Γιατί "αποχή"; Υπάρχει και το λευκό...

Η αποχή θα μετρηθεί κι αυτή στις Ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής. Κι οι ειδικοί θα αρχίσουν να αναλύουν το «μήνυμα» των ψηφοφόρων που θα επιλέξουν κάτι διαφορετικό από το να ασκήσουν το εκλογικό του δικαίωμα…

Ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα όμως; «Απέχω», σημαίνει «δεν συμμετέχω». Απλά. Και δεν συμμετέχουν στις εκλογές πολίτες που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Πολίτες που έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα (ή έτσι νομίζουν…) και παραμένουν (για τους δικούς τους ψυχολογικούς ή άλλους λόγους) κλεισμένοι στο δικό τους (εικονικό κατά κύριο λόγο…) κόσμο. Είναι πολίτες που αν ερωτηθούν για το όνομα του υπουργού Οικονομίας δεν θα ξέρουν να απαντήσουν.

Ανέκαθεν υπήρχαν πολίτες που ανήκαν σε αυτή την κατηγορία. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, γίνεται συστηματική προσπάθεια να διευρυνθεί. Η συμβολή των ΜΜΕ είναι απολύτως καθοριστική. Η διαφήμιση και το marketing δημιουργεί πρότυπα, πουλάει προϊόντα, απορροφά τη δημιουργικότητα και τη φαντασία νέων ανθρώπων για να ανακαλύπτει και να προβάλει τρόπους που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον των μαζών.

Η/Οι πολιτική/οί συνήθως μένουν στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας ή ακολουθούν ασθμαίνοντας. Στις δυτικές κοινωνίες, η σκέψη και οι αποφάσεις του Γκόρντον Μπράουν έχουν μικρή απήχηση μπροστά στα μαγικά του Ρονάλντο μέσα στο γήπεδο. Το πολιτικό μανιφέστο του Θαπατέρο ωχριά μπροστά στις ντρίπλες του Μέσσι. Μοιραία, οι πολιτικοί αναζητούν κι αυτοί τρόπους να μαγνητίσουν και να προσελκύσουν. Οι γυμνασμένες γάμπες του Σαρκοζί και ο ιδρώτας απ’ την επίπονη γυμναστική που του επιβάλλει η personal trainer του, χρίζουν μεγαλύτερης προβολής απ’ τις αποφάσεις του για την αντιμετώπιση του λαθρομετανάστευσης. Κι οι ερωτοδουλειές του Μπερλουσκόνι υπερκαλύπτουν σε δημοσιότητα τις ωμές παρεμβάσεις του στη Δικαιοσύνη.

Στις δυτικές κοινωνίες η συστηματική απαξίωση των πολιτικών συστημάτων, είναι μια διαδικασία συνήθης και απαραίτητη για τη διατήρηση του υλιστικού κόσμου, μέσου του οποίου διακινούνται με μεγαλύτερη ευχέρεια τα καταναλωτικά προϊόντα και πρότυπα. Κάπως έτσι το δόγμα «καταναλώνω, άρα υπάρχω», επικράτησε και η έννοια του «ενεργού πολίτη» υποβαθμίστηκε.

Η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για να αντιστραφούν εκ νέου οι όροι που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Για να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες την εικονική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε ερήμην τους, αλλά με τη δική τους σύμπραξη και συμμετοχή...

«Αποχή» (από την εκλογική διαδικασία) λοιπόν δε σημαίνει «συμμετοχή» στη διαμαρτυρία για την έκπτωση του πολιτικού συστήματος. Διότι, η διαμαρτυρία για την αναξιοπιστία των πολιτικών κομμάτων, μπορεί να εκφραστεί και με το λευκό. Πλην όμως, ουδείς το αναφέρει και κανείς δε το μετρά. Γιατί;

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 31.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πρόλαβαν οι εξελίξεις

Το πρόβλημα των λαθρομεταναστών που έχουν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας εισέβαλε με βίαιο τρόπο στην προεκλογική συζήτηση. Ευτυχώς, δεν έγινε αντικείμενο προεκλογικής αντιπαράθεσης… Δημιούργησε όμως τις προϋποθέσεις για την έναρξη ενός εξαντλητικού διαλόγου όλων των πολιτικών δυνάμεων για την από κοινού αντιμετώπιση ενός υπαρκτού προβλήματος, η διατήρηση και διαιώνιση του οποίου απειλεί την κοινωνική συνοχή και την έννομη τάξη.

Φαίνεται πως οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αντιληφθεί πως το πρόβλημα είναι διαχρονικό και πολυσύνθετο, με μεγάλες πολιτικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές και κυρίως οικονομικές προεκτάσεις. Πως αντιμετώπισή του, στο πλαίσιο μιας «παγκοσμιοποιημένης» κοινωνίας, δεν εξαντλείται στο εσωτερικό ενός κράτους, αλλά απαιτεί συνεργασία σε διεθνές επίπεδο.

Ως εκ τούτου, η συμβολή της Ελλάδας στη συγκρότηση μιας αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής, θα είναι καθοριστική, όσο μια ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική παραμένει κρίσιμο ζητούμενο στην Ε.Ε.. Αιτία, η πολυσύνθετη διάσταση του φαινομένου, αλλά κι ο διαφορετικός τρόπος που κάθε κράτος ξεχωριστά το βιώνει, τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, οι προτεραιότητες και οι ανάγκες των κρατών μελών, αλλά και των τρίτων χωρών. Αιτίες, που κατέστησαν τη συμφωνία για το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου – όπου παρουσιάζονται συνολικά πέντε πεδία δράσης: η νόμιμη μετανάστευση, η λαθραία μετανάστευση, οι συνοριακοί έλεγχοι, η πολιτική για το άσυλο και οι σχέσεις της Ε.Ε. με τρίτες χώρες – κατώτερη των αναγκών αντιμετώπισης του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης.

Αυτή τη στιγμή η πολιτική μετανάστευσης στην ΕΕ, μοιάζει με ακροβασία. Από τη μία πλευρά, η εισροή μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες φαντάζει αναγκαία, ως φθηνή εργασία ή «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία. Από την άλλη, η υπέρμετρη εισροή μεταναστών γίνεται κοινωνικός βραχνάς και αναζητείται αποτελεσματικός περιορισμός της. Είναι η αντίφαση αυτή που οδηγεί σε πολιτική ημίμετρων που αποδεικνύεται κατώτερη των αναγκών αντιμετώπισης του προβλήματος. Είναι η αντίφαση που από τη μία θέλει τα κράτη – μέλη να εμποδίζουν την παράνομη είσοδο μεταναστών και από την άλλη να ανέχονται όσους περάσουν και εγκατασταθούν.

Είναι η αντίφαση που ανατροφοδοτεί το φαινόμενο, αφού διατηρεί ζωντανό σε όλους αυτούς τους ανθρώπους το όνειρο μίας νέας ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότεροι ρισκάρουν και τροφοδοτούν το κύκλωμα των σύγχρονων δουλεμπόρων.

Με την πάροδο των χρόνων οι παραπάνω αντιφάσεις τείνουν να εξαλειφθούν. Οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ανεργίας ή τη διαχειρίζονται ήδη. Η προσφορά φθηνών εργατικών χεριών είναι μεγάλη. Οι λαθρομετανάστες υπεράριθμοι κι αδύνατον να απορροφηθούν. Ο επαναπατρισμός τους είναι αναπόφευκτος. Εξίσου αναγκαία και η με κάθε τρόπο αποτροπή εισδοχής τους. Η ενεργοποίηση του σχετικού μνημονίου Ελλάδας – Τουρκίας το πρώτο άμεσο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 30.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Διάλογος "κωφών"

Προϋπόθεση της συναίνεσης είναι ο διάλογος! Απλούστερα, αν δεν προηγηθεί διάλογος, ουδεμία προοπτική συναίνεσης υπάρχει… Ούτε καν διαφωνίας.

Στην Ελλάδα κουλτούρα διαλόγου δεν υπάρχει. Ευλόγως, δύσκολα προκύπτει συμφωνία, πόσο μάλλον συναίνεση. Ως εκ τούτου, είναι μάλλον εμπαιγμός των πολιτικών προς τους πολίτες να μιλούν περί συναίνεσης, όταν δεν είναι σε θέση να κουβεντιάσουν μεταξύ τους.

Το σημερινό debate δεν είναι τίποτα άλλο παρά το εμφανές αποτύπωμα άλλης μιας βασικής αγκύλωσης του πολιτικού συστήματος: Της αδυναμίας δηλαδή των μελών του να εγκαταλείψουν τους παράλληλους μονολόγους και να κουβεντιάσουν. Να πουν τις απόψεις τους (εφόσον έχουν…), να συμφωνήσουν, να διαφωνήσουν, να συγκρουστούν, να δώσουν τα χέρια. Να κάνουν ό,τι κάνουν φυσιολογικοί και πολιτισμένοι άνθρωποι.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί σήμερα. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα απαντούν ανενόχλητοι ό,τι θέλουν και σε όποιον δημοσιογράφο της αρεσκείας τους, θέλουν, έχοντας διασφαλίσει ότι δεν θα ανταλλάξουν μεταξύ τους μήτε κουβέντα, ούτε καν ματιά. Οι δε αστέρες της τηλε-δημοσιογραφίας θα έχουν για άλλη μια φορά την ευκαιρία να φτιάξουν το «παιχνίδι», έχοντας αυτή τη φορά – σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει καθημερινά στα τηλεπαράθυρα – όλους τους πολιτικούς αρχηγούς συγκεντρωμένους απέναντί τους.

Έτσι, αυτό που θα συμβεί είναι οι Έλληνες πολίτες να μη πληροφορηθούν τίποτα το καινούργιο, πόσο μάλλον να εξάγουν κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Οι πολιτικοί αρχηγοί επέλεξαν το ασφυκτικό πλαίσιο των κανόνων της τηλεμαχίας, ακριβώς για να αποφύγουν να εκτεθούν καθ’ οιοδήποτε τρόπο. Επέλεξαν να μην έχουν κανένα κόστος, από το να επιδιώξουν το όποιο τυχόν όφελος.

Κι εφόσον ολοκληρώσουν τυπικά την αγγαρεία τού «υπό προϋποθέσεων» και «κανόνων» διαλόγου τους, θα επιστρέψουν ξανά στη γνώριμη και συνήθη τακτική των «παράλληλων» μονολόγων τους. Έτσι, εκ του ασφαλούς και χωρίς αντίλογο θα αλληλοκατηγορούνται για το ποιος ευθύνεται για την αδυναμία διαλόγου – και κατ’ επέκταση συναίνεσης στα «αυτονόητα» - και βεβαίως για την διαπιστωμένη απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Είναι απορίας άξιο πως, την ώρα που η χώρα βυθίζεται αργά και σταθερά στην πιο βαθειά και πολυεπίπεδη κρίση που γνώρισε τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί αρχηγοί πράττουν το εντελώς αντίθετο απ’ ό,τι επιτάσσει η κοινή λογική και αξιώνει μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων: Να ξεκινήσουν έστω και την ύστατη ώρα ένα ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο για τα προβλήματα του τόπου κι ό,τι βγει… Πες-πες κάτι (καλό) θα γίνει στο τέλος. Αλλά κάποτε πρέπει, επιτέλους, να γίνει η αρχή.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 28.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Συμβολισμοί και ουσία

Είναι άξια λόγου η εμμονή του κ. Γιώργου Παπανδρέου να μην «παπαγαλίσει» τα τηλεοπτικά σποτ της ΝΔ, υποκύπτοντας στην παγίδα της μετάδοσης των αρνητικών σποτ που βρίσκονται στα ντουλάπια της Ιπποκράτους. Ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος αν πράττει το ορθόν. Είναι όμως θέμα δική του πολιτικής επιλογής κι εξ’ αυτού θα κριθεί.

Ο πειρασμός να εμφανιστεί ο πρωθυπουργός να «αυτοδιαψεύδεται» για τα σκάνδαλα, αλλά και για την κατάσταση της οικονομίας (την οποία ο ίδιος με τηλεοπτικό του διάγγελμα είχε περιγράψει με μελανά χρώματα) είναι μεγάλος. Όμως, το ζητούμενο ετούτη την ώρα για το ΠΑΣΟΚ δεν είναι να πληροφορήσει την κοινωνία για ό,τι έχει γίνει ή γίνεται μέχρι σήμερα, αλλά για ό,τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Με απλά λόγια, το στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι να αποδομήσει το επικοινωνιακό πρόταγμα της κυβέρνησης: Πως, δηλαδή, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει σχέδιο για τον τόπο. Πως δεν είναι φορέας αλλαγής και ελπίδας. Πως δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό για να μεταστραφεί η σημερινή εικόνα. Πως δεν αποτελεί αξιόπιστη λύση διακυβέρνησης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Παπανδρέου ανθίσταται στην «κοινή», «μέση» λογική που διέπει μια μεγάλη μερίδα των στελεχών του κόμματός του. Είναι τα ίδια στελέχη που τον θέλουν πιο «δυναμικό», με μεγαλύτερο «εκτόπισμα», με «ευφράδεια» λόγου και «ποικιλία» θεατρικότητας για να αντιπαρατεθεί στην πληθωρική παρουσία του κ. Κώστα Καραμανλή επί σκηνής. Σε ελάχιστες, θλιβερές και απογοητευτικές, εξαιρέσεις ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε αυτή τη λογική. Τώρα πορεύεται με βάση τη δική του.

Κάπως έτσι, εντελώς αναπάντεχα και χωρίς κανείς να το καταλάβει, έθεσε το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» - πρώτη φορά σε ομιλία του στην Τουλούζη, προ ενός μηνός, περίπου. Το επανέλαβε και στο Εθνικό Συμβούλιο προ δεκαπενθημέρου, χωρίς να υπήρξε κάποια αντίδραση. Επέμεινε. Τελικά, έστω κι ετεροχρονισμένα, οι επιτελείς της Ρηγίλλης ανακάλυψαν το «ατόπημα» ή «ολίσθημα», ζητώντας του να ανακαλέσει. Κι έτσι οι «βαρβαρότητες» απέκτησαν ισότιμη θέση δίπλα στους «πράσινους παπαγάλους».

Μετά τον εντυπωσιασμό και τη φασαρία ακραίων εκφράσεων και συμβολισμών, ακολουθεί η περίσκεψη. Με τις «βαρβαρότητες», ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να δώσει πολιτικό περιεχόμενο στα λεγόμενά του για να αναδείξει τις διαφορές πολιτικής μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με τα «πράσινα παπαγαλάκια» Ρηγίλλης και Μαξίμου επιχειρούν να υποβιβάσουν τα περί «βαρβαροτήτων» στη σοβαρότητα που μπορεί να έχει ο λόγος κάποιων πτηνών.

Ο κάθε πολίτης μπορεί να (δια)κρίνει το σοβαρό και το αστείο. Αρκεί να μην τον μπερδέψει η εικόνα «βαρβάρων» που θα θελήσουν να μοιάσουν σε «παπαγάλους»…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 27.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πρωταγωνιστές

Η πλειονότητα των πολιτών επιδεικνύουν αδιαφορία για τις Ευρωεκλογές και την πολιτική γενικότερα, είναι το συμπέρασμα στο οποίο αβίαστα καταλήγουν ειδικοί αναλυτές και δημοσκόποι – μένει να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν στις κάλπες της 7ης Ιουνίου… Είναι όμως απορίας άξιο! Επί ποίου ακριβώς θέματος επιδεικνύουν αδιαφορία οι πολίτες;

Στέκονται για παράδειγμα αδιάφοροι στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Αυτή την περίοδο μάλλον ναι. Πριν από μερικά χρόνια όμως οι Έλληνες υποστήριζαν με θέρμη την «ευρωπαϊκή ιδέα». Ήταν η εποχή όπως την αντιλαμβάνονταν ως ευκαιρία για να προστατευθεί η χώρα από τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς κινδύνους. Όταν διέβλεπαν πρόοδο κι ευημερία μέσα από την επιβολή των ευρωπαϊκών κανόνων που αναγκαστικά θα νοικοκύρευαν το σπάταλο και απορυθμισμένο ελληνικό κράτος. Όταν σκέπτονταν την Ευρώπη ως φορέα ή αγωγό προώθησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Ήταν η εποχή που η ιδέα της Ευρώπης «πουλούσε». Ήταν η εποχή που η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γινόταν το άλλοθι που δικαιολογούσε δημοσιονομικούς περιορισμούς και «μέτρα λιτότητας».

Σήμερα, υποτίθεται ότι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και οι ευρωσκεπτικιστές πλήθυναν. Πρόκειται ουσιαστικά για πλάνη. Για να «πουληθεί» η ευρωπαϊκή ιδέα παρουσιάστηκε μόνο η μια (θετική) πλευρά. Όσοι υπενθύμιζαν την ύπαρξη και της άλλης αντιμετωπίζονταν ως «γραφικοί». Οι κοινωνίες ζυμώθηκαν με την αντίληψη πως απ’ την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν μόνο να κερδίσουν. Τώρα που διαπιστώνουν πως έχουν και να χάσουν, η ευρωπαϊκή ιδέα εξωθείται στο πυρ της… αδιαφορίας… Βιώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες μια δεύτερη πλάνη.

Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αδιαφορούν. Δεν αδιαφορούν για τις κοινωνικές ανισότητες που αυξάνονται. Δεν αδιαφορούν για την εργασιακή ανασφάλεια που βιώνουν. Δεν αδιαφορούν για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Δεν αδιαφορούν για την κλιμάκωση της βίας. Δεν αδιαφορούν για το αυξανόμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Δεν αδιαφορούν για την επικράτηση της «ελεύθερης αγοράς» σε βάρος του κοινωνικού κράτους. Δεν αδιαφορούν για την έλλειψη ενός νέου οράματος. Για την απουσία ελπίδας.

Είναι εύλογο να προτιμούν την απόδραση σε μια ακρογιαλιά ή κάτι άλλο. Αλλά από την άλλη συναισθάνονται ότι δεν μπορούν να κρύβουν συνεχώς το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Στις δημοκρατίες η ύψιστη στιγμή για τον πολίτη είναι η ώρα που καλείται να ψηφίσει. Είναι ώρα που ο λαός γίνεται ο πρωταγωνιστής. Είναι η ώρα των αποφάσεων που αλλάζουν τα πράγματα ή τα διατηρούν. Είναι μια μέρα που προσδιορίζει τη ζωή όλων για τις υπόλοιπες 1.825. Γεγονός καθόλου αδιάφορο…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 26.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Το προϊόν της πολιτικής

Οι πάσης φύσεως εκλογικές αναμετρήσεις είναι η χαρά των επικοινωνιολόγων και των διαφημιστών. Είναι η ώρα που κρίνονται οι ικανότητές τους, δοκιμάζεται η εφευρετικότητά τους, αξιολογείται το πολιτικό τους αισθητήριο. Ουδείς – πολύ περισσότερο οι πολιτικοί – αμφισβητούν τη χρησιμότητά τους σε μια εποχή που κατακλύζεται από εικόνες και συμβολισμούς, που κινείται γρήγορα και εντατικά και τα συναισθήματα εναλλάσσονται χωρίς την ουσιαστική παρεμβολή της λογικής και της περίσκεψης.

Σε αυτό το πλαίσιο, επικοινωνιολόγοι και διαφημιστές αναβιβάζονται σε σύγχρονους «μεσσίες» που, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να καθορίσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, επιβάλλοντας την επικοινωνία σε βάρος της πολιτικής. Πρόκειται για άλλη μια πλάνη που εντέχνως καλλιεργείται απ’ τους ίδιους... Μια παγίδα στην οποία με ευκολία πέφτουν πολιτικοί ανεπαρκείς που αδυνατούν να διακρίνουν τη σχέση αλληλεπίδρασης επικοινωνίας και πολιτικής, που έχουν αποδεχθεί νομοτελειακά την επικράτηση της επικοινωνίας και που παραδίδονται ως βορά στις διαθέσεις και τα τερτίπια των λογής «γκουρού» που παρασιτούν στις παρυφές του πολιτικού συστήματος.

Η αλήθεια όμως είναι αμείλικτη. Η επικοινωνία δεν είναι πολιτική. Ούτε η πολιτική, επικοινωνία. Πολιτική κι επικοινωνία συνυπάρχουν και συνεργάζονται αρμονικά, μόνο όταν η δεύτερη τίθεται στην υπηρεσία της πρώτης – υπό την προϋπόθεση ότι πολιτική, όπως και κάθε προϊόν προς επικοινωνία, υπάρχει… Ως εκ τούτου, είναι σαφές πως όπως η επικοινωνία δεν είναι σε θέση να παράγει προϊόντα, έτσι και δεν παράγει πολιτική. Κατά συνέπεια, αυτό καθεαυτό το «προϊόν της πολιτικής» έχει τον πρώτο λόγο. Κι η επικοινωνία καλείται να το αναδείξει με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.

Ενόψει λοιπόν των ευρωεκλογών και του βομβαρδισμού διαφημιστικών μηνυμάτων που θα δεχθούν τις προσεχείς τρεις εβδομάδες, είναι στη διακριτική ευχέρεια των ψηφοφόρων να διακρίνουν, αν υπάρχει και ποιας ποιότητας είναι, «το προϊόν της πολιτικής» που επικοινωνούν οι διαφημιστές. Είναι στη διακριτική τους ευχέρεια να διακρίνουν κι αν «το προϊόν της πολιτικής» σχετίζεται με τις Ευρωεκλογές. Διότι, καλώς ή κακώς, την 7η Ιουνίου οι Έλληνες πολίτες ψηφίζουν για την Ευρώπη που θέλουν. Και ψηφίζουν αυτούς που θεωρούν ικανότερους να την αναδιαμορφώσουν και να την προφυλάξουν, από μια νέα κατάσταση που απειλεί να μεταβάλει προς το αρνητικότερο, τις έως σήμερα «παραδοχές» και «κεκτημένα» μεγάλης μερίδας των Ευρωπαίων πολιτών.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 24.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Με αντίπαλο την αδιαφορία

Σε τρεις βδομάδες «ψηφίζουμε για την Ευρώπη», αλλά ελάχιστοι φαίνεται να δίνουν σημασία. Σε άλλες εποχές όλη η χώρα θα είχε γεμίσει αφίσες, κομματικές σημαίες θα κυμάτιζαν σε κάθε γωνιά, κομματικά εμβατήρια θα παιάνιζαν. Τίποτα απ’ όλα αυτά δε συμβαίνει στην Ελλάδα του 2009. Δείγμα (εκ)πολιτισμού; Δείγμα (εξ)ευρωπαϊσμού;

Τα κομματικά επιτελεία απαντούν ότι οι πολίτες είναι «επιφυλακτικοί». Μάλλον «αδιάφοροι» πρέπει να είναι καθώς διαπιστώνεται ένας γενικότερος ευτελισμός του πολιτικού συστήματος. Αλλά αυτό δεν ανακοινώνεται επισήμως… Πλην όμως βολεύει, ποικιλοτρόπως, καθώς δεν απαιτείται μεγάλη κινητοποίηση του κομματικού μηχανισμού και το κυριότερο, μεγάλη οικονομική δαπάνη. Στο ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα επιμένουν. «Ούτε ένα ευρώ παραπάνω απ’ τη δημόσια ενίσχυση». Ο Παύλος Γερουλάνος, υπεύθυνης για την προεκλογική καμπάνια του Κινήματος, ήταν σαφής, σημειώνοντας ότι «δεν είναι ώρα να προσπαθήσουμε να παραβγούμε ο ένας τον άλλο στο κόστος και στη χλιδή αυτής της καμπάνιας».

Φαίνεται πως τα κομματικά επιτελεία έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, καθώς ούτε η ΕΕ (μας) επιτρέπει αλόγιστες δαπάνες, ούτε πολύ περισσότερο οι πολίτες που βιώνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και θα εξοργίζονταν αν έβλεπαν τα κόμματα να ξοδεύουν για την προβολή τους.

Σε μια τέτοια περίπτωση το… μαγαζί θα ξέμενε από πελάτες, που με απλά λόγια σημαίνει πως η αποχή θα έφτανε σε σημεία ρεκόρ. Κι αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τα κόμματα ετούτη την ώρα είναι πείσουν τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η ΝΔ αξιοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό και τα κονδύλια της ΕΕ, (όχι όμως μόνο για λογαριασμό της) έβγαλε την πρώτη διαφημιστική καμπάνια του υπουργείου Εσωτερικών με το σύνθημα «ΨΗΦΙΣΕ στις Ευρωεκλογές. ΑΨΗΦΙΣΕ την αδιαφορία». Το ΠΑΣΟΚ απ’ τη μεριά του απαντά στην ανάγκη προσέλευσης των ψηφοφόρων στην κάλπη συνδέοντας τα διλήμματα των ευρωεκλογών με τα διλήμματα στην Ελλάδα. Ταυτίζοντας τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών με τα συμφέροντα των Ευρωπαίων, θεωρούν ότι θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους. Για αυτό και το κεντρικό μήνυμα του ΠΑΣΟΚ είναι «Ψηφίζουμε για την Ευρώπη, αποφασίζουμε για την Ελλάδα».

Το ζητούμενο ωστόσο και για τους δυο είναι πως θα επικοινωνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα μηνύματά τους. Με «παπαγάλους», «βαρβάρους» ή ό,τι άλλο εφεύρουν οι διαφημιστές ο στόχος είναι ένας: Το ενδιαφέρον της (εκλογικής) πελατείας.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 23.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Καλύτερη ομάδα για την Ευρώπη

Μετά από διάστημα πολλών χρόνων τις λίστες των ευρωψηφοδελτίων των κομμάτων απαρτίζουν άνθρωποι ικανοί να διαχειριστούν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη. Στην πλειονότητά τους είναι άνθρωποι με επιστημονική κατάρτιση στους τομείς που δραστηριοποιούνται – θεωρητικά καλοί γνώστες του γνωστικού τους αντικειμένου. Ούτε απόστρατοι της πολιτικής είναι που αξιώνουν μια τιμητική αποστρατεία. Ούτε – ακόμη χειρότερα – φέρελπις πολιτικοί που, για κάποιους λόγους, θα χρησιμοποιήσουν την Ευρωβουλή ως βατήρα μιας σταδιοδρομίας στην εθνική πολιτική σκηνή.

Σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, οι ηγεσίες των κομμάτων φάνηκε να αντιλαμβάνονται πως στην Ευρώπη πρέπει να παρατάξουν την καλύτερη δυνατή ομάδα. Πολύ περισσότερο φάνηκε να αντιλαμβάνονται πως το πολιτικό παιχνίδι παίζεται κατά κύριο λόγο στα «ευρωπαϊκά σαλόνια» και μοιραία επηρεάζει καθοριστικά τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

Όταν για παράδειγμα η σκανδαλολογία κοπάσει – όπως απαιτεί η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών – και η δημόσια συζήτηση επιστρέψει στα ουσιώδη και τα σημαντικά, η οικονομία θα βρεθεί στο επίκεντρο του προβληματισμού. Και σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με τα γνωστά και παγιωμένα δημοσιονομικά προβλήματα, ο ρόλος της ΕΕ για τη μελλοντική πορεία της ελληνικής οικονομίας, θα είναι καταλυτικός. Ήδη τις προηγούμενες μέρες ξεκίνησε δειλά μια συζήτηση περί της ανάγκης αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας. Ήδη, στο παρασκήνιο αναζητούνται τρόποι περιορισμού του ελλείμματος και του Δημόσιου χρέους. Ήδη, αναζητούνται τρόποι τόνωση της εγχώριας ζήτησης και επιστροφής της καταναλωτικής εμπιστοσύνης.

Πρόκειται για αναζητήσεις που όλες ανεξαιρέτως δεν εξαιρούν και δεν παραγνωρίζουν τον παράγοντα «Ευρώπη». Ακόμα και το ΚΚΕ πια αναγνωρίζει έμμεσα την ανάγκη παραμονής μας στο «ευρωπαϊκό σκάφος» κι αντί για αποχώρηση ζητά πλέον «ανυπακοή»! Ποιος όμως είπε πως ο ανυπάκουος δεν οφείλει να είναι και καταρτισμένος; Πόσο μάλλον που μόνο με μεγαλύτερη κατάρτιση μπορεί να είναι κανείς εποικοδομητικά ανυπάκουος…

Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα ονόματα που ανακοινώθηκαν δημιουργούν αισιοδοξία για μια αναβαθμισμένη και αποτελεσματική ελληνική παρουσία σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Αλλά μεγαλύτερη είναι η αισιοδοξία που προκαλείται σε μια μειονότητα – ακόμα – των Ελλήνων πολιτών που επιτέλους ξεκίνησε μια διαδικασία αποστολής ενός μηνύματος για επιστροφή της πολιτικής στη χώρα μας.

Ένα μήνυμα που επί της παρούσης δεν είναι ευδιάκριτο στην πλειονότητα των πολιτών που σκέφτονται ότι καλύτερα θα ήταν τις μέρες εκείνες αντί να προσέλθουν στην κάλπη να μεταβούν στην πλησιέστερη παραλία για να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα. Ας μη λησμονούν όμως ότι κι αυτά τα «κεκτημένα» τελούν υπό την αίρεση των ευρωπαϊκών πολιτικών για το περιβάλλον που δεν πρέπει να ληφθούν ερήμην μας…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 22.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Αριθμητική εσωκομματικών δυνάμεων

Στη ΝΔ η αριθμητική είναι μια προσφιλής ενασχόληση. Οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων διαβάζονταν και εξακολουθούν να διαβάζονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενίοτε επηρεάζουν – αν όχι προσδιορίζουν – κομματική ψυχολογία και πολιτική συμπεριφορά.

Όσο, οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν προβάδισμα της ΝΔ, τα στελέχη της ζούσαν την ευδαιμονία της στιγμής. Σχεδόν μεθυσμένοι πίστευαν πως ό,τι και να κάνουν ή δεν κάνουν, η κατάσταση θα παραμείνει ίδιοι. Κάποιοι σημείωναν και φαινόμενα αλαζονείας. Το ακριβές είναι ότι υπήρχε επανάπαυση.

Όταν, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν άλλους αριθμούς, η ψυχολογία άλλαξε άρδην. Το προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε σοκ και σύγχυση. Φάνηκε πως η παράταξη δεν είχε προετοιμαστεί για μια τέτοια εξέλιξη. Το κλίμα συμπαρέσυρε και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος σε δραματικούς τόνους αξίωσε από όποιον τον αμφισβητεί να το πράξει «στα ίσια και να ρίξει την κυβέρνηση». Η κυβέρνηση βεβαίως δεν έπεσε. Έπεσαν όμως, όλοι οι στενοί του συνεργάτες, από το κ. Βουλγαράκη και τον κ. Ρουσόπουλο, μέχρι τον κ. Αλογοσκούφη.

Παρ’ όλα αυτά οι αριθμοί δεν βελτιώθηκαν. Ούτε κι η ψυχολογία της παράταξης. Ωστόσο, η αριθμητική ως προσφιλής ενασχόλησης παρέμεινε. Πλέον, οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων δεν διαβάζονται με την ίδια θέρμη, προφανώς γιατί είναι δυσάρεστοι και ευλόγως προκαλούν αποστροφή.

Η αριθμητική εντοπίζεται στην καταμέτρηση των εσωκομματικών δυνάμεων που θα σχηματιστούν την επομένη των ευρωεκλογών – στη περίπτωση που το αριθμητικό αποτέλεσμα τους δεν είναι το επιθυμητό. Κάπως έτσι, στις διάφορες ομιλίες προβεβλημένων στελεχών (τη Δευτέρα του κ. Αντώνη Σαμαρά, χθες της κας Ντόρας Μπακογιάννη κοκ…) η συμμετοχή εν ενεργεία βουλευτών, στελεχών και λοιπόν κομματικών φίλων μετράει περισσότερο από τον πολιτικό λόγο και τις θέσεις των ομιλούντων.

Κάπως έτσι, περισσότερο μέτρησε η παρουσία 73 βουλευτών στην ομιλία του κ. Σαμαρά, παρά το ιδεολογικό-πολιτικό στίγμα που ανέπτυξε ο υπουργός Πολιτισμού και η ανοιχτή στήριξη που παρείχε στον πρωθυπουργό. Το δεύτερο θεωρείται σχεδόν δεδομένο και αυτονόητο για τους περισσότερους. Έκπληξη θα ήταν αν ο κ. Σαμαράς δεν στήριζε… Όμως, ουδείς παραγνωρίζει πως όσο ο κ. Καραμανλής παραμένει στη θέση του, τόσο προσφέρεται στον κ. Σαμαρά χρόνος για να προετοιμάσει την επόμενη μέρα.

Σε ό,τι αφορά στο πολιτικό ιδεώδες του κ. Σαμαρά, είναι μάλλον πρόωρο να το (προς)μετρήσει κανείς. Διότι, όσο κι αν η ιδεολογία είναι καθοριστικό στοιχείο συνοχής και ενότητας μιας παράταξης, για τη ΝΔ που είναι εθισμένη στην αριθμητική, άλλα είναι τα καθοριστικά και τα κυρίαρχα και κατ’ επέκταση άλλες οι προτεραιότητες…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 21.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Το κρίσιμο διακύβευμα

Είναι δυνατό να αλλάξει το Σύμφωνο Σταθερότητας; Το ερώτημα πλανάται πάνω από μια Ευρώπη εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και προβάλει ως το διακύβευμα των επερχόμενων Ευρωεκλογών.

