Βολική αυτονομία

Από τότε που η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ, πολλά άλλαξαν στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Η κυπριακή πολιτική ηγεσία αισθάνθηκε περισσότερο αυτόνομη και ανεξάρτητη. Σαν να άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο. Διαχώρισε τη θέση της από την Ελλάδα σε μια σειρά ζητημάτων – πάντα βεβαίως με τη δέουσα διακριτικότητα, ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις – ανέπτυξε αυτόνομη πολιτική στο Κυπριακό – ενημερώνοντας πάντα την Αθήνα – ενώ σκλήρυνε τη στάση της έναντι της Άγκυρας, τη στιγμή που η Αθήνα προσπαθούσε να συντηρήσει το ελληνο-τουρκικό ειδύλιο.

Παρ' όλα αυτά ουδέποτε η Αθήνα έδειξε να ενοχλείται ή να δυσφορεί. Μάλλον μια συγκεκαλυμμένη ανακούφιση θα μπορούσε να διακρίνει κανείς. Η “αυτόνομη” πορεία της Λευκωσίας βόλευε και βολεύει την ελληνική πολιτική ηγεσία. Οποιοδήποτε λάθος θα χρεωθεί στην κυπριακή πλευρά που “έχει την ευθύνη των χειρισμών”. Οποιοδήποτε θετική εξέλιξη εξ αντανακλάσεως θα πιστωθεί και στην Αθήνα. Ως εκ τούτου, η “εμπιστοσύνη” στο πρόσωπο του εκάστοτε Κύπριου προέδρου, είναι δεδομένη κι αδιαμφισβήτητη. Ακόμα κι ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης το είπε χθες ευθαρσώς. “Έχω εμπιστοσύνη στο πρόεδρο Χριστόφια”.

Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση αυτή βολεύει και τη Λευκωσία. Ανέκαθεν, οι Κύπριοι δεν ήθελαν, οι Ελλαδίτες να μπερδεύονται στα πόδια τους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι στη Μεγαλόνησο που χρεώνουν τα όσα δεινά υπέστη ο κυπριακός ελληνισμός, στις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις. Στην προ της ένταξης στην ΕΕ περίοδο όμως, η... ακρωτηριασμένη Κυπριακή Δημοκρατία είχε ανάγκη την πολύπλευρη ελληνική στήριξη, σε βαθμό που το παρόν και το μέλλον των δυο χωρών να είναι άμεσα συνδεδεμένο.

Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για παράδειγμα είχε προσλάβει μυθικές διαστάσεις κι αποτέλεσε για μακρά περίοδο αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και στις δυο χώρες. Τώρα, παρά τις ρητορικές διαβεβαιώσεις, απλώς δεν υφίσταται. Η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί ευρωπαϊκό χώρο και το ζήτημα της ασφάλειας της έχει ως ένα βαθμό διευθετηθεί. Γεγονός που επιτρέπει στη Λευκωσία να εμφανίζεται με “σύγχρονο” πολιτικό λόγο, χαρακτηρίζοντας “παρωχημένα” τα συστήματα εγγυήσεων και μονομερών επεμβάσεων κι υποστηρίζοντας πως η λύση θα πρέπει να συμφωνηθεί μεταξύ των Κυπρίων – ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων.

Αυτή άλλωστε είναι κι ο ορθή στάση απέναντι σε μια Τουρκία που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως περιφερειακή δύναμη, υπερασπίζοντας ή προωθώντας τα συμφέροντά της κυρίως και διαμέσω της ισχύος. Δεδομένης της αδυναμίας ή απροθυμίας της ελληνικής πλευράς να αντιπαρατεθεί σε αυτό το επίπεδο, η χρήση των σύγχρονων εργαλείων εξωτερικής πολιτικής είναι τόσο για την Αθήνα, όσο κυρίως για τη Λευκωσία περίπου μονόδρομος.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ 30.11.2008)
Για προβολή σε pdf: κλικ στον τίτλο...

Απάνθρωπες συνθήκες

Άλλη μια πρωτιά κατάφερε να πετύχει η Ελλάδα. Προ ημερών στις ελληνικές φυλακές έκαναν απεργία πείνας 3.500 κρατούμενοι! Το φαινόμενο δεν έχει παρατηρηθεί πουθενά στον κόσμο. Απώλειες σε ανθρώπινες ζωές δεν υπήρξαν, γεγονός που επέτρεψε στον υπουργό Δικαιοσύνης να ισχυριστεί ότι η ένταση εκτονώθηκε χωρίς να ανοίξει μύτη.

Στην ουσία η ένταση εκτονώθηκε επειδή το υπουργείο αποφάσισε να απευλευθερώσει μια σημαντική μερίδα κρατουμένων. Και αυτό το παρουσίασε ως σχέδιο αποσυμφόρησης των φυλακών και προκάλεσε τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Ο συνήθως φοβικός ΛΑ.Ο.Σ. υποστήριξε ότι οι κακοποιοί θα επιστρέψουν στην κοινωνία, ανάμεσά μας. Τα υπόλοιπα κόμματα, σημείωσαν απλά πως δεν υφίσταται λύση, καθώς μετά από εύλογο χρονικό διάστημα οι φυλακές θα ξαναγεμίσουν.

Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας φαίνεται από την ποιότητα των φυλακών της. Οι ελληνικές φυλακές μοιάζουν με αποθήκες όπου στοιβάζονται άνθρωποι χωρίς διακρίσεις. Τα 7 τ.μ., ανά κρατούμενου θεωρούνται το ελάχιστο επιτρεπτό όριο. Στις ελληνικές φυλακές 7 τ.μ. μοιράζονται κατά μέσο όρο τέσσερις κρατούμενοι.

Ουδείς βεβαίως μπορεί να μιλήσει για σωφρονισμό. Τι κι αν λέγονται κοσμίως σωφρονιστικά καταστήματα. Άθλιες συνθήκες κράτησης, ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, ανεξέλεγκτη βία. Οι φυλακισμένοι είναι ζωντανοί νεκροί. Δεν βλέπουν κανένα μέλλον. Καμία προοπτική. Το κίνητρο της μεταμέλειας εκλείπει, καθώς κανένα πρόγραμμα κοινωνικής επανεντάξης δεν υλοποιείται.

Οι ελληνικές φυλακές είναι ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Περιορισμένος σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Όπως αντιμετωπίζεται ο πολίτης που θέλει να εξυπηρετηθεί σε μια δημόσια υπηρεσία ή να αναζητήσει ιατρική περίθαλψη σε ένα νοσοκομείο, έτσι αντιμετωπίζεται και στη φυλακή. Ο πολίτης δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής. Θεωρείται περισσότερο μάλλον ως παραγωγική μονάδα. Όταν αποδίδει έχει καλώς. Όταν δεν αποδίδει ή δε συντονίζεται με το “σύστημα” αντικαθίσταται, περιθωριοποιείται κι εντέλει εξοντώνεται.

Όπως και στην κοινωνία, έτσι και στις φυλακές υπάρχει ταξική ανισότητα. Ο πλούσιος κρατούμενος εξαγοράζει ελευθερία ή ευνοϊκότερες συνθήκες κράτησης, ενώ ο φτωχός κατ' ανάγκη κακοποιός συνθλίβεται. Όπως και στην κοινωνία δεν υπάρχει πρόνοια, έτσι και στις φυλακές. Καμία πρόνοια για τους τοξικομανείς που ενώ είναι βαριά νοσούντες άνθρωποι, θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες. Καμία μέριμνα για τους κρατουμένους χρηματικών ποινών που σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζονται να συνυπάρχουν με τους κοινούς εγκληματίες.

Αλλοδαποί κακοποιοί, κρατούμενοι χρηματικών ποινών, προφυλακισθέντες, τοξικομανείς συνθέτουν την ανθρωπογεωγραφία των ελληνικών φυλακών. Όλοι μαζί ανακατεμένοι μοιράζονται το ίδιο ζοφερό μέλλον, σε χώρους όπου η ανοργανωσιά, έλλειψη στοιχειωδών υποδομών και το κυριότερο η έλλειψη σεβασμού απέναντι στον άνθρωπο, πρυτανεύουν.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ 29.11.2008)
Για προβολή σε μορφή pdf, κλικ στον τίτλο...

Εύκολα τα συμπεράσματα

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα για να αντιληφθεί κανείς την ουσία της υπόθεσης του Βατοπεδίου. Διότι παρά το πολυσύνθετο της υπόθεσης, στο βάθος το σκεπτικό είναι απλό.

Για να στηθεί η δουλειά της διαχείρισης και αξιοποίησης οποιασδήποτε ακίνητης περιουσίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι η... ύπαρξη της περιουσίας. Στη Βιστονίδα, η Μονή δεν διαθέτει ακίνητη περιουσία. Μόλις 1.700 στρέμματα της ανήκουν. Οι δαιμόνιοι καλόγεροι Εφραίμ και Αρσένιος έβαλαν στο μάτι γύρω στα 25.000 στρέμματα που ανήκουν στο Δημόσιο. Με τις επαφές και τις γνωριμίες ξεκίνησαν «αγώνα» για να αποδείξουν ότι η περιουσία που επωφθαλμιούν ανήκει στη Μονή.

Απόδειξη της κυριότητας δεν αποτελεί ούτε γνωμοδότηση κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, ούτε διοικητική πράξη, ούτε υπουργική απόφαση. Απόδειξη της κυριότητας αποτελεί μόνο συμβολαιογραφική πράξη ή απόφαση Δικαστηρίου. Οι μοναχοί δεν διαθέτουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Γιαυτό και προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη με αγωγή ζητώντας να αναγνωριστεί στη Μονή η κυριότητα των 25.000 στρεμμάτων που εποφθαλμιούν.

Για λόγους που είναι λίγο πολύ γνωστοί η υπόθεση εκκρεμοδικεί. Και πριν υπάρξει απόφαση, οι μοναχοί ασυγκράτητοι ξεκινούν τις ανταλλαγές. Στις συνεννοήσεις που κάνουν, στις διάφορες υπηρεσίες που πηγαίνουν, κινούνται ωσάν οι εκτάσεις να τους ανήκουν. Στηρίζουν μια ολόκληρη επιχείρηση real estate χωρίς τη βασικότερη νομική κατοχύρωση. Ίσως αυτό να «παραπλάνησε» τους υπουργούς – όπως αποφάνθηκε ο Εισαγγελέας Σανιδάς – καθώς ουδείς μπορούσε να διανοηθεί την έκταση μιας τέτοιας δραστηριότητας χωρίς νομικές διασφαλίσεις. Ακόμα και οι πιο αδίστακτοι «επιχειρηματίες» θα φοβόντουσαν την τσιμπίδα του νόμου, καθώς στην περίπτωση αποκάλυψης της απάτης ο δρόμος για τη φυλακή θα ήταν εξασφαλισμένος.

Η δικαιολογία της «παραπλάνησης», ωστόσο, δεν απαλλάσσει τους υπουργούς από τις πολιτικές τους ευθύνες. Αν δεν ήξεραν για την εκκρεμοδικία του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης και παραπλανήθηκαν από τους Εφραίμ και Αρσένιο, είναι ακατάλληλοι να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Ακόμα όμως κι αν πίστεψαν – χωρίς να το ψάξουν! – πως όλα είναι νομότυπα – όπως τα παρουσίαζαν οι καλόγεροι – τότε ελέγχονται πολιτικά, καθώς οι ανταλλαγές έγιναν με βλάβη του Δημοσίου συμφέροντος. Εδώ τελειώνει και το θέμα της απόδοσης πολιτικών ευθυνών.

Μένουν να αποδοθούν κι οι ποινικές ευθύνες. Για τους καλόγερους δεν τίθεται θέμα. Είναι σε δεινή θέση, πόσο μάλλον όταν τελικά το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης εξέδωσε την απόφασή του, απορρίπτοντας την αγωγή της Μονής. Για τους πολιτικούς που ενεπλάκησαν απαιτείται να αποδειχθεί ο δόλος. Εξαιρετικά δύσκολο, αλλά σε κάθε περίπτωση ζήτημα της Δικαιοσύνης.

Διότι οι πολίτες έχουν ήδη κρίνει την υπόθεση κι έχουν αποδώσει τις ευθύνες εκεί όπου ανήκουν.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ 28.11.2008)
Για προβολή σε μορφή pdf:http://vex.kapatel.gr/PDF/rsc/8848a325/tmp56.pdf

Επιλογή ή ανάγκη;

Για τη συμφωνία παραχώρησης του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) του Πειραιά στην κινεζική Cosco, το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε τη αντιπολιτευτική του ρητορική στο ερώτημα: «Τα λιμάνια δίνονται στους Κινέζους, ο ΟΤΕ στους Γερμανούς κι η Ολυμπιακή στους Άραβες. Γιατί;». Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στους δρόμους. Με τη ντουντούκα στο χέρι ο κ. Αλέκος Αλαβάνος διατύπωσε το ίδιο ακριβώς ερώτημα.

Η αντιστοίχιση της ελληνο-κινεζικής συμφωνίας με τις άλλες δυο περιπτώσεις, δεν είναι τυχαία. Ως σύνολο οι τρεις συμφωνίες στοιχειοθετούν επικοινωνιακά το επιχείρημα του «ξεπουλήματος» της δημόσιας περιουσίας. Η ουσία όμως είναι διαφορετική. Όπως διαφορετικές μεταξύ τους είναι οι τρεις παραπάνω περιπτώσεις.

Η συγκεκριμένη ελληνο-κινεζική συμφωνία αφορά στην πρώτη ουσιαστικά άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα. Κι εκτός τού ότι ανοίγει το δρόμο της συνεργασίας με την αναδυόμενη υπερδύναμη του Πλανήτη, έρχεται να επικυρωθεί σε μια χρονική στιγμή που η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κρίση. Σε αυτή τη συγκυρία, ο κινεζικός κολοσσός ρίχνει ζεστό χρήμα σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Χρήμα που πηγαίνει απευθείας στην πραγματική οικονομία, πηγαίνει σε υποδομές και όχι σε χαρτοφυλάκια φούσκες για κερδοσκοπικά παιχνίδια.

Με τη δημιουργία μιας υποδομής αξίας 350 εκ. € (αξία των δυο σύγχρονων προβλητών που θα δημιουργηθούν) που μπορεί να αξιοποιήσει ποικιλοτρόπως η ελληνική πλευρά, με τη ραγδαία άνοδο του εμπορίου που θα συντελεστεί, περιορίζει την άρθρωση αντιπολιτευτικού λόγου. Μπροστά στην αναγκαιότητα της επένδυσης, οι τυπικού χαρακτήρα επιφυλάξεις επί της συμφωνίας, ωχριούν. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανάπτυξη των λιμένων. Κάτι που γίνεται αντιληπτό στον απλό πολίτη.

Ως εκ τούτου, η ουσία βρίσκεται αλλού. Γιατί το ελληνικό κράτος χρειάστηκε να προστρέξει σε ξένη βοήθεια για τη δημιουργία τέτοιων σύγχρονων υποδομών;. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έγινε αυτό που σήμερα θεωρείται αυτονόητο: Την μετατροπή της Ελλάδας σε μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο εμπορίου. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική Πολιτεία δεν επένδυσε στις δυνατότητές της; Γιατί δεν επένδυσε στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, ώστε να προσφέρει μετά διευκολύνσεις και υπηρεσίες σε ανταγωνιστικές τιμές; Γιατί δεν έγινε η κατάλληλη ιεράρχηση προτεραιοτήτων, ώστε να μη χαθούν πολύτιμα κεφάλαια και εθνικοί πόροι;

Η Ελλάδα έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και πλεονεκτήματα ως χώρα. Η θέση της την ευνοεί. Ο φυσικός της πλούτος επίσης. Το ζητούμενο είναι η ορθολογική διαχείριση αξιοποίησή τους. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα απογοητεύουν. Συστηματικά, οι δυνατότητές της περιορίζονται, τα πλεονεκτήματά της υποτιμούνται. Στο πλαίσιο αυτό η παραχώρηση της αξιοποίησής τους σε τρίτους αποτελεί ένδειξη αδυναμίας κι ανικανότητας. Κι υπό μια έννοια προβάλει ως η εύκολη λύση.

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ 27.11.2008) Για προβολή σε μορφή pdf:http://vex.kapatel.gr/PDF/rsc/61619feb/tmp56.pdf

Αλλαγή... εποχής

Χωρίς το παραμικρό σύνδρομο ιδεολογικών κι άλλων… περιχαρακώσεων και με τον αέρα του θριαμβευτή στις πρόσφατες εκλογές, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν δίστασε να προσκαλέσει ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει η ελίτ της αμερικανικής διανόησης να ενισχύσει το οπλοστάσιο των θέσεων του σε όλα τα θέματα της πολιτικής.

Όλοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του. Έδειξαν επιθυμία να συμβάλουν στην πραγμάτωση του οράματος για μια Αμερική σεβαστή σε φίλους και εχθρούς όχι δια της στρατιωτικής ισχύος, αλλά δια της δύναμης ιδεών και αρχών της. Είναι η πεποίθηση πως ο νέος Πλανητάρχης έχει πράγματι τη πολιτική βούληση να πραγματοποιήσει όσα υποσχέθηκε προεκλογικά, που τους κινητοποίησε.

Κι εκείνος δεν είχε λόγο να τους διαψεύσει. Παρουσιάζοντας τη dream team του οικονομικού του επιτελείου, έδωσε το στίγμα της οικονομικής πολιτικής που θα ακολουθήσει για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. 700 δισ. $ που μπορεί να φτάσουν έως και το 1,2 τρισ. $ αναμένεται να διοχετεύσει στην πραγματική οικονομία. Οι δυνάμεις της νέας οικονομίας – που τον υποστήριξαν προεκλογικά – είναι πλέον έτοιμες να αναλάβουν δράση. Η πληγωμένη μεσαία τάξη έχει βάσιμες ελπίδες πως θα ανακτήσει τη χαμένη της υπόσταση.

Ουδείς αμφιβάλει ότι στις ΗΠΑ αλλά και στον κόσμο αυτή τη περίοδο συντελείται κοσμογονία. «Δεν είμαστε σε μια εποχή αλλαγών, αλλά σε αλλαγή εποχής», όπως εύστοχα παρατήρησε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, στην ομιλία του στο Ετήσιο Συνέδριο του Ελληνο-αμερικανικού Επιμελητηρίου.

Το ζητούμενο είναι με ποιο τρόπο η Ελλάδα θα πορευτεί στη νέα εποχή. Όχι πως θα αντιμετωπίσει την διεθνή κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη και θα επιδεινώσει την ήδη δυσχερή κατάσταση των ελληνικών νοικοκυριών, αλλά πως θα την αξιοποιήσει, κατά τρόπο που να βάλει τη χώρα σε πραγματική τροχιά ανάπτυξης και σε μια διαδικασία δικαιότερης ανακατανομής του πλούτου που θα παραχθεί.

Σε μια εποχή που αλλάζει, η Ελλάδα έχει τη μοναδική ευκαιρία να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Όταν στις ΗΠΑ του Ομπάμα θα ανθούν οι «πράσινες» βιομηχανίες που θα αξιοποιούν τον ήλιο, το νερό, τον άνεμο για να κάνουν χρήση φθηνής, φιλικής προς το περιβάλλον ενέργεια, η Ελλάδα θα ανακαλύπτει τις πραγματικές πλουτοπαραγωγικές της πηγές. Όταν η νέα αμερικανική οικονομία θα δίνει προτεραιότητα στις ανθρώπινες δεξιότητες και ιδέες, η ελληνική οικονομία θα ανακαλύπτει την αξία και τη δύναμη του ανθρώπινου δυναμικού της που αυτή την ώρα παραγκωνισμένο κι αναξιοποίητο μεταναστεύει για να διαπρέψει στο εξωτερικό. Κι όταν οι ΗΠΑ θα δίνουν το παράδειγμα της εθνικής συστράτευσης για το κοινό καλό, στην Ελλάδα θα περισσεύουν οι κάθε λογής προσωπικές στρατηγικές…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ, τις 26.11.2008)
Για προβολή σε μορφή pdf: http://vex.kapatel.gr/PDF/rsc/fbb6d93e/tmp54.pdf

