Συνθήκες κοινωνικού εμφυλίου διαμορφώνονται στη χώρα με αποτέλεσμα η κοινωνική αναταραχή που δημιουργήθηκε με αφορμή τον αποτρόπαιο θάνατο του 15 χρόνου να κινδυνεύει να εκτραχυνθεί σε κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες διαστάσεις. Από την μια πλευρά οι «νοικοκυραίοι» κι απ’ την άλλη πλευρά οι «ταραξίες». Οι μεν θέλουν ηρεμία, τάξη κι ασφάλεια και τις περιουσίες τους προστατευμένες. Οι δε θέλουν να κάψουν και να λεηλατήσουν. Το σχήμα είναι εύληπτο και κατανοητό. Ίσως επειδή είναι απλουστευμένο.
Η ουσία είναι πιο σύνθετη. Πάει καιρός τώρα που οι «νοικοκυραίοι» αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, χαμηλοί τζίροι, υψηλή φορολόγηση, πολλές ασφαλιστικές εισφορές για το προσωπικό. Τα παράπονα πολλά, τα κέρδη λίγα. Μόλις πριν από λίγες μέρες ένας εκ των εκπροσώπων τους, ζήτησε να μειωθούν οι ώρες εργασίες, ώστε να μη υπάρξουν απολύσεις. Ακόμα και λουκέτα. Όχι ότι δεν έχουν μπει ήδη... Γνωρίζουν όλοι αυτοί οι «νοικοκυραίοι» πως ο τρόπος για να βγουν απ’ το αδιέξοδο, δεν είναι μόνο τα ευρώ που θα έλθουν τις μέρες των Χριστουγέννων. Αν θα έρθουν. Γνωρίζουν ότι χρειάζεται αύξηση της κατανάλωσης Αλλά κατανάλωση δεν μπορεί να υπάρξει αν υπάρχουν πολλοί άνεργοι, ή αν οι εργαζόμενοι έχουν χαμηλούς μισθούς. Απλά πράγματα. Η οικονομία είναι ένας κύκλος.
Από την άλλη πλευρά, πάει καιρός τώρα που η νεολαία διαμαρτύρεται. Διαμαρτύρεται για την κακή κατάσταση στα Πανεπιστήμια και γενικότερα στην εκπαίδευση. Διαμαρτύρεται για τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα. Διαμαρτύρεται για τους μισθούς των 700€ και για την αδυναμία της να καταναλώσει, όπως τη θέλουν καταναλωτική τα ΜΜΕ και το σύγχρονο marketing. Διαμαρτύρεται για την ανασφάλιστη εργασία, διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, για την ασχήμια των πόλεων, για τον αποκλεισμό της από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, για το μέλλον που προβάλει μπροστά τους δυσοίωνο, γεμάτο φόβο και ανασφάλεια. Το παράπονο, γίνεται αντίρρηση. Η αντίρρηση διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία βίαιη συμπεριφορά.
Το αίμα του νέου βράζει ούτως ή άλλως. Άμα δεν γνωρίζει να σκέφτεται και να αναλύει (Παιδεία), άμα ικανοποιεί τις επιθυμίες του (Ψωμί) κι άμα περιορίζεται στα σύγχρονα αστικά γκέτο (Ελευθερία). Δεν θέλει και πολύ. Μέσα στη σύγχυση και στην οργή εύκολα παρασύρεται, εύκολα καθοδηγείται. Κι η διαμαρτυρία του γίνεται εμπόρευμα για τα αδηφάγα ΜΜΕ. Άλλοθι για αποτυχημένες πολιτικές ηγεσίες. Η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Τα φαινόμενα βίας που ζούμε τα τελευταία χρόνια και βαίνουν κλιμακούμενα είναι απλώς μια ένδειξη για ό,τι θα συμβεί, αν τα πραγματικά αίτια που προκαλούν τον αναβρασμό δεν εκλείψουν. Η καύσιμη ύλη υπάρχει ήδη. Ο εκρηκτικός μηχανισμός έχει ήδη ενεργοποιηθεί...
Π.Κ.Μαυρίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΞΠΡΕΣ 12.12.2008)
Για προβολή pdf, κλικ στον τίτλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου