Κοινωνική... ανοσία

Από τον Ιανουάριο του 2008 μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάνω από 20.000 εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας. Ο ακριβής αριθμός όσων εργατών έμειναν ανάπηροι για το υπόλοιπο της ζωής, δεν είναι γνωστός. Γνωστό, σε λίγους, είναι πως 140 έχασαν τη ζωή τους. Ουδείς ωστόσο ανέδειξε την… επικινδυνότητα του φαινομένου κι ας έχει χαρακτηριστικά πραγματικής επιδημίας…

Όμως, στη «Δημοκρατία των ΜΜΕ» τέτοιου είδους χαρακτηριστικά δεν αναγνωρίζονται. Σε ένα… πολίτευμα που λειτουργεί με άλλους νόμους και κανόνες, απ’ αυτές που θα ανέμεναν ή θα φαντάζονταν ο απλός κόσμος, ένα απλό κρούσμα μπορεί να προκαλέσει θόρυβο, να δημιουργήσει πανικό. Υπό την προϋπόθεση ότι κάποιος ή κάποιοι θα ωφεληθούν απ’ την αναστάτωση που θα προκληθεί.

Στη περίπτωση του φαινομένου των εργατικών ατυχημάτων, πλην του θύματος, ίσως, και της οικογένειάς του, ουδείς άλλος θα ωφεληθεί με την αποκάλυψή του. Οι εργοδότες σίγουρα όχι. Το κράτος με τους ελλιπείς και αδύναμους μηχανισμούς ελέγχου της αγοράς εργασίας, πολύ περισσότερο.

Στην περίπτωση των «επιδημιών» που προκαλούν οι λογής ιοί που εντοπίζονται είτε στις αγελάδες, είτε στα πτηνά, είτε στους χοίρους, ωφελημένοι μπορεί να είναι πολλοί, πλην των τρομοκρατημένων πολιτών που παρακολουθούν τη ροή των «πληροφοριών» με «κομμένη την ανάσα».

Είναι τα ΜΜΕ που βρίσκουν ευκαιρία να αυξήσουν θεαματικότητες, ακροαματικότητες και κυκλοφορίες με τα «έγκυρα» και «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ που παρουσιάζουν. Είναι οι ασθενείς κυβερνήσεις, οι παραλείψεις και αρρυθμίες των οποίων περνούν προσωρινά σε δεύτερο πλάνο. Είναι τα οικονομικά συμφέροντα εκείνα που κερδίζουν απ’ τον προκαλούμενο πανικό. Τα εμβόλια κατά του ιού της γρίπης των πουλερικών που οι φαρμακοβιομηχανίες κατάφεραν να πουλήσουν παραμένουν αδιάθετα στις αποθήκες. (Αχρείαστα να είναι…)

Με διαγνωσμένη την αδυναμία πολιτικών, οικονομικών, τραπεζικών ελίτ να εντοπίσουν τον ιό που πλήττει την παγκόσμια οικονομία και να τον αντιμετωπίσουν, ο εντοπισμός και η αντιμετώπιση κάθε άλλου είδους ιού είναι μια διαδικασία που σαφώς προτιμάται. Άλλωστε, όλων των ειδών οι ιοί προκαλούν το δέοντα φόβο, ο οποίος βολεύει ένα σύστημα που προτιμά να δημιουργεί ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις, σε βάρος της πραγματικότητας και της αλήθειας.

Κι η αλήθεια είναι πως από τη νόσο των τρελών αγελάδων οι Βρετανοί επιβίωσαν. Η γρίπη των πουλερικών δεν πήρε τις διαστάσεις της παγκόσμιας πανδημίας που οι ειδικοί προέβλεπαν. Ανάλογη μάλλον θα είναι κι η κατάληξη της γρίπης των χοίρων που συν τοις άλλοις αδυνατούν να πετάξουν. Όμως, τα εργατικά ατυχήματα είναι μια επιδημία που υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Αλλά, για αυτή η κοινωνία επιδεικνύει ανοσία…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 30.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Δεν είναι θέμα ηθικής

Δεν είναι απολύτως σαφές αν είναι οι δημοσκοπήσεις που επηρεάζουν και διαμορφώνουν την τακτική των κομμάτων, ή είναι οι τακτικές των κομμάτων που επιβραβεύονται ή αποδοκιμάζονται από τους πολίτες μέσω των δημοσκοπήσεων. Ωστόσο, αν, αξιωματικά, οι δημοσκοπήσεις θεωρούνται έγκυρες και αξιόπιστες, τότε τα πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πολύ μεγαλύτερη χρησιμότητα.

Στην τελευταία δημοσκόπηση της GPO για την εκπομπή Ανατροπή, οι πολίτες σε ποσοστό μόλις 14,7% εμφανίστηκαν να θεωρούν πως η αντιμετώπιση των σκανδάλων είναι στις προτεραιότητές τους. Αντίθετα, σε ποσοστό 77,7% εμφανίστηκαν να θεωρούν την οικονομία πρώτη προτεραιότητα, σε ποσοστό 29,2% την Παιδεία και σε ποσοστό 28,8% την εγκληματικότητα. Των αποτελεσμάτων της δημοσκοπήσεις ακολούθησαν δημοσιεύματα που έφεραν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να προβληματίζεται για το κατά πόσο η ακατάσχετη σκανδαλολογία ευνοεί τους εκλογικούς του σχεδιασμούς. Με απλά λόγια στην Ιπποκράτους έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν πως πτώση της κυβέρνησης δεν θα προκύψει λόγω σκανδάλων – πολύ δε περισσότερο από την υπόθεση Παυλίδη, που εμφανώς υπολείπεται σε βαρύτητα άλλες προηγούμενες υποθέσεις...

Χρειαζόταν άραγε οι δημοσκοπήσεις για να επιβεβαιώσουν την κόπωση του εκλογικού σώματος από την σκανδαλολογία, όταν έχει πλέον γίνει συνείδηση στους πάντες πως η διαφθορά δεν είναι θέμα ηθικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό; Πως το φαινόμενο – που έχει προσλάβει ευρύτατες διαστάσεις και ακουμπά το σύνολο της κοινωνίας – δεν αντιμετωπίζεται με την εγκατάσταση «ενάρετων» στη θέση των «ανήθικων», αλλά με την επιβολή και εφαρμογή συγκεκριμένων και ξεκάθαρων κανόνων του παιχνιδιού, όχι μόνο του πολιτικού...

Η λογική είναι απλή. Σκανδαλίζει ο «ανήθικος» μικρομεσαίος επιχειρηματίας που μπαίνει σε πρόγραμμα ρύθμισης των χρεών του προς το ΙΚΑ για να εξασφαλίσει την φορολογική ενημερότητα και μετά δεν είναι πάλι συνεπής με τις υποχρεώσεις αναμένοντας την επόμενη ρύθμιση..., τον «ενάρετο» ανταγωνιστή του που εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του, χωρίς καμία επιβράβευση της συνέπειας του. Οι ηθικές αναστολές, ή αξίες προσδιορίζουν απλώς το χρόνο που ο «ενάρετος» θα γίνει «ανήθικος»...

Σκανδαλίζει ο γείτονας που, λόγω κομματικών διασυνδέσεων, διορίζει το παιδί του στο δημόσιο, όταν το παιδί του διπλανού του με καλύτερες περγαμηνές και ικανότητες πασχίζει να τα βγάλει πέρα, ταλαιπωρούμενο από την μια κακή δουλειά στη χειρότερη.

Η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί με όλους αυτούς τους μικρούς σκανδαλισμούς και έχει κατεβάσει τον πήχη της ηθικής της. Αλλά διαπιστώνει παράλληλα, που η ηθική αποκατάσταση της τάξης δεν θα προκύψει παρά μόνο όταν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου αντιληφθούν πως χρειάζεται κάτι περισσότερο από ευχολόγια και ρηχές διακηρύξεις περί «ηθικών κι ανήθικων»...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 29.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Στην τελική ευθεία

Στην τελική ευθεία για την κάλπη των Ευρωεκλογών, η στρατηγική των δυο κυρίαρχων μονομάχων έχει εν πολλοίς αποκαλυφθεί.

Η κυβερνώσα παράταξη επιδιώκει την πόλωση. Ο κ. Κώστας Καραμανλής εγκαινίασε από την Καστοριά μια επιθετική στάση έναντι του κ. Γιώργου Παπανδρέου, ενώ παράλληλα κατέδειξε το ΠΑΣΟΚ ως υπεύθυνο για την καλλιέργεια κλίματος σκανδαλολογίας και ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου. Προφανής στόχος της ΝΔ να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της, να αναδείξει το δίλημμα «Καραμανλής ή Παπανδρέου», επενδύοντας – ακόμα – στο «ισχυρό χαρτί» που ακούει στο όνομα Καραμανλής και πείσει τους πολίτες ότι το ΠΑΣΟΚ κόπτεται αποκλειστικά για την, με κάθε μέσο και τρόπο, επάνοδο στην «εξουσία για την εξουσία». Να περιορίσει τις πιθανότητες μιας ήττας με μεγάλη διαφορά που θα έφερνε την κυβέρνηση σε περαιτέρω δυσμενή θέση.

Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύει το «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα των Ευρωεκλογών. Σύμφωνα με τα όσα διαμηνύει η Ιπποκράτους, αυτό γίνεται: Πρώτον «για να αποδοκιμαστεί η πολιτική που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο». Δεύτερο για να αποδοκιμαστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο η συντηρητική αντίληψη περί της οικονομίας που ευθύνεται για την οικονομική κρίση. Τρίτον για να αναδειχθεί η προοπτική μιας «προοδευτικής Ευρώπης», μιας Ευρώπης «της κοινωνικής συνοχής, της δημοκρατικής συμμετοχής και της ‘πράσινης ανάπτυξης’ που εγγυάται δουλειές, ανταγωνιστικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία».

Επί της ουσίας, η τακτική να θεωρηθούν οι Ευρωεκλογές ως «δημοψήφισμα» φιλοδοξεί να αποφευχθεί η «χαλαρή ψήφος» και οι «διαρροές» πράσινων ψήφων προς το ΣΥΡΙΖΑ, τους Οικολόγους και το ΚΚΕ. Να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να συμβάλουν με όλους τις δυνάμεις για ένα αποτέλεσμα πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές που θα καθορίσει – κι ανάλογα – να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι τακτικές των δυο κομμάτων ενέχουν πολιτικά ρίσκα. Ιδανικά κι οι δυο πλευρές θα ήθελαν οι Ευρωεκλογές να γίνουν στο ηπιότερο δυνατό κλίμα και το αποτέλεσμά τους να μην επιτρέπει την εξαγωγή αδιαμφισβήτητων πολιτικών συμπερασμάτων. Όμως, με την τροπή που έχει πάρει η πολιτική ζωή του τόπου λόγω οικονομικής κρίσης και έξαρσης της σκανδαλολογίας, η τακτική τους εμφανίζεται λίγο πολύ ως μονόδρομος.

Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι ποιος θα ωφεληθεί. Θα ωφεληθεί τελικά ο πρωθυπουργός που θέτοντας το δίλημμα «Καραμανλής ή Παπανδρέου» ζητά απ’ τους ψηφοφόρους του να τον στηρίξουν προσωπικά για να συνεχίσει να κυβερνά και να προχωρήσει, αναβαπτισμένος, σε νέες γενναίες πρωτοβουλίες και στο εσωτερικό του κόμματός του... Ή θα ωφεληθεί το ΠΑΣΟΚ που αν καταγράψει μεγάλη νίκη θα είναι μια ανάσα απ’ την εξουσία.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 28.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πρόωρα πορίσματα

Μπορεί μια φράση ενός υπουργού να αναζωπυρώσει τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών τον προσεχή Ιούνιο; Ο κ. Νίκος Δένδιας δεν είναι και τόσο... καινούργιος στην πολιτική για να μην γνωρίζει πως με τις συνθήκες που επικρατούν την ώρα τούτη στη χώρα, η απάντηση είναι «ναι». Κατά συνέπεια, μόνο απειρία δεν μπορεί να του προσάψει κανείς όταν, μιλώντας σε εκδήλωση στο Ινστιτούτο Καραμανλή, επιτέθηκε ευθέως στον Ανακριτή Ζαβιτσιάνο, που απέστειλε την υπόθεση Παυλίδη στη Βουλή, σημειώνοντας πως ότι «η ανεπάρκεια και η συνομολογούμενη από όλες τις πλευρές αντισυνταγματική συμπεριφορά ενός Πρωτοδίκη είναι δυνατό να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές».

Στο μυαλό του υπουργού Δικαιοσύνης, όπως και στο μυαλό πολλών άλλων ακόμα, η υπόθεση Παυλίδη μπορεί να είναι το «πρόσχημα» που ίσως αναζητούσε ο κ. Κώστας Καραμανλής για να προκηρύξει εκλογές, ή ακόμα και μια ευκαιρία για να αντιστρέψει κάπως το αρνητικό κλίμα σε βάρος της κυβέρνησης και να περιορίσει το εύρος της επερχόμενης εκλογικής ήττας – όπως τουλάχιστον προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις. Πάντως, ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα έως την Κυριακή του Θωμά, όταν η Επιτροπή της Βουλής που διενεργεί την Προκαταρκτική Εξέταση θα βγάλει το πόρισμά της.

Αν ο κ. Παυλίδης κριθεί ένοχος και παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο, οι εκλογές είναι μάλλον αναπόφευκτες. Το κλίμα θα γίνει ακόμα πιο βαρύ στην κυβερνώσα παράταξη κι ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να παίξει το τελευταίο του χαρτί. Να καταδικάσει όσους με τις πράξεις τους τραυμάτισαν το αίσθημα της παράταξης και να ζητήσει με «καθαρά χέρια» τη στήριξη του ελληνικού λαού και κυρίως των ψηφοφόρων της ΝΔ.

Αν ο κ. Παυλίδης δεν κριθεί ένοχος και η Επιτροπή αποφανθεί πως δεν υπάρχουν «ικανά» στοιχεία για να παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο, τότε το ενδεχόμενο να στηθούν διπλές κάλπες τον Ιούνιο απομακρύνεται. Ο κ. Παυλίδης θα παραιτηθεί με ψηλά το κεφάλι και κατηγορώντας «σκευωρούς» θα αποχωρήσει για να διευκολύνει την παράταξη και για να υπερασπιστεί πλέον ανεπηρέαστος τον εαυτό του.

Το ερώτημα είναι αν ο κ. Καραμανλής περιμένει την εξέλιξη της υπόθεσης για να λάβει τις τελικές αποφάσεις του, ή αν οι τελικές αποφάσεις καθορίσουν την εξέλιξη της υπόθεσης. Επ’ αυτού μόνο υποθέσεις και ερμηνείες υπάρχουν. Πάντως, σύμφωνα με τον κ. Δένδια όλα δυνατά. Για αυτό κι ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος πασχίζει σε κάθε δημόσια εμφάνισή του να διαμηνύσει πως στην Επιτροπή οι βουλευτές δεν θα πρέπει να διευθετήσουν τα κομματικά τους, αλλά να λειτουργήσουν αμιγώς ως δικαστικοί, ως ο κανονισμός και το Σύνταγμα ορίζουν...

Π.Κ.Μαυρίδης

Πρόβλημα δημοκρατίας

Στην Ελλάδα της υπερβολής, των αντιφάσεων και της ιδιότυπης δημοκρατικότητας, το θέμα της ασφάλειας μετατρέπεται σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Από τη μια πλευρά μια Πολιτεία που αδυνατεί να επιβάλει το νόμο και την τάξη. Από την άλλη, πολίτες που ολοένα και περισσότερο αισθάνονται ανασφαλείς, ξένοι μέσα στην ίδια τους την πόλη.

Η λύση σε ένα πρόβλημα που απειλεί να γίνει βραχνάς για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτου οικονομικής επιφάνειας και εμπόδιο στην οικονομική ευημερία, είναι το μεγάλο ζητούμενο. Πλην όμως η εξεύρεση της λύσης θα προκύψει μόνο όταν αποσαφηνιστεί πλήρως η έννοια του κράτους δικαίου που θέλουμε. Η Αστυνομία που θέλουμε. Η Δημοκρατία που θέλουμε.

Κατ’ αρχήν κράτος δεν μπορεί να υπάρξει όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Ούτε μπορεί να υπάρξει να υπάρξει κράτος, όταν οι παρανομούντες δεν τιμωρούνται, ή ακόμα χειρότερα, όταν οι ποινές που επιβάλλονται είναι δυο μέτρων και δυο σταθμών. Συνεπώς, κράτος δεν μπορεί να υπάρξει όταν τα όργανα που έχουν την ευθύνη να εποπτεύσουν και να επιβάλλουν την τάξη είναι σε αχρηστία και απαξία, όταν οι μηχανισμοί απόδοσης ποινών αμφισβητούνται.

Στις παρούσες συνθήκες, η Αστυνομία ως αρμόδια για τον έλεγχο και την επιβολή της τάξης και η Δικαιοσύνη ως αρμόδια να αξιολογήσει τους παρανομούντες και να επιβάλει ποινές, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και μαζί με τη χαμένη εμπιστοσύνη τρίζουν τα θεμέλια που στηρίζεται το κράτος δικαίου.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να αντιληφθεί κανείς την ανάγκη εκσυγχρονισμού της ελληνικής Αστυνομίας που εκ του αποτελέσματος κρίνεται ανεπαρκής να εκπληρώσει τη βασική της αποστολή. Υπερβολή και άσκοπη χρήση βίας από την μια, αναποτελεσματικότητα από την άλλη. Διεθνείς καταδίκες για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη μια, αύξηση της εγκληματικότητας από την άλλη. Με απλά λόγια δεν είναι θέμα πολιτικής βούλησης να επιβληθεί η τάξη, είναι θέμα επιχειρησιακής ικανότητας.

Πολιτική βούληση απαιτείται για τη βελτίωση της επιχειρησιακής ικανότητας. Κι αυτό είναι θέμα Δημοκρατίας. Θέλει η ελληνική Δημοκρατία να έχει Αστυνομία; Θεωρεί η Δημοκρατία αναγκαία την επιβολή του νόμου ή τη θεωρεί περιττή; Πιστεύει η ελληνική Δημοκρατία πως θα πρέπει να προφυλάξει το κύρος της Δικαιοσύνης; Πως δεν μπορούν με ευκολία να αμφισβητούνται και να επικρίνονται ανώτατοι δικαστικοί; Πως δεν είναι δυνατό να δρουν ανεξέλεγκτα παραδικαστικά κυκλώματα;

Πίσω από τις εύκολες και ανέξοδες πολιτικές ρητορείες υπάρχει η ουσία. Κι αυτή είναι πως η Πολιτεία αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες της. Αδυνατεί να περιφρουρήσει τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα Αστυνομίας. Είναι πρόβλημα ποιότητα της Δημοκρατίας.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 10.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Σύναξη με συμβολισμούς

Την περασμένη Δευτέρα στην κατάμεστη αίθουσα της Παλαιάς Βουλής τρεις φίλοι απ’ τα παλιά συναντήθηκαν για να τιμήσουν τον τέταρτο της παλιάς παρέας. Ο καθηγητής κ. Νίκος Κοτζιάς παρουσίαζε το νέο του βιβλίο και οι κ.κ. Γιώργος Παπανδρέου, Αλέκος Αλαβάνος και Αντώνης Σαμαράς ήταν παρόντες για να πουν ένα «καλό λόγο» για το έργο του συμμαθητή τους.

Η εκδήλωση δεν ήταν απλά μια σύναξη παλιόφιλων. Ήταν μια συνεύρεση ανθρώπων με διαφορετικό ιδεολογικό πολιτικό στίγμα και με διαχρονικά καταγεγραμμένες διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, οι οποίοι, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να εξεύρουν κοινούς τόπους δράσης και συνεννόησης. Υπό αυτή την έννοια, η εκδήλωση εμπεριείχε ένα καθαρό πολιτικό συμβολισμό που ήταν ευδιάκριτος σε κάθε νηφάλιο παρατηρητή.

Με μια προβολή στο μέλλον θα μπορούσε να διακρίνει κανείς τους ίδιους πολιτικούς (με άλλη ιδιότητα όμως ο καθένας…) να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να αναζητούν κοινές λύσεις για την αντιμετώπιση παγιωμένων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως μια τέτοια προοπτική να φαντάζει ουτοπική για ένα πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε πάνω στη σύγκρουση και την πόλωση και που οι εκπρόσωποι του εμφανώς στερούνται κουλτούρα διαλόγου.

Το βιβλίο του «πολιτικού διανοούμενου» της παρέας, όπως χαρακτήρισε το Νίκο Κοτζιά ο Αντώνης Σαμαράς, επιχειρεί να απορρίψει όλους τους σύγχρονους δογματισμούς, χρησιμοποιώντας ένα και μοναδικό δόγμα: «Δεν υπάρχουν δόγματα». Ο εκπρόσωπος της Δεξιάς στην πολιτικά ετερόκλητη παρέα, το εντόπισε αμέσως κι ο λόγος του ακούστηκε οικείος και προσιτός. Υπό μια έννοια ενθαρρυντικός για την μετεξέλιξη της ελληνικής Κεντροδεξιάς τα επόμενα χρόνια.

Όταν ο Αριστερός της παρέας πήρε το λόγο κράτησε το καλύτερο για το τέλος. Ο Αλέκος Αλαβάνος πρότεινε πέντε σημεία που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ενόψει των Ευρωεκλογών. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αρκέστηκε να χαιρετίσει την πρόταση. Μια δυο μέρες μετά, η Ιπποκράτους εξηγούσε: «Τα συζητάμε όλα». Ούτε ναι, αλλά ούτε όχι.

Να δεχθεί την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας; Το ναι θα ακουγόταν υπερβολικό και ανεύθυνο για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. «Έχουμε μιλήσει για μετεξέλιξη του Συμφώνου Σταθερότητας» εξηγούσε η Ιπποκράτους. Να δεχθεί την απομάκρυνση του Μπαρόζο; Το ΠΑΣΟΚ συνδιαλέγεται μαζί του και θα αναγκαστεί να διαβουλευτεί μελλοντικά. Θα ήταν άσκοπο να ανοίξει μέτωπο. Ωστόσο, ούτε εδώ ήταν κατηγορηματικά αρνητική η Ιπποκράτους.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να αλλάζει στάση έναντι του ΠΑΣΟΚ, η Ιπποκράτους δεν έχει κανένα λόγο να χαλάσει την «ωραία ατμόσφαιρα». Πόσο μάλλον όταν γνωρίζει πως για να κυβερνήσει – όταν κι εφόσον… - θα χρειαστεί το «καλό κλίμα» και απ’ τα αριστερά και απ’ τα δεξιά.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 09.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Σανίδα σωτηρίας;

Ο κ. Αριστοτέλης Παυλίδης δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή την αίθουσα του Κοινοβουλίου. Καθ’ όλη τη διάρκεια που οι βουλευτές αγόρευαν, καθόταν στα μπροστινά έδρανα παρακολουθώντας με προσοχή, ενώ ανά τακτά διαστήματα παρενέβαινε σχολιάζοντας. Παλαιός κοινοβουλευτικός με τριακονταπενταετή θητεία έδειξε πως γνωρίζει τις κακοτοπιές και πως θα να τις αποφεύγει. Αν είχε εξαφανιστεί θα έδινε την εντύπωση της μυστικής συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση σε μια στιγμή που ο κόσμος βοούσε ότι δέχεται έντονες πιέσεις για να παραιτηθεί – μέχρι και φήμες για συνάντησή του με τον πρωθυπουργό στη Βουλή κυκλοφορούσαν… – και να διευκολύνει την κυβέρνηση. «Διευκολύνεται ένα κόμμα όταν ένα στέλεχός του παραδεχτεί ότι είναι κατεργάρης», αναρωτήθηκε αργότερα στην αγόρευσή του, απευθύνοντας το ερώτημα στους συναδέλφους του βουλευτές της ΝΔ.

Παράλληλα, εμμένοντας στην απόφασή του να μην παραιτηθεί, να μην ανεξαρτητοποιηθεί – γεγονός που θα σήμαινε εκλογές και άρα παραγραφή…- αλλά να δώσει τη μάχη μέχρις εσχάτων («αν ψήφιζα θα ψήφιζα ‘ναι’ για τη σύσταση της Επιτροπής»), ο έμπειρος κοινοβουλευτικός προσδιόρισε με τη στάση του τη «γραμμή» που θα πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα του, σε μια δύσκολη συγκυρία. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο κ. Παυλίδης σάλπισε «αντεπίθεση». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, είπε όχι στο φόβο και την ηττοπάθεια που διακατέχει την παράταξη του, και κάλεσε το κόμμα του να βγει μπροστά με τη λογική να κατατροπώσει τους «σκευωρούς» που μεθοδεύουν την πτώση της κυβέρνησης.

Ο τρόπος που το κυβερνών κόμμα θα χειριστεί την υπόθεση έχει πολύ μεγάλη σημασία για το μέσο ψηφοφόρο της ΝΔ, που αντιλαμβάνεται συστηματική «εκτόξευση λάσπης» την παρατεταμένη σκανδαλολογία. Η υπόθεση Παυλίδη προσφέρεται για να επιβεβαιωθεί η παραπάνω θεώρηση. Δεν είναι ούτε υπόθεση Βατοπεδίου, ούτε ομόλογα, ούτε υποκλοπές για να τη φοβηθεί. Μάλλον δύσκολα θα προκύψουν «ικανά στοιχεία» για να στείλουν τον πρώην υπουργό στο Ειδικό Δικαστήριο. Για αυτό, ίσως, κι η κυβέρνηση δεν δίστασε να αποδεχθεί την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για σύσταση Επιτροπής Προκαταρκτικής Εξέτασης.

Στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου βέβαιοι αν η συγκεκριμένη υπόθεση δεν αποτελέσει «σανίδα σωτηρίας» για τη κυβέρνηση. Για αυτό και χθες όλοι οι ομιλητές απέφυγαν τους υψηλούς τόνους προεξέχοντος του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος προφανώς διείδε την «παγίδα». Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ προτίμησε να επικρίνει τον αντισυνταγματικό τρόπο που ο Ανακριτής έστειλε την υπόθεση στη Βουλή, να καταγράψει το θεσμικό έλλειμμα (νόμος περί ευθύνης υπουργών) στην αντιμετώπιση παρόμοιων υποθέσεων και το κυριότερο να επισημάνει τον κίνδυνο «να δημιουργηθεί ένα φαινόμενο υπερπολιτικοποίησης της Δικαιοσύνης που οδηγεί στην υπερποινικοποίηση της πολιτικής».

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 08.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Ο αξιότιμος κ. Ράσμουσεν

Το κοντινό πλάνο της Άνγκελα Μέρκελ να κοιτά με προσμονή προς το μέρος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, προκειμένου ο Ιταλός πρωθυπουργός να προσέλθει για την οικογενειακή φωτογραφία στο Στρασβούργο, έκανε το γύρο του κόσμου. Το πλάνο του Μπερλουσκόνι να συνομιλεί στο κινητό του, αδιαφορώντας για τις εκκλήσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου, το είδε επίσης όλος ο κόσμος. Αργότερα, οι δυο εικόνες συνοδεύτηκαν από τις δέουσες επεξηγήσεις.

Ο «καβαλιέρε» είχε σοβαρό λόγο να φανεί αγενής απέναντι σε μια κυρία, πόσο μάλλον στην αρχηγό της μεγαλύτερης και ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας. Είχε αναλάβει να μεταπείσει τον Ταγίπ Ερντογάν να δεχθεί για γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, το Δανό πρωθυπουργό Άντερς Φογκ Ράσμουσεν. Οι εντολές του Τούρκου πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ ήταν σαφείς. Χωρίς ανταλλάγματα η Τουρκία δεν θα δεχόταν για επικεφαλής του ΝΑΤΟ, έναν πολιτικό που είχε αναφερθεί επιτιμητικά για το μουσουλμανικό κόσμο.

Ο καθένας έκανε τη δουλειά του. Ο κ. Μπερλουσκόνι αυτοαναγορεύτηκε σε προνομιακό συνομιλητή του Ερντογάν με ένα ακόμα επικοινωνιακό σόου. Η Άγκυρα κέρδισε, όπως υποστηρίζει, τα ανταλλάγματα που ζήτησε. Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ, ένοιωσαν ανακούφιση που η επιλογή τους στο πρόσωπο του Δανού πολιτικού, έγινε κοινά αποδεκτή.

Με την απορία έμειναν οι Έλληνες. Πως είναι δυνατό όλοι οι ηγέτες του ΝΑΤΟ να ασχολούνται σε τέτοιο βαθμό με την υποψηφιότητα ενός πολιτικού που προέρχεται από μια χώρα μικρότερη απ’ την Ελλάδα, με μικρότερη γεωπολιτική σημασία;

Η απάντηση βρίσκεται στο βιογραφικό του Δανού πρωθυπουργού. Κεντροδεξιός πολιτικός της γενιάς του κ. Καραμανλή, κέρδισε, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Οπαδός του «ελάχιστου κράτους» προώθησε μια ριζική διοικητική μεταρρύθμιση με συγχωνεύσεις δήμων και περιφερειών. Οπαδός της φιλελεύθερης οικονομίας, νοικοκύρεψε τα οικονομικά του κράτους του και αξιοποιώντας την παγκόσμια ανάπτυξη αποπλήρωσε το δημόσιο χρέος και προνόησε για περίσσευμα για την «κακή την ώρα». Φόρους δεν έβαλε για να το καταφέρει. Αντιθέτως, τους μείωσε. Στο έργο του η νεοφιλελεύθερη αντίληψη, δικαιώθηκε.

Κάπως έτσι, ο κ. Ράσμουσεν κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία από ανώτερο πολιτικό αξίωμα, εκτός των στενών ορίων που του επιβάλει η μικρή του χώρα. Αξίωμα που του επιτρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο των διεθνών ζυμώσεων για τη μετάλλαξη και το νέο ρόλο που αναζητά το ΝΑΤΟ.

Στο επίκεντρο των πολιτικών ζυμώσεων για τη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου οικονομικής, βρίσκεται απ’ τη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αξίωμα που κατέλαβε χωρίς να χρειαστεί να τού αναγνωριστεί το έργο του, ως πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας.

Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 07.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Κατά συνείδηση

Το... άστρο του Κώστα Καραμανλή δεν έπαψε να λάμπει για μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών.

Απόδειξη πρώτη. Και μόνον στη σκέψη ότι μπορεί να αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος αν η ΝΔ χάσει στις επόμενες εκλογές (πρόθεση που ο πρωθυπουργός φέρεται να εκμυστηρεύτηκε σε διακεκριμένο δημοσιογράφο...), οι ψηφοφόροι της ΝΔ συσπειρώθηκαν γύρω του και με υψηλό ποσοστό (περίπου 80%) εξέφρασαν τη γνώμη ότι θα πρέπει να παραμείνει.

Απόδειξη δεύτερη. Σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις, ο πρωθυπουργός διατηρεί υψηλή δημοφιλία, αλλά και προβάδισμα στο ερώτημα της «καταλληλότητας» για πρωθυπουργός, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του καταποντίζεται. Με απλά λόγια, ο Κώστας Καραμανλής παραμένει το «ισχυρό χαρτί» της κυβέρνησης. Παρά τα λογής σκάνδαλα που ξέσπασαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης, παρά τις όποιες αδυναμίες παρουσίασε η κυβερνητική, η συμπάθεια του κόσμου στο πρόσωπό του παρέμεινε. Με ένα μοναδικό τρόπο (που μόνο η επιστήμη της ψυχολογίας των μαζών θα μπορούσε να ερμηνεύσει) έχει καταφέρει να πείσει πως για «όλα (συνήθως δυσάρεστα που συνέβησαν και συμβαίνουν) φταίνε κάποιοι άλλοι».

Με την υπόθεση Παυλίδη να προσλαμβάνει μεγάλες πολιτικές διαστάσεις, λόγω της κίνησης του ΠΑΣΟΚ να υποβάλει αίτημα για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή, αναδιαμορφώνει το πολιτικό σκηνικό κι ευλόγως αναζωπυρώνει τα σενάρια περί πρόωρων εθνικών εκλογών. Επί της ουσίας προσφέρει στον Κώστα Καραμανλή άλλη μια ευκαιρία να αξιοποιήσει το προσωπικό του εκτόπισμα και να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα.

Όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό ο πρωθυπουργός έχει την επιλογή να διαγράψει το βουλευτή, αλλά και όλους όσους με τον α ή το β τρόπο ενεπλάκησαν σε υποθέσεις σκανδάλων, να χρεώσει σε αυτούς την σημερινή κακή της κυβέρνησης και με «καθαρό πρόσωπο» να ζητήσει «μια νέα ευκαιρία» από τους πολίτες. Ανάλογη ευκαιρία είχε και τον περασμένο Νοέμβριο, όταν το ΠΑΣΟΚ ζήτησε τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Τότε όμως ο κ. Καραμανλής προτίμησε να κινηθεί με μεγαλύτερη μετριοπάθεια. Απέφυγε να ρισκάρει πολιτικά και προτίμησε μια ήπια αναδίπλωση. Απέσυρε τους βουλευτές της πλειοψηφίας από τη σχετική ψηφοφορία και παραδέχθηκε προσωπικά ότι έσφαλε καθώς δεν κατάλαβε το μέγεθος του σκανδάλου.

Αποδείχθηκε ότι η επιλογή του δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το πολιτικό σκηνικό δεν άλλαξε και το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο διατήρησε το προβάδισμα, αλλά αύξησε τη διαφορά έναντι της ΝΔ, στις δημοσκοπήσεις. Με αυτό το δεδομένο δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι ο κ. Καραμανλής θα ακολουθήσει την ίδια τακτική.

Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 05.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πρώιμη η ψήφος των αποδήμων

Ελάχιστοι – και πάντως όχι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, Έλληνες της Διασποράς – αντελήφθησαν πως την περασμένη βδομάδα στη Βουλή συζητούνταν το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για την ψήφο των ομογενών μας. Το θέμα δεν απασχόλησε τα ΜΜΕ, επισκιάστηκε από άλλα… μείζονος σημασίας και δεν προσφέρθηκε στην κυβέρνηση ως ευκαιρία να φέρει σε δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ.

Υπό άλλες συνθήκες, η αντιπολίτευση θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να εξηγήσει τους λόγους που απέρριψε την πρόταση της πλειοψηφίας να παράσχει τις απαραίτητες διευκολύνσεις στους Έλληνες ομογενείς να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στη μητέρα Πατρίδα. Πόσα μάλλον όταν «στη σφυρηλάτηση ουσιαστικών δεσμών του αποδήμου Ελληνισμού με τη Πατρίδα, ανήκει, αναμφισβήτητα και η ρύθμιση άσκησης του δικαιώματος ψήφου των αποδήμων Ελλήνων, κατά τις γενικές βουλευτικές εκλογές που διεξάγονται στην Ελλάδα», όπως αναφέρει η Αιτιολογική Έκθεση του νομοσχεδίου.

Ωστόσο, πέρα της συγκινησιακής φόρτισης που προκαλεί η σκέψη για την ανάγκη ενίσχυσης των δεσμών της ελληνικής ομογένειας με την Ελλάδα, ή για την προοπτική ενεργοποίησης όλων των δυνάμεων του Ελληνισμού για την προώθηση των ελληνικών δικαίων και συμφερόντων στα μεγάλα κέντρα λήψης των διεθνών αποφάσεων, υπάρχει και ένα θέμα πρακτικής εφαρμογής μιας προοπτικής καθόλα χρήσιμης για την μελλοντική πορεία του έθνους.

Κι όμως. Αυτό που για τους Έλληνες είναι ακόμα προοπτική, για άλλα προηγμένα κράτη είναι πραγματικότητα. Οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και άλλοι έχουν προ πολλού διευθετήσει το θέμα. Οι ομογενείς τους εκπροσωπούνται στα Εθνικά Κοινοβούλια κι έχουν λόγο και θέση. Και η ψήφος τους επηρεάζει ως ένα βαθμό, όχι απαραίτητα καθοριστικό, το εκλογικό αποτέλεσμα στην πατρίδα τους.

Στην Ελλάδα το θέμα είναι ακόμα υπό συζήτηση. Με βάση το νομοσχέδιο που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση, αλλά και τα επιχειρήματα που διατύπωσε η πλειοψηφία και η μειοψηφία κατέστη σαφές που ακόμα η σχετική συζήτηση στην Ελλάδα είναι σε πρώιμο στάδιο. Η προετοιμασία της κυβέρνησης ήταν ελλιπής και μάλλον αποσκοπούσε στην πρόκληση εντυπώσεων. Ζητήματα όμως η αντιπροσώπευση, ή αρχή της αναλογικότητας δεν είχαν διευθετηθεί επαρκώς. Πόσο μάλλον που δεν είχε γίνει μια απογραφή των αποδήμων Ελλήνων, ώστε να καθοριστεί εν συνεχεία και το θεσμικό πλαίσιο. Με απλά λόγια εξέλειπε η βασική προϋπόθεση, βάση της οποίας θα γινόταν η οποιαδήποτε ρύθμιση.

Έτσι, ο νόμος που βάση του Συντάγματος απαιτεί την πλειοψηφία των 2/3 του Κοινοβουλίου, ήταν εξ’ αρχής καταδικασμένος να καταψηφιστεί. Οι ομογενείς θα πρέπει να περιμένουν ακόμα για να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά και του εκλέγεσθαι που προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 04.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Από κάπου να ξεκινήσουν

Έστω κι αν είναι «επικοινωνιακοί» οι λόγοι που οι ηγέτες των μεγαλύτερων χωρών του Πλανήτη συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο για να συμφωνήσουν σε ένα κοινά αποδεκτό σχέδιο αντιμετώπισης της διεθνούς οικονομικής κρίσης, η ουσία δεν αλλάζει: Η πολιτική ηγεσία του Πλανήτη ανησυχεί, προβληματίζεται, διαβουλεύεται.

Είναι αυτή η ανησυχία, ο προβληματισμός και διαβούλευση που δημιουργεί τον «κίνδυνο» να τιναχθεί στον αέρα η G20 κι όχι κάποια εγωιστικά καπρίτσια ηγετών αστέρων, όπως ο Ομπάμα, ο Σαρκοζί... Διότι, όσο κι αν προσωπικότητες του βεληνεκούς του Αμερικανού ή του Γάλλου προέδρου, επιδιώκουν να ορθώσουν το ανάστημά του με κινήσεις εντυπωσιασμού, είναι αρκετά ώριμοι πολιτικά για να καταλαβαίνουν ότι η κρίση δεν εξαιρεί κανένα, η διεθνής συνεργασία είναι επιτακτική ανάγκη και πως οι προσπάθειες για την εξεύρεση λύσης δεν επιτρέπεται να σταματήσουν για τον οποιοδήποτε λόγο.

Με απλά λόγια, οι ηγέτες του πλανήτη γνωρίζουν ότι βρίσκονται όλοι πάνω σε ένα καράβι που κινδυνεύει να βυθιστεί και πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να το σώσουν, διότι απλά δεν έχουν άλλη επιλογή. Αν κάποιος επιχειρήσει να βουτήξει στη τρικυμισμένη θάλασσα θα πνιγεί. Κατά συνέπεια, η απειλή του Νικολά Σαρκοζί ότι θα αφήσει τη θέση κενή, «αν δεν προχωρήσει το θέμα» δεν έχει αξιοπιστία. Ό,τι κι αν συμβεί ο Γάλλος πρόεδρος θα κάτσει και θα δώσει τη μάχη για να επικρατήσουν οι απόψεις τους.

Το ίδιο αναμένεται να πράξουν κι οι υπόλοιποι. Και το ενθαρρυντικό είναι πως απόψεις διαμορφωμένες έχουν, ασχέτως αν δεν συμπίπτουν μεταξύ τους. Από την ημέρα που η κρίση ξέσπασε όλοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Σε πρώτη φάση επιχείρησαν να καταγράψουν το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις και σε δεύτερη φάση να βρουν τη λύση. Τώρα προσέρχονται σε μια Σύνοδο έχοντας αποσαφηνίσει τι θέλουν, τι μπορούν να πράξουν, τι δεν μπορούν να δεχθούν, σε τι μπορούν να υποχωρήσουν. Με απλά λόγια έχουν βάλει τις «κόκκινες γραμμές», έχουν οριοθετήσει στόχους και επιδιώξεις.

Ο Μπαράκ Ομπάμα θα δώσει τις πρώτες του εξετάσεις ως Πλανητάρχης. Ο πήχης των προσδοκιών που καλλιέργησε πριν την εκλογή του ανέβηκε ψηλά. Ωστόσο, λίγο πριν τη Σύνοδο του Λονδίνου έσπευσε να τον χαμηλώσει, προκειμένου να μην περάσει από κάτω. Γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες για «ένα νέο Μπρέτον Γουντς» για την αναδιαμόρφωση του καπιταλιστικού συστήματος είναι περιορισμένες ως ελάχιστες, ο Αμερικανός πρόεδρος ζήτησε «συναίνεση στα βασικά». Εντοπίζεται στην ανάγκη επιβολής ενός αυστηρότερου ρυθμιστικού πλαισίου στη λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν…

Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 02.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Ολική επαναφορά

Μετά από μια μακρά περίοδο στα πολιτικά... ανεπίκαιρα ο κ. Κώστας Σημίτης γίνεται και πάλι της μόδας. Όταν μιλά είναι πολιτικό γεγονός. Όταν εμφανίζεται δημόσια ολοένα και περισσότεροι τον προσέχουν. Οι αίθουσες όπου δίνει τις διαλέξεις του δεν γεμίζουν μόνο από τους παραδοσιακούς πιστούς φίλους του. Απλοί πολίτες συνωστίζονται για να τον ακούσουν. Η αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης τείνει να αποκατασταθεί.

Ο λόγος είναι απλός. Είναι θέμα κριτηρίων. Προ ετών, οι πολίτες δεν διέθεταν το βασικό κριτήριο της σύγκρισης. Μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης ΝΔ, το έχουν αποκτήσει. Στο ερώτημα ποια κυβέρνηση ήταν καλύτερη, του κ. Σημίτη ή του κ. Καραμανλή, έχουν πλέον τα δεδομένα για να απαντήσουν με αξιοπιστία. Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη. Αρκεί και μόνο να σκεφτούν πότε η ζωή τους ήταν καλύτερη, τότε, ή τώρα.

Δεν χρειάζονται τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων για πιστοποιήσουν το «κάθε πέρσι και καλύτερα». Ούτε οι δείκτες που καταγράφουν επιδείνωση της κατάστασης στους περισσότερους τομείς της καθημερινότητας (την παιδεία, την υγεία, τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, την πορεία της οικονομίας, την αντιμετώπιση της διαφθοράς, την ασφάλεια του πολίτη, την ακρίβεια). Αρκεί και μόνο να επισημανθεί πως ολοένα και λιγότερα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης υποστηρίζουν το επιχείρημα «για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ». Διότι απλά, η επίκληση του «αμαρτωλού παρελθόντος των ελλειμμάτων και της διαφθοράς» πείθει ολοένα και λιγότερους.

Ωστόσο, η έλλειψη της συνέχειας ενός έργου που δεν ολοκληρώθηκε, φαίνεται να μετριάζει το αίσθημα της δικαίωσης – για την αναγνώριση της παρακαταθήκης που άφησε – που λογικά θα έπρεπε να αισθάνεται ο τέως πρωθυπουργός. Το διαπιστώνει κανείς όταν δεν ακούει τον κ. Σημίτη να κομπάζει για το παρελθόν, αλλά να εκφράζει προβληματισμούς και ανησυχίες για το μέλλον. Είναι κι αυτό άλλη μια ένδειξη της πολιτικής ωριμότητας και υπευθυνότητας που ανέκαθεν τον χαρακτήριζε.

Ταυτόχρονα όμως είναι και το στίγμα για τον τρόπο ο ίδιος θα επιθυμούσε να κυβερνηθεί η χώρα από το διάδοχό του, Γιώργο Παπανδρέου – όταν κι εφόσον αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Για αυτό και στην παρούσα συγκυρία, η «ολική επαναφορά» του κ. Σημίτη στο πολιτικό προσκήνιο λειτουργεί συμπληρωματικά στην εικόνα του ΠΑΣΟΚ και ενισχυτικά στο ηγετικό προφίλ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Διότι όχι μόνο διορθώνει την αριστερή πλεύση του ΠΑΣΟΚ (που για λόγους τακτικής ένα χρόνο νωρίτερα αναγκάστηκε να πάρει ο Γιώργος Παπανδρέου…) και εξισορροπεί, στο “μεσαίο χώρο”, το ιδεολογικοπολιτικό του στίγμα, αλλά επισφραγίζει τη δυνατότητα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να λειτουργεί ενωτικά ως εκφραστής του «όλου ΠΑΣΟΚ» και της ευρύτερης «Δημοκρατικής Παράταξης».

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 01.04.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...