Η απάντηση δυσκολεύει όσους καλούνται να απαντήσουν. Ιδιαίτερα όσους είναι αναγκασμένοι να υπερασπιστούν ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που φαίνεται να εξάντλησε τα όρια του και μάλλον χρεοκόπησε στη συνείδηση της πλειονότητας των Ευρωπαίων πολιτών. Ακόμα όμως κι αυτοί αντιλαμβάνονται την ανάγκη αναθεώρησης ή έστω χαλάρωσης του «στενού κορσέ» που επέβαλλαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις στο σύνολο της ΕΕ.

Ανάγκη που προκύπτει, κυρίως, από τον κίνδυνο μιας μεγάλης κοινωνικής έκρηξης που δύναται να ανατρέψει το σημερινό status quo – όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια – διαψεύδοντας μάλλον τις προσδοκίες για ένα καλύτερο «αύριο», μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία με αμβλυμμένες ταξικές ανισότητες. Μπροστά σε αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο, οι απαντήσεις γίνονται ακόμα δυσκολότερες. Η περιθωριοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν είναι σίγουρα οι σωστές. Οπότε αναζητούνται άλλες…

Οι δυνάμεις που προτείνουν την αναθεώρηση και όχι την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, προτείνουν να εξαιρείται από τη μέτρηση του επιτρεπόμενου ελλείμματος σε κάθε χώρα οι δημόσιες παραγωγικές κοινωνικές επενδύσεις. Θεωρούν πως με τον τρόπο αυτό θα απελευθερωθούν κονδύλια για την παιδεία, την υγεία, την πράσινη ανάπτυξη. Ποιος μπορεί σήμερα να έχει αντίρρηση σε αυτό, όταν η στασιμότητα και η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης δημιουργεί εμφανείς κινδύνους;

Οι χιλιάδες απολυμένοι της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, οι άνεργοι της μεσαίας τάξης που καλούνται να διαχειριστούν το φόβο, αλλά και την προοπτική του κοινωνικού αποκλεισμού, σίγουρα όχι. Αλλά και οι λίγοι «ευνοημένοι του συστήματος» διατηρούν τις ανησυχίες τους, καθώς κι η δική τους κοινωνική απομόνωση (εντός ενός ιδιότυπου «γκέτου ευμάρειας») φαντάζει αδιανόητη.

Σε λίγες μέρες όλοι αυτοί καλούνται να στείλουν το δικό τους μήνυμα – καίτοι δεν είναι βέβαιο ότι έχουν αντιληφθεί πως έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν. Αρκεί όμως να γνωρίζουν πως και το Σύμφωνο Σταθερότητας – όπως και πολλά άλλα ακόμα – χρειάζεται πολιτική βούληση για να αναθεωρηθεί ή να αλλάξει.

Ως εκ τούτου είναι πολιτικά εγκληματικό να θεωρεί κάποιος πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση «όλοι τα ίδια κάνουν». Ή ακόμα χειρότερα ότι «δεν μπορούν να κάνουν τίποτα». Η ΕΕ είναι ένας κατ’ εξοχήν χώρος πολιτικής και ιδεολογικής διαβούλευσης όπου αντιπαρατίθενται όλες οι απόψεις. Και όσων επιθυμούν τη συντήρηση και όσων υποστηρίζουν μια διαφορετική, πιο κοινωνική Ευρώπη που βάζει τον πολίτη στο επίκεντρο και αρνείται τη λογική της «αρρύθμιστης αγοράς» που τόσο δεινά προκάλεσε.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 20.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Θέμα ψυχολογίας και στρατηγικής

Με την οριστικοποίηση των ψηφοδελτίων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οι κ.κ. Κ. Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου αποσαφήνισαν όχι μόνο τη προεκλογική στρατηγική που θα ακολουθήσουν τις επόμενες τρεις βδομάδες, αλλά έδειξαν και την ψυχολογία με την οποία κατέρχονται στην εκλογική αναμέτρηση.

Είναι γνωστό ότι η επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι καθοριστική για προσωπικό τους μέλλον. Με νίκη ή ήττα με μικρή διαφορά, η ΝΔ κερδίζει πολιτικό χρόνο κι ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να αναβαπτιστεί πολιτικά μέσα από ένα Συνέδριο Επανίδρυσης όπως ακούγεται. Ήττα με μεγάλη διαφορά τον βάζει σε περιπέτειες. Αντίστοιχα, ήττα ή νίκη με μικρή διαφορά, θα βάλει το ΠΑΣΟΚ σε ένα κύκλο εσωστρέφειας και θα ανοίξει οι ασκοί μιας εκ νέου αμφισβήτησης του κ. Παπανδρέου. Νίκη με μεγάλη διαφορά τον θέτει κι επίσημη εν αναμονή πρωθυπουργό…

Αυτό που δεν είναι γνωστό η πρόβλεψη που κάνουν οι δυο μονομάχοι, η οποία και προσδιορίζει τόσο την ψυχολογία, όσο και τη στρατηγική τους. Ο κ. Καραμανλής έχει αμυντική ψυχολογία. Απειλείται ό,τι κατέχει: Εξουσία, σε κράτος και κόμμα. H στρατηγική του κινείται σε τρία επίπεδα:

Περιφρούρηση των μετόπισθεν. Το ψηφοδέλτιο είναι κομματικό και αποτυπώνει μια προσπάθεια άσκησης εσωκομματικών ισορροπιών σε περίπτωση που χρειαστεί την επομένη των εκλογών.

Ενότητα και συσπείρωση του «κομματικού» στρατεύματος. Η κλιμάκωση των προσωπικών επιθέσεων στον κ. Παπανδρέου είναι αποδεκτή μόνο απ’ το κομματικό ακροατήριο κι όχι απ’ την κοινωνία. Η πόλωση ερεθίζει τα κομματικά αντανακλαστικά επιβίωσης. Η επίκληση του κινδύνου επαναφοράς του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» είναι χαρακτηριστική.

Συναισθηματική και λιγότερο πολιτική επαναπροσέγγιση ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου. Υπό αυτή την έννοια η επιλογή της κας Μαριέττα Γιαννάκου ήταν η ιδανικότερη, τόσο γιατί οι απόψεις της βρίσκουν απήχηση σε κεντρώους ψηφοφόρους, όσο και γιατί η προσωπική της περιπέτεια συγκινεί.

Απ’ την άλλη, ο κ. Παπανδρέου καλλιεργεί μια αίσθηση έντονης αυτοπεποίθησης. Έτσι, δεν φοβάται να γεφυρώσει πλήρως τις σχέσεις του με το βενιζελικό μπλοκ (επιλογή κας Συλβάνα Ράπτη), δεν φοβάται να αποδείξει ότι εννοεί τα ανοίγματα με το ΣΥΡΙΖΑ (επιλογή κ. Σπύρου Δανέλη), δεν φοβάται ανοίγματα σε κοινωνικές ομάδες – φορείς μιας άλλης αντίληψης του «ζην» (επιλογή κ. Χρ. Παλιαδέλη, Κρίτων Αρσένη), δεν φοβάται να ρίξει στη μάχη της οικονομίας – και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – τον στενότερο και πλέον χρήσιμο συνεργάτη του.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 19.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Στο κάδρο κι ο... αριστερός ψάλτης

Όποιοι έτυχε να παρατηρήσουν την έκπληκτη έκφραση της κας Αλέκας Παπαρήγα – στην αιφνίδια επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον τον Φεβρουάριο του 2007 στη Βουλή ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, όταν σε έντονο ύφος της είπε «κα Παπαρήγα τιμούμε τους αγώνες σας, αλλά μην κάνετε τον αριστερό ψάλτη της Δεξιάς» - κατάλαβαν ότι κάτι θα άλλαζε δραματικά στις σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με το ΚΚΕ. Και πράγματι από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά.

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου απαλλάχθηκε από το φοβικό σύνδρομο του ΚΚΕ, το οποίο μέχρι πρόσφατα αντιμετωπίζονταν ως «ιερή αγελάδα» που ουδείς πρέπει να ενοχλεί και όλοι θα πρέπει να ανέχονται. Όμως, εκείνη την μέρα η «ιδιότυπη ασυλία» τερματίστηκε. Αργά και σταθερά, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ άρχισε να «ζυμώνει» τους αριστερούς ψηφοφόρους, που διατηρούσαν δεσμούς συμπάθειας με το ΚΚΕ, πως η ηγεσία του Περισσού με την εμμονή της να βάλει κατά του δικομματισμού προπαγανδίζοντας με απόλυτη συνέπεια το δόγμα «όλοι ίδιοι είναι», ουσιαστικά έπαιζε το παιχνίδι της ΝΔ και υπονόμευε το ΠΑΣΟΚ.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης να φέρει σε πέρας αυτή την άχαρη αποστολή ανέλαβε – με ιδιαίτερη χαρά, κατά πως φάνηκε – ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος που χωρίς δισταγμούς και μισόλογα έβαλε εναντίον της πολιτικής του Περισσού. Προφανώς, το κορυφαίο και έμπειρο στέλεχος του Κινήματος, βρισκόταν σε συνεννόηση με τον κ. Παπανδρέου και πάντως δεν κινούνταν ούτε αυτόνομα, ούτε εκτός «γραμμής». Αντιθέτως, ήταν ο προπομπός.

Μετά την προτελευταία επίθεση που εξαπέλυσε στον Περισσό, η κα Παπαρήγα με επιστολή της ζήτησε από τον κ. Παπανδρέου να πάρει θέση. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απαντώντας δεν άφησε έκθετο τον κ. Πάγκαλο και κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι διεξάγει μονομέτωπο αγώνα κατά το ΠΑΣΟΚ. Το επόμενο επεισόδιο της αντιπαράθεσης ήταν αναμενόμενο.

Την περασμένη βδομάδα, ο κ. Πάγκαλος εξαπέλυσε νέα επίθεση αφήνοντας αιχμές για εμπλοκή του Περισσού στην υπόθεση Γερμανός. Το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν είπε κάτι καινούργιο για όσους παροικούν την Ιερουσαλήμ. Η σχετική φημολογία υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, απλά δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Όπως δεν είναι γνωστή κι η φημολογία για την ιδιότυπη σχέση του ΚΚΕ με γνωστό μεγαλο-επιχειρηματία με κυρίαρχο ρόλο στις υποθέσεις που απασχολούν σήμερα τη δημοσιότητα. Ήταν κάτι που έθιξε επίσης ο κ. Πάγκαλος ρίχνοντας προειδοποιητικά πυρά, προσφέροντας μια γεύση για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Ουδείς γνωρίζει την κατάληξη αυτής της αντιπαράθεσης. Το μόνο βέβαιο είναι πως η αντιπαράθεση αυτή θα κλιμακώνεται, όσο η σκανδαλολογία συντηρείται κι όσο το ΚΚΕ επιμένει στα περί «συλλογικής ευθύνης», αυτό-εξαιρούμενο απ’ το κάδρο…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 17.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Ζήτημα στρατηγικής και διαθεσιμότητας

Ο προβληματισμός του κ. Κώστα Καραμανλή για την προεκλογική στρατηγική που θα ακολουθήσει ενόψει των Ευρωεκλογών αποτυπώθηκε μέσω των διαρροών του Μαξίμου αναφορικά του προσώπου που θα ηγηθεί του ψηφοδελτίου της ΝΔ. Κατόπιν τούτου προέκυψε το «σίριαλ της Ευρωλίστας» - το τελευταίο επεισόδιο του οποίου θα παίζεται την Κυριακή το μεσημέρι όταν και ο πρωθυπουργός από το Ζάππειο Μέγαρο θα ανακοινώσει τις τελικές του επιλογές.

