Επέλεξε... απεμπλοκή

Θα μπορούσε ο κ. Κάρολος Παπούλιας, ως ανώτατος πολιτειακός παράγοντας της χώρας να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα για το κλείσιμο της Βουλής, τη Δευτέρα κι αφού προηγουμένως αναλάβει την πρωτοβουλία να ενημερώσει και να διαβουλευθεί τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Θα μπορούσε ο κ. Κάρολος Παπούλιας, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρνηθεί ακόμα και να υπογράψει το Προεδρικό Διάταγμα και να γίνει ο καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση, η διενέργεια των πρόωρων εθνικών εκλογών θα ήταν εκ των πραγμάτων, αναπόφευκτη.

Ωστόσο, η διάλυση της Βουλής που αποφάσισε αιφνιδίως το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, δεν συγκρούεται με τις συνταγματικές επιταγές – τις οποίες ελέγχει και διαφυλάττει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και σε μια αμιγώς πρωθυπουργοκεντρική Δημοκρατίας, ο κ. Παπούλιας, είναι υποχρεωμένος να κάνει συνταγματικό έλεγχο προ οποιασδήποτε ενέργειας, αλλά, δεν έχει τυπικά την αρμοδιότητα να κρίνει αν τίθεται θέμα περιφρόνησης των θεσμών, ή σεβασμού των δημοκρατικών κανόνων.

Στο βαθμό που η ενέργεια του κ. Καραμανλή δεν ελέγχεται νομικά – συνταγματικά, ο κ. Παπούλιας δεν μπορούσε παρά να την προσυπογράψει. Στο βαθμό που η πράξη του πρωθυπουργού κρίνεται ηθικά και πολιτικά, ο κ. Παπούλιας θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να μην αφήσει μόνο στους πολίτες την ηθική και πολιτική κρίση – όταν κληθούν να τη διατυπώσουν στην κάλπη.

Για να μπορούσε να κρίνει ηθικά και πολιτικά την απόφαση της κυβέρνησης ο κ. Παπούλιας, εκτός από την πολιτική βούληση, θα έπρεπε να είχε και την πολιτική νομιμοποίηση να το πράξει. Αν η εκλογή του προέκυπτε απευθείας απ’ το λαό – όπως κατ’ επανάληψη έχει προτείνει ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – η στάση του κ. Παπούλια θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι διαφορετική.

Καλώς ή κακώς, δυστυχώς ή ευτυχώς, η παραπάνω απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση δεν υπάρχει κι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίζεται στο να είναι “διακοσμητικός”. Είναι σαφές ότι ο κ. Παπούλιας απέφυγε να τον αλλάξει και προτίμησε να μην τον υπερβεί.

Παρόλα αυτά, θα μπορούσε ενδεχομένως να το κάνει. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναλάμβανε το ρίσκο να καταστεί μέρος του σημερινού προβλήματος ή μέρος της λύσης του. Ως Πρόεδρος που εκλέχθηκε με τη σύμφωνη γνώμη και των δυο μεγάλων κομμάτων, επέλεξε να μην εμπλακεί στην πολιτική αντιπαράθεση και απέφυγε να απαντήσει σε ένα δίλημμα που – εκτός των άλλων – ουδείς του έθεσε. Ως πολιτικός ωστόσο που στη Δύση της καριέρας του ενδιαφέρεται για την πολιτική του υστεροφημία, δεν θα αποφύγει την κριτική για τα όσα έκανε ή δεν έκανε.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 12.05.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...