι «επιφυλακτικοί». Μάλλον «αδιάφοροι» πρέπει να είναι καθώς διαπιστώνεται ένας γενικότερος ευτελισμός του πολιτικού συστήματος. Αλλά αυτό δεν ανακοινώνεται επισήμως… Πλην όμως βολεύει, ποικιλοτρόπως, καθώς δεν απαιτείται μεγάλη κινητοποίηση του κομματικού μηχανισμού και το κυριότερο, μεγάλη οικονομική δαπάνη. Στο ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα επιμένουν. «Ούτε ένα ευρώ παραπάνω απ’ τη δημόσια ενίσχυση». Ο Παύλος Γερουλάνος, υπεύθυνης για την προεκλογική καμπάνια του Κινήματος, ήταν σαφής, σημειώνοντας ότι «δεν είναι ώρα να προσπαθήσουμε να παραβγούμε ο ένας τον άλλο στο κόστος και στη χλιδή αυτής της καμπάνιας».
Φαίνεται πως τα κομματικά επιτελεία έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, καθώς ούτε η ΕΕ (μας) επιτρέπει αλόγιστες δαπάνες, ούτε πολύ περισσότερο οι πολίτες που βιώνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και θα εξοργίζονταν αν έβλεπαν τα κόμματα να ξοδεύουν για την προβολή τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση το… μαγαζί θα ξέμενε από πελάτες, που με απλά λόγια σημαίνει πως η αποχή θα έφτανε σε σημεία ρεκόρ. Κι αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τα κόμματα ετούτη την ώρα είναι πείσουν τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ αξιοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό και τα κονδύλια της ΕΕ, (όχι όμως μόνο για λογαριασμό της) έβγαλε την πρώτη διαφημιστική καμπάνια του υπουργείου Εσωτερικών με το σύνθημα «ΨΗΦΙΣΕ στις Ευρωεκλογές. ΑΨΗΦΙΣΕ την αδιαφορία». Το ΠΑΣΟΚ απ’ τη μεριά του απαντά στην ανάγκη προσέλευσης των ψηφοφόρων στην κάλπη συνδέοντας τα διλήμματα των ευρωεκλογών με τα διλήμματα στην Ελλάδα. Ταυτίζοντας τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών με τα συμφέροντα των Ευρωπαίων, θεωρούν ότι θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους. Για αυτό και το κεντρικό μήνυμα του ΠΑΣΟΚ είναι «Ψηφίζουμε για την Ευρώπη, αποφασίζουμε για την Ελλάδα».
Το ζητούμενο ωστόσο και για τους δυο είναι πως θα επικοινωνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα μηνύματά τους. Με «παπαγάλους», «βαρβάρους» ή ό,τι άλλο εφεύρουν οι διαφημιστές ο στόχος είναι ένας: Το ενδιαφέρον της (εκλογικής) πελατείας.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 23.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
Καλύτερη ομάδα για την Ευρώπη
Μετά από διάστημα πολλών χρόνων τις λίστες των ευρωψηφοδελτίων των κομμάτων απαρτίζουν άνθρωποι ικανοί να διαχειριστούν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη. Στην πλειονότητά τους είναι άνθρωποι με επιστημονική κατάρτιση στους τομείς που δραστηριοποιούνται – θεωρητικά καλοί γνώστες του γνωστικού τους αντικειμένου. Ούτε απόστρατοι της πολιτικής είναι που αξιώνουν μια τιμητική αποστρατεία. Ούτε – ακόμη χειρότερα – φέρελπις πολιτικοί που, για κάποιους λόγους, θα χρησιμοποιήσουν την Ευρωβουλή ως βατήρα μιας σταδιοδρομίας στην εθνική πολιτική σκηνή.
Σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, οι ηγεσίες των κομμάτων φάνηκε να αντιλαμβάνονται πως στην Ευρώπη πρέπει να παρατάξουν την καλύτερη δυνατή ομάδα. Πολύ περισσότερο φάνηκε να αντιλαμβάνονται πως το πολιτικό παιχνίδι παίζεται κατά κύριο λόγο στα «ευρωπαϊκά σαλόνια» και μοιραία επηρεάζει καθοριστικά τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.