Μέχρι εκείνη την ώρα τρεις υποψήφιοι επικεφαλείς που υπηρετούν τρεις διαφορετικές προεκλογικές στρατηγικές θα είναι στο μυαλό του, με την τελική του απόφαση του να καθορίζεται από δυο δεδομένα που θα προκύψουν την τελευταία στιγμή. Η πρώτη αφορά στα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων που διενεργεί η Ρηγίλλης και η δεύτερη στο πρόσωπο που θα επιλέξει το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Καραμανλής θέλει να γνωρίζει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος στις Ευρωεκλογές, καθώς και το πρόσωπο που θα αντιπαρατάξει το ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ.

Έτσι και θα γνωρίζει προς τα πού θα πρέπει να εστιάσει το βάρος της προεκλογικής του στρατηγικής. Αν για παράδειγμα διαπιστώσει ότι οι Ευρωεκλογές θα έχουν έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά και «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα, ίσως να επιλέξει να δώσει έμφαση στη συσπείρωση των οπαδών του. Υπό αυτή την έννοια, καλύτερη επιλογή θα ήταν ενός κομματικού υποψηφίου – με φαβορί τον κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη έναντι των κ.κ. Άρη Σπηλιωτόπουλο και Δημήτρη Αβραμόπουλο (καίτοι τυχόν επιλογή του υπουργού Υγείας συνδέεται και με τα μελλούμενα στη ΝΔ…)

Σε περίπτωση που ο κ. Καραμανλής διαπιστώσει πως οι Ευρωεκλογές δεν θα έχουν έντονο κομματικό χρώμα και η ψήφος θα είναι «χαλαρή» θα μπορούσε να επιλέξει ένα πιο «ευρωπαϊκό» επικεφαλής με την Ευρωβουλευτή κ. Ροδούλα Κράτσα να εμφανίζεται επικρατέστερη.

Αν από την άλλη ο κ. Καραμανλής θα ήθελε να αντιπαρατάξει ένα πρόσωπο ευρύτερης «υπερκομματικής» αποδοχής έναντι ενός «λαμπερού» και «συμπαθή» υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ (π.χ. του εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου) η επιλογή της κ. Μαριέττας Γιαννάκου θα ήταν η καλύτερη. Η πρώην υπουργός Παιδείας έχει επιτύχει εξάλλου, «ολική (πολιτική) επαναφορά» και – υπό προϋποθέσεις – μπορεί να μετατραπεί σε ισχυρό πολιτικό όπλο για τη ΝΔ.

Το ζήτημα εν προκειμένω είναι η… διαθεσιμότητα της πρώην υπουργού, η οποία δεν ξεχνά ότι σε μια δεδομένη στιγμή μετετράπη σε «αποδιοπομπαίο τράγο» των αντιδράσεων που προκάλεσε η απόπειρα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που επιχείρησε ο κ. Καραμανλής στην πρώτη κυβερνητική του θητεία. Όπως δεν ξεχνά πως αν δεν διαχειριζόταν με αξιοπρέπεια και θάρρος την περιπέτεια της υγείας της, σήμερα ουδείς από τους πρόθυμους χειροκροτητές της θα την υπολόγιζε.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 16.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Στην κάλπη ή στην ξαπλώστρα;

«Ψήφισε στις Ευρωεκλογές. Αψήφισε την αδιαφορία» είναι το σύνθημα της καμπάνιας του υπουργείου Εσωτερικών για τις Ευρωεκλογές. Όσο όμως τα σχετικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ θα είναι στον «αέρα», οι πολίτες που δεν πρόλαβαν θα αναζητούν εναγωνίως ένα εισιτήριο με πλοίο ή αεροπλάνο για ένα προσφιλή τουριστικό προορισμό. Ήδη οι κρατήσεις για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος έχουν κλείσει, γεγονός που αποδεικνύει ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών έχει ψηφίσει παραλία κι όχι κάλπη...

Παραδοσιακά βέβαια, οι Έλληνες είναι από τους Ευρωπαίους που σε μεγαλύτερο ποσοστό ψηφίζουν στις Ευρωεκλογές. Κι αυτό γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση προσλαμβάνει χαρακτηριστικά εσωτερικής πολιτικής αναμέτρηση κι ως εκ τούτο το αποτέλεσμά της προσφέρεται για την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων.

Έτσι, τυπικά την 7η Ιουνίου ψηφίζουμε για την Ευρώπη. Ουσιαστικά όμως, ψηφίζουμε για να απαντήσουμε στο πολιτικό διακύβευμα που είτε έμμεσα, είτε άμεσα έχουν θέσει τα επιτελεία των δυο μεγάλων κομμάτων. Η Ρηγίλλης θέλει συμμετοχή και ψήφο στη ΝΔ, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η πολιτική κυριαρχία του κ. Κώστα Καραμανλή. Η Ιπποκράτους θέλει συμμετοχή και ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να αποτυπωθεί στην κάλπη το δημοσκοπικό προβάδισμα του κόμματος και η διαφορά (εφόσον υπερβεί τον πήχη του 3%) να γίνει καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων.

Μάταια ορισμένοι (του κ. Αλέξη Τσίπρα πρωτοστατούντος) επιδιώκουν η προεκλογική συζήτηση να εστιαστεί στα ευρωπαϊκά. Καλώς ή κακώς, οι πολίτες δεν δείχνουν να κατανοούν το βαθμό που οι αποφάσεις της ΕΕ επηρεάζουν την καθημερινότητά τους. Ίσως γιατί κάθε φορά, ουδείς έχει διάθεση να τους το εξηγήσει. Ελάχιστοι πολίτες γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής νομοθεσίας διαμορφώνεται με βάση τις κοινοτικές οδηγίες και κανονισμούς. Οι οποίοι δεν προκύπτουν αυθαίρετα, αλλά είναι προϊόν έντονης διαβούλευσης αντικρουόμενων οικονομικών, πολιτικών και εθνικών συμφερόντων που λαμβάνει χώρα στις Βρυξέλλες. Ακόμα λιγότεροι αντιλαμβάνονται την καταλυτική σημασία που έχει η συμμετοχή και ενεργή παρουσία της χώρας σε αυτή τη διαδικασία.

Κατά συνέπεια είναι εξίσου σημαντικό η χώρα να εκπροσωπείται στην Ευρώπη από ανθρώπους με υψηλή επιστημονική επάρκεια, με πολιτική εμπειρία και κυρίως με σαφή και ξεκάθαρη αντίληψη του ευρωπαϊκού και διεθνούς γίγνεσθαι. Η Ευρώπη λοιπόν καθόλου δεν είναι μια απλή και αστεία υπόθεση, όπως κάποιοι έχουν συμφέρον να την εμφανίζουν.

Έως ότου όμως, οι Έλληνες πολίτες ωριμάσουν πολιτικά για να αντιληφθούν πως και οι Ευρωεκλογές έχουν τη σημασία τους, το πολιτικό διακύβευμα που θέτουν – έστω κι άκομψα – τα επιτελεία των κομμάτων θα παραμένει το κίνητρο που θα τους αποσπάσει απ’ τις ξαπλώστρες.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 15.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Στο επίκεντρο η οικονομία έτσι κι αλλιώς

Στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) ο κ. Κώστας Καραμανλής δεν παραβρέθηκε. Ο πρωθυπουργός βρισκόταν στη Σουηδία και εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Οικονομίας. Έτσι, ο κ. Παπαθανασίου έμεινε μόνος του να υπερασπίζεται την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και να υπεραμύνεται των μέτρων τόνωσης της αγοράς ακινήτου και αυτοκινήτου που εσχάτως έλαβε η κυβέρνηση.

Ουδείς γνωρίζει αν ο κ. Καραμανλής θα παρουσιαζόταν ενώπιον των βιομηχάνων – ο πρόεδρος των οποίων το τελευταίο διάστημα με τις παρεμβάσεις του φροντίζει να δυσαρεστεί το Μαξίμου – αν δεν έπρεπε να μεταβεί στη Στοκχόλμη. Είναι όμως γνωστή η πρόθεση του πρωθυπουργού να αλλάξει η πολιτική ατζέντα κι απ’ τη σκανδαλολογία να αρχίσει να συζητείται η οικονομία.

Μια συζήτηση ωστόσο που πραγματοποιείται ούτως ή άλλως, παρόντος ή απόντος του πρωθυπουργού. Η ελληνική οικονομία και οι προοπτικές της συζητούνται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους χώρους. Αναγκαστικά είναι το πρώτο θέμα συζήτησης. Όλα τα άλλα έπονται.

Το ερώτημα είναι πως και κατά πόσο είναι πιθανό να υπάρξει μια μεταστροφή του υπάρχοντος αρνητικού κλίματος. Κι επ’ αυτού οι απαντήσεις είναι δύσκολες. Ο Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, από το βήμα του Διεθνούς Συμποσίου των Αθηνών έθεσε το δίλημμα: «Δημοκρατία και Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». «Θα βρούμε ανθρώπινες λύσεις με συμμέτοχους τους πολίτες ή θα αναζητήσουν οι λαοί μας νέους φονταμενταλισμούς, νέους αυταρχισμούς, νέους απολυταρχισμούς και θα δούμε κρίσεις, συγκρούσεις και βία».

Ο φόβος της κοινωνικής έκρηξης θορυβεί – αν όχι τρομοκρατεί – τους πάντες, κυρίως όμως, όλους αυτούς που με τον α ή τον β τρόπο πέτυχαν να έχουν κι ως εκ τούτου, κινδυνεύουν να χάσουν περισσότερα απ’ όσους δεν πέτυχαν να έχουν... Υπό αυτή την έννοια, οι «έχοντες» φέρονται διατεθειμένοι να συζητήσουν και να διαπραγματευτούν τρόπους ικανούς να αποτρέψουν τον κίνδυνο της κοινωνικής έκρηξης, να περιορίσουν το φαινόμενο της κοινωνικής ανισότητας.

Η πρόταση του νεο-φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποιημένης «ελεύθερης αγοράς» τους προσέφερε κέρδη και οφέλη. Στο πλαίσιο αυτό και η τελευταία πενταετία ήταν ευνοϊκή. Η κυβέρνηση της ΝΔ και τα αιτήματα τους για γενναίες φοροαπαλλαγές ικανοποίησε και επέδειξε ανοχή σε φαινόμενα εναρμόνισης ή/και κερδοσκοπίας. Όμως, η κοινωνική ένταση που δημιούργησε αυτή η κατάσταση πρέπει να εκτονωθεί πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ιδεολογικά.

