Ευρωπαϊκά διλήμματα

Στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός έζησε για άλλη μια φορά από κοντά, το επώδυνο δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι ηγέτες της ΕΕ: Να εφαρμόσουν μια επιθετική οικονομική πολιτική που θα συμφωνεί με την ανάγκη διοχέτευσης χρήματος στους καταναλωτές και την αγορά ευρύτερα, ή να ακολουθήσουν μια αμυντική πολιτική που θα συμφωνεί με την ανάγκη διατήρησης της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Έζησε ουσιαστικά το δίλημμα που για άλλη μια φορά έχει διχάσει την ΕΕ των «27», δημιουργώντας δυο ισχυρά μπλοκ. Των χωρών που ζητούν χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας (Γαλλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Σλοβακία, Σλοβενία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μάλτα) και των χωρών (Γερμανία, Φινλανδία, Ολλανδία κ.οκ.) που με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των γραφειοκρατών της Κομισιόν επιμένουν στο ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο.

Είναι από τις ελάχιστες φορές που η Ευρώπη διχάζεται για θέμα οικονομικής πολιτικής. Υποτίθεται ότι το θέμα λύθηκε δεκατρία χρόνια νωρίτερα όταν δημιουργήθηκε το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο το οποίο – μεταξύ άλλων – ήταν προετοιμασμένο να αντέξει σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Κι είναι το κανονιστικό πλαίσιο αυτό που δίνει υπόσταση σε μια ΕΕ με το γνωστό πολιτικό της έλλειμμα. Υπάρχει λοιπόν η άποψη – ίσως κι ο κίνδυνος – πως σε περίπτωση αμφισβήτησης του Συμφώνου Σταθερότητας θα αμφισβητηθεί η ίδια η ΕΕ.

Μοιραία, με αφορμή τη διεθνή οικονομική κρίση, η ΕΕ αντιμετωπίζει ένα νέο – σοβαρότερο – δίλημμα. Θα παραμείνει μια οικονομική Ένωση – με τη χαλάρωση του κανονιστικού πλαισίου που απαιτεί εκ των πραγμάτων η συγκυρία – ή θα αναζητήσει μια εκ βάθρων οικονομική και πολιτική αναπροσαρμογή. Το συγκεκριμένο δίλημμα αντιμετωπίζουν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες που αντιλαμβάνονται την επιτακτική ανάγκη να ανταποκριθούν σε μια μεγάλη – ιστορική – πρόκληση.

Μοιραία επίσης, τίθεται το ερώτημα αν οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες διαθέτουν το πολιτικό βάρος και ανάστημα να αντιμετωπίσουν την «πρόκληση των καιρών». Κι υπό αυτή την έννοια, οι Ευρωεκλογές του ερχόμενου Ιουνίου παρέχουν στους ευρωπαϊκούς λαούς μια μοναδική ευκαιρία να στείλουν το δικό τους σαφές και ηχηρό μήνυμα. Να αξιολογήσουν και αποτιμήσουν τα προ δεκατριών χρόνων «συμφωνηθέντα» και να προκαλέσουν ή αποτρέψουν τη μεταβολή τους.

Το ερώτημα σε αυτή τη συγκυρία είναι αν οι Έλληνες πολίτες και κατ’ επέκταση οι πολιτικές τους ηγεσίες είναι σε θέση να συμμετάσχουν και να συμβάλουν στον παραπάνω προβληματισμό. Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα κι ο τρόπος που διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος, δεν προσφέρονται για αισιόδοξες προβλέψεις. Η ελληνική κοινωνία παραμένει προσηλωμένη και περιχαρακωμένη στα «του οίκου» της...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 04.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...