Χαμένη ευκαιρία

Ένα περίπου χρόνο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ καμάρωνε τα υψηλά δημοσκοπικά του ποσοστά που άγγιζαν το 17% και το έφερναν σε τροχιά δεύτερου κόμματος, μετά το ΠΑΣΟΚ! Ένα χρόνο μετά φλερτάρει σοβαρά με το ενδεχόμενο της διάσπασης. Η άνοδος και η πτώση του κόμματος της Αριστεράς έχει πολλές και ποικίλες εξηγήσεις.


Μετά τη δεύτερη εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ και την περίοδο εσωστρέφειας που ακολούθησε, δημιουργήθηκε ένα πολιτικό κενό που εν δυνάμει θα μπορούσε να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τη σχετικά άφθαρτη εικόνα του Αλέκου Αλαβάνου και τον αέρα φρεσκάδας που ακολουθούσε τον νεαρό πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ κατ' αρχήν απέκτησε ακροατήριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγόρασε την προσδοκία τους και τα δημοσκοπικά του ποσοστά εκτινάχθηκαν.


Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να απορρίπτει αλαζονικά τις επαλειμμένες εκκλήσεις του Γιώργου Παπανδρέου για συνεργασία. Μέσα στη μέθη των υψηλών ποσοστών η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε πως ήρθε η ώρα για την αναδιάταξη της Κεντροαριστεράς με σημείο αναφοράς το ΣΥΡΙΖΑ. Ο προφανής καιροσκοπισμός με τον οποίο το κόμμα της Αριστεράς προσέγγισε τη συγκεκριμένη προοπτική λειτούργησε ως μπούμερανγκ.


Ήταν το σημείο όπου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να διατυπώσει ένα υπεύθυνο πολιτικό λόγο, περνώντας από τις παρυφές της “διαμαρτυρίας” στο σαλόνια του “κυβερνητισμού”. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ανώριμη να διαχειριστεί μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Εγκλωβίστηκε στην πολιτική της ατάκας και του εύκολου εντυπωσιασμού. Παράλληλα, χωρίς το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο έδειξε να αποστρέφεται επιδεικτικά ό,τι συνιστά το υπάρχον σύστημα (μέχρι και το χρηματιστήριο...) κι επένδυσε πολιτικά στην κοινωνική αναταραχή (είτε στηρίζοντας καταλήψεις σε σχολεία και Πανεπιστήμια, είτε τις διαμαρτυρίες των νέων μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου).


Ωστόσο, η σημαντικότερη αιτία φαίνεται να είναι η διάψευση των προσδοκιών που αρχικώς καλλιέργησε η νέα ηγεσία. Θα περίμενε κανείς από ένα νέο πολιτικό, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, να διαθέτει ανοικτούς ορίζοντες. Λόγω του νεαρού της ηλικίας του αγνοήθηκε ότι προέρχεται απ' τα φυτώρια της ΚΝΕ, όπου διδάσκεται η ίντριγκα και ο πολιτικός τσαμπουκάς, ως μέσο αυτοσυντήρησης και επιβολής της άποψης της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Μια πολιτική κουλτούρα φοβική έναντι του διαλόγου και αντιδραστική σε ό,τι απειλεί το στενό πυρήνα μιας ομάδας “πιστών”. Έτσι, λειτούργησε ως πρόεδρος ο κ. Τσίπρας, επιχειρώντας να απομονώσει και να επιβληθεί στα στελέχη της “Ανανεωτικής Πτέρυγας”. Κάπως έτσι κόντυνε την προοπτική μιας μεγάλης Αριστεράς στην πραγματικότητα του μικρομάγαζου που θα δώσει για άλλη μια φορά τη μάχη της πολιτικής επιβίωσης.


Π.Κ.Μαυρίδης

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ, 14.03.2009)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...