Με την πρώτη εκλογική αναμέτρηση να είναι βέβαιη στις 7 Ιουνίου και τη δεύτερη να ακολουθεί, το ζητούμενο των δυο μεγάλων κομμάτων είναι να πείσουν ότι είναι φορείς εκτόνωσης κοινωνικών εντάσεων, εξεύρεσης λύσεων και τελικώς συναινέσεων...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 14.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Σε διακριτό ρόλο

Η Ελλάδα είναι η πατρίδα του πολυμήχανου Οδυσσέα! Ανατρέχοντας σε μια εσφαλμένη και παρεξηγημένη αποκρυπτογράφηση του χαρακτήρα του ομηρικού ήρωα, γενιές και γενιές νέο-Ελλήνων γαλουχήθηκαν με το ιδεολόγημα του «λίγο απ’ όλα», η ευφυΐα έγινε συνώνυμο της εξυπνάδας και η πονηριά της κουτοπονηριάς.

Κάπως έτσι ο Νεοέλληνας μεταλλάχθηκε σε μια παρεξηγημένη εκδοχή του Οδυσσέα. Νομίζει ότι τα ξέρει όλα, θεωρεί πως μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα και κυρίως να κοροϊδέψει και να τη«φέρει» στον άλλο. Κάπως έτσι, παρεξηγήθηκαν ρόλοι, αμφισβητήθηκαν ειδικότητες και επαγγέλματα. Κάπως έτσι, ο εργολάβος έγινε καναλάρχης, εκδότης, δημοσιογράφος. Κάπως έτσι, ο πολιτικός μετετράπη σε δικαστή, τραπεζίτη, χρηματιστή, μεσίτη...

Όλοι ανακατεύονται και ανακατεύουν μέσα σε ένα σύστημα που το χαρακτηρίζει η προχειρότητα, η αντιεπαγγελματική και αντιδεοντολογική συμπεριφορά, η ανευθυνότητα κι εν τέλει η δυσπιστία των πάντων έναντι των πάντων. Κάπως έτσι φτάσαμε να «ζούμε σε ένα κράτος και σε μια κοινωνία ελαστικής συνείδησης. Για αυτό και ό,τι έχει πραγματικά επιτευχθεί ως σήμερα έχει γίνει όψιμα και σπάνια έχει ξεπεράσει τα επίπεδα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Και η ίδια η Δημοκρατία μας έχει υποστεί την πιο επικίνδυνη διάβρωση: τελεί υπό τη δικτατορία της μετριοκρατίας».

Τα λόγια ανήκουν στον κ. Δ. Δασκαλόπουλου που διαδέχθηκε στη θέση του προέδρου του ΣΕΒ έναν άλλον Οδυσσέα, τον προκάτοχό του κ. Κυριακόπουλο. Σε αντίθεση με εκείνον, ο κ. Δασκαλόπουλος φαίνεται εμφανώς να δυσανασχετεί με την παρούσα κατάσταση στη χώρα και να το εκφράζει με κάθε ευκαιρία. Προχθές κατά την Ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ απευθύνθηκε στο δικό του ακροατήριο, που φάνηκε να συμμερίζεται και να ταυτίζεται με τις απόψεις του.

Ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας δεν αμφισβητεί ότι «η πολιτική δημοκρατία ολοκληρώθηκε με όρους κομματοκρατίας, οι πελατειακές σχέσεις θεσμοθετήθηκαν μέσα από μια πλειοδοσία λαϊκισμού, η κοινωνία εθίστηκε στη κρατικοδίαιτη αντίληψη, οι θεσμοί έχουν διαβρωθεί στη συνείδηση των πολιτών». Ούτε βεβαίως επιθυμεί τη διατήρηση της υπάρχουσας νοσηρής κατάστασης που όπως γίνεται πλέον αντιληπτό, πλήττει και τους ίδιους – ανεξαρτήτως αν ανήκουν στην κατηγορία των «εχόντων».

Η ανάγκη αλλαγής της κατάστασης είναι επίσης αντιληπτή. Το ερώτημα είναι ποιος θέλει και μπορεί να το πράξει. Ευλόγως, τα βλέμματα στρέφονται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έγινε δεκτός με ιδιαίτερες τιμές από ένα, κατά παράδοση, συντηρητικό κοινό. Κι εκείνος φρόντισε να καθησυχάσει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι όποιες αλλαγές δεν θα προκύψουν μέσα απ’ την ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, αλλά από τις καθαρές σχέσεις πολιτικών και επιχειρηματιών, μέσα από ξεκάθαρους ρόλους και κανόνες και από διακριτούς ρόλους.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 13.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Επέλεξε... απεμπλοκή

Θα μπορούσε ο κ. Κάρολος Παπούλιας, ως ανώτατος πολιτειακός παράγοντας της χώρας να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα για το κλείσιμο της Βουλής, τη Δευτέρα κι αφού προηγουμένως αναλάβει την πρωτοβουλία να ενημερώσει και να διαβουλευθεί τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Θα μπορούσε ο κ. Κάρολος Παπούλιας, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρνηθεί ακόμα και να υπογράψει το Προεδρικό Διάταγμα και να γίνει ο καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση, η διενέργεια των πρόωρων εθνικών εκλογών θα ήταν εκ των πραγμάτων, αναπόφευκτη.

Ωστόσο, η διάλυση της Βουλής που αποφάσισε αιφνιδίως το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, δεν συγκρούεται με τις συνταγματικές επιταγές – τις οποίες ελέγχει και διαφυλάττει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και σε μια αμιγώς πρωθυπουργοκεντρική Δημοκρατίας, ο κ. Παπούλιας, είναι υποχρεωμένος να κάνει συνταγματικό έλεγχο προ οποιασδήποτε ενέργειας, αλλά, δεν έχει τυπικά την αρμοδιότητα να κρίνει αν τίθεται θέμα περιφρόνησης των θεσμών, ή σεβασμού των δημοκρατικών κανόνων.

Στο βαθμό που η ενέργεια του κ. Καραμανλή δεν ελέγχεται νομικά – συνταγματικά, ο κ. Παπούλιας δεν μπορούσε παρά να την προσυπογράψει. Στο βαθμό που η πράξη του πρωθυπουργού κρίνεται ηθικά και πολιτικά, ο κ. Παπούλιας θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να μην αφήσει μόνο στους πολίτες την ηθική και πολιτική κρίση – όταν κληθούν να τη διατυπώσουν στην κάλπη.

Για να μπορούσε να κρίνει ηθικά και πολιτικά την απόφαση της κυβέρνησης ο κ. Παπούλιας, εκτός από την πολιτική βούληση, θα έπρεπε να είχε και την πολιτική νομιμοποίηση να το πράξει. Αν η εκλογή του προέκυπτε απευθείας απ’ το λαό – όπως κατ’ επανάληψη έχει προτείνει ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – η στάση του κ. Παπούλια θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι διαφορετική.

Καλώς ή κακώς, δυστυχώς ή ευτυχώς, η παραπάνω απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση δεν υπάρχει κι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίζεται στο να είναι “διακοσμητικός”. Είναι σαφές ότι ο κ. Παπούλιας απέφυγε να τον αλλάξει και προτίμησε να μην τον υπερβεί.

Παρόλα αυτά, θα μπορούσε ενδεχομένως να το κάνει. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναλάμβανε το ρίσκο να καταστεί μέρος του σημερινού προβλήματος ή μέρος της λύσης του. Ως Πρόεδρος που εκλέχθηκε με τη σύμφωνη γνώμη και των δυο μεγάλων κομμάτων, επέλεξε να μην εμπλακεί στην πολιτική αντιπαράθεση και απέφυγε να απαντήσει σε ένα δίλημμα που – εκτός των άλλων – ουδείς του έθεσε. Ως πολιτικός ωστόσο που στη Δύση της καριέρας του ενδιαφέρεται για την πολιτική του υστεροφημία, δεν θα αποφύγει την κριτική για τα όσα έκανε ή δεν έκανε.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 12.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Συμπαθής, αλλά "ρεαλιστής"

Όσοι (ελάχιστοι είναι αλήθεια στην Ελλάδα) γνωρίζουν καλά και μελετούν την τουρκική εξωτερική πολιτική, γνωρίζουν πως ο νέος υπουργός των Εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου δεν είναι άλλο ένα «γεράκι» που τίθεται επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας και απειλεί την Ελλάδα. Ο συμπαθής πρώην διπλωματικός σύμβουλος του Ταγίπ Ερντογάν, ελάχιστα έχει ασχοληθεί με την Ελλάδα και την Κύπρο, διότι απλά δεν θεωρεί ότι υπάρχει «δυτικός κίνδυνος» απ’ την Τουρκία.

Ωστόσο, το ότι δεν είναι «γεράκι», δεν σημαίνει ότι ο κ. Νταβούτογλου δεν είναι ρεαλιστής. Υπό αυτή την έννοια δεν προσεγγίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με όρους «αγαθών προθέσεων», αλλά όρους «εθνικού συμφέροντος». Στην ερώτηση αν το συμφέρον της Τουρκίας ευνοεί μια πολιτική εντάσεων στο Αιγαίο, η απάντηση δεν είναι του απόλυτου «ναι» ή του απόλυτου «όχι» και εξαρτάται από τη στάση που θα τηρήσουν στο εξής Αθήνα και Λευκωσία.

Κάτι τέτοιο πάντως, προϋποθέτει καλή και σε βάθος γνώση του τρόπου που η νέα ηγεσία του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών αντιλαμβάνεται και υπηρετεί το εθνικό συμφέρον της Τουρκίας. Ο κ. Νταβούτογλου σε καμία περίπτωση δεν θα θελήσει να αντιπαρατεθεί με το διπλωματικό κατεστημένο που διαχρονικά θεωρεί απαραίτητη τη συντήρηση της έντασης στο Αιγαίο, για να συντηρούνται οι τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και την παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων στη Βόρεια Κύπρο, για να μην υπάρχουν οχλήσεις στο νοτιοανατολικό μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας.

Έτσι, θα κάνει το χατήρι σε «διπλωμάτες» και «στρατιωτικούς», όχι επειδή πιστεύει στην πολιτική της «έντασης», όσο γιατί δεν ενοχλεί τους σχεδιασμούς του, την ίδια ώρα μάλιστα που εμφανίζει μια εκ του ασφαλούς διαφοροποίηση απ’ τις επιταγές της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ).

Εξάλλου, η χειραφέτηση της Τουρκίας από τις «δυτικές εξαρτήσεις» αποτελεί την πεμπτουσία της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, την οποία φιλοτέχνησε τα τελευταία χρόνια ο κ. Νταβούτογλου και ανάγκασε το Μπαράκ Ομπάμα να επιλέξει, την Τουρκία, ως πρώτη τρίτη χώρα που θα επισκέπτονταν επίσημα.

Κατ’ επέκταση μια χειραφετημένη από «δυτικές εξαρτήσεις» Τουρκία, λειτουργεί ως «γέφυρα» σε διαφορετικούς «γεω-πολιτισμικούς» πόλους, ήτοι της Δύσης, της Μέσης Ανατολής, το Μουσουλμανικού κόσμου και της Κεντρικής Ασίας και υπηρετεί την αντίληψη του «Στρατηγικού Βάθους» που εισήγαγε στην τουρκική διπλωματία, ο κ. Νταβούτογλου.

Με την έξωθεν καλή μαρτυρία της «αυτόνομης», «ανεξάρτητης», «περιφερειακής δύναμης», η Άγκυρα ανέκτησε προσβάσεις σε ένα προνομιακό για την Τουρκία γεωπολιτικό χώρο, αυξάνοντας τα διαπραγματευτικά ερείσματα έναντι των δυτικών συμμάχων της. Έτσι, διεύρυνε την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της, ιεραρχώντας διαφορετικά τις προτεραιότητές της, στις οποίες σε καμία περίπτωση δεν είναι το Αιγαίο και το Κυπριακό...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 10.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Καταλύτης εξελίξεων

Ο κ. Χρήστος Βερελής παραιτήθηκε του βουλευτικού αξιώματός του, επειδή ακούστηκαν ή αναμένεται να ακουστούν φήμες, πληροφορίες, ίσως και στοιχεία, περί εμπλοκής σε «σκάνδαλο» προμηθειών της γερμανικής ΜΑΝ επί υπουργίας στο υπουργείο Μεταφορών. Τι κι αν αυτό δεν τον επηρεάζει επί της ουσίας, καθώς ακόμα και σε περίπτωση που διαπιστωθεί αδίκημα, αυτό έχει ήδη παραγραφεί, σύμφωνα με το νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Ο κ. Αριστοτέλης Παυλίδης ακόμα δεν έχει παραιτηθεί του βουλευτικού αξιώματος. Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά διαβεβαιώνει ότι θα είναι εκ νέου υποψήφιος. Τα τυχόν αδικήματα του κ. Παυλίδη δεν έχουν ακόμα παραγραφεί. Αλλά κατά πως φαίνεται θα παραγραφούν με το κλείσιμο της Βουλής τον προσεχή Ιούνιο, καθώς η υπόθεσή του, μετά την απόρριψη του αιτήματος παραπομπής του στο Ειδικό Δικαστήριο, μπήκε ουσιαστικά στο συρτάρι.

Κάπως έτσι το ηθικό και πολιτικό πρόβλημα της ΝΔ χειροτερεύει. Διότι όπως επί χρόνια καλλιεργήθηκε στην κοινή γνώμη η αίσθηση ότι στο ΠΑΣΟΚ υπήρξαν ορισμένοι που «έβαλαν το χέρι στο μέλι», έτσι τώρα σιγά σιγά δημιουργείται η αίσθηση ότι στο νέο ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου τέτοια άτομα δεν έχουν ούτε θα έχουν θέση. Ακόμα κι ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. το αναγνώρισε την περασμένη βδομάδα στη Βουλή σημειώνοντας ότι το ΠΑΣΟΚ πήρε πρωτοβουλίες «και απομόνωσε ανθρώπους οι οποίοι είχαν μακριά χέρια».

Για την υπόθεση Βερελή – ΜΑΝ ελάχιστοι γνωρίζουν. Μετά όμως την παραίτησή του, το θέμα θα πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, με τον πρώην υπουργό απερίσπαστο από το όποιο πολιτικό βάρος να υπερασπίσει τον εαυτό του και την τιμή του. Για την υπόθεση Παυλίδη, η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε πολλά, ακριβώς γιατί πριν από ένα χρόνο που η υπόθεση δημοσιοποιήθηκε, ο κ. Καραμανλής απέφυγε να αναλάβει πρωτοβουλίες και να τον απομονώσει.

Ανάλογη ευκαιρία έχασε και το περασμένο Φθινόπωρο με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Η εξέλιξη όμως της υπόθεσης επηρέασε σε σημαντικό βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις κι ο κ. Καραμανλής αναγκάστηκε τελικά με δυσμενέστερους πολιτικά όρους να πράξει αυτό που θα έπρεπε να είχε πράξει ευθύς εξαρχής.

Μετά την παραίτηση Βερελή, η παραμονή Παυλίδη στη Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, διατηρεί ανοικτή και μεγαλώνει την πληγή στο κυβερνών κόμμα. Διότι δεν είναι μόνο η αίσθηση ότι η υπόθεση κουκουλώθηκε με την ανοχή της κυβέρνησης, αλλά κι ότι η ανοχή του κ. Καραμανλή στον κ. Παυλίδη, οφείλεται στην απροθυμία του να ρισκάρει και να απολέσει την εξουσία, διαγράφοντας τον βουλευτή και οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εθνικές εκλογές.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 09.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Πολιτική... δικαιοσύνη

Την περασμένη Δευτέρα η Βουλή λειτούργησε ως δικαστικό σώμα κι οι βουλευτές ως δικαστικοί λειτουργοί. Με τη… δικαστική τους ιδιότητα θα έπρεπε να αποφανθούν για το αν και κατά πόσο θα έπρεπε να παραπέμψουν ένα συνάδελφό τους στο Ειδικό Δικαστήριο. Είναι αμφίβολο αν οι βουλευτές εξέτασαν ενδελεχώς τις ποινικές πτυχές της υπόθεσης κι η ψήφος τους είχε περισσότερο πολιτικά, παρά νομικά, χαρακτηριστικά.

Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος ανεβαίνοντας στο βήμα, δικαιολογήθηκε λέγοντας πως οι πολίτες τον ψήφισαν για να ασκεί πολιτική κι όχι για να αποδίδει Δικαιοσύνη ή να αποφαίνεται επί ποινικών υποθέσεων. Μια μέρα αργότερα με επιστολή του προς τους αρχηγούς των κομμάτων τους κάλεσε σε μια αυτοδέσμευση που θα προβλέπει ότι από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη διαβιβάζει στη Βουλή στοιχεία που σχετίζονται με μέλη της κυβέρνησης ή υφυπουργούς και αδικήματα του αντίστοιχου άρθρου του Συντάγματος να στέλνονται χωρίς καθυστέρηση στη Δικαιοσύνη, μέσα από τυπική διαδικασία της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, χωρίς όμως τα μέλη της να εξετάζουν την ουσία της υπόθεσης.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτύπησε. Κι άλλοι συνάδελφοί του εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Στο βασικό πυρήνα των σκέψεων και των προτάσεων που διατυπώθηκαν εντοπίζονται τρεις διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές.

Η πρώτη που εκφράστηκε από τον κ. Αλαβάνο θεωρεί πως οι πολιτικοί θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως οι απλοί πολίτες και να τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης.

Η δεύτερη που υποστηρίζει ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να έχει τη δυνατότητα της αυτοκάθαρσης υποστηρίζει τη διατήρηση του συγκεκριμένου νόμου, αλλά με κάποιες θεσμικές βελτιώσεις που δεν θα επιτρέπουν στην οποιαδήποτε πλειοψηφία να παρεμποδίζει τη διερεύνηση από τους φυσικούς δικαστές τυχόν ευθυνών πολιτικών προσώπων. Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Γιώργος Παπανδρέου πρότεινε η σύσταση Εξεταστικών ή Προανακριτικών Επιτροπών να γίνεται με τη συγκέντρωση 120 ψήφων.

Η τρίτη που υποστηρίζει την διατήρηση του συγκεκριμένου νόμου αλλά αναγνωρίζει ότι «δεν φταίει το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, αλλά ο τρόπος που εφαρμόζεται και η ευθύνη που δεν αναλαμβάνεται», όπως τόνισε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, θεωρεί ότι εκτός από τη δυνατότητα της αυτοκάθαρσης, τα πολιτικά πρόσωπα που ασκούν εξουσία δεν θα πρέπει να είναι απροστάτευτα έναντι όσων θα ήθελαν να τους πλήξουν πολιτικά με αβάσιμες κι αστήρικτες κατηγορίες.

Το θετικό είναι πως η συζήτηση άνοιξε κι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί τρόπος συνολικής αντιμετώπισης του φαινομένου της διαφθοράς, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει η απαραίτητη και αναγκαία πολιτική βούληση.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 08.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Όμηρος της σκανδαλολογίας η ανάπτυξη

Έχουν δίκιο οι πολίτες να αγανακτούν με την ατέρμονη σκανδαλολογία. Όχι μόνο γιατί δεν οδηγεί στην πολυπόθητη αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος, αλλά γιατί διαρκώς νέες υποθέσεις κακοδιαχείρισης και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος που προκύπτουν ανατροφοδοτούν τη σχετική συζήτηση.

Παράλληλα, το κλίμα ηθικής απαξίωσης της πολιτικής, του κράτους και των θεσμών, δημιουργεί μια νοσηρή ανοσία στους πολίτες που απογοητευμένοι θεωρούν πως «τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει». Πως «όλοι ίδιοι είναι» και πως στην καλύτερη περίπτωση «η κατάσταση αντί να βελτιωθεί θα χειροτερεύει διαρκώς». Έτσι, γυρίζουν την πλάτη σε όσους μιλούν για την ανάγκη αντιμετώπισης του φαινομένου της διαφθοράς και κλείνουν τα αυτιά τους στις εκκλήσεις όσων αναδεικνύουν το αίτημα αλλαγής της αντίληψης με την οποία κυβερνάται ως σήμερα ο τόπος.

Αυτός είναι, ίσως, κι ο βασικός λόγος που το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει για τις καλές του προθέσεις. Αυτός είναι ο λόγος που οι πολίτες θεωρούν πως κι αν ακόμα η ΝΔ – που ήρθε στην εξουσία με τη σημαία της καταπολέμησης της διαφθοράς – παραχωρήσει τη θέση της στο ΠΑΣΟΚ, τα «ίδια θα γίνονται».

Πρόκειται για πεποίθηση που εμφανώς βολεύει την κυβέρνηση η οποία με κάθε τρόπο την καλλιεργεί και την εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά. Έτσι, κάθε φορά που καλείται να αντιμετωπίσει ένα κρούσμα «γαλάζιας διαφθοράς» αντιτείνει το «αμαρτωλό παρελθόν» του ΠΑΣΟΚ. Θεωρείται – μάλλον όχι αβάσιμα – ότι τα σκάνδαλα της Siemens και του Χρηματιστηρίου έχουν κυρίως πράσινη απόχρωση. Κι όσο η αίσθηση αυτή παραμένει στην κοινωνία, η τακτική του συμψηφισμού λειτουργεί.

Το ΠΑΣΟΚ σε μια προσπάθεια να… (δια)λευκανθούν οι δυο αυτές υποθέσεις ώστε να απαλλαγεί από το «στίγμα», έχει ζητήσει κατ’ επανάληψη να έρθουν «όλα στο φως». Για την υπόθεση της Siemens, μάλιστα, ήταν χθες η τρίτη φορά που ζήτησε τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, για να εισπράξει την ισάριθμη άρνηση της κυβέρνησης με το επιχείρημα ότι η δικαστική έρευνα δεν ολοκληρώθηκε.