Όταν για παράδειγμα η σκανδαλολογία κοπάσει – όπως απαιτεί η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών – και η δημόσια συζήτηση επιστρέψει στα ουσιώδη και τα σημαντικά, η οικονομία θα βρεθεί στο επίκεντρο του προβληματισμού. Και σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με τα γνωστά και παγιωμένα δημοσιονομικά προβλήματα, ο ρόλος της ΕΕ για τη μελλοντική πορεία της ελληνικής οικονομίας, θα είναι καταλυτικός. Ήδη τις προηγούμενες μέρες ξεκίνησε δειλά μια συζήτηση περί της ανάγκης αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας. Ήδη, στο παρασκήνιο αναζητούνται τρόποι περιορισμού του ελλείμματος και του Δημόσιου χρέους. Ήδη, αναζητούνται τρόποι τόνωση της εγχώριας ζήτησης και επιστροφής της καταναλωτικής εμπιστοσύνης.
Πρόκειται για αναζητήσεις που όλες ανεξαιρέτως δεν εξαιρούν και δεν παραγνωρίζουν τον παράγοντα «Ευρώπη». Ακόμα και το ΚΚΕ πια αναγνωρίζει έμμεσα την ανάγκη παραμονής μας στο «ευρωπαϊκό σκάφος» κι αντί για αποχώρηση ζητά πλέον «ανυπακοή»! Ποιος όμως είπε πως ο ανυπάκουος δεν οφείλει να είναι και καταρτισμένος; Πόσο μάλλον που μόνο με μεγαλύτερη κατάρτιση μπορεί να είναι κανείς εποικοδομητικά ανυπάκουος…
Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα ονόματα που ανακοινώθηκαν δημιουργούν αισιοδοξία για μια αναβαθμισμένη και αποτελεσματική ελληνική παρουσία σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Αλλά μεγαλύτερη είναι η αισιοδοξία που προκαλείται σε μια μειονότητα – ακόμα – των Ελλήνων πολιτών που επιτέλους ξεκίνησε μια διαδικασία αποστολής ενός μηνύματος για επιστροφή της πολιτικής στη χώρα μας.
Ένα μήνυμα που επί της παρούσης δεν είναι ευδιάκριτο στην πλειονότητα των πολιτών που σκέφτονται ότι καλύτερα θα ήταν τις μέρες εκείνες αντί να προσέλθουν στην κάλπη να μεταβούν στην πλησιέστερη παραλία για να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα. Ας μη λησμονούν όμως ότι κι αυτά τα «κεκτημένα» τελούν υπό την αίρεση των ευρωπαϊκών πολιτικών για το περιβάλλον που δεν πρέπει να ληφθούν ερήμην μας…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 22.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
Αριθμητική εσωκομματικών δυνάμεων
Στη ΝΔ η αριθμητική είναι μια προσφιλής ενασχόληση. Οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων διαβάζονταν και εξακολουθούν να διαβάζονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενίοτε επηρεάζουν – αν όχι προσδιορίζουν – κομματική ψυχολογία και πολιτική συμπεριφορά.
Όσο, οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν προβάδισμα της ΝΔ, τα στελέχη της ζούσαν την ευδαιμονία της στιγμής. Σχεδόν μεθυσμένοι πίστευαν πως ό,τι και να κάνουν ή δεν κάνουν, η κατάσταση θα παραμείνει ίδιοι. Κάποιοι σημείωναν και φαινόμενα αλαζονείας. Το ακριβές είναι ότι υπήρχε επανάπαυση.
Όταν, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν άλλους αριθμούς, η ψυχολογία άλλαξε άρδην. Το προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε σοκ και σύγχυση. Φάνηκε πως η παράταξη δεν είχε προετοιμαστεί για μια τέτοια εξέλιξη. Το κλίμα συμπαρέσυρε και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος σε δραματικούς τόνους αξίωσε από όποιον τον αμφισβητεί να το πράξει «στα ίσια και να ρίξει την κυβέρνηση». Η κυβέρνηση βεβαίως δεν έπεσε. Έπεσαν όμως, όλοι οι στενοί του συνεργάτες, από το κ. Βουλγαράκη και τον κ. Ρουσόπουλο, μέχρι τον κ. Αλογοσκούφη.
Παρ’ όλα αυτά οι αριθμοί δεν βελτιώθηκαν. Ούτε κι η ψυχολογία της παράταξης. Ωστόσο, η αριθμητική ως προσφιλής ενασχόλησης παρέμεινε. Πλέον, οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων δεν διαβάζονται με την ίδια θέρμη, προφανώς γιατί είναι δυσάρεστοι και ευλόγως προκαλούν αποστροφή.
Η αριθμητική εντοπίζεται στην καταμέτρηση των εσωκομματικών δυνάμεων που θα σχηματιστούν την επομένη των ευρωεκλογών – στη περίπτωση που το αριθμητικό αποτέλεσμα τους δεν είναι το επιθυμητό. Κάπως έτσι, στις διάφορες ομιλίες προβεβλημένων στελεχών (τη Δευτέρα του κ. Αντώνη Σαμαρά, χθες της κας Ντόρας Μπακογιάννη κοκ…) η συμμετοχή εν ενεργεία βουλευτών, στελεχών και λοιπόν κομματικών φίλων μετράει περισσότερο από τον πολιτικό λόγο και τις θέσεις των ομιλούντων.
Κάπως έτσι, περισσότερο μέτρησε η παρουσία 73 βουλευτών στην ομιλία του κ. Σαμαρά, παρά το ιδεολογικό-πολιτικό στίγμα που ανέπτυξε ο υπουργός Πολιτισμού και η ανοιχτή στήριξη που παρείχε στον πρωθυπουργό. Το δεύτερο θεωρείται σχεδόν δεδομένο και αυτονόητο για τους περισσότερους. Έκπληξη θα ήταν αν ο κ. Σαμαράς δεν στήριζε… Όμως, ουδείς παραγνωρίζει πως όσο ο κ. Καραμανλής παραμένει στη θέση του, τόσο προσφέρεται στον κ. Σαμαρά χρόνος για να προετοιμάσει την επόμενη μέρα.
Σε ό,τι αφορά στο πολιτικό ιδεώδες του κ. Σαμαρά, είναι μάλλον πρόωρο να το (προς)μετρήσει κανείς. Διότι, όσο κι αν η ιδεολογία είναι καθοριστικό στοιχείο συνοχής και ενότητας μιας παράταξης, για τη ΝΔ που είναι εθισμένη στην αριθμητική, άλλα είναι τα καθοριστικά και τα κυρίαρχα και κατ’ επέκταση άλλες οι προτεραιότητες…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 21.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
Το κρίσιμο διακύβευμα
Είναι δυνατό να αλλάξει το Σύμφωνο Σταθερότητας; Το ερώτημα πλανάται πάνω από μια Ευρώπη εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και προβάλει ως το διακύβευμα των επερχόμενων Ευρωεκλογών.
Η απάντηση δυσκολεύει όσους καλούνται να απαντήσουν. Ιδιαίτερα όσους είναι αναγκασμένοι να υπερασπιστούν ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που φαίνεται να εξάντλησε τα όρια του και μάλλον χρεοκόπησε στη συνείδηση της πλειονότητας των Ευρωπαίων πολιτών. Ακόμα όμως κι αυτοί αντιλαμβάνονται την ανάγκη αναθεώρησης ή έστω χαλάρωσης του «στενού κορσέ» που επέβαλλαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις στο σύνολο της ΕΕ.
Ανάγκη που προκύπτει, κυρίως, από τον κίνδυνο μιας μεγάλης κοινωνικής έκρηξης που δύναται να ανατρέψει το σημερινό status quo – όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια – διαψεύδοντας μάλλον τις προσδοκίες για ένα καλύτερο «αύριο», μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία με αμβλυμμένες ταξικές ανισότητες. Μπροστά σε αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο, οι απαντήσεις γίνονται ακόμα δυσκολότερες. Η περιθωριοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν είναι σίγουρα οι σωστές. Οπότε αναζητούνται άλλες…
Οι δυνάμεις που προτείνουν την αναθεώρηση και όχι την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, προτείνουν να εξαιρείται από τη μέτρηση του επιτρεπόμενου ελλείμματος σε κάθε χώρα οι δημόσιες παραγωγικές κοινωνικές επενδύσεις. Θεωρούν πως με τον τρόπο αυτό θα απελευθερωθούν κονδύλια για την παιδεία, την υγεία, την πράσινη ανάπτυξη. Ποιος μπορεί σήμερα να έχει αντίρρηση σε αυτό, όταν η στασιμότητα και η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης δημιουργεί εμφανείς κινδύνους;
Οι χιλιάδες απολυμένοι της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, οι άνεργοι της μεσαίας τάξης που καλούνται να διαχειριστούν το φόβο, αλλά και την προοπτική του κοινωνικού αποκλεισμού, σίγουρα όχι. Αλλά και οι λίγοι «ευνοημένοι του συστήματος» διατηρούν τις ανησυχίες τους, καθώς κι η δική τους κοινωνική απομόνωση (εντός ενός ιδιότυπου «γκέτου ευμάρειας») φαντάζει αδιανόητη.
Σε λίγες μέρες όλοι αυτοί καλούνται να στείλουν το δικό τους μήνυμα – καίτοι δεν είναι βέβαιο ότι έχουν αντιληφθεί πως έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν. Αρκεί όμως να γνωρίζουν πως και το Σύμφωνο Σταθερότητας – όπως και πολλά άλλα ακόμα – χρειάζεται πολιτική βούληση για να αναθεωρηθεί ή να αλλάξει.
Ως εκ τούτου είναι πολιτικά εγκληματικό να θεωρεί κάποιος πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση «όλοι τα ίδια κάνουν». Ή ακόμα χειρότερα ότι «δεν μπορούν να κάνουν τίποτα». Η ΕΕ είναι ένας κατ’ εξοχήν χώρος πολιτικής και ιδεολογικής διαβούλευσης όπου αντιπαρατίθενται όλες οι απόψεις. Και όσων επιθυμούν τη συντήρηση και όσων υποστηρίζουν μια διαφορετική, πιο κοινωνική Ευρώπη που βάζει τον πολίτη στο επίκεντρο και αρνείται τη λογική της «αρρύθμιστης αγοράς» που τόσο δεινά προκάλεσε.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 20.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
Θέμα ψυχολογίας και στρατηγικής
Με την οριστικοποίηση των ψηφοδελτίων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οι κ.κ. Κ. Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου αποσαφήνισαν όχι μόνο τη προεκλογική στρατηγική που θα ακολουθήσουν τις επόμενες τρεις βδομάδες, αλλά έδειξαν και την ψυχολογία με την οποία κατέρχονται στην εκλογική αναμέτρηση.
Είναι γνωστό ότι η επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι καθοριστική για προσωπικό τους μέλλον. Με νίκη ή ήττα με μικρή διαφορά, η ΝΔ κερδίζει πολιτικό χρόνο κι ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να αναβαπτιστεί πολιτικά μέσα από ένα Συνέδριο Επανίδρυσης όπως ακούγεται. Ήττα με μεγάλη διαφορά τον βάζει σε περιπέτειες. Αντίστοιχα, ήττα ή νίκη με μικρή διαφορά, θα βάλει το ΠΑΣΟΚ σε ένα κύκλο εσωστρέφειας και θα ανοίξει οι ασκοί μιας εκ νέου αμφισβήτησης του κ. Παπανδρέου. Νίκη με μεγάλη διαφορά τον θέτει κι επίσημη εν αναμονή πρωθυπουργό…
Αυτό που δεν είναι γνωστό η πρόβλεψη που κάνουν οι δυο μονομάχοι, η οποία και προσδιορίζει τόσο την ψυχολογία, όσο και τη στρατηγική τους. Ο κ. Καραμανλής έχει αμυντική ψυχολογία. Απειλείται ό,τι κατέχει: Εξουσία, σε κράτος και κόμμα. H στρατηγική του κινείται σε τρία επίπεδα:
Περιφρούρηση των μετόπισθεν. Το ψηφοδέλτιο είναι κομματικό και αποτυπώνει μια προσπάθεια άσκησης εσωκομματικών ισορροπιών σε περίπτωση που χρειαστεί την επομένη των εκλογών.
Ενότητα και συσπείρωση του «κομματικού» στρατεύματος. Η κλιμάκωση των προσωπικών επιθέσεων στον κ. Παπανδρέου είναι αποδεκτή μόνο απ’ το κομματικό ακροατήριο κι όχι απ’ την κοινωνία. Η πόλωση ερεθίζει τα κομματικά αντανακλαστικά επιβίωσης. Η επίκληση του κινδύνου επαναφοράς του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» είναι χαρακτηριστική.
Συναισθηματική και λιγότερο πολιτική επαναπροσέγγιση ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου. Υπό αυτή την έννοια η επιλογή της κας Μαριέττα Γιαννάκου ήταν η ιδανικότερη, τόσο γιατί οι απόψεις της βρίσκουν απήχηση σε κεντρώους ψηφοφόρους, όσο και γιατί η προσωπική της περιπέτεια συγκινεί.
Απ’ την άλλη, ο κ. Παπανδρέου καλλιεργεί μια αίσθηση έντονης αυτοπεποίθησης. Έτσι, δεν φοβάται να γεφυρώσει πλήρως τις σχέσεις του με το βενιζελικό μπλοκ (επιλογή κας Συλβάνα Ράπτη), δεν φοβάται να αποδείξει ότι εννοεί τα ανοίγματα με το ΣΥΡΙΖΑ (επιλογή κ. Σπύρου Δανέλη), δεν φοβάται ανοίγματα σε κοινωνικές ομάδες – φορείς μιας άλλης αντίληψης του «ζην» (επιλογή κ. Χρ. Παλιαδέλη, Κρίτων Αρσένη), δεν φοβάται να ρίξει στη μάχη της οικονομίας – και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – τον στενότερο και πλέον χρήσιμο συνεργάτη του.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 19.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Στο κάδρο κι ο... αριστερός ψάλτης
Όποιοι έτυχε να παρατηρήσουν την έκπληκτη έκφραση της κας Αλέκας Παπαρήγα – στην αιφνίδια επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον τον Φεβρουάριο του 2007 στη Βουλή ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, όταν σε έντονο ύφος της είπε «κα Παπαρήγα τιμούμε τους αγώνες σας, αλλά μην κάνετε τον αριστερό ψάλτη της Δεξιάς» - κατάλαβαν ότι κάτι θα άλλαζε δραματικά στις σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με το ΚΚΕ. Και πράγματι από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά.
Το ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου απαλλάχθηκε από το φοβικό σύνδρομο του ΚΚΕ, το οποίο μέχρι πρόσφατα αντιμετωπίζονταν ως «ιερή αγελάδα» που ουδείς πρέπει να ενοχλεί και όλοι θα πρέπει να ανέχονται. Όμως, εκείνη την μέρα η «ιδιότυπη ασυλία» τερματίστηκε. Αργά και σταθερά, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ άρχισε να «ζυμώνει» τους αριστερούς ψηφοφόρους, που διατηρούσαν δεσμούς συμπάθειας με το ΚΚΕ, πως η ηγεσία του Περισσού με την εμμονή της να βάλει κατά του δικομματισμού προπαγανδίζοντας με απόλυτη συνέπεια το δόγμα «όλοι ίδιοι είναι», ουσιαστικά έπαιζε το παιχνίδι της ΝΔ και υπονόμευε το ΠΑΣΟΚ.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης να φέρει σε πέρας αυτή την άχαρη αποστολή ανέλαβε – με ιδιαίτερη χαρά, κατά πως φάνηκε – ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος που χωρίς δισταγμούς και μισόλογα έβαλε εναντίον της πολιτικής του Περισσού. Προφανώς, το κορυφαίο και έμπειρο στέλεχος του Κινήματος, βρισκόταν σε συνεννόηση με τον κ. Παπανδρέου και πάντως δεν κινούνταν ούτε αυτόνομα, ούτε εκτός «γραμμής». Αντιθέτως, ήταν ο προπομπός.
Μετά την προτελευταία επίθεση που εξαπέλυσε στον Περισσό, η κα Παπαρήγα με επιστολή της ζήτησε από τον κ. Παπανδρέου να πάρει θέση. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απαντώντας δεν άφησε έκθετο τον κ. Πάγκαλο και κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι διεξάγει μονομέτωπο αγώνα κατά το ΠΑΣΟΚ. Το επόμενο επεισόδιο της αντιπαράθεσης ήταν αναμενόμενο.
Την περασμένη βδομάδα, ο κ. Πάγκαλος εξαπέλυσε νέα επίθεση αφήνοντας αιχμές για εμπλοκή του Περισσού στην υπόθεση Γερμανός. Το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν είπε κάτι καινούργιο για όσους παροικούν την Ιερουσαλήμ. Η σχετική φημολογία υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, απλά δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Όπως δεν είναι γνωστή κι η φημολογία για την ιδιότυπη σχέση του ΚΚΕ με γνωστό μεγαλο-επιχειρηματία με κυρίαρχο ρόλο στις υποθέσεις που απασχολούν σήμερα τη δημοσιότητα. Ήταν κάτι που έθιξε επίσης ο κ. Πάγκαλος ρίχνοντας προειδοποιητικά πυρά, προσφέροντας μια γεύση για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Ουδείς γνωρίζει την κατάληξη αυτής της αντιπαράθεσης. Το μόνο βέβαιο είναι πως η αντιπαράθεση αυτή θα κλιμακώνεται, όσο η σκανδαλολογία συντηρείται κι όσο το ΚΚΕ επιμένει στα περί «συλλογικής ευθύνης», αυτό-εξαιρούμενο απ’ το κάδρο…
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 17.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