Πολιτικό ολίσθημα

Άγνοια της ελληνικής πολιτικής ιστορίας επιδεικνύουν ορισμένα μικρομεσαία «πράσινα» στελέχη που θεωρούν ότι η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία περνά μέσα από την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Συνειδητά ή ασυνείδητα δείχνουν να αγνοούν τη ρήση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι «έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στο Δικαστήριο, τον στέλνεις σπίτι του...». Βέβαια, ο κ. Κώστας Καραμανλής δεν είναι ακόμη ένας πρώην πρωθυπουργός, πλην όμως όσοι επιθυμούν να τον καταστήσουν, αρκούμενοι να τον υποδείξουν ως «εγκέφαλο» σχεδιασμού και υλοποίησης του σκανδάλου του Βατοπεδίου, διαπράττουν μείζων πολιτικό ολίσθημα.

Δεν είναι μόνον ότι αποκαλύπτουν ένα υπέρμετρο ζήλο προσωπικής προβολής. Είναι, κυρίως, μια επίδειξη ασέβειας έναντι του πρωθυπουργικού θεσμού που – είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι – αυτή την ώρα προσωποιεί ο κ. Καραμανλής. Κατ’ επέκταση είναι μια ευθεία πρόκληση της νοημοσύνης των πολιτών που τον εξέλεξαν. Πόσο μάλλον όταν αυτοί ανήκουν στη συμπαθή κατηγορία των «κοψοχέρηδων». Πόσο μάλλον που οι πολίτες στην πλειονότητά τους έχουν ήδη αντιληφθεί την ουσία της υπόθεσης και δεν χρειάζονται τους επίδοξους Σέρλοκ Χολμς της πολιτικής μας ζωής που θα φωτίσουν τις σκοτεινές και αθέατες πλευρές της.

Είναι έργο της Δικαιοσύνης να εντοπίσει τις ποινικές διαστάσεις της υπόθεσης. Είναι έργο των πολιτικών να εντοπίσουν και αναδείξουν τα αίτια που επέτρεψαν την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων και να πείσουν τους πολίτες πως διαθέτουν την πολιτική βούληση να πράξουν ό,τι είναι δυνατό για να αποτρέψουν την εκδήλωση παρόμοιων φαινομένων στο μέλλον.

Με την πληθώρα των αποκαλύψεων είναι δύσκολο οι πολίτες να πιστέψουν πως ο αηδιαστικός εσμός υποκόσμου που περιτριγυρίζει το κράτος κι εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές του, εξετράφη μόνον επί «νέας διακυβέρνησης». Είναι δύσκολο να πιστέψουν πως πιθανή εναλλαγή στην εξουσία δεν θα λύσει ως δια μαγείας ένα υπαρκτό και διαχρονικό πρόβλημα.

Για αυτό και τα φιλόδοξα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν στην Εξεταστική Επιτροπή, οφείλουν να επιδείξουν προσοχή και υπευθυνότητα. Ο εύκολος εντυπωσιασμός που αποσκοπεί να πλήξει περαιτέρω, το ήδη τραυματισμένο ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης, κινδυνεύει να μετατραπεί σε μπούμεραγκ για το ΠΑΣΟΚ. Πολύ περισσότερο, η σπουδή της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τιμωρήσει την «ανηθικότητα» της κυβέρνησης που βάλλεται πανταχώθεν κι εμφανώς αδύναμη καλείται να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, προσφέρει πρόσφορο έδαφος στην καλλιέργεια σεναρίων συνομωσίας περί της ύπαρξης «παράκεντρων» που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση και να επιβάλλουν την ακυβερνησία στον τόπο.

Σε μια τέτοια περίπτωση η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα, παρέχοντας τη δυνατότητα σε μια κυβέρνηση που βρίσκεται εμφανώς σε δυσμενή θέση να επανακάμψει...

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ στις 25.11.2008) Για προβολή σε μορφή pdf: target="_blank'>http://vex.kapatel.gr/PDF/rsc/f6353558/tmp56.pdf

Δύσκολη συγκυρία

Μπορεί ο κ. Θεόδωρος Ρουσόπουλος να απεχώρησε από το υπουργείο Επικρατείας, πλην όμως το πνεύμα του παραμένει ακόμα ζωντανό. Ο αντικαταστάτης και μέχρι πρότινος στενός συνεργάτης του, κ. Ευάγγελος Αντώναρος πορεύεται στα βήματα του προκατόχου του, χωρίς ωστόσο να διαθέτει κάτι απ' το στυλ του. Κι είναι το στυλ διαφορά αξιοσημείωτη σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων, καθώς η ουσία παραμένει της επικοινωνιακής πολιτικής παραμένει αναλλοίωτη.

Ο κ. Ρουσόπουλος είχε μια μοναδική ικανότητα να ασκεί συγκεκαλυμμένα την τακτική του συμψηφισμού και του αποπροσανατολισμού. Μέχρι και λίγους μήνες πριν την αποχώρησή του, με ευκολία έπειθε τους πολίτες ότι τα «λάθη» και οι «παραλείψεις» σε μια διακυβέρνηση δεν έχουν μόνο «γαλάζιο» χρώμα, αλλά κυρίως «πράσινο». Στο ισοζύγιο το γαλάζιο πρόσημο ήταν θετικό. Ανάλογη ικανότητα είχε να αναδεικνύει το ελάσσων σε μείζων. Να στρέφει την προσοχή από το περιεχόμενο στο περιτύλιγμα. Ήταν ικανότητες του αυτές που εκτίμησε ο πρωθυπουργός και τον διατήρησε επί μακρόν στη θέση του. Είναι αυτές οι ικανότητες που δεν διαθέτει ο κ. Αντώναρος που δεν αφήνουν να δέσει η «χημεία» του με τον κ. Καραμανλή.

Για τους πολίτες, ωστόσο, που την ώρα τούτη αγωνιούν για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, τέτοιου είδους… λεπτομέρειες έχουν μικρή σημασία. Διότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, ο κ. Αντώναρος δεν μπορεί να πείσει ότι η υπόθεση του Βατοπεδίου είναι μια «σκευωρία» του ΠΑΣΟΚ για να πλήξει την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό. Κι εν πάση περιπτώσει ότι έχει μεγαλύτερη σημασία απ' την έλλειψη ρευστότητας που αντιμετωπίζει σήμερα η αγορά.

Η αλήθεια είναι πως ο κατά τα άλλα συμπαθής εκπρόσωπος ανέλαβε να επιτελέσει το έργο του σε μια δύσκολη συγκυρία για την κυβέρνηση – πρόβλημα σοβαρότερο από το να δρα στη σκιά του προκατόχου του. Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε κι εκείνα τα στελέχη που με θέρμη σπεύδουν να ταυτιστούν με τη λογική του, δεν καταφέρνουν να πείσουν τους πολίτες. Είναι τυχαίο που τα «πρωτοκλασάτα» στελέχη της ΝΔ, σιωπούν; Γνωρίζουν το «μάταιο» της προσπάθειας…

Όπως γνωρίζουν εκ των προτέρων πως η μάχη της «επόμενης μέρας» δε θα κριθεί στα λιμνάζοντα και… ανταλλαγμένα νερά της Βισθωνίδας, αλλά στα βαθιά νερά της οικονομίας. Σε τέτοια βάθη κυβερνητικά στελέχη μεσαίου παραστήματος πνίγονται. Το… σπορ είναι για ικανούς και έμπειρους κολυμβητές της πολιτικής.

Ο κ. Γιώργος Αλογοσκούφης πχ είναι ένας απ' αυτούς, αφού παρά τη φουσκοθαλασσιά καταφέρνει να τουλάχιστον να επιπλέει. Το ζητούμενο όμως είναι να επιπλεύσει κι η χώρα. Κι αυτή είναι η ουσιαστική λεπτομέρεια που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός…

Π.Κ.Μαυρίδης

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της ΕΞΠΡΕΣ τις 22.11.2008)
Για προβολή σε μορφή pdf, κλικ στον τίτλο...