Δικαστική έρευνα που εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς δηλητηριάζοντας – όπως κι οι υπόλοιπες που τον α ή το β τρόπο μπήκαν στο αρχείο – την πολιτική ζωή του τόπου. Κι όσο οι υποψίες θα υπάρχουν επί δικαίους και αδίκους, τόσο το νοσηρό κλίμα θα διαιωνίζεται κι ενίοτε θα αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα πολλά και σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Βεβαίως, έχουν δίκιο οι πολίτες να θεωρούν πως τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους είναι πολύ σοβαρότερα από το να ακούν για σκάνδαλα. Από την άλλη όμως, όσο η διαφθορά θα συντηρείται και θα γιγαντώνεται, τόσο το οικονομικό πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 07.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Άλλη μια ευκαιρία χαμένη

Ο κ. Αριστείδης Παυλίδης στην μια ομιλία – απολογία από το βήμα της Βουλής – πριν την ψηφοφορία για την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο – ζήτησε σε δραματικούς τόνους «Δικαιοσύνη», δηλώνοντας παράλληλα «έτοιμος για όλα». Δυστυχώς ή ευτυχώς για τον ίδιο, οι συνάδελφοί του βουλευτές της συμπολίτευσης δεν του έδωσαν την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο θεσμικά όργανα της Δικαιοσύνης κι εντέλει να αθωωθεί – εφόσον ισχυρίζεται ότι είναι αθώος.

Υπό άλλες συνθήκες, απαλλαγμένοι δηλαδή από το δίλημμα απαλλαγή ή εκλογές, οι βουλευτές της συμπολίτευσης θα είχαν αποφασίσει διαφορετικά. Διότι πολλοί εξ αυτών αισθάνονται «ένοχη» την «πολιτική συνείδηση» τους όπως ομολόγησε ο κ. Αργύρης Ντινόπουλος και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να διακινούνται «αβάσιμες κατηγορίες» σε βάρος εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος που διαταράσσουν την σχέση εμπιστοσύνη τους με τους πολίτες. Παρ’ όλα αυτά αποφάσισαν να ετεροχρονίσουν την έναρξη μιας νέας προσπάθειας για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.

Ευτυχώς ή δυστυχώς υπάρχει ΠΑΣΟΚ για να τους προσφέρει άμεσα μια νέα ευκαιρία να το πράξουν. Σήμερα, στη Βουλή συζητείται νέα πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής στην υπόθεση Siemens. Πρόκειται για υπόθεση παλιά στην οποία εμπλέκονται και στελέχη του ΠΑΣΟΚ – ήδη ο άλλοτε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη, ο Θεόδωρος Τσουκάτος βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και έχει διαγραφεί από το κόμμα του – και η οποία επανέρχεται στη δημοσιότητα κάθε φορά που προκύπτει μια νέα υπόθεση γαλάζιας διαφθοράς. Για να δώσει ένα τέλος σε κάθε απόπειρα συμψηφισμού το ΠΑΣΟΚ πήρε την πρωτοβουλία να φέρει το θέμα στη Βούλη αποδεικνύοντας έτσι τη βούληση του κ. Γιώργου Παπανδρέου να χυθεί ακόμα και… πράσινο αίμα.

Το οξύμωρο όμως είναι πως η κυβέρνηση απορρίπτει την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το επιχείρημα ότι δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί η δικαστική έρευνα, που παρουσιάζει εμφανείς καθυστερήσεις. Κατά τον τρόπο αυτό, οι βουλευτές της ΝΔ θα βρεθούν και πάλι σε δύσκολη θέση. Αν και δεν θα είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να πράξουν ό,τι είναι δυνατό, προκειμένου να χυθεί φως σε άλλη μια σκοτεινή υπόθεση διαφθοράς που πλήττει το κύρος του πολιτικού συστήματος, θα αναγκαστούν να επιδείξουν εκ νέου τον κομματικό πατριωτισμό τους.

Το ίδιο θα συμβεί και αύριο όταν στην υπόθεση Παυλίδη 2 θα αποχωρήσουν από την Βουλή, προκειμένου να μη συμμετάσχουν στην ψηφοφορία για τη σύσταση νέας Προανακρατικής Επιτροπής. Άλλη μια ευκαιρία χαμένη.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 06.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Νοσηρή ανοσία

Το αίτημα οκτώ στους δέκα πολίτες να παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο ο βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός Αιγαίου κ. Αριστοτέλης Παυλίδης δεν ακυρώνει το επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι «ο κόσμος έχει βαρεθεί τη σκανδαλολογία». Διότι πολύ απλά μπορεί να συμβαίνουν και τα δυο…

Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι ζήτημα ερμηνείας των ευρημάτων. Συμφέρει την κυβερνώσα παράταξη να ερμηνεύει το χαμηλό ποσοστό (περί 14%) των πολιτών που θεωρούν τα σκάνδαλα ως κύριο καθημερινό τους πρόβλημα, για να αποδράσει από τη σκανδαλολογία – που την πιστώνει με πολιτικό κόστος – και για να ενισχύσει την τακτική της που θέλει το ΠΑΣΟΚ να «ποινικοποιεί την πολιτική ζωή και να πολιτικοποιεί τη Δικαιοσύνη». Από την άλλη συμφέρει το ΠΑΣΟΚ η πλειονότητα των πολιτών να αιτείται της παραπομπής Παυλίδη, ώστε να επιβεβαιώσει την ορθότητα της στρατηγικής ανάδειξη των σκανδάλων σε κυρίαρχο θέμα της πολιτικής ατζέντας.

Ωστόσο, είναι κοινά παραδεκτό ότι η ανάγνωση των ευρημάτων μέσα απ’ την οπτική των κομματικών επιτελείων, ουδόλως ενδιαφέρει τον απλό πολίτη και πάντως δεν υπηρετεί απαραίτητα το δημόσιο συμφέρον. Εν προκειμένω το σημαντικό είναι πως οι πολίτες αγανακτισμένοι και απογοητευμένοι επιδεικνύουν μια νοσηρή ανοσία στα σκάνδαλα – απόρροια της συνολικής ηθικής κατάπτωσης του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του. Καθημερινά οι πολίτες άρουν την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς, στους δικαστικούς, στους δημοσιογράφους. Επιλέγουν να απέχουν και δίνουν την καθημερινή μάχη της επιβίωσης με όσα θεμιτά και αθέμιτα μέσα διαθέτουν, γνωρίζοντας ότι βοήθεια και μέριμνα δεν μπορεί να προέλθει από πουθενά.

Σημαντικό επίσης είναι και αρκετά ενθαρρυντικό ότι οι πολίτες θα ήθελαν κάποια στιγμή να υπάρξουν «καθαρές λύσεις» να υπάρξουν επιτέλους «κανόνες» του παιχνιδιού. Υπό αυτή την έννοια, εξελάμβαναν το ενδεχόμενο παραπομπής του πρώην υπουργού ως απαρχή για την αποκατάσταση του χαμένης αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι περισσότεροι απ’ αυτούς θα αρνήθηκαν να παρακολουθήσουν τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, πολύ δε περισσότερο να αναμένουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες την καταμέτρηση των ψήφων. Εν προκειμένω ένα τέτοιο δημοσκοπικό εύρημα θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς η πλειονότητα των πολιτών μάλλον θα είχε προεξοφλήσει το αποτέλεσμα. Το αντίθετο θα συνέβαινε την επόμενη φορά, υπό την προϋπόθεση ότι χθες θα προέκυπτε η έκπληξη και οι εκπρόσωποι του έθνους – ψηφίζοντας κατά συνείδηση – θα επέλεγαν να διακινδυνεύσουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο μηνιαίο εισόδημα για να παραπέμψουν στη Δικαιοσύνη ένα συνάδελφό τους για τον οποίο υπάρχουν ενδείξεις ότι υπέκυψε στο παράπτωμα της παράβασης καθήκοντος κι όχι μόνο.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 05.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...

Μετά το τέλος του παζαριού

Τέλος στην αγωνία περί της παραπομπής ή όχι του Αριστοτέλη Παυλίδη και κατ’ επέκταση περί της διενέργειας πρόωρων ή μη εκλογών, μπαίνει αυτή τη βδομάδα. Όπως όλα δείχνουν – μετά και το πόρισμα της Προανακριτικής Επιτροπής – ο πρώην υπουργός δεν θα βρεθεί ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου και τα όποια αδικήματα φέρεται να διέπραξε κατά την άσκηση των καθηκόντων του θα παραγραφούν με το τέλος της θητείας αυτής της Βουλής – όπως θα συμβεί και με όλους τους υπουργούς της ΝΔ που το όνομά τους ενεπλάκη σε υποθέσεις σκανδάλων.

Πρόκειται για εξέλιξη που ανέμεναν οι πολίτες, οι οποίοι προ πολλού είχαν προεξοφλήσει την κατάληξη μιας ακόμα «σκοτεινής» υπόθεσης που δεν φωτίστηκε επαρκώς, ώστε να πληροφορηθεί η κοινωνία το πραγματικά συνέβη. Αυτό, ωστόσο, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η μεθόδευση που ακολουθήθηκε αυτή τη φορά, για να μπει η υπόθεση στο αρχείο.

Από την ημέρα που ο Ανακριτής μεταβίβασε τη δικογραφία στη Βουλή διαπιστώνοντας εμπλοκή πολιτικού προσώπου – γεγονός που ανάγκασε το ΠΑΣΟΚ να υποβάλλει πρόταση για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής – μέχρι την ψήφιση σύστασή της, ακόμα και από βουλευτές της ΝΔ. Και από την έναρξη των εργασιών της Επιτροπής μέχρι την εξαγωγή των πορισμάτων και της αυριανής ψήφισης στην Ολομέλεια, καλλιεργήθηκε ένα κλίμα «ισορροπίας του τρόμου» που στόχο είχε αφενός τη προστασία ενός πρώην υπουργού και αφετέρου την αποφυγή διενέργειας πρόωρων εθνικών εκλογών.

Ο πρώην υπουργός κουνώντας επιδεικτικά το δάκτυλο στη Βουλή αρνήθηκε να παραιτηθεί – παρά τις έντονες πιέσεις που του ασκήθηκαν – με το επιχείρημα ότι παραίτηση θα σήμαινε παραδοχή ενοχής. Με τη στάση του εξανάγκασε τους βουλευτές της συμπολίτευσης να τον υποστηρίξουν, ή έστω να επιδείξουν τηρήσουν ουδέτερη στάση. Έχοντας αποφύγει το Ειδικό Δικαστήριο – τη χειρότερη δυνατή κατάληξη μιας κοινοβουλευτικής θητείας 35 χρόνων – ο κ. Παυλίδης θα είναι σε θέση να ξανασκεφτεί σε νέα βάση το ενδεχόμενο της παραίτησης, επιτρέποντας στο κόμμα του να διαχειριστεί την πολιτική ζημιά που υπέστην λόγω της συμπεριφοράς του.

Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο κ. Παυλίδης δεν είχε άλλη επιλογή από τον επιδιώξει να ανταλλάξει την παραίτησή του με ένα απαλλακτικό ψήφισμα της Βουλής. Δεν θα είχε όμως καμία δυνατότητα να διαπραγματευτεί αν δεν εκτιμούσε σωστά πως οι συνάδελφοί του ήταν απρόθυμοι να ρισκάρουν να χάσουν το βουλευτικό τους αξίωμα από μια πρόωρη εκλογική περιπέτεια. Αυτή την απροθυμία εκμεταλλεύτηκε κι ο πρωθυπουργός, ο οποίος διαρρέοντας την πρόθεσή του να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, αν η «συνείδηση» των βουλευτών του, τους υπαγόρευε να ψηφίσουν υπέρ της παραπομπής του πρώην υπουργού.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 03.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...