Διευκρινίστηκε χθες δια του κυβερνητικού εκπροσώπου τι εννοεί ο πρωθυπουργός όταν ζητά συναίνεση στα «βασικά και αυτονόητα». Σύμφωνα με τον κ. Ευάγγελο Αντώναρο, ο κ. Κώστας Καραμανλής παρουσίασε στους πολιτικούς αρχηγούς έξι βασικές αρχές – παραδοχές.
Στην πρώτη, σημειώνεται ότι η αντιμετώπιση των δυσκολιών λόγω της κρίσης απαιτεί την τήρηση των κανόνων που ισχύουν στην ΕΕ. Στη δεύτερη ότι το δημόσιο χρέος ως «διαχρονικό πρόβλημα» καταπολεμείται αποτελεσματικά με συντονισμένες δράσεις. Στην τρίτη ότι η σταδιακή μείωση των ελλειμμάτων αποτελεί κύρια προτεραιότητα και προς αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται μείωση δημοσίων δαπανών, περιορισμός σπατάλης και όχι νέα φορολόγηση. Στην τέταρτη, ότι χρέος και ελλείμματα «ορίζουν τις πραγματικές αντοχές της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την ανάπτυξη και την κοινωνική πολιτική και αν ξεφύγουμε, η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη και ενδεχομένως επικίνδυνη». Στην πέμπτη ότι κρίσιμοι τομείς όπως ο τουρισμός χρειάζονται «ειδικές αναπτυξιακές δράσεις» και στην έκτη ότι οι πολιτικές δυνάμεις έχουν χρέος να μην ενθαρρύνουν τη διατύπωση υπερβολικών διεκδικήσεων αφού η κατάσταση δεν επιτρέπει πλειοδοσία παροχών.
Από τις βασικές αρχές στο συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου απ’ την κρίση υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πλην όμως ακόμα κι ως βασικές αρχές οι σκέψεις του πρωθυπουργού δείχνουν να απέχουν απ’ αυτές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Έτσι, ο κ. Παπανδρέου δεν μπορούσε να συμφωνήσει στην τήρηση των κανόνων της ΕΕ, σε μια στιγμή που στην Ευρώπη συζητείται εντόνως η αποτυχία του κανονιστικού πλαισίου που έθεσε το Σύμφωνο Σταθερότητας. Πόσο μάλλον όταν ο κ. Παπανδρέου διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία ότι χρειάζεται μια άλλη, αναπτυξιακή, επιθετική, οικονομική πολιτική για να ξεπεραστεί η κρίση κι όχι «αμυντικές πολιτικές» που παραπέμπουν σε «νέα λιτότητα» για τον περιορισμό του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων. Πρόκειται για τεράστια διαφορά φιλοσοφίας και πολιτικής αντίληψης.
Φυσικά, ο κ. Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει και στην κατάργηση του θεσμικού του ρόλου. Να πάψει δηλαδή τη συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωσή του να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, υπό το φόβο να μην κατηγορηθεί ότι «ενθαρρύνει» υπερβολικές διεκδικήσεις. Πόσο μάλλον που τόσο στην περίπτωση των εκπαιδευτικών – φοιτητών, όσο και στην περίπτωση των αγροτών, έδειξε απροθυμία να συμφωνήσει ως προς τον τρόπο διεκδίκησης (καταλήψεις – μπλόκα).
Με αφορμή το αίτημα του κ. Καραμανλή περί συναίνεσης αποδείχθηκε ότι τελικώς υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα εξουσίας και κάθε άλλο παρά τα «ίδια» είναι. Το μόνο που μένει να αποδειχθεί στην… κάλπη, πλέον, είναι αν η εμμονή του κ. Παπανδρέου σε «άλλο δρόμο» ή «άλλη πολιτική» αποτελεί «ανευθυνότητα», όπως εμμέσως τον κατηγορεί ο πρωθυπουργός.
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 06